Familie
De stiefmoeder blijft
Kom mee
De jeugd van tegenwoordig...
20 Vrijdag 8 juni 2007 PZC
DENKWIJZER
door Annie de Vreugd
Pubers zien zelf de
toekomst veelal
zonnig tegemoet
Met de jeugd van tegenwoordig gaat het niet goed. Van
alle kanten komt kritiek. Niets deugt, zoals een
bloemlezing laat zien.
'De jeugd' begint op steeds jongere leeftijd te drinken, drinkt
te veel en te vaak. longeren gaan zappend door het leven. Ze
brengen hun dagen hangend achter computer en televisie
door. Hun sociale contact beperkt zich tot chatten, dat regelma
tig ontaardt in pesten.
Steeds meer kinderen groeien op in gebroken gezinnen. Hun
ouders werken allebei en kijken amper naar hen om, ze heb
ben het druk met eigen verliefdheden. De helft van de jeugd is
te dik, kinderen spelen niet meer buiten. Ze sporten te weinig
en maken op hangplekken de buurt onveilig.
Ze roken als een ketter en niemand die er iets van zegt. Ze heb
ben een grote mond, zijn vaak agressief en hebben een te kort
lontje. Ze vernielen vuilnisbakken en bekladden bushokjes.
'De jeugd' wordt al op jonge leeftijd doof van het vele discobe-
zoek. Geluidsboxen produceren zoveel decibellen dat de trom
melvliezen er van scheuren. Het
gehoor van jongeren wordt ook
aangetast door de eeuwige dop
pen in hun oren van iPods en
mpj-spelers.
'De jeugd' steekt zich voor een
mobieltje of een scooter diep in
de schulden. De schuldenberg onder jongeren was nog nooit
zo hoog. longeren leven vandaag en kijken niet naar morgen.
Hun verantwoordelijkheidsgevoel lijkt zich niet te ontwikke
len.
Tot overmaat van ramp kunnen ze nu ook al niet meer schrij
ven en rekenen. Ze verlaten steeds vaker zonder diploma de
school, werken doen ze niet, ze zijn liever lui dan moe. Het
normbesef is van een bedenkelijk niveau, ze gooien met ste
nen naar auto's, jatten en hun seksuele moraal is ook niet om
over naar huis te schrijven.
longeren moeten dringend worden heropgevoed en zouden ei
genlijk tot hun achttiende jaar op school moeten zitten. De
jeugdgevangenissen puilen uit en de wachtlijsten in de jeugd
zorg groeien weer. Nee, het gaat niet goed met 'de jeugd' van
tegenwoordig.
Als ik een puber was, zou ik goed genoeg van krijgen van dit
soort zwartgalligheid. Altijd maar weer die negatieve berichtge
ving over jongeren, nooit doen ze het goed. Dat sikkeneurige
gepraat van mensen die standaard vinden dat 'de jeugd' niet
deugt.
Ook al is een kind van plan iets leuks
van zijn leven te maken, die goede
zin verdwijnt bij het lezen van al het
negativisme.
I let gros van de jongeren moet toch
wel gecapituleerd zijn voor deze niet
aflatende stroom van kritiek. Het
wordt toch nooit wat met hen, ze
zijn gedoemd te mislukken. Al hun
inspanningen ten spijt, zullen ze wor
den ingehaald door de self-fulfilling
prophecy.
Niets van dat alles. Onderzoeken
naar welzijn, gezondheid en geluksbe-
vinding onder de jeugd laten een
heel ander beeld zien. Als jongeren zich eindelijk eens zelf mo
gen uitspreken, blijken zij merendeels heel tevreden te zijn
met hun leven, hun ouders, hun school, hun werk en hun
vrienden. De pubers zelf zien de toekomst veelal zonnig tege
moet.
Hoe kan dat? Allereerst worden vooral negatieve berichten de
wereld ingestuurd, want die zijn het meest interessant voor de
media. Daarmee kan worden gescoord. Ook al wordt bijvoor
beeld gemeld dat het bericht slechts gaat over 4 procent van
de jeugd, dan nog is dat feit wel gemeld. Veel lezers zien vervol
gens over het hoofd dat het slechts om luttele procenten gaat.
Met de overige 96 procent in dat onderzoek gaat het dus ge
woon goed.
Bovendien worden berichten vaak gepresenteerd alsof het
nieuws is. Het Trimbosinstituut bijvoorbeeld meldde onlangs
dat gegevens van het HBSC-onderzoek Health Behavior in
School-aged Childrenlaten zien dat tussen de elfen zestien
jaar een ontwikkeling plaatsvindt in de richting van meer on
gezond en risicogedrag. Dat is geen nieuws. Elke ouder kan bij
zichzelf te rade gaan. Van de blowende jeugd uit de flowerpo-
wertijd zou ook niets terechtkomen. Uit hen zijn inmiddels
toch keurige vaders en moeders gegroeid, die zich op hun
beurt zorgen maken over hun kinderen.
Laten we niet bagatelliseren, een deel van de jeugd zit in een
lastig parket en verdient extra aandacht. Maar laten we ook
niet dramatiseren, het overgrote deel van de jeugd staat posi
tiefin het leven. Kijk maar om u heen.
Ze gaat door het vuur voor haar drie kinderen.
De kinderen zijn lief voor haar. Toch zal het
gevoel dat zij en haar man voor de kinderen
hebben nooit hetzelfde zijn. Een stiefmoeder
die alles doet voor haar kinderen, 'maar er
nooit helemaal bij zal horen'.
door Marjolein Vos foto CPD
Ellen Metz-Iongeneel (40) is
stiefmoeder. Ze ontmoette
haar man René ruim zes
jaar geleden. Sinds twee
jaar zorgen ze samen voor zijn
drie kinderen van 15,14 en 11 jaar.
„Ik kan heel objectief naar de kin
deren kijken, terwijl hij ze altijd
door een roze bril ziet", zegt Ellen
Metz. „Dat zorgt soms voor span
ningen. Er zijn momenten dat de
kinderen en mijn man naar elkaar
toe trekken en dat ik er buiten sta.
Dan voel ik me een aanhangsel.
Gewoon, omdat we nog weinig ge
zamenlijke geschiedenis hebben."
Stiefmoeders zonder eigen kinde
ren hebben het van alle stiefou
ders het zwaarst. Dat stelt familie
therapeut Ietje Heybroek-Hessels
uit Blaricum. Ze houdt zich bezig
met ouder-kind-relaties en is ge
specialiseerd in stiefgezinnen.
„Ik kom veel stiefmoeders tegen
die zich eenzaam voelen, buitenge
sloten. Dat aantal neemt slechts
toe. Eenderde van de relaties loopt
immers stuk. Lang niet iedereen
blijft alleen. Er ontstaan nieuwe ge
zinnen, vaak met kinderen uit vori
ge relaties. De schatting is dat er
350.000 stiefgezinnen in Neder
land zijn, maar ik vermoed dat dat
aantal veel hoger ligt."
Stiefmoeders zonder eigen kinde
ren hebben het volgens Ietje Hey-
broek vooral moeilijk omdat ze
een droom moeten loslaten. „In
Realityroman
Scènes uit een stiefgezin
is het nieuwste boek
van Hennie Harinck.
Het is een zogenaam
de realityroman.
Harinck beschrijft in
dit boek haar vrijgezel
lenbestaan, de ont
moeting met haar
man - een weduwnaar
met kinderen - de rela
tie die ze met hem en
de kinderen aangaat
en alle problemen die
horen bij het stiefmoe
derschap. Herkenbaar
voor vrouwen die net
als Harinck geen biolo
gische kinderen heb
ben.
Uitgegeven bij Archipel.
mijn praktijk spreek ik veel vrou
wen die er als jong meisje van
droomden een lieve man te ont
moeten, met hem te trouwen, sa
men kinderen te krijgen. Dan
word je ineens verliefd op een
man die al kinderen heeft. Ze moe
ten afscheid nemen van hun oude
droom. Daar is rouwverwerking
voor nodig."
Ellen Metz had het krijgen van kin
deren nooit hoog op haar prioritei
Nylons krijgen
als schepnetje
een tweede
leven.
tenlijstje staan. Zelfontplooiing
wel. „Niet dat ik nou zo'n grote
carrière heb nagejaagd, hoor. Me
zelf ontwikkelen, ja, dat vind ik be
langrijk." Ruim zes jaar geleden
stond haar leven op z'n kop. Ze
ontmoette René. Hij was geschei
den van zijn vrouw met wie hij
drie kinderen had. In die tijd wa
ren ze 5,7 en 9 jaar oud en kwa
men om het weekeinde bij hun va
der. De rest van de tijd woonden
ze bij hun moeder.
„Na twee jaar verhuisden de kinde
ren met hurr moeder naar Portu
gal, waar ze drie jaar woonden.
Zes weken per jaar waren ze bij
ons. Het buitenlandse avontuur
liep stuk en de kinderen kwamen
bij ons wonen. Ik vond het ineens
zo'n gigantische verantwoordelijk
heid."
Toen de kinderen er eenmaal wa
ren, leek er in eerste instantie geen
Trek de stekker uit de
Playstation en Xbox.
Ca naar buiten voor
ongecompliceerd en gezond
vermaak in de natuur. Voor
wie daar geen raad (meer)
mee weet, reikt uitgeverij
Becht een handboek aan.
door Maarten van de Rakt
foto's CPD
