Italië is
aan het
doodgaan
Cutty Sark
v18 Spectrum
Zaterdag 2 juni 2007 PZC
STANDPLAATS
ENGELAND
door
Esther Gotink
Mijn vader heeft zeebenen. En vij
verbenen, rivierbenen, meerbe-
nen. Ik weet niet hoe hij ze
heeft gekregen. Van zijn broer
Derk, denk ik, die marconist was op een
sleepboot.
Als papa even de kans krijgt, kruipt hij in
een kajuit of op het dek om het roer te grij
pen. Telkens als hij de oversteek naar Enge'
land maakt (Het vliegtuig pakken? Kom
nou!) zou hij het liefst bij Kapitein Stena Li
ne op schoot kruipen. Vroeger had hij zelf
een klein dobbertje met zo'n lullige naam
nabij de camping waar mijn ouders elke zo
mer kampeerden. Dan zag je papa met zee
manspet en brede glimlach het wassende
water van het Veluwemeer trotseren.
Zijn gelukkigste herinneringen wor-
v den gevormd door overtochten met
A de vroegere Townsend-Thoresen naar
A Felixtowe. Dan stond hij urenlang te
turen naar de eindeloze horizon. Met
die dichtgelijmde catamarans of hover-
v crafts, of hoe heten die hypersnelle
dingen tussen Nederland en
Groot-Brittannië, kan dat niet meer.
Het moet een soort van compensatie-
drang geweest zijn toen mijn ouders
hun zilveren bruiloft vierden op, ja
wel, een boot. Tot in de late uurtjes
werd gedanst op het bovendek van
een schip dat over de Rijn voer.
De Theems moet ze ook kunnen beha
gen, dacht ik toen mijn ouders vorig
jaar op bezoek waren in Londen. Dus nam
ik ze mee naar Westminster, waar we op
een toeristische rondvaartboot stapten.
Over rondvaartboten geen kwaad woord,
koningin Beatrix besteeg er tijdens Konin
ginnedag 1988 eentje om de Amsterdam
mers een verrassingsbezoek te brengen. If
it's good enough for the
Queen, it's good enough for
my folks. Mijn vader nam
meteen plaats achter de ka
pitein (ik had het kunnen
weten) en leek meer oog
te hebben voor diens activi
teiten dan voor de bijzon-
dere gebouwen langs de
l.ondense kade waar een
gids ons in onnavolgbaar accent op duidde.
Tot we bij de Greenwich-pier aankwamen
en uitstapten. Daar stond ze dan, in volle
glorie in een droogdok: de Cutty Sark. Een
137 jaar oud schip dat werd gebaiikt om En
gelse handelswaren naar China te brengen.
Het keerde terug met thee uit Shanghai. Zo
werd het Britse theeleuten geboren. Ik moet
je eerlijk bekennen, walbenen of niet, die
boot maakte zelfs op mij een enorme in
druk.
Het deed me denken aan mijn bezoek als
tiener aan de Bataviawerf in Lelystad. Dat
schip is ook niet bepaald van het kaliber lul
lig dobbertje dat mijn vader ooit bezat.
Spaans benauwd had ik het toen ik het be-
nedendek doorkroop, me inbeeldend hoe
650 ton me tot een muntje kon pletten als
de vrijwilligers haar niet zo stevig hadden
gebouwd.
De Cutty Sark was dan iets kleiner, maar
deed in schoonheid niet onder voor de
VOC-replica. Want de Cutty Sark was au
thentiek. Bestijgen konden we haar niet, ze
was gesloten voor restauratie. In plaats daar
van maakte mijn moeder een paar kiekjes
van mijn vader en mij, met een fractie van
de enorme driemaster op de achtergrond.
Had ze de hele boot binnen de lens willen
vangen, dan had ze het Greenwich Observa
torium moeten bestijgen, en waren mijn va
der en ik verworden tot een nietig stipje.
Sinds vorige week rest van de Cutty Sark
weinig meer dan een verkoold hoopje. Ze is
opgegaan in rook. letterlijk, vermoedelijk
door een stel vandalen. Prins Philip kwam
een kijkje nemen en noemde het een 'bloo
dy shame". Had mijn vader naast hem ge
staan, dan had hij daar eerbiedig zijn zee
manspet voor afgenomen.
Brandende vuilnisbelten op straat, wilde stakingen bij de vrijwel
failliete nationale luchtvaartmaatschappij, corruptie, nepotisme.
Italië ontwaakt uit een droom. Het ontdekt dat de fluwelen revolutie
van begin jaren negentig helemaal niets heeft opgeleverd. Een
nieuwe sterke man loopt zich al warm.
door Eelco van der Linden
"TT" iets nieuws, we gaan
1^^ I naar de verdommenis.
I Dit land zit muurvast,
^1 de politiek smoort al-
_JL les." Ze zegt het met pu
re haat, Paola Borrini, de zo vriendelijke
bloemenondernemer in Umbrië, het tradi
tioneel rode hart van Italië.
Silvio Berlusconi vond ze een verademing,
'omdat hij denkt als een ondernemer',
maar wie werkelijk iets betekend heeft
voor Italië en nu weer zo aan de bak zou
kunnen, is voor haar Benito Mussolini, de
fascist die Italië de Tweede Wereldoorlog
in leidde.
„De enige staatsman die dit land heeft
voortgebracht. Hij heeft duizend fouten ge
maakt, maar had een plan, toonde daad
kracht en had respect voor de Italianen."
Italië is terug bij af, voor de zoveelste keer.
De woorden van Paola Borrini zijn overal
in het land te horen. Een weerzin jegens
de politiek en het establishment heeft zich
meester gemaakt van de Italianen, pure
schaamte klinkt door. Niet alleen in Bar
Spon of Bar Centrale. Magistraten, topon
dernemers en nu ook de politici zelf, ieder
een ziet het land razendsnel afglijden.
Italië is dood. De cartoonist Bucchi ziet het
zo: hij schreef het woord Frankrijk met
daaronder een tekening van een lachende
man en het bijschrift 'Sarkozy'; daarnaast
het woord Italië met eronder een tekening
van een graftombe met het bijschrift 'Sar
cofaag'. De verkiezingen in Frankrijk zijn
deels verantwoordelijk voor het plotselin
ge Italiaanse onbehagen.
180.000 gekozen vertegenwoordigers
Italië heeft altijd met bewondering geke
ken naar wat er over de Alpen gebeurt en
realiseert zich telkens weer dat het alles
fout doet. Het buurland had soortgelijke
problemen: veel staatsinitiatief en weinig
particulier; vakbonden, corporaties en poli
tieke partijen die verlammend werkten.
Dat waren de jaren vijftig en zestig.
Frankrijk heeft zich weten te hervormen
en Sarkozy wordt nu in Italië door zowel
rechts als links aanbeden. „In Frankrijk is
in drie weken twee keer gestemd, de win
naar heeft binnen 48 uur een regering ge
presenteerd, voor de helft bestaande uit
vrouwen."
Piero Fassino, voorman van de grootste
(linkse) regeringspartij, haalde dit de afge
lopen week nog maar eens aan. Hij legde
uit waarom de Italianen zich afkeren van
de Italiaanse politiek, die volgens hem
wordt gezien als 'langzaam, doof, ver weg'.
Fassino had vooral de Noord-Italianen in
gedachten, die tekenen voor het leeuwen
deel van het nationaal product, maar ook
weer massaal de separatistische Lega Nord
aan het omarmen zijn, zoals bleek uit de
resultaten van lokale verkiezingen. Het
noorden is volgens hem het meest dynami
sche deel, gewend aan het moeten concur
reren op buitenlandse markten en derhal
ve het meest gefrustreerd.
De noordelingen zien volgens Fassino met
het ene oog hoe Frankrijk met Sarkozy aan
toont modern, dynamisch en patriottisch
te kunnen zijn. Met het andere zien ze hoe
in Napels het huisvuil op straat wordt aan
gestoken, scholen moeten sluiten, bewo-
In het boek De Kaste sommen de journalisten Sergio Rizzo en Gian Antonio Stella de kosten en
privileges op van de Italiaanse politici. Een greep uit hun bevindingen:
Italië heeft 180.000 gekozen vertegenwoordigers. Hun loon en onkosten bedragen 4 miljard eu
ro, net zoveel als die van Frankrijk, Spanje, Duitsland en Groot-Brittannië samen.
Kosten voor (ceremonieel) president, hofhouding en paleis het Quirinale: 217 miljoen euro per
jaar, bijna vier keer zoveel als wat de Britten kwijt zijn aan hun koningin.
Het parlement telt 945 leden, één op elke 60.371 Italianen, met een brutosalaris van 12.200 eu
ro per maand. Inclusief toeslagen en onkostenvergoedingen 35.000 euro per maand.
Na een zittingsperiode van vijfjaar heeft een parlementariër recht op een pensioen van 3.100 eu
ro voor de rest van zijn leven. Iemand die vijftien jaar heeft gediend, krijgt 6.600 euro. Als deze
persoon met 57 jaar stopt en 87 jaar oud wordt, zal hij in totaal 2,4 miljoen euro kosten, terwijl
hij 164.000 euro heeft afgedragen aan premie
Het jaarsalaris van een Italiaanse Europarlementariër is 149.215, ruim het dubbele van wat een
Nederlander ontvangt.
t- Een gedeputeerde van de regio Veneto, vergelijkbaar met een gedeputeerde van een Nederlandse
provincie, krijgt per maand aan loon en vergoedingen 12.000 euro netto. Als zijn mandaat is afge
lopen krijgt hij een maandsalaris (12.000 euro, bruto) voor elk jaar dat hij heeft gediend. Zijn be
grafenis wordt ook betaald.
