Een heilige met het
hart van een apostel
v16 Spec
Zaterdag 2 juni 2007 PZC
Beeltenissen van pater Karei. foto CPD
Als iemand een standbeeld
verdient voor de heiligverklaring,
morgen, van de Munstergeleense
pater Karei Houben, is het wel
zijn moeder Johanna Elisabeth
Luyten. Al vanaf zijn geboorte, n
december 1821, beschouwt zij
Andreas (zijn doopnaam) méér
als een zoon Gods dan als haar
eigen kind. Ironisch genoeg heeft
zij hem nooit in een toog gezien.
In 1844 overlijdt zij, een jaar
voordat Andreas intreedt bij de
paters passionisten.
door Jos Adriaens en Guus Urlings
Dolf Dormans (80) uit Mun-
stergeleen speelt een centra
le rol in het verhaal van pa
ter Karei. Het was zijn gene
zing in 1999 die het dossier
voor de heiligverklaring van loannes
Andreas Houben - 'Mijn trouwe vriend' -
compleet maakte, hoewel uit de Ierse jaren
van pater Karei wonderen vaker zijn ge
meld. De in 1893 overleden Limburgse pa
ter wordt zondag heilig verklaard door
paus Benedictus.
Een borstbeeldje van pater Karei staat pon
tificaal op het televisietoestel in de woon
kamer. Tussen de tientallen ingelijste fami
liefoto's op het kastje in de hoek prijkt het
bidprentje van pater Karei. Hoe vaak hij
zijn verhaal in de aanloop naar de heilig
verklaring van pater Karei Houben al heeft
verteld, durft hij niet te zeggen.
Vervelend? „Helemaal niet. Ik ben op zijn
voorspraak genezen. Dan moet je ook iets
terug willen doen. Als mijn verhaal ertoe
kan bijdragen dat de devotie van pater Ka-
rel meer bekendheid krijgt, dan doe ik dat
graag. 1 loewel al heel wat mensen hem
kennen, natuurlijk. Als hij die nog allemaal
moet verhoren..."
Het is zaterdag 29 maart 1999. Dolf Dor
mans heeft hevige buikpijn. „Ik dacht:
buikgriep. Dat heerste toen nogal, maar
het werd steeds erger." De huisarts kan
niets vinden. Naar het ziekenhuis dan
maar, en foto's maken. De boodschap van
de behandelende specialist: „Het is in
jouw buik zo'n gribus, dat we op de foto
niets kunnen zien. We zullen je open moe
ten maken." Door een gesprongen blinde
darm blijkt zowat zijn hele buikinhoud
aangetast. Dormans neemt de boodschap
voor kennisgeving aan, legt zijn leven in
handen van de behandelende artsen. En
van pater Karei.
gen. Als ik toch nog wat langer bij mijn
vrouw en kinderen mag blijven, dan heel
graag..."
Nog geen 24 uur later ontwaakt Dormans
uit zijn coma. Het onverklaarbare is ge
beurd. „De chirurg had het al direct over
een medisch wonder. Ik heb hem toen ge
zegd: een medisch wonder? Uw handen
waren het werktuig, maar het is pater Ka-
rel die me genezen heeft."
De biografie Een Limburgsche Heili
ge, die prof dr.Keulers in 1923
over de molenaarszoon publi
ceert, bevestigt dat de heiligverklaring
ruim acht decennia later eigenlijk een for
maliteit is. Een heuglijke formaliteit welis
waar, maar al tijdens zijn leven eren de Ie
ren hem als de heilige father Charles.
Tijdens zijn schooltijd blijkt Andreas Hou
ben geen begenadigd leerling. Vooral La
tijn kost bloed, zweet en tranen. Op zijn
18e roept de plicht en wordt hij ingelijfd
bij het tste regiment van de infanterie. Al
gauw koopt vader Houben zijn zoon vrij
uit het leger, waarna hij zijn studie Latijn
hervat. Op zijn 23e komt het onafwend
baar afscheid.
Met Allerzielen knielt hij de laatste keer bij
het graf van zijn moeder. Om vervolgens
zijn vader, broers en zussen vaarwel te zeg
gen. Hij vertrekt naar het Belgische Ere,
om daar als eerste Nederlander in te tre
den bij de paters passionisten.
Verklaringen van tijdgenoten, geschriften
van confraters en Houbens eigen brieven
leggen een leven van kinderlijke eenvoud
en gehoorzaamheid bloot.
Bijna slaafs volgt hij zijn principes: eens in
het klooster, voor altijd in het klooster. De
jonge kloosterling gaat voortaan door het
leven als Carolus a Sanao Andrea. Tot zijn
dood blijft hij trouw aan de ontberingen:
ruwe pij, barrevoets lopen, vasten en 's
nachts bidden.
Net 29 wordt hij eind 1850 tot priester ge
wijd. In 1853 volgt overplaatsing naar
Aston Hall, waar hij kennismaakt met Ier
se landverhuizers. Een gemoedelijk volk,
dat hem doet denken aan de Limburgers.
Vier jaar later verkast hij naar Mount Ar
gus, bij Dublin.
Het eerste wonder van pater Karei in Ier
land verwijst naar een verlamde jongen
van 12, die na de zegen van father Charles
kan lopen. Later gevolgd door een vrouw
met vliegende jicht, die zegt door zijn ze
gen te zijn genezen. Van heinde en verre
komen mensen naar Mount Argus. Zelfs
uit dorpen op honderd uur lopen. Onder
de pelgrims ook veel protestanten, die zich
laten bekeren.
In 1866 wordt pater Karei verbannen naar
Engeland. Artsen zien in hem een gevrees
de concurrent. Als hij acht jaar later terug-
keen naar Dublin, komen opnieuw uit alle
windstreken massa's pelgrims. Zo'n drie
honderd per dag. Opnieuw ook verhalen
over wonderbaarlijke genezingen.
Van Josephine Cassin bijvoorbeeld: blind,
maar na zijn zegen genezen. Of de 6-jarige
Charles O'Brien. Artsen willen zijn been
amputeren, maar pater Karei voorkomt
dit. Dankzij duizenden Ierse emigranten
worden zijn 'heldendaden' geëxporteerd
naar Amerika en zelfs Australië.
Een Limburgse priester die, ondanks zijn
krakkemikkig Engels, wereldwijd wordt be
jubeld? Volgens prof Keulers heeft het er
mee te maken dat pater Karei nooit een
dichter, kunstenaar of filosoof is geweest.
Maar een heel eenvoudige heilige, met het
hart van een apostel.
Een apostel die zijn laatste jaren vaak bidt
om een 'gelukzalige dood'. Het knielen
wordt steeds pijnlijker, vanwege een niet
geheelde beenbreuk. Pater Karei hoort
slecht en heeft reuma. Zijn laatste brief da
teert van december 1892. Grote, bevende
letters tonen de hand van een stervende.
Kort daarop constateert zijn arts belroos,
een ziekte die hem op 5 januari 1893 fataal
wordt.
Na 47 trouwe jaren ligt de passionist opge-
baard op een houten tafel. Zijn hoofd op
een steen, bestrooid met de as van boete.
Tijdens een vier dagen durende rouwperio-
de trekken duizenden mensen door de
sneeuw om hem een laatste groet te breng
en. Aanvankelijk krijgt hij een eenvoudige
grafheuvel, maar in 1949 wordt hij bijgezet
in de kerk van Mount Argus.
Nog dagelijks bezoeken mensen het Ierse
graf van de in 1988 zalig verklaarde pater
Karei. En hoewel hij als twintiger Munster-
geleen voor eeuwig de rug heeft toege
keerd, wordt hij anderhalve eeuw later
ook in zijn geboorteplaats nog massaal ver
eerd. Jaarlijks branden 120.000 kaarsen in
de kapel bij zijn ouderlijke woning. En bid
den talloze zieken dat zij de volgende Dolf
Dormans mogen zijn.
Dolf Dormans bij het geboortehuis van pater
Karei in Munstergeleen. foto Peter Schols
„Pater Karei is mij al sinds mijn kinderja
ren heel vertrouwd. Mijn ouders vereer
den hem. Zijn beeld stond op de kast in de
huiskamer, en als er iets gebeurde - als ie
mand ziek werd, of examen moest doen -
was het altijd: even naar pater Karei, een
kaarsje opsteken. Het was dus logisch dat
ik meteen bij pater Karei aanklopte."
Als duidelijk wordt dat het echt ernst is
met de ziekte van Dolf Dormans, laat hij
zijn echtgenote de reisrelikwie van pater
Karei ophalen. „Vóór elke operatie bad ik
tot pater Karei, en vroeg hem de handen
van de chirurg te zegenen."
De boodschap van de specialisten laat aan
duidelijkheid niets te wensen over. „Ze
hadden al het mogelijke gedaan, zeiden ze.
Mijn dunne darm was zó poreus, als ze
hem hier dichtmaakten, ging hij daar weer
kapot. Als ik nog iets wilde regelen, dan
moest dat snel gebeuren 'want over enkele
uren raakt u in coma en daaruit zult u niet
meer ontwaken'. Het was over en uit."
Dormans ontvangt de laatste sacramenten,
neemt afscheid van zijn familie. „Ik weet
nog dat ik op het laatste moment tot pater
Karei gebeden heb. U heeft me niet kun
nen helpen, zei ik, maar ik hoop wel dat u
me daarboven een goed plekje kunt bezor