Bezield voor windstroom
Ineens dacht ik: dit is dus eigenlijk normaal
P2C Zaterdag 26 mei 2007 1 9
Turbelente tijden heet het
boek waarmee de coöpera
tieve vereniging Zeeuwind
het 20-jarig bestaan viert. Te
gelijk wordt op 2 juni naast
de Zeelandbrug het nieuwe
windpark Kats II feestelijk ge
opend. Het initiatief van een
aantal bevlogen mensen is
uitgegroeid tot een volwas
sen bedrijf. Een terugblik en
vooral een doorkijk naar de
toekomst voor duurzame
energie.
Secretaris Johan Jobsen (links) en coördinator Willem Scheuerman van Zeeuwind zien een voorzichtige ommekeer in het denken over winde
nergie.
foto Willem Mieras
door Rinus Antonisse
Heeft Zeeuwind de verwachtingen
van de oprichters waargemaakt?
„We drijven op de kurk van de
wind. Ik vind dat we wel goed
geboerd hebben, we hoeven ons niet te
schamen", reageert coördinator (sinds
2000) Willem Scheuerman, als altijd be
dachtzaam.
Hij is de man er niet naar om luidruchtig
op de trom te roffelen, maar weet zich ge
steund door de feiten. Zoals in twintig
jaar tijd opschaling van een molentje met
een vermogen van 75 kiloWatt naar me-
gamolens van 3000 kiloWatt. En dit jaar
delen de bijna 1200 leden voor de tweede
keer in de winst.
„Al met al halen we misschien de veertig
jaar wel", vult secretaris Johan lobsen la
chend aan. „We moeten wel goed blijven
kijken naar onze maat - wat kunnen we
aan." Die insteek is ook reden voor de sa
menwerking die Zeeuwind bij de ontwik
keling van windparken met anderen
zoekt. Zo zijn de nieuwe turbines bij Kats
voor de helft van boerencoöperatie Cam-
perwind en voor de andere helft van
Zeeuwind.
Het initiatief voor de oprichting van
Zeeuwind kwam van de Zeeuwse Milieu
Federatie. Toenmalig coördinator Jan de
Vries werd geïnspireerd door ontwikke
lingen in Denemarken. Het was voor de
mensen die zich tevergeefs tegen kern
energie bij Borssele verzetten en zich zor
gen maakten over de eindigheid van de
fossiele brandstoffen, ook een kans om
zélf een begin te maken met duurzame
energie, stelt secretaris Jobsen.
Een flinke dosis idealisme dus. Dat staat
bij Zeeuwind nog altijd hoog in het vaan
del geschreven, merkt Scheuerman op.
„Daarom kijken we ook breder dan al
leen naar wind als bron van duurzame
energie." Hij wijst op de activiteiten op
het gebied van zonnecollectoren en -pa
nelen en in de toekomst mogelijk ook ge-
tijden- en bio-energie. Samen met zuster
organisatie Deltawind wordt een plan ge
maakt voor windenergie in het Grevelin-
gengebied en binnenkort begint in
Schoondijke een proef met kleine wind
molens, geschikt om bij wijze van sprake
naast de keukendeur te zetten.
De titel van het uit interviews opgebouw
de jubileumboek, Turbulente tijden, slaat
met name op het enorme doorzettings
vermogen dat nodig was en is om wind
molens opgericht te krijgen. Jobsen en
Scheuerman signaleren een 'voorzichtige
kentering' in het afwijzende denken over
windstroom. „De film van Al Gore over
de gevolgen van de klimaatverandering
heeft een behoorlijke impact. Weer-
records sneuvelen. Dat zet de mensen
aan het nadenken."
Nochtans is het verzet van mensen tegen
de komst van molens in hun omgeving
onveranderd groot. Erbij komt dat de na-
tuurclubs uit landschappelijke overwegin
gen lang niet elk initiatief toejuichen. Dat
mensen problemen hebben met molens
in hun achtertuin kan Scheuerman zich
goed voorstellen. Hij vindt dat niet alleen
exploitanten van molens, maar ook om
wonenden profijt moeten hebben. Dat
kan bijvoorbeeld door een aandeel in een
windpark en/of korting op groene ener
gie. Zeeuwind wil daar zeker mee aan de
slag.
Op de Zeeuwse politieke agenda moet
volgens lobsen en Scheuerman snel een
nieuwe discussie over méér locaties voor
windenergie komen. Nu wil de provincie
de molens concentreren op enkele plaat
sen (Sloe, Neeltje lans, Kreekrak, Koe
gors). Veel te weinig om het afgesproken
vermogen van 250 megawatt in 2010 te
halen, beklemtonen ze.
Tussen de kostprijs van windstroom (6-8
cent per kilowattuur) en de marktprijs
(3-5 cent) gaapt nu nog een groot gat, dat
dankzij subsidies overbrugd wordt.
Zeeuwind verwacht dat die kloof binnen
tien jaar is verdwenen, enerzijds omdat
de windproductie doelmatiger en goedko
per wordt, anderzijds omdat de traditio
neel opgewekte stroom duurder wordt.
Het zal de bouw van meer windturbines
(de coöperatie heeft er nu bijna dertig
staan) ongetwijfeld bevorderen.
Meer informatiewww.zeeuwind.nl
Kamperen
bij de boer
De maatschap Poppe-Dekker heeft een
landbouwbedrijf, paardenpension en mini-
camping De Kreekrug bij Grijpskerke. We
volgen beide families wekelijks tijdens het
kampeerseizoen.
door Miriam van den Broek
Zeven jaar lang was maat
schap Poppe-Dekker ver
wikkeld in rechtszaken.
De buurman probeerde sluiting
van de minicamping af te dwin
gen. Vorig jaar deed het gerechts
hof in Den Haag de laatste uit
spraak. De maatschap werd in
het gelijk gesteld. De periode
heeft een zware wissel getrokken
op de hele familie. En nog steeds
zijn de gevolgen op de camping
voelbaar.
De tijd dat Monique alle gasten
en kinderen op de Kreekrug
voortdurend tot stilte maande, is
voorbij. Maar soms denkt ze nog
wel eens: dat kan wel wat zach
ter. Geluidsoverlast was een van
de punten die ter discussie ston
den. Het geluid dat van het be
drijf kwam, werd nauwkeurig in
de gaten gehouden. Zo nauwkeu
rig dat het een eigen leven ging
leiden. „Constant hamerde ik er
bij de gasten op dat dit een rusti
ge familiecamping was. Gewoon
even lekker stoeien met je kinde
ren kon hier niet. Ik ben ervan
overtuigd dat mensen om die re
den zijn weggegaan. Ik heb er
met Duitse gasten zelfs ruzie
over gehad. Pas toen we hadden
uitgelegd dat er rechtszaken lie
pen, begrepen ze ons. Ze zeiden:
had dat dan meteen gezegd.
Maar ja, leg zoiets maar eens uit
in het Duits. Gelukkig is het met
deze mensen goed gekomen. Ze
komen nog steeds."
Monique herinnert zich precies
het moment waarop ze besefte
dat de kwestie rond het geluid te
ver was doorgeslagen. „We wa
ren zelf op vakantie. Ik zat in
een speeltuin op een bankje,
hoorde de kinderen spelen en
dacht ineens: dit is dus eigenlijk
normaal!"
De eerste jaren stonden Moni
que en Ronald met de rechtsza
ken op en gingen er mee naar
bed. Piet en Katinka zaten toen
nog niet in het bedrijf. Het diep
tepunt voor Ronald was het mo
ment dat het parkeerterrein
moest worden verplaatst in ver
band met het bestemmingsplan.
Elke klinker van de parkeerplaats
had hij een paar jaar daarvoor
zelf zorgvuldig neergelegd. Hij
was trots op het resultaat. En
toen kwam een graafmachine al
les in één keer weghalen. „Ro
nald is daar niet bij geweest. Hij
wilde het niet zien." Hoewel de
laatste rechtszaak een jaar gele
den is afgerond, houdt Monique
er altijd rekening mee dat het zo
maar weer opnieuw kan begin
nen. „Ik ben en blijf een onder
nemer. En die willen nu een
maal telkens met nieuwe dingen
komen. Maar bij alles wat ik doe
of wil, vraag ik me af of het weer
tot rechtszaken zal leiden. Het is
een vast onderdeel van mijn be
drijfsvoering geworden."
