'Commercial break'
in Moskou
Danser met de dood
v30 I Prisma
Zaterdag 19 mei 2007 PZC
REIZEN
door Derk Bolt
We praten lang
over de zin en onzin
van jagen
Voor een exotische ontmoeting hoef je helemaal niet in
een buitenissig land te zijn. Soms kom je bijzondere
mensen tegen op de plaatsen die de normaalste van de
wereld zijn.
Neem nou Zwitserland. Al zoekend naar een verdwenen va
der van Italiaanse oorsprong kom ik terecht in dit Alpenge
bied. Na een paar dagen krijg ik een aanwijzing die naar een
klein plaatsje boven Zurich leidt. Het ligt er op een onschuldi
ge zondagmiddag uitgestorven bij. Ik zoek een restaurant waar
de gezochte man zou hebben gewerkt. Al snel kom ik er ach
ter dat het ooit gerenommeerde eethuis al lang geleden is afge
brand. De baas van de tent blijkt nog te leven. Maar de dorps
bewoners adviseren mij deze man niet te bezoeken. Hij zou ze
niet allemaal meer op een rijtje hebben.
Natuurlijk ga ik wel naar hem op zoek. Wat kan er mis zijn ge
gaan met deze succesvolle ondernemer? Hoe erg moet hij er
aan toe zijn om niets meer van het verleden te weten? Een
uurtje later sta ik voor de deur van zijn woning. Een apart
huis, met een verborgen ingang. Een jonge vrouw komt tevoor
schijn en vraagt wie we zoeken. Het blijkt om haar man te
gaan.
Aarzelend neemt ze ons mee. Op het dak van het huis belan
den we in een soort beeldentuin. We zijn op weg naar de pia
nokamer waar haar echtgenoot aan het spelen is. De man naar
wie we op weg zijn is een jaar of zeventig, de vrouw die ons
begeleidt is hooguit 35 en heeft
de flair en charme van een
schoolmeisje. Respect!
Aan alles voel je dat er iets bij
zonders aan zit te komen. De
man die even later in een deur
opening verschijnt, is inderdaad
een indrukwekkende persoon. Hij wil ons te woord staan,
maar de camera moet uit. We doen meteen wat hij zegt, het is
een man naar wie je luisteren moet. We praten even, maar hij
kan ons niet verder helpen.
In de gang waar de oud-horecaondernemer staat, hangen hon
derden kleine hertengeweitjes. Ik vraag naar de herkomst. Alle
maal zelf geschoten, krijg ik te horen. Hij wenkt ons naar bin
nen. Ik loop door de gang en kijk in de kamer die me gewezen
wordt.
Mijn mond valt open. Hier kan Ernest Hemingway een puntje
aan zuigen. De ruimte is to bij 15 meter. In het midden twee
prachtige zwarte vleugels, daar omheen staat, hangt en ligt al
les wat een jager op groot wild maar zou kunnen raken. Tij
gers, leeuwen, neushoorns, buffels, hyena's, antilopen, te veel
om op te noemen. Allemaal in puike conditie en allemaal
door onze man zelf geschoten. Nu heb ik helemaal niets met
het doodschieten van dieren en zelfs niet met de drang tot do
den, maar bij deze man heb ik toch het gevoel naast een kun
stenaar te staan.
We praten lang over het jagen en de zin en onzin ervan. Ach
ter de piano speelt de moordenaar van groot wild een prachtig
stukje Shostakovitch. We bespreken de dood en hij beschrijft
hoe Magere Hein ook hem op de hielen zit. Zoals hij heeft ge
dood, zo zal ook hij aan de dood niet ontkomen. De wrede
zinloosheid van zijn passie wordt aan het einde van zijn leven
steeds duidelijker. Een zeker melancholie overvalt hem.
Maar dan vertelt hij vol vuur verder. Over twee weken gaat hij
voor de laatste keer op stap. Want hoe dan ook, zijn verzame
ling moet compleet. Er ontbreekt nog een alligator en die zal
worden geschoten in de Everglades van Florida. Het zal zijn
laatste dodelijke schot worden. Na lang luisteren, verlaat ik
lichtelijk verward zijn huis. Een gewetenloze moordenaar of
een flamboyante danser met de dood?
Ik moet denken aan de grap over een jager die op het punt
staat een eend te schieten. Als hij aanlegt, bromt een visser
vanuit zijn bootje: dierenbeul. Wanneer de jager vervolgens
mis schiet hoort hij diezelfde visser brommen: sukkel!
En daarmee is de zaak volgens mij afdoende samengevat.
Binnenkort op jacht naar de alligator.
Gelukkig, het Rode Plein in Moskou
wordt niet ontsierd door reclame. Er
heerst serene rust, ook als er veel
bezoekers zijn. Een groot contrast
met de rest van de miljoenenstad,
waar zeldzaam veel moois verpest
wordt door 'commerciële
boodschappen'.
Tekst en foto's Rob de Vries
De Basiliusbasiliek in ai zijn glorie.
w
4 i
I r
,sjMMfÊ, J* y
Nieuwbouw: de imposante Chris
tus-Verlosserkathedraal.
Moskou is de hoofd
stad van de Russische
Federatie en telt
meer dan tien mil
joen inwoners. Het is
sinds kort ook de
duurste stad van de
wereld. Alleen de me
tro is er goedkoop.
Om er te kunnen ko
men heb je een pas
poort nodig, dat nog
drie maanden geldig
is en een visum,
v De munt is de Roe
bel (die kun je alleen
in Rusland krijgen) en
die is ongeveer 3 eu
rocent waard,
v Nuttige websites:
www.moscow-city.ru
www.moskva.ru
www.moscowout.ru
www.capitaltours.ru
(voor een stadsrond-
rit) www.visum.nl
andelend over het
laatste stukje van
de licht afdalende
Tverskaya, de bre
de in- en uitvalsweg van Moskous
stadshart, denk je te kunnen genie
ten van een eerste onbelemmerde
blik op het uit rode steen opge
trokken Historisch Museum dat
de voorkant van het Rode Plein
markeert. Maar niks daarvan, een
groot, blikkerend en veel geluid
producerend videoscherm aan de
straatrand maakt dat onmogelijk.
Je had het kunnen weten: de
Tverskaya zelf maar ook de rest
van de 'city' is volgeplempt met al
lemaal reclame-uitingen die onbe
perkt voorrang lijken te hebben ge
kregen boven karakteristieke gevel-
wanden. Gesteund door het auto
verkeer dat - als er tenminste geen
files zijn - met Formule r-snelheid
over brede boulevards als de Tvers
kaya voortraast, geeft dat het cen
trum van Moskou een jachtig ka
rakter. Maar daar moet je je niet
nerveus door laten maken, plekjes
waar je tot rust komt zijn er ge-
Een mooi, oud huis aan Novy Ar-
bat: zet er maar een ontsierend bill
board op, tegen de flats verderop
nóg grotere...
noeg. Zoals dus op dat Rode Plein,
Moskous wereldwijd bekende visi
tekaartje.
Je stapt er binnen via de Opstan
dingspoort, rechts is de monumen
tale ingang van het Historisch Mu
seum, links een kapelletje met
blauwe koepeltjes, die heel wat ge
lovige orthodox-katholieken trekt.
Dan wordt het plein, niet minder
dan 60.000 vierkante meter groot,
breder: in de verte zie je de Basi
liusbasiliek, met zijn dak vol ner
gens symmetrische 'uien', in alle
kleuren van de regenboog. Prach
tig, uniek! De kathedraal, product
van ongeëvenaarde creativiteit en
fantasie, werd halverwege de 16e
eeuw in opdracht van tsaar Iwan
de Verschrikkelijke gebouwd om
een gewonnen veldslag te vieren.
Hoe relatief nietig (en kleiner dan
je verwacht had) de basiliek ook
is, hij domineert op de een of an
dere manier het Plein. Door z'n bi
zarre vorm, z'n schitterende kleu
ren, maar ook doordat de kathe
draal er wel heel mooi in de open
ruimte staat.
Er is méér fraais op het Rode
Plein te bewonderen: vanaf de Op
standingspoort links de spectacu
laire gevelwand van het fameuze
warenhuis Goem, dat zich met zó
een uitstraling rustig een van de
mooiste warenhuizen ter wereld
mag noemen, zo niet het aller
mooiste. Zelfs de bescheiden, de
cent ingerichte etalages met alleen
maar topmerken passen prachtig
in het totaalplaatje.
Aan de overkant van Goem staat
een stuk van de in totaal ruim
2200 meter lange Kremlinmuur:
rood, ongenaakbaar. Ervoor ligt
het Lenin-mausoleum dat is opge
trokken uit glanzend graniet. Als
je, na al dit indrukwekkends zo
goed mogelijk in je opgenomen te
hebben, weer terugwandelt naar
het Manègeplein vallen er, op het
wat karakterloze steenplateau,
twee dingen op. Ten eerste het ko
lossale standbeeld van generaal
Zjoekov te paard, de man die aan
