Agenda
Bijna alle voorstellingen worden in
ongenuanceerd applaus gesmoord.
Soms echter blijft het onhandig stil
PZC Maandag 14 mei 2007 121
ACENOA
EXPOSITIES
p- Luijkx
Beeldend kunstenares Eva Luijkx ver
toont 'Daily Art Business' van te zien. De
tentoonstelling bestaat uit pentekeningen
en uit objecten van brons en plastic.
Domburg, Pop galerie, 9.00-17.00 uur
OP PAD
p- Boeken- en verzamelmarkt
Markt voor boekenliefhebbers en verza
melaars.
Middelburg, Markt, 11.00-17.00 uur;
meer agendanieuws op www.pzc.nl
Rowan Atkinson maakt als Mr. Bean Frankrijk onveilig, foto Giles Keyte/GPD
BERGEN OP ZOOM
Cinem'actueel, Mr Bean: 13.45 en 20.00
uur; Spiderman 3: 13.45 en 20.00 uur; As
sepoester en de Keukenprins: 13.45 uur;
Next: 20.00 uur; Epic Movie: 13.45 uur;
Ten Canoes: 20.30 uur;
MIDDELBURG
Schuttershof,
Ten Canoes: ma 20.00 uur;
Ledeltheater,
The Queen: 20.30 uur;
TERNEUZEN
Merral,
Epic Movie: 20.00 uur; Mr Bean: 20.00
uur; Next: 02.00 uur; Spiderman 3: 20.00
uur;
VLISSINGEN
CineCity,
Assepoester en de Keukenprins: 13.45
en 16.15 uur; Blades of Glory: 13.45,
16.15,19.00 en 22.00 uur;
Bridge to Terrabithia: 13.45 uur; Epic mo
vie: 19.15 uur; Mr. Bean's Holiday: 14.00,
16.15, 19.00 en 21.45 uur;
Next: 16.15 en 22.00 uur; Perfect Stran
ger: 21.45 uur; Spider-man 3: 13.30,
16.15, 19.00 en 22.00 uur;
Teenage Mutant Ninja Turtles: 14.00 uur;
The Queen: 13.45, 16.00 en 19.00 uur;
The Reaping: 16.15, 19.15 en 22.00 uur;
Wild Hogs: 19.15 uur;
Sneak: 22.00 uur;
„Alsof kunstschaatsen al niet homofiel genoeg is." Zo klaagt
een fan van de sport, wanneer twee voormalige ijsrivalen zich
inschrijven om als het eerste mannenpaar mee te doen aan een
kampioenschap paarrijden in de film Blades of Glory. Deze film is
vandaag te zien in Cine City in Vlissingen (16.15 u., 19.00 u. en
22.00 u.)
Bij de Olympische Winterspelen 2002 eindigen kunstschaatsers
Chazz Michael Michaels (Will Ferrell) en Jimmy MacElroy (Jon
Heder) ex aequo op de eerste plaats. Maar de twee aartsrivalen
gunnen elkaar het licht in de ogen niet en de ceremonie eindigt
in een vechtpartij. Hierdoor raken ze niet alleen allebei hun gou
den medailles kwijt, maar worden ze ook voorgoed verbannen
van de individuele kampioenschappen.
Toch vinden ze een manier om mee te doen met de nieuwe
Olympische Winterspelen: als paar!
foto GPD
UITGAANSTIP
NADER BESCHOUWD
door Willem Nijssen
We hadden al 'Ik vind het boek beter dan
de film'. En voortaan kunnen we ook
gaan zeggen: 'Ik vind het boek beter dan
het toneel'. Want het valt me op, dat de
tot toneel bewerkte roman in opkomst
lijkt te zijn.
Er waren al langer een paar 'klassiekers'.
One Flew Over the Cuckoo's Nest bijvoor
beeld. Eigenlijk toneel naar een film, ove
rigens. En dan dé klassieker onder de klas
siekers: Dagboek van een gek. Naar een no
velle van Gogol. Maar een monoloog,
waaraan geen letter bewerkt was.
Dit jaar heb ik al Anna Karenina zien pas
seren, en afgelopen week Kentering van
een huwelijk, naar de roman van Sandor
Marai. Mooie voorstellingen, zeker die
laatste. En toch blijft het knagen... dat 'het
boek beter dan het toneel' zou zijn. En ik
heb de roman nog niet eens gelezen!
Een roman zou geen roman zijn als er
iets aan in te korten was. De anekdote is
van Tolstoj, in antwoord op de vraag wat
hij nu eigenlijk met Anna Karenina had
willen zeggen. „Als ik alles onder woor
den zou willen brengen wat ik met deze
roman heb willen zeggen, dan zou ik de
zelfde roman nóg een keer moeten schrij
ven."
Zo, die zit. Daar zou ik stil van worden,
als ik de bewerker was. Een bewerker
kiest, en doet daarmee tekort. Waarom
wordt er dan toch bewerkt? Om ons te
dienen in onze luiheid? Als een literaire
vorm van ramptoerisme? Om krenten uit
de pap te halen? Of om ons gepassio
neerd te vertellen over wat de bewerker
nu het meest beroerde?
Gepassioneerd vond ik de toneelbewer
king van Kentering van een huwelijk zeker
niet. Eerder geserreerd, koel, op afstand.
Zoals de in zijn gevoel afgeknotte manne
lijke hoofdpersoon er naar zou kijken.
Een interpretatie dus. Maar het was -
denk ik toch - vooral een visualisatie.
(Plots moet ik denken aan de hoor
spel-bewerking van de 8-delige Anton
Wachter-cyclus. Zo mooi, maar zo totaal
geen roman meer.) Een groot levend schil
derij. De sfeer van een grote, chique
wachtzaal. Wachten, afwachten. No guts.
Onmacht Melancholie. Mooi uitgebeeld.
'Well done', zoals alleen de Engelsen dat
zo beschaafd kunnen zeggen. Maar niet
om stil van te worden. Bijna alle voorstel
lingen worden in ongenuanceerd applaus
gesmoord... Deze ook.
Stil bleef het wél na afloop van De dood
van een handelsreiziger, vrijdag in het Arse
naaltheater. De Wetten van Kepler, het ge
zelschap, had het stuk teruggebracht tot
zijn essentie, met nog maar 4 van de 8 rol
len. Maar dat hadden ze dan wel héél
goed gedaan. Het is minstens de derde sa-
Scène uit Dood van een handelsreiziger.
lesman-dood die ik heb gezien. Geen een
was zo helder, zo schrijnend, zo ontroe
rend als deze. Nooit eerder zo ijskoud
maar adembenemend gezien hoe men
sen elkaar pijn doen zonder het te willen,
en hoe ieder die pijn alleen moet dragen.
Niemand in deze 'moderne' samenleving
wil helpen, dat is de doorsnee interpreta
tie van dit stuk dat men vanaf het begin
maatschappijkritisch heeft genoemd. En
iedereen die niet tot de gegoeden hoort,
weet dat dat nog altijd klopt. Maar nie
mand kan ook helpen, en daarop legde
deze voorstelling een nadruk. Zo'n pijnlij
ke onmacht, zo'n verlatenheid.
Na afloop bleef het stil... onhandig (want
applaus 'hoort') maar oprecht. Ook ik
was geroerd.
Bij het verlaten van de zaal - na uiteinde
lijk een bevrijdend applaus - zag ik nóg
mensen met een hand op een beklemde
borst. Zelfben ik nog steeds vervuld, wil
foto August Swietkowiak
het stuk herlezen, er over 'nadenken', er
een volgende keer op terugkomen.'Nu
blijft het bij onderstaand fragment uit de
autobiografie 'Timebends' van de auteur,
Arthur Miller. Het beschrijft de ontvangst
van het stuk, op de premièreavond van
10 februari 1949, in Philadelphia. Ik krijg
het er koud van.
„Het gordijn schoof dicht, en er gebeurde
niets. De mensen bleven twee, drie minu
ten zitten, toen stond er iemand op, pak
te zijn jas. Verschillende mannen - van
vrouwen heb ik het niet gezien - zaten er
volkomen hulpeloos bij, met een zakdoek
over hun gezicht. Het leek net een begra
fenis. Ik wist echt niet of de voorstelling
nu top of flop was. De spelers stonden er
gens achter op toneel, ze wisten niet wat
er aan de hand was. Niemand deed het
gordijn terug open. Uiteindelijk kwam er
iemand op het idee om te gaan applaudis
seren, en toen braken ze de tent af"
m*
