Familie Afkicken op de buis in Eten wat de pot schaft 20 Vrijdag 11 mei 2007 PZC DENKWijZER door Annie de Vreugd Vader schept sperzieboontjes op. „Ik lust dat niet", zegt Demi, die kritisch toekijkt. „Ja hoor, dat lust jij wel", antwoordt vader, terwijl hij doorgaat met opscheppen. Demi wat luider: „Nee, dat lust ik niet." Vader zet het bord met bonen voor Demi neer. „Nu niet zeuren, dit zijn gewoon boontjes. Die lust je best, die heb je al vaker gegeten." Demi heeft vandaag wel trek in een machtsstrijd en vervolgt luid schreeuwend: „Nee, ik wil geen boontjes. Ik lust ze niet!!" Ze gooit haar bestek met een smak op de grond en kijkt vader uit dagend aan. Voor hem is de grens bereikt. Hij pakt de jongeda me bij de arm en zet haar op de gang om af te koelen. „Wat een kabaal om die paar boontjes. Je moest je schamen." Op de gang zet Demi haar ingezette tirade luidkeels voort. Er worden die dag zeker weten geen bonen meer gegeten, als haar vader dat maar weet. Ze slikt ze lekker toch niet door. Als het moet, gaat ze wel vroeg naar bed of offert ze haar uurtje televisie op. Er gaat geen boon naar binnen, daar zal zij hoogstpersoonlijk voor zorgen. Vader in de woonkamer ziet dat anders. „Ze eet maar wat de pot schaft", bromt hij tegen moeder. „Niet goedschiks, dan kwaadschiks. Ze blijft na het c4.4. t i i eten maar voor haar bord zitten Een eettafel als tot bedtijd." ontmoetingsplek en Demi voert inmiddels allang geen strijd meer over groenten, rustpunt van de dag Het gaat nu over wie de sterkste is en dit spelletje het langste kan volhouden. Haar vader heeft een probleem en dat heeft ze met haar vier jaar heel goed in de gaten. Want eten doorslik ken kunnen ouders hun kinderen niet afdwingen. Net als bij zindelijkheid hebben kinderen daar zelf de macht over. Vader gaat deze strijd hoe dan ook verliezen. Hoewel kinderen in deze welvarende tijd eerder teveel dan te weinig eten, proberen toch veel ouders met kunst en vlieg werk de schijf van vijf naar binnen te werken. „Tetetteret, daar gaat een olifant in zijn hok. Toetoet, deze auto wil in de gara ge." We proberen groenten en uien in een eenpansmaaltijd te verstoppen. We pakken een extra groot bord, dan jSSBfiBSlPfe- lijkt het maar een beetje. En natuur lijk het beloofde toetje als belo ning wanneer zonder sputteren het bord is leeggegeten. (Dat laatste is trouwens voor kinderen het be- 4 - wijs dat eten in- J, -ia derdaad vies is.) De vader van De mi maakt zich waar schijnlijk druk om niets. Een ge zond kind illustratie Eliane Duvekot dat trek heeft, gaat vanzelf eten. Hij had er ook voor kunnen kiezen de boontjes weer in de pan terug te doen en er geen woord aan vuil te maken. Kniesoren hebben al gegeten, ze kunnen wach ten tot de volgende maaltijd. Het kind - zittend voor zijn lege bord - ziet zijn ouders van hun eten genieten. Hij bedenkt zich de volgende keer wel. Kinderen die aan een gezellige tafel zitten, laten veel minder eetproblemen zien. Een leuk gedekte tafel, waar niet de televi sie op de achtergrond de aandacht opeist. Waar kinderen mo gen meepraten over de belevenissen van de dag. Een tafel die een ontmoetingsplek is en een rustpunt van de dag, daar ko men kinderen graag bij zitten om mee te doen. Een kind móet niet eten, hij mag eten. Het is belangrijk dat ouders het verzadigingspunt van hun kind respecteren en hen niet aanleren daar doorheen te eten. De ouders bepalen het tijdstip wanneer wordt gegeten, het kind bepaalt de hoeveel heid. Uiteraard is het belangrijk wat het kind eet, maar ouders moeten wel waken voor de valkuil van een sluimerende machtsstrijd zoals bij Demi. Een kind een gezond eetpatroon bijbrengen kan alleen als ouders het goede voorbeeld geven. Voor een kind is het niet eerlijk dat hij groenten moet eten en Vader de frietpan aanzet als hij een paar uur later thuiskomt. Het is ook niet eerlijk als moeder het ontbijt overslaat, omdat ze aan de lijn doet en het kind wel een beker melk moet drinken voor het naar school gaat. Obsessies en verslavingen: jongeren proberen er in een tv-programma mee af te rekenen. door onze mediaredactie Omroep BNN gaat jonge ren die obsessief ver slingerd zijn aan onder meer drank, drugs, vi deogames, internet en seks volgen tijdens hun poging af te kicken. Zo'n tachtig mensen met een ver slaving hebben zich inmiddels al opgegeven voor het tv-programma AJkicken dat vanaf 4 juni is te zien. Acht kandidaten zullen 28 dagen lang in een huis worden opgeslo ten en daar 24 uur per dag worden gevolgd, terwijl ze onder begelei ding van afkickkliniek Cascade pro beren af te rekenen met hun versla ving. Presentator Filemon Wesselink neemt ook zijn intrek in het onder komen van de deelnemers. „Ik zal als een nachtwaker annex vertrou wenspersoon met de kandidaten praten over hoe het hen daar ver gaat", vertelt Wesselink. „Voor ons programma Spuiten Slikken heb ik alle soorten drugs geprobeerd, dus ik weet waarover ik praat. Dat is fijn voor de verslaaf de. Ik weet bijvoorbeeld hoe lek ker een jointje kan zijn. Daarom praat het met mij toch makkelijker dan met iemand die helemaal geen ervaring heeft met drugs en roept: 'Blijf toch van dat spul af'." De publieke jongerenzender spit momenteel alle aanmeldingen door. Het is lastig te zeggen welk type verslaving oververtegenwoor digd is onder de gegadigden. „Veel mensen hebben een combi-versla- ving. Iemand die verslaafd is aan gamen wil bijvoorbeeld niet graag slapen. Die gaat dus snel over op het snuiven van speed of coke om de hele nacht door te kunnen gaan. Maar omdat je daar weer wat agressief van kan worden, wordt soms de drug GHB gebruikt om die scherpe kantjes er weer af te halen", verklaart de presentator. Overigens komen rook - en eetver slaafden niet in aanmerking voor de tv-serie. Ook een meisje dat

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2007 | | pagina 20