Familie
Afkicken op de buis in
Eten wat de pot schaft
20 Vrijdag 11 mei 2007 PZC
DENKWijZER door Annie de Vreugd
Vader schept sperzieboontjes op. „Ik lust dat niet", zegt
Demi, die kritisch toekijkt. „Ja hoor, dat lust jij wel",
antwoordt vader, terwijl hij doorgaat met opscheppen.
Demi wat luider: „Nee, dat lust ik niet." Vader zet het bord
met bonen voor Demi neer. „Nu niet zeuren, dit zijn gewoon
boontjes. Die lust je best, die heb je al vaker gegeten." Demi
heeft vandaag wel trek in een machtsstrijd en vervolgt luid
schreeuwend: „Nee, ik wil geen boontjes. Ik lust ze niet!!" Ze
gooit haar bestek met een smak op de grond en kijkt vader uit
dagend aan. Voor hem is de grens bereikt. Hij pakt de jongeda
me bij de arm en zet haar op de gang om af te koelen. „Wat
een kabaal om die paar boontjes. Je moest je schamen." Op de
gang zet Demi haar ingezette tirade luidkeels voort. Er worden
die dag zeker weten geen bonen meer gegeten, als haar vader
dat maar weet. Ze slikt ze lekker toch niet door. Als het moet,
gaat ze wel vroeg naar bed of offert ze haar uurtje televisie op.
Er gaat geen boon naar binnen, daar zal zij hoogstpersoonlijk
voor zorgen.
Vader in de woonkamer ziet dat anders. „Ze eet maar wat de
pot schaft", bromt hij tegen moeder. „Niet goedschiks, dan
kwaadschiks. Ze blijft na het
c4.4. t i i eten maar voor haar bord zitten
Een eettafel als tot bedtijd."
ontmoetingsplek en Demi voert inmiddels allang
geen strijd meer over groenten,
rustpunt van de dag Het gaat nu over wie de sterkste
is en dit spelletje het langste kan
volhouden. Haar vader heeft een probleem en dat heeft ze
met haar vier jaar heel goed in de gaten. Want eten doorslik
ken kunnen ouders hun kinderen niet afdwingen. Net als bij
zindelijkheid hebben kinderen daar zelf de macht over. Vader
gaat deze strijd hoe dan ook verliezen.
Hoewel kinderen in deze welvarende tijd eerder teveel dan te
weinig eten, proberen toch veel ouders met kunst en vlieg
werk de schijf van vijf naar binnen te werken. „Tetetteret, daar
gaat een olifant in zijn hok. Toetoet, deze auto wil in de gara
ge." We proberen groenten en uien in een eenpansmaaltijd te
verstoppen. We pakken een
extra groot bord, dan jSSBfiBSlPfe-
lijkt het maar een
beetje. En natuur
lijk het beloofde
toetje als belo
ning wanneer
zonder sputteren
het bord is
leeggegeten.
(Dat laatste is
trouwens voor
kinderen het be-
4 -
wijs dat eten in- J, -ia
derdaad vies is.)
De vader van De
mi maakt
zich waar
schijnlijk
druk om
niets. Een ge
zond kind illustratie Eliane Duvekot
dat trek
heeft, gaat vanzelf eten. Hij had er ook voor kunnen kiezen de
boontjes weer in de pan terug te doen en er geen woord aan
vuil te maken. Kniesoren hebben al gegeten, ze kunnen wach
ten tot de volgende maaltijd. Het kind - zittend voor zijn lege
bord - ziet zijn ouders van hun eten genieten. Hij bedenkt
zich de volgende keer wel.
Kinderen die aan een gezellige tafel zitten, laten veel minder
eetproblemen zien. Een leuk gedekte tafel, waar niet de televi
sie op de achtergrond de aandacht opeist. Waar kinderen mo
gen meepraten over de belevenissen van de dag. Een tafel die
een ontmoetingsplek is en een rustpunt van de dag, daar ko
men kinderen graag bij zitten om mee te doen.
Een kind móet niet eten, hij mag eten. Het is belangrijk dat
ouders het verzadigingspunt van hun kind respecteren en hen
niet aanleren daar doorheen te eten. De ouders bepalen het
tijdstip wanneer wordt gegeten, het kind bepaalt de hoeveel
heid. Uiteraard is het belangrijk wat het kind eet, maar ouders
moeten wel waken voor de valkuil van een sluimerende
machtsstrijd zoals bij Demi.
Een kind een gezond eetpatroon bijbrengen kan alleen als
ouders het goede voorbeeld geven. Voor een kind is het niet
eerlijk dat hij groenten moet eten en Vader de frietpan aanzet
als hij een paar uur later thuiskomt. Het is ook niet eerlijk als
moeder het ontbijt overslaat, omdat ze aan de lijn doet en het
kind wel een beker melk moet drinken voor het naar school
gaat.
Obsessies en verslavingen:
jongeren proberen er in een
tv-programma mee af te
rekenen.
door onze mediaredactie
Omroep BNN gaat jonge
ren die obsessief ver
slingerd zijn aan onder
meer drank, drugs, vi
deogames, internet en seks volgen
tijdens hun poging af te kicken.
Zo'n tachtig mensen met een ver
slaving hebben zich inmiddels al
opgegeven voor het tv-programma
AJkicken dat vanaf 4 juni is te zien.
Acht kandidaten zullen 28 dagen
lang in een huis worden opgeslo
ten en daar 24 uur per dag worden
gevolgd, terwijl ze onder begelei
ding van afkickkliniek Cascade pro
beren af te rekenen met hun versla
ving.
Presentator Filemon Wesselink
neemt ook zijn intrek in het onder
komen van de deelnemers. „Ik zal
als een nachtwaker annex vertrou
wenspersoon met de kandidaten
praten over hoe het hen daar ver
gaat", vertelt Wesselink.
„Voor ons programma Spuiten
Slikken heb ik alle soorten drugs
geprobeerd, dus ik weet waarover
ik praat. Dat is fijn voor de verslaaf
de. Ik weet bijvoorbeeld hoe lek
ker een jointje kan zijn. Daarom
praat het met mij toch makkelijker
dan met iemand die helemaal
geen ervaring heeft met drugs en
roept: 'Blijf toch van dat spul af'."
De publieke jongerenzender spit
momenteel alle aanmeldingen
door. Het is lastig te zeggen welk
type verslaving oververtegenwoor
digd is onder de gegadigden. „Veel
mensen hebben een combi-versla-
ving. Iemand die verslaafd is aan
gamen wil bijvoorbeeld niet graag
slapen. Die gaat dus snel over op
het snuiven van speed of coke om
de hele nacht door te kunnen
gaan. Maar omdat je daar weer
wat agressief van kan worden,
wordt soms de drug GHB gebruikt
om die scherpe kantjes er weer af
te halen", verklaart de presentator.
Overigens komen rook - en eetver
slaafden niet in aanmerking voor
de tv-serie. Ook een meisje dat