Ondanks de verdiensten in eigen landzijn Blair en Chirac niet tot Europees
leiderschap in Staat geweest Alfred Pijpers, instituut Clingendaal
PZC Donderdag 10 mei 2007 13
Adieu!
april 1995: Chirac wint de
presidentsverkiezingen en wordt
opvolger van Mitterrand.
"ge-
lens
te schaal
it
V naaste
L3e
tot aan
inijn
9 april 1986: Chirac wordt opnieuw
premier, ditmaal in cohabitation
('samenleven') met de socialistische
president Francois Mitterand (links
op foto). Dit duurt tot
10 mei $tM.
1988.
1993: de RPR wordt de grootste -
partij in het parlement, Chiracs
partijgenoot en vriend Édouard
Balladur(op 0*"
foto rechts) j
kan een
kabinet
juni 2005: Ondanks
aansporingen van Chirac
om voor te stemmen,
wijzen de Fransen de
Europese Grondwet af.
1997: Lionel Jospin
wordt premier van
de Parti Socialiste
(PS), nadat de RPR
bij de verkiezingen
van dat jaar niet
meer zoveel
stemmen behaalt.
Opnieuw cohabita
tion tussen links en
rechts.
mei 2002: De verkiezingen van 2002
zijn tumultueus: in de eerste ronde
haalt Chirac ternauwernood 20
procent van de stemmen. 18 procent
gaat naar de extreemrechtse
kandidaat Jean-Marie Le Pen,
1 procent meer dan Lionel Jospin, de
kandidaat van de PS. Het merendeel
van de mensen gaat tóch stemmen,
om ervoor te zorgen dat Le Pen geen
kans maakt. Bij de tweede ronde
haalt Chirac meer dan 80 procent van
de stemmen, en krijgt een tweede
termijn als president.
11 maart 2007:
Chirac maakt
bekend dat hij
zich niet meer
herkiesbaar stelt.
6 mei 2007:
Sarkozy wint de
verkiezingen en
zal Jacques
Chirac opvolgen.
79 1980 '81
'89 1990 '91 '92 '93
1983: bij de parlementsverkie
zingen wint Blair een zetel in het
House of Commons,^
de Britse Tweede
Kamer. Hij wordt
gerekend tot de
gematigd linker
vleugel van
Labour.
1994: Blair volgt de plotseling overleden John
Smith op als Labour-leider. Hij hervormt de
partij en schudt de ideologische veren af.
2001bij de verkiezingen
handhaaft Labour zijn
grote meerderheid in het
parlement. Blair blijft aan
als premier.
1997: New Labour behaalt bij de
verkiezingen een monsterzege en
Blair begint aan zijn eerste ambtster
mijn als premier. Hoogte
punt is het Goede-Vrijdagakkoord in
Noord-lerland in 1998. Op de foto
Blair met de Noord-Ierse Ian Paisley.
maart 2003: Inval in Irak, massa
vernietigingswapens worden niet
gevonden. Blair krijgt veel kritiek en
zijn populariteit loopt fors terug.
mei 2005: Blair behaalt toch zijn derde
achtereenvolgende verkiezingszege
(een unicum voor een Labour-
politicus). Al voor de verkiezingen van
2005 kondigt Blair aan dat dit zijn
laatste verkiezingen als partijleider zijn.
Wel zal hij de derde termijn uitdienen.
Wist Chirac door zijn
starre verzet tegen
de Irak-oorlog een
zekere mate van on
afhankelijkheid en geliefdheid te
oogsten, voor de scheidende pre
mier Tony Blair van Groot-Brittan-
nië bleek het een molensteen.
„Hoewel velen vinden dat zijn
Irak-politiek tragisch en mislei
dend was, hoopte Blair zelf een er
fenis van liberaal interventionisme
na te laten. Deze frictie tussen pre
mier en volk zorgt ervoor dat hij
direct uit ons vizier zal verdwij
nen", zegt Martin Bright, politiek
redacteur van gevierd opinieblad
The New Statesman. Bright heeft in
kringen rond de minister-presi
dent vernomen dat hij mogelijk di
rect zijn spullen pakt. „Hij heeft
ontkend zijn functie als Kamerlid
gelijk neer te leggen, maar ik moet
nog zien hoe lang hij deze taak
blijft vervullen." Blair heeft zich
herhaaldelijk opgeworpen als wel
sprekende woordvoerder namens
het Westen, een bijna gladde spre
ker die bij ingrijpende wereldge
beurtenissen het toneel betreedt
en anderen doet verbleken. Toen
Lady Di verongelukte, sprake hij
over de 'People's Princess', een
term die nooit meer is verdwenen.
Na de terreuracties in de VS was
het Blair, niet Bush, die een gevoe
lige snaar raakte bij de Amerika
nen met zijn morele retoriek over
de 'oorlog tegen terrorisme'.
Bright: „Sommigen noemen hem
een acteur, maar Blair is een
enorm zelfverzekerd politicus. Dat
maakt hem internationaal popu
lair. Onder de Europeanen en
Amerikanen oogst Blair algemeen
respect." Pijpers is het daarmee
eens: „Hij heeft zich met name
binnen de Europese Unie een goe
de positie verworven en zich bin
nen Europa een sterke leider ge
toond. De relatie met Frankrijk en
Duitsland is onder hem veranderd
2001na de aanslagen in de
VS op 11 september vormen
Blair en Bush een alliantie
tussen Groot-Brittannië en
de VS tegen de Iraakse
dictator Hussein. Deze zou
over massavernietigings
wapens beschikken.
4 mei 2006: De gemeen
teraadsverkiezingen zijn
een zware klap voor
Labour. Als reactie voert
Blair veranderingen door
in de bezetting van zijn
kabinet.
2007: Volgens de krant -
The Sun, doorgaans goed
op de hoogte van
interne Labour-politiek,
stapt Blair op 31 mei
2007 op.
7 juli 2005: Blair presenteert tijdens een vergadering van de
G8 in Schotland een plan voor verlichting van de schulden
lastvan Derdewereldlanden. De bijeenkomst wordt
overschaduwd dooreen reeks bomaanslagen in Londen. Een
eventuele link tussen de aanslagen en Blairs Irak-beleid wijst
hij resoluut van de hand.
en niet altijd even soepel geweest.
Maar Blair heeft Groot-Brittannië
weer een toonaangevende rol gege
ven."
Zullen de Britten hem nog gaan
missen? „Het Engelse landschap is
de afgelopen tien jaar enorm ver
anderd. Denk aan het rookverbod,
de mensenrechtenwet, de wet op
de openbaarheid van informatie,
het homohuwelijk, arbeidsvoor
waarden als het minimumloon, re
gelingen om vrouwen weer makke
lijker aan het werk te helpen. Maar
dat zijn geen persoonlijke verdien
sten van Blair, dat zijn verdiensten
van Labour. En die blijft gewoon.
We krijgen daarom niet een collec
tieve zenuwinzinking als Blair ver
trekt, maar we zullen zonder hem
wel een stuk minder zelfverzekerd
in de wereld staan."
Voor zowel Blair als Chirac geldt
volgens Alfred Pijpers van Clingen
daal dat ze Europa er niet sterker
op hebben gemaakt. „De Europese
invloed in de wereld is kwakkel
end. Met het debacle van de Euro
pese Grondwet, hebben ze zich in
de voet geschoten. Chirac en Blair
zijn er als leiders van grote landen
niet in geslaagd een Europese een
heid te smeden. Ondanks de ver
diensten in eigen land, zijn ze niet
tot Europees leiderschap in staat
geweest."