De tomeloze haai 'Ik kijk nooit naar mezelf. Die Chabot van de tv, dat is namelijk een rare vent' V14 C Zaterdag 5 mei 2007 PZC Hij was, tot vorige week, de absolute publiekslieveling in Dancing with the Stars. Zijn poëzie-trio, in één hamburgerzak te koop onder de titel McPain, is door alle aandacht inmiddels 'stijf uitverkocht'. In literaire kringen oogst zijn populariteit onder het grote publiek vooral veel kritiek. Dansende dichter Bart Chabot (52) gaat desondanks zijn eigen weg. „Beetje provoceren, daar hou ik van." door Monique Brandt foto David van Dam Iemand uit de literaire wereld zei me: 'Jij zit in Dancing with the Stars, lager kun je niet zakken'. Nou, dan weet je het wel. De Groene Amsterdam mer vroeg zich af, 'een dichter die danst, hoe kan dat?'. In een landelijke krant noemden ze het mijn spagaat tussen de poëzie en de wereld van RTL4. Terwijl ik op straat alleen maar hoor: 'Bart, je kan er geen hout van, van dat dansen, maar we liggen in een deuk'. Ik doe dingen die ik leuk vind. Televisie is een hobby. Als ze me bellen met iets leuks, dan doe ik mee. Ik vond tv als kind al een fantastisch, magisch medium. Zat ik met mijn broer, net uit bad, met gekamde haar tjes te kijken naar onze Telefunken bui- zen-tv. Zwaaide tante Hannie, zwaaiden wij terug. Ik had ook al heel vroeg in de gaten dat als je iets aan veel mensen wilt vertellen, je dat op tv moest doen. Wat je vooral niet moet doen in dit leven, is je iets aantrek ken van wat anderen vinden. Ik heb altijd mijn eigen pad uitgestippeld. Dancing with the Stars is klassiek zaterdagavond-enter- tainment. Had ik dat dan niet moeten doen, omdat ik ook gedichten schrijf? Vorige week wa ren we nog bij een dansschool in Amers foort. Zegt de eigenaresse: 'Jij bent wat wij binnen krijgen aan nieuwe leerlingen. We krijgen geen Christoph binnen. We krij gen jou binnen, met honderden tegelijk. Ze komen omdat ze zien dat jij het óók niet kan en wat jij hebt geleerd, kunnen zij ook nog wel leren'. Ze waren hartstikke blij dat ik in het programma zat. Beetje provoceren, ja, daar hou ik van. Ik haat hokjes, ik ben een rasindividualist. Ik kies mijn eigen pad. Vooral als mensen zeg gen, dat lukt je nóóit, dan ga ik er juist voor. Al komt het me nu ook wel weer uit dat we er uit liggen, want ik heb wel weer behoefte aan schrijven. Tot vorige week stond ik ook nog in het theater met Ronald Giphart en Martin Bril. Ik heb meer te doen. Er ligt een dicht bundel die voor januari staat gepland, een nieuwe verhalenbundel voor rond de Boe kenweek volgend jaar en ik ben bezig met een nieuwe roman. Die gaat trouwens over het bekende Nederlanderschap, en over hoe je daardoor van jezelf kunt afdwa len. Ik heb mensen gezien die in dat feno meen verdwaalden. Zelfben ik ook wel een aantal zijpaden opgegaan. Ik kwam steeds weer bij mezelf uit, maar ik ben 52. Als je heel jong bent en je wordt in zo'n machinerie gestopt, dan kan je behoorlijk van je anker slaan, dan ga je geloven in die luchtbel. Roem in Nederland is zeer vluchtig. Als mensen van een zeilvakantie terugkomen zijn ze je alweer totaal vergeten. In het oog van de storm, onder enorme druk, tja, dan kan het wel eens mislopen. Dan kom je tot het vernielen van hotelkamers, drank, drugs. De fans die je handtekening vragen, worden mee naar de hotelkamer gesleurd. Dag één wordt er champagne besteld bij de roomservice, op dag drie een fles whis ky. Je ontspoort heel snel als je niet goed op je tellen past. Ik doe inmiddels 25 jaar televisie. Ik debu teerde in maart '81 met een voordracht van gedichten bij Freek de Jonge in Carré. Daarna heb ik zo ongeveer alle program ma's gehad die er zijn: Waku Waku, Koffie tijd, de 5 Uur-show, alle nationale dictees, Wie mag het zeggen, Koken met Cas, noem maar op. Zelfs als ik nu nooit meer een letter zou schrijven, zou ik als bekende Nederlander nog wel tien jaar kunnen doorgaan met winkels openen en sluiten, campings ope nen en sluiten, braderieën. Het maakt je lui, zo'n bestaan. Je denkt: dat boek, dat wacht wel. Nee, dat boek moet je niet la ten wachten! Ik kijk trouwens nooit naar mezelf. Die Chabot van de tv, dat is name lijk een rare vent. Niks mee te maken. Ik zag 'm laatst heel even bezig en ik dacht: toch grappig dat iemand oud is geworden, zonder dat je dat meteen in de gaten hebt. Er zijn momenten geweest dat ik op die showtrap stond en me afvroeg: waar heb ik mezelf nu toch weer in gemanoeu vreerd? Het is heel mooi, dat nooit nee kunnen zeggen en die mentaliteit van al tijd maar het avontuur willen opzoeken, maar misschien kom ik nu op een leeftijd dat ik ga nadenken over de consequenties. Fysiek kon ik het dansen overigens prima aan. Ik was in zes weken zes kilo kwijt, maar zes onderkinnen en een buikje had ik al niet. Ik kom uit de rock-'n-roll, en rock-'n-rollers met een buikje, dat kan dus niet. Ik weeg mezelf dus twee keer per dag: vanochtend was ik 81.8. Ik heb ook wel eens 95 kilo gewogen. Toen dronk ik nog, dat scheelt. Ik ben ge stopt in november 1993, toen ik een alco holvergiftiging opliep. Dat gebeurde trou wens na een tv-programma, verdomd als het niet waar is. Ik deed met Maarten Span- jer mee aan Tros Triviant, toen nog met Ti neke Verburg. Maarten had iets met Tine ke. Op een gegeven moment, tussen de op namen door, waren ze allebei naar de wc. Maarten komt terug en toen moesten we een lang woord raden. Ik vergeet het nooit: er stonden drie klinkers, een a, een e en een i. Zegt Maarten opeens: ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik weet het woord: majesteitsschennis. Ik zeg: Jesus, Maarten, dat woord kende je een half uur geleden nog niet eens. Nou ja, na die uitzending gingen we wat drinken. Toen ik thuis kwam, ben ik in mijn eentje verder gegaan, tot ik vier flessen wijn ver der was. Dat was overigens niet zo uitzonderlijk, sinds ik uit dienst kwam met een drank probleem. Vanaf 1974 heb ik twintig jaar lang, tot die alcoholvergiftiging, in flink tempo gedronken. Het echte werk. Ik was toen al heel druk bezig met schrijven, maar er kwam natuurlijk niet zoveel uit. Ik studeerde een blauwe maandag Neder lands, maar stopte omdat ik geen geld meer had. Toen ben ik maar een baan gaan zoeken, en tussendoor trad ik op in jongerencentra. Ik deed de gekste dingen. Zonnebrillen verkopen bij V81.D en de af deling fotografie, ook nog vier weken ge daan. De verkoop van fixeer en ontwikke laar, ik wist er geen donder van. Vroegen mensen mij of ze een Canon moesten ko-

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2007 | | pagina 44