De tomeloze haai
'Ik kijk nooit naar mezelf. Die Chabot
van de tv, dat is namelijk een rare vent'
V14 C
Zaterdag 5 mei 2007 PZC
Hij was, tot vorige
week, de absolute
publiekslieveling in
Dancing with the Stars.
Zijn poëzie-trio, in
één hamburgerzak te
koop onder de titel
McPain, is door alle
aandacht inmiddels
'stijf uitverkocht'. In
literaire kringen
oogst zijn
populariteit onder
het grote publiek
vooral veel kritiek.
Dansende dichter
Bart Chabot (52) gaat
desondanks zijn
eigen weg. „Beetje
provoceren, daar hou
ik van."
door Monique Brandt
foto David van Dam
Iemand uit de literaire wereld zei me:
'Jij zit in Dancing with the Stars, lager
kun je niet zakken'. Nou, dan weet
je het wel. De Groene Amsterdam
mer vroeg zich af, 'een dichter die
danst, hoe kan dat?'. In een landelijke
krant noemden ze het mijn spagaat tussen
de poëzie en de wereld van RTL4. Terwijl
ik op straat alleen maar hoor: 'Bart, je kan
er geen hout van, van dat dansen, maar we
liggen in een deuk'.
Ik doe dingen die ik leuk vind. Televisie is
een hobby. Als ze me bellen met iets leuks,
dan doe ik mee. Ik vond tv als kind al een
fantastisch, magisch medium. Zat ik met
mijn broer, net uit bad, met gekamde haar
tjes te kijken naar onze Telefunken bui-
zen-tv. Zwaaide tante Hannie, zwaaiden
wij terug.
Ik had ook al heel vroeg in de gaten dat als
je iets aan veel mensen wilt vertellen, je
dat op tv moest doen. Wat je vooral niet
moet doen in dit leven, is je iets aantrek
ken van wat anderen vinden. Ik heb altijd
mijn eigen pad uitgestippeld. Dancing with
the Stars is klassiek zaterdagavond-enter-
tainment.
Had ik dat dan niet moeten doen, omdat
ik ook gedichten schrijf? Vorige week wa
ren we nog bij een dansschool in Amers
foort. Zegt de eigenaresse: 'Jij bent wat wij
binnen krijgen aan nieuwe leerlingen. We
krijgen geen Christoph binnen. We krij
gen jou binnen, met honderden tegelijk.
Ze komen omdat ze zien dat jij het óók
niet kan en wat jij hebt geleerd, kunnen zij
ook nog wel leren'. Ze waren hartstikke
blij dat ik in het programma zat.
Beetje provoceren, ja, daar hou ik van. Ik
haat hokjes, ik ben een rasindividualist. Ik
kies mijn eigen pad. Vooral als mensen zeg
gen, dat lukt je nóóit, dan ga ik er juist
voor. Al komt het me nu ook wel weer uit
dat we er uit liggen, want ik heb wel weer
behoefte aan schrijven.
Tot vorige week stond ik ook nog in het
theater met Ronald Giphart en Martin
Bril. Ik heb meer te doen. Er ligt een dicht
bundel die voor januari staat gepland, een
nieuwe verhalenbundel voor rond de Boe
kenweek volgend jaar en ik ben bezig met
een nieuwe roman. Die gaat trouwens
over het bekende Nederlanderschap, en
over hoe je daardoor van jezelf kunt afdwa
len. Ik heb mensen gezien die in dat feno
meen verdwaalden. Zelfben ik ook wel
een aantal zijpaden opgegaan. Ik kwam
steeds weer bij mezelf uit, maar ik ben 52.
Als je heel jong bent en je wordt in zo'n
machinerie gestopt, dan kan je behoorlijk
van je anker slaan, dan ga je geloven in die
luchtbel.
Roem in Nederland is zeer vluchtig. Als
mensen van een zeilvakantie terugkomen
zijn ze je alweer totaal vergeten. In het oog
van de storm, onder enorme druk, tja, dan
kan het wel eens mislopen. Dan kom je tot
het vernielen van hotelkamers, drank,
drugs. De fans die je handtekening vragen,
worden mee naar de hotelkamer gesleurd.
Dag één wordt er champagne besteld bij
de roomservice, op dag drie een fles whis
ky. Je ontspoort heel snel als je niet goed
op je tellen past.
Ik doe inmiddels 25 jaar televisie. Ik debu
teerde in maart '81 met een voordracht
van gedichten bij Freek de Jonge in Carré.
Daarna heb ik zo ongeveer alle program
ma's gehad die er zijn: Waku Waku, Koffie
tijd, de 5 Uur-show, alle nationale dictees,
Wie mag het zeggen, Koken met Cas, noem
maar op.
Zelfs als ik nu nooit meer een letter zou
schrijven, zou ik als bekende Nederlander
nog wel tien jaar kunnen doorgaan met
winkels openen en sluiten, campings ope
nen en sluiten, braderieën. Het maakt je
lui, zo'n bestaan. Je denkt: dat boek, dat
wacht wel. Nee, dat boek moet je niet la
ten wachten! Ik kijk trouwens nooit naar
mezelf. Die Chabot van de tv, dat is name
lijk een rare vent. Niks mee te maken. Ik
zag 'm laatst heel even bezig en ik dacht:
toch grappig dat iemand oud is geworden,
zonder dat je dat meteen in de gaten hebt.
Er zijn momenten geweest dat ik op die
showtrap stond en me afvroeg: waar heb
ik mezelf nu toch weer in gemanoeu
vreerd? Het is heel mooi, dat nooit nee
kunnen zeggen en die mentaliteit van al
tijd maar het avontuur willen opzoeken,
maar misschien kom ik nu op een leeftijd
dat ik ga nadenken over de consequenties.
Fysiek kon ik het dansen overigens prima
aan. Ik was in zes weken zes kilo kwijt,
maar zes onderkinnen en een buikje had
ik al niet. Ik kom uit de rock-'n-roll, en
rock-'n-rollers met een buikje, dat kan dus
niet. Ik weeg mezelf dus twee keer per
dag: vanochtend was ik 81.8. Ik heb ook
wel eens 95 kilo gewogen.
Toen dronk ik nog, dat scheelt. Ik ben ge
stopt in november 1993, toen ik een alco
holvergiftiging opliep. Dat gebeurde trou
wens na een tv-programma, verdomd als
het niet waar is. Ik deed met Maarten Span-
jer mee aan Tros Triviant, toen nog met Ti
neke Verburg. Maarten had iets met Tine
ke. Op een gegeven moment, tussen de op
namen door, waren ze allebei naar de wc.
Maarten komt terug en toen moesten we
een lang woord raden. Ik vergeet het
nooit: er stonden drie klinkers, een a, een
e en een i. Zegt Maarten opeens: ik weet
niet waar het vandaan komt, maar ik weet
het woord: majesteitsschennis.
Ik zeg: Jesus, Maarten, dat woord kende je
een half uur geleden nog niet eens. Nou ja,
na die uitzending gingen we wat drinken.
Toen ik thuis kwam, ben ik in mijn eentje
verder gegaan, tot ik vier flessen wijn ver
der was.
Dat was overigens niet zo uitzonderlijk,
sinds ik uit dienst kwam met een drank
probleem. Vanaf 1974 heb ik twintig jaar
lang, tot die alcoholvergiftiging, in flink
tempo gedronken. Het echte werk. Ik was
toen al heel druk bezig met schrijven,
maar er kwam natuurlijk niet zoveel uit.
Ik studeerde een blauwe maandag Neder
lands, maar stopte omdat ik geen geld
meer had. Toen ben ik maar een baan
gaan zoeken, en tussendoor trad ik op in
jongerencentra. Ik deed de gekste dingen.
Zonnebrillen verkopen bij V81.D en de af
deling fotografie, ook nog vier weken ge
daan. De verkoop van fixeer en ontwikke
laar, ik wist er geen donder van. Vroegen
mensen mij of ze een Canon moesten ko-