Making Whoopee V' RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE vrije tijd Marjan Berk v7 PZC Zaterdag 5 mei 2007 J o rijf mei: op de een of andere manier lijdt on ze nationale bevrijdingsdag aan inflatie, ver oorzaakt door de nog steeds toenemende populariteit van de Koninginnedag die we zojuist intens hebben gevierd. Hier en daar zit nog een eenzaam kindje met wat spullen op een stoep, maar er is geen sprake van de uitstallingen van kel der- en zolderinhouden die we zojuist op 30 april op onze trottoirs mochten bekijken. Het lijkt of het nationale feestgevoel is opgesou peerd in de landelijke gezelligheidsroes van de der tigste april. Op die dag was de bestuurder van de overvolle Amsterdamse tram zich bewust van de reputatie van zijn beroepsgroep en hij begon zijn conferen ce door zeer intens in de microfoon te fluisteren: „Leve de Koningin. Hoera, hoera, hoera!" Vervol gens begon hij in drie zelfbedachte Europese talen de passagiers aan te moedigen: „Multi colore perso nen, dóórlopen!" Daarna zette hij luid „Lang zal ze leven, hoera" in. En toen de passagiers niet met een spontaan meezongen, riep hij dreigend: „En nu allemaal!" Zodat de bomvolle tram nu eensge zind het 'lang zal ze leven' inzette en dit lied be sloot met een daverend „Hoera!" Nu is het dan 5 mei, de dag die het zozeer ver dient gevierd te worden. Maar met de organisatori sche timing van deze dag zit het niet snor. Je kunt moeilijk twee keer in één week heftig nationaal feestgevoel oproepen, dat doet maar geforceerd aan. Bovendien ligt de 4 mei herdenking van de voorgaande avond nog vers in ons geheugen... het wil gewoon niet lukken! Ik val terug op de herinnering aan de bevrijding in mei 1945. Het zuiden van ons land was al een half jaar eerder bevrijd, maar in het Amersfoort van mijn jeugd hadden we de hongerwinter achter de rug en kwamen de voedselpakketten als manna uit de hemel. Mijn moeder gaf met diep psycholo gisch inzicht mijn broertje en mij ons eigen pak ket: een blik vette worstjes, een plak chocola, een blikje Nestlé mierzoete gecondenseerde melk en een pak scheepsbeschuit. God, wat was dat verruk kelijk: ik vrat en'vrat en vrat alles achter en door elkaar en toen dat allemaal naar binnen was ge werkt kon ik nog net mijn hoofd uit het raam van de slaapkamer steken om het voedselpakket in om gekeerde richting in de dakgoot te deponeren... Mijn uitgehongerde maag was niet in staat om dit kostelijke voedsel te absorberen... Wij hadden nog een broodmagere hond van ge vluchte NSB'ers in huis, die zijn deel kreeg van de scheepsbeschuit: ook zijn maag kon het niet aan. Zodat hij de harde kaak, die hij niet kon verorbe ren, in de tuin begroef! Later brak er écht bevrijdingsfeest los. Het Canade se Regiment de la Chaudière, de bevrijders van on ze stad, ontstak een vuurwerk dat in mijn kinder herinnering nooit meer door later ontstoken vuur werken is overtroffen! En bij ons thuis kwamen de onderduikers uit hun schuilplaatsen, mijn moe der zette de deur open voor de bevrijders en een van de heerlijkste herinneringen die ik aan die tijd koester is de avond, waarop Davie, een kleine Ca nadese sergeant met een kolossale sigaar in zijn hand, een fantastische uitvoering mét tapdans gaf van 'Making Whoopee'. Alles wat wij vijfjaar had den moeten ontberen werd door Davie op dat ogenblik swingend rechtgetrokken.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2007 | | pagina 37