Making Whoopee
V'
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
vrije tijd
Marjan
Berk
v7
PZC Zaterdag 5 mei 2007
J o
rijf mei: op de een of andere manier lijdt on
ze nationale bevrijdingsdag aan inflatie, ver
oorzaakt door de nog steeds toenemende
populariteit van de Koninginnedag die we zojuist
intens hebben gevierd. Hier en daar zit nog een
eenzaam kindje met wat spullen op een stoep,
maar er is geen sprake van de uitstallingen van kel
der- en zolderinhouden die we zojuist op 30 april
op onze trottoirs mochten bekijken.
Het lijkt of het nationale feestgevoel is opgesou
peerd in de landelijke gezelligheidsroes van de der
tigste april.
Op die dag was de bestuurder van de overvolle
Amsterdamse tram zich bewust van de reputatie
van zijn beroepsgroep en hij begon zijn conferen
ce door zeer intens in de microfoon te fluisteren:
„Leve de Koningin. Hoera, hoera, hoera!" Vervol
gens begon hij in drie zelfbedachte Europese talen
de passagiers aan te moedigen: „Multi colore perso
nen, dóórlopen!" Daarna zette hij luid „Lang zal ze
leven, hoera" in. En toen de passagiers niet met
een spontaan meezongen, riep hij dreigend: „En
nu allemaal!" Zodat de bomvolle tram nu eensge
zind het 'lang zal ze leven' inzette en dit lied be
sloot met een daverend „Hoera!"
Nu is het dan 5 mei, de dag die het zozeer ver
dient gevierd te worden. Maar met de organisatori
sche timing van deze dag zit het niet snor. Je kunt
moeilijk twee keer in één week heftig nationaal
feestgevoel oproepen, dat doet maar geforceerd
aan. Bovendien ligt de 4 mei herdenking van de
voorgaande avond nog vers in ons geheugen... het
wil gewoon niet lukken!
Ik val terug op de herinnering aan de bevrijding in
mei 1945. Het zuiden van ons land was al een half
jaar eerder bevrijd, maar in het Amersfoort van
mijn jeugd hadden we de hongerwinter achter de
rug en kwamen de voedselpakketten als manna
uit de hemel. Mijn moeder gaf met diep psycholo
gisch inzicht mijn broertje en mij ons eigen pak
ket: een blik vette worstjes, een plak chocola, een
blikje Nestlé mierzoete gecondenseerde melk en
een pak scheepsbeschuit. God, wat was dat verruk
kelijk: ik vrat en'vrat en vrat alles achter en door
elkaar en toen dat allemaal naar binnen was ge
werkt kon ik nog net mijn hoofd uit het raam van
de slaapkamer steken om het voedselpakket in om
gekeerde richting in de dakgoot te deponeren...
Mijn uitgehongerde maag was niet in staat om dit
kostelijke voedsel te absorberen...
Wij hadden nog een broodmagere hond van ge
vluchte NSB'ers in huis, die zijn deel kreeg van de
scheepsbeschuit: ook zijn maag kon het niet aan.
Zodat hij de harde kaak, die hij niet kon verorbe
ren, in de tuin begroef!
Later brak er écht bevrijdingsfeest los. Het Canade
se Regiment de la Chaudière, de bevrijders van on
ze stad, ontstak een vuurwerk dat in mijn kinder
herinnering nooit meer door later ontstoken vuur
werken is overtroffen! En bij ons thuis kwamen
de onderduikers uit hun schuilplaatsen, mijn moe
der zette de deur open voor de bevrijders en een
van de heerlijkste herinneringen die ik aan die tijd
koester is de avond, waarop Davie, een kleine Ca
nadese sergeant met een kolossale sigaar in zijn
hand, een fantastische uitvoering mét tapdans gaf
van 'Making Whoopee'. Alles wat wij vijfjaar had
den moeten ontberen werd door Davie op dat
ogenblik swingend rechtgetrokken.