Vietnam is de
oorlog voorbij
Expat-experience
WMm* m
m
*-
v30 I
Zaterdag 28 april 2007 PZC
LIZA'S
door Liza van Sambeek
Eenzaamheid is in een
wereldstad het
grootste probleem
Wat doe je als je allerliefste zusje haar carrièrevent
volgt naar ver en vreemd gebied? Je gooit alle ver
plichte schema's opzij, je boekt een vlucht, je pakt
een koffer vol recente romans, glossy's en kaas. Je smokkelt
met een ijzeren smile zes flessen Bordeaux door de douane en
je bezoekt haar zo snel mogelijk. Zo krijg je een vers en onop
gesmukt beeld van het harde bestaan dat expat-life heet.
Daar aangekomen, in dit geval betrof het Istanbul, stel je alles
in het werk om zuslief bij te staan in de onafzienbare reeks
ontberingen waaraan zij is blootgesteld, enkel om het feit dat
zij een buitenlandse is, de taal niet spreekt, geen eigen Turkse
bankrekening, geen Turks rijbewijs, geen sofinummer en geen
werkvergunning heeft.
Na het verlaten van het beslist niet onaardige huis en haard te
B dobberden haar goederen eerst twee maanden rond in een
container op zee. Als een nomade verbleef zij eerst in Neder
land, later in twee verschillende hotelappartementen in Istan
bul, levend uit een koffer. Manlief liep de ganse dag succesvol
te wezen; zij zocht zich rot naar een huurappartement, een
apotheek en een supermarkt. Zij verbleef vele dagen in wacht
kamers van immigratiediensten, goedereninklaarders, verzeke
raars, rijbewijstoekenners en in vele andere wachtruimtes van
de bureaucratie die in Turkije tot nationaal kenmerk is verhe
ven en die niet zonder de universele smeerolie van bankbiljet
ten tussen de aanvraagformulieren tot tastbare resultaten
komt. En dat alles zonder één
woord Turks te spreken.
Eenzaamheid is in zo'n wereld
stad met 16 miljoen mensen het
grootste probleem. Gelukkig
werd zij door de relocation mana
ger (een lieverd die perfect En
gels en Turks spreekt, iedereen kent en overal een mouwtje
aan past) in contact gebracht met de vrouwenclub IWI, Inter
national Women of Istanbul. Een typisch expat-verschijnsel.
Daar kun je iedere week naartoe voor een lunch, daar vind je
lotgenoten die alles al eens hebben meegemaakt en die alles
weten: hoeveel een taxi kost, waar het veilig is, waar je de bes
te leren neptassen kunt kopen en noem maar op.
Na de derde verhuizing zat zusje tenslotte in een prachtappar-
tement met majestueus kamerbreed uitzicht over de Bospor
us, in de buitenwijk Yeniköy. Eindelijk: haar eigen kleren, meu
bels, muziek, pannen en servies. Vanuit daar is het minstens
anderhalf uur reizen voor je in het centrum van Istanbul bent:
eerst een dolmusbus, dan de metro, dan de Funicular (een
soort kabelmetro, de berg af), dan de tram, en voor het laatste
stukje soms een taxi.
Na de zoveelste eindeloze zit om via de geëigende weg een in
boedelverzekering en een bankkluisje te bemachtigen, stortten
we ons in bus en metro voor de ultieme goedmaker. We meld
den ons zonder afspraak bij een kapper waar we synchroon
een vakkundige hoofdmassage kregen en ieder een twee per-
soons föhn: één jongetje om de krul erin te leggen, een twee
de om de föhn te hanteren. Met bolle kapsels en een brede
glimlach togen wij naar de volgende uitspatting: de California
nailbar! Vaardige en lieve Turkse vrouwenhanden werkten op
drie fronten tegelijk aan het oplappen van onze vermoeide lij
ven: wenkbrauwen epileren en bovenlip ontharen, manicure
en pedicure. Dat scheelde weer een stuk in het zelfbeeld.
Aldus opgetut aten we 's avonds de verukkelijkste vis ter we
reld (ik beveel vooral de rauwe voorafjes, de geroosterde inkt
vis en de gebakken garnaaltjes aan) in Aquarius, een eenvoudi
ge gelegenheid aan de haven van Saryer, aan de Bosporus.
Expat-life: hard en zielig, zoet en zalig.
'Sia -1
v-v.v'; Vf-b
Duizenden bootje op de Bosporus.
foto GPD
Vietnam, 'Land in het Zuiden'. Dertig, veertig jaar
geleden toneel van een gruwelijke oorlog. Maar
daar herinnert vandaag de dag weinig meer aan.
Het land kijkt liever vooruit.
tekst en foto's Gerard Chel
Deze reportage kwam tot stand in samenwerking
met Neckermann (www.neckermann.nl) en Vietnam
Airlines (www.vietnamairlines.com). Voor andere aanbieders zie o.m.
http://vietnam.startpagina.nl en de reisbureaus.
Diverse inentingen zijn noodzakelijk, het gebruik van antimalariatabletten
is afhankelijk van de regio en duur van de reis. www.lcr.nl
Het drinken van kraanwater wordt sterk afgeraden.
De dollar wordt bijna net zo vaak geaccepteerd als de eigen Dong. Voor 1
euro kregen wij 20.000 Dong. (Een flesje lokaal Tigerbier kost doorgaans
13.000 Dong). Geld pinnen kan slechts op enkele plekken en betalen met
creditcards lukt meestal alleen in de grote hotels. Ons mobieltje deed het
(bijna) overal en ook internetcafés kwamen wij regelmatig tegen.
Reisgidsen van onder meer Elmar, Te Gast (Nederlandstalig) en Lonely Pla
net en Rough Guide (Engelstalig).
Apenbrug in de Mekongdelta.
Met die afschuwelijke
oorlog moeten we
dit verhaal maar
niet beginnen. Pretti
ger binnenkomer is de successtory
van Mui Ne, strandplaats aan de
Zuid-Chinese Zee, iets boven ha
venplaats Phan Thiet. Niet dat dit
stekkie nu zo bijzonder is, al prijst
het zichzelf graag aan als de
'hoofdstad van het kitesurfen in
Azië', maar Mui Ne staat symbool
voor de snelle ontwikkeling die
Vietnam doormaakt.
Van een onbeduidend badplaatsje
is het uitgegroeid tot een langge
rekt hoteldorp, met aan de strand-
kant luxe ressorts - wel laagbouw
gelukkig - en aan de overkant bar
retjes, winkeltjes en restaurants
waar wenkende obers onze klandi
zie willen. De kuststrook is (nog)
niet bezweken onder het massa
toerisme. Dat merken we wan
neer we op het strand getuige zijn
van dagelijkse rituelen.
Net,voor de branding liggen talrij
ke houten visserscheepjes. Vietna
mese bootvluchtelingen, schiet
ons te binnen - ook al zo'n bijna
vergeten menselijk drama. In klei
ne ronde rieten bootjes, een soort
gevlochten tobbe, wordt de vis
aan wal gebracht.
Vrouwen, de traditionele rieten
punthoed Non La op het hoofd
en bijna het gehele gelaat bedekt
Het boeddhabeeld in Ta Kou.
