Agenda
Spelen aan een tafeltje, dat past perfect
Dat het een truc is om het haperende
geheugen te omzeilen, doet er niet toe.
PZC Maandag 23 april 2007 I 21
AGENDA
OP PAD
Lezing
Historisch Museum de Bevelanden wordt
een lezing gehouden door Christi van
Soelen. Ze is gespecialiseerd in poppen
huizen.
Goes, 19.30 uur.
MUZIEK
Cultuurweek
De Music Society van de Roosevelt Aca
demy in Middelburg geeft een concert in
het kader van de cultuurweek.
Middelburg, Burgerzaal - Stadhuis, 20.00
THEATER
Krauwelenhof Sc Hooverberg
Theatershow en toneelvoorstelling over
de kwaliteit van leven.
FILM
BERGEN OP ZOOM
Cinem'actueel, Sunshine: 20.00 uur; Mr
Bean: 20.00 uur; Wild Hogs: 20.00 uur;
Central do Brasil: 20.30 uur;
HULST
Koning van Engeland, Hot Fuzz: 20.00
uur; Mr Bean's holiday: 20.00 uur; Sunshi
ne: 20.00 uur; Wild Hogs: 20.00 uur;
MIDDELBURG
Schuttershof, Das Leben der Anderen:
20.00 uur;
OOSTBURG
Ledeltheater, La vie en rose: 20.00 uur;
UITGAANSTIP
Antwerpen, Arenbergschouwburg, 20.15
uur.
Het leven een droom
Muziektheatervoorstelling van Johan Sim
ons, naar de roman van Calderon de la
Barca over de gevolgen van machtsreto-
riek, van goed versus kwaad,
Gent, NT/Antwerpen, Bourla, 20.00 uur.
Cabaretten 2007
Lebbis (van Lebbis en Jansen)
Gent, Capitole, 20.00 uur.
meer agendanieuws op www.pzc.nl
EXPOSITIES
Achter Glas.
Vanaf maandag is er in de hal en passarel-
le van het stadhuis van Terneuzen weer
een nieuwe tentoonsteling te bewonde
ren met werk van diverse kunstenaars.
Deze keer is het uitgangspunt glas en gra
fiek. Open ma 13.00-17.00, di en do
9.00-17.00 en vr 9.00-20.00 uur;
Merral, Mr. Bean's holiday: 20.00 uur;
Sunshine: 20.00 uur; Wild hogs: 20.00
VLISSINGEN
CineCity, 300: 21.45uur; Assepoester en
de keukenprins: 13.45 en 16.00 uur;
Beestenboel: 14.00 uur; Employee o/t
Month: 13.45, 16.15 en 19.30 uur; Ghost
Rider: 19.00 uur; Hot Fuzz: 16.15 en
21.45 uur;Mr Bean's holiday: 14.00,
16.15,19.15 en 22.00 uur; Norbit: 19.15
uur; Perfect Stranger: 22.00 uur; Shooter:
16.00, 19.00 en 21.45 uur; Sunshine:
14.00,16.30,19.00 en 21.45 uur; Teena
ge mutant Ninja turtle: 13.45 en 16.15
uur Wild Hogs: 13.45, 19.15 en 22.00
uur.
In Historisch Museum de Bevelanden aan de Singelstraat in
Goes geeft Christi van Soelen vanavond een lezing over pop
penhuizen. Belangstellenden worden vanaf 19.30 uur ontvan
gen, waarna om 19.45 uur de bijeenkomst begint. Aanmelden is
gewenst, via info@hmdb.nl of 0113-228883.
Van Soelen gaat in haar lezing in op het ontstaan van poppen
huiskabinetten. Deze werden voornamelijk in de zeventiende en
achttiende eeuw gemaakt. Daarvan zijn er enkele bewaard geble
ven, die nu te vinden zijn in Nederlandse musea. Na de achttien
de eeuw zijn de poppenhuiskabinetten grotendeels verdwenen,
maar vanaf de negenttiende eeuw is een duidelijke terugkeer
zichtbaar. Ook zal Van Soelen de relatie uiteenzetten tussen eco
nomie en poppenhuiskabinetten. Op die manier wordt duidelijk
waarom deze zo duidelijk bij de middenstand en regenten be
hoorden. Een ander opvallend aspect is dat ook mannen veel
aandacht hebben voor poppenhuiskabinetten, waarbij gebleken
is dat hen heel andere details opvallen dan vrouwen.
archieffoto Willem Mieras
NADER BESCHOUWD
door Willem Nijssen
Op mijn wenken bediend. Zo
zou je dat wel kunnen noemen.
Vorige week een heel verhaal
over de acteur van dichtbij wil
len zien. En over de vraag of dat niet een
erfenis zou kunnen zijn van onze filmcul
tuur. En dan afgelopen week, op vrijdag
in de Stadsschouwburg van Middelburg,
een acteur (en niets anders dan een ac
teur) en zijn close-up. Henk van Ulsen
speelt Dood in Venetië. Dus het verhaal
doet er niet toe, want dat bestaat al lang,
is bedoeld als boek en is ook in die vórm
te verkrijgen. Dus draait alles om de pres
tatie van de acteur...
Eerst nog even, uit louter nostalgie, vast
stellen dat de drang naar close-up op zich
natuurlijk helemaal niets met film te ma
ken heeft. En dan bedoel ik: de toneelkij
ker. Ik heb daar iets mee (vandaar de nos
talgie), terwijl ik er eigenlijk geen heb. Ik
heb er wel een, maar die ligt inmiddels
onvindbaar in de kast. Ik heb hem maar
een paar keer gebruikt. En wie neemt er
tegenwoordig ooit zo'n ding ter hand?
Laatst heb ik er puur toevallig nog eens
één gezien, in een roodpluchen theater in
België. Maar verder?
En toch heb ik er iets mee. Ik heb dus
ooit een paar keer mijn toneelkijker mee
genomen, en ik vond het heerlijk (maar
ook wel lastig in gebruik). Ik voelde me
een voyeur, maar ik vond het fantastisch.
Elke nuance op 'de gezichten der acteurs'
was te zien, ik zag (zo voelde dat) méér
dan ze op de eerste rij ooit konden zien.
Het was ongewenste intimiteit.
Bij Dood in Venetië werd ik inderdaad op
mijn wenken bediend. Henk van Ulsen
speelt (als je dat nog spelen kan noemen)
aan een houten tafeltje. Dat is een tafeltje
zoals dat voorkomt in het verhaal. Waar
aan de schrijver uit dat verhaal in een stil
hoekje op een hotelterras aan het Lido zit
te werken en ondertussen gluurt naar de
wondermooie Poolse jongen die daar zijn
leven kruist. En het overhoop gooit.
Dus dat tafeltje, dat past perfect.
En dat het een truc is om het ha
perende geheugen van Henk
van Ulsen te omzeilen, doet er
niet toe. Wat er wél toe doet: er gebeurt
verder niet veel natuurlijk. Hoe kan je
trouwens een grotendeels tussen de oren
woekerende passie ooit uitbeelden? Dat
moet de regisseur zich ook bedacht heb
ben. En daarom krijgen we Henk van Ul
sen ook nog eens véél méér dan levens
groot in close-up geprojecteerd. De neus-
haren waren te tellen, zo close.
Van Ulsen is natuurlijk een rasverteller.
Over twee weekjes, op 8 mei, wordt hij
tachtig jaar. Dat is aan zijn taal - zo vitaal
Henk van Ulsen in Dood in Venetië.
op veel momenten, en nergens oud of
versleten - niet te merken. Dat voor zo
iets 'bereikbaars' (het boek is er, de film is
er) de zaal volstroomt, heeft vooral met
hém te maken. De mensen komen voor
Van Ulsen, het is een eerbetoon en mis
schien ook een 'nog één keer...'
Het is niet veel meer dan een knappe
voorlezing van een knap ingekort en over
bekend verhaal. (Voor zo'n oud publiek
moet het wel een overbekend verhaal
zijn en jongeren heb ik er niet gezien.)
Het is dus 'bijna niets', en daarom wordt
de voorstelling 'opgeleukt' met een me
tershoge projectie van de acteur in clo
se-up. Ik vind dat allemaal flauwekul,
enerzijds, en een uitdaging anderzijds.
Ik heb dus veel scherm gekeken. Ik heb
mij voorgesteld dat ik pal tegenover mijn
grootvader zat (vreemd en niet eerlijk, ik
ben geen twee generaties jonger dan Van
Ulsen) en dat hij mij zijn verhaal deed.
Dat ik aan zijn lippen hing. Dat dit één
van die zeldzame momenten was waarop
een (groot)ouder eerlijk is met zijn
(klein) kind en hem het leven laat zien zo
als het werkelijk is.
Ik heb gekeken en gekeken, naar zijn
ogen vooral. Als het kon (maar dat kon
niet vaak) ook erin, diep er in. Gekeken
naar de mimiek, naar het licht en de scha
duw van de emotie. Geweldig dat dat alle
maal kon. Momenten gezien van grote au
thenticiteit. Maar ook veel vlakke, kille of
toch in ieder geval doodse blikken. Mo
menten waarop je als kleinkind zou den
ken: nu draait opa er omheen, of: nu is
opa wel heel erg ver weg met zijn gedach
ten. Momenten kortom waarop 'hét' er
niet was. Hét! Hét? Is dat 'het leven laten
zien zoals het werkelijk is'? Ik ben nog al
tijd benieuwd, of het toneel dat über
haupt wel kan. En of dat überhaupt wel
moet.
