H'
Vakantiewoning
actfsim v17
PZC Zaterdag 14 april 2007
maken naar Zuid-Amerika en de rest
van het Caraïbisch gebied - prachtige
delen van de wereld. Vroeger was er
een handicap: vliegen was duur, een
ticket naar Curasao kostte 5000 gul
den. Dat is totaal veranderd.
Curasao, dat kan rozengeur en mane
schijn zijn. Ik ben bereid daar het mij
ne aan bij te dragen. Met een investe
ring in de raffinaderij, met een nier-
dialysekliniek, en op andere manie
ren.
Aan de westkant van het eiland heb
ik geïnvesteerd in een proefkas van
twee hectare waar groenten en fruit
worden verbouwd.
In de toekomst wil ik twintig hectare
kassen laten aanleggen in de buurt
van het vliegveld. Dan kunnen we ex
porteren en worden we het West-
land van het Caraïbisch gebied. Er ko
men flink wat extra banen en de be
volking krijgt de kans om gezonder te
eten.
De laatste jaren ontwikkelt Curasao
zich in de goede richting. De Verenig
de Staten hebben er weer een consu
laat geopend, en in het kielzog daar
van hebben Amerikaanse bedrijven
geïnvesteerd. Het bedrijf Bechtel
heeft het vliegveld opgeknapt, dat er
keurig uitziet. De farmaceutische in
dustrie van Israël wil Curasao gebrui
ken als doorvoerhaven van produc
ten naar Zuid-Amerika.
De prachtige landhuizen uit de acht
tiende eeuw worden opgeknapt. De
hele oude stad van Willemstad is
door de Unesco uitgeroepen tot We
relderfgoed. Als Nederland de schuld
van Curasao overneemt, komt er ook
voor het ministerie van Justitie geld
vrij, bijvoorbeeld om iets te doen aan
de politie. Die hebben nog geen tele
foons, bij wijze van spreken.
De 'war on drugs' is te winnen en
daarna zullen de investeringen toene
men. De deuren van de toekomst zul
len wijd openzwaaien. Als Curasao
het wil."
1 Xe
oe begint u aan de vakantie? Deur
in het slot en wegwezen? Hier in
Brazilië niet. Als het 'werkreces' in
zicht komt, stijgen kommernis en irritatie
over de te nemen voorzorgsmaatregelen.
Want graag tref je bij thuiskomst nog alles
aan. De huizen in onze wijk kun je met
recht goedbeveiligde burchten noemen:
metershoge muren met schrikdraad, deu
ren en ramen voorzien van dik traliewerk
en dubbele sloten. Maar het werkt lang
niet altijd preventief. Ooit kwamen wij
thuis van een weekeindje weg. Bleek dat
het huis naast ons was leeggehaald. Inbre
kers hadden de airco uit de muur ge
licht en zich toegang verschaft door
het ontstane gat. Met een verhuiswa
gen waren alle computers van het ta-
I leninstituut weggevoerd. Niemand
f had er iets van gemerkt.
Sindsdien zijn we op ons qui-vive.
Als we voor langere tijd weggaan,
past iemand op ons huis of brengen
wij de buren 'in stelling'. Ze rapen
kranten en reclamefolders op, die op
het oprijpad gegooid worden, legen
STANDPLAATS het postbusje en zijn extra attent op
geluid van ijzerzagen en breekijzers,
door Zo vertrokken wij ook de laatste keer
Frans Lindenkamp met vakantie. Maar ditmaal lieten de
voorzorgsmaatregelen het op een an
der vlak afweten. Koud van huis
duikt er op de snelweg een auto ach
ter mij op met hevig knipperende
koplampen. Zou er iets met de auto
zijn? Of is het een bekende van mijn
vrouw, die naast mij een tukje doet?
Toch maar stoppen op de vlucht
strook. Ik durf het risico aan. De auto
stopt namelijk op grote afstand. „Sorry, sor
ry." De man, die naast het portier is ko
men staan, is een goedverzorgde dertiger.
Tranen staan hem in de ogen. „Wat fijn
dat er nog behulpzame mensen bestaan."
Hij heeft onze auto verward met die van
zijn schoonvader. Maar aan het nummer
bord heeft hij opgemerkt, dat we uit dezelf
de stad komen. „Wat een mazzel." Hij
blijkt ons eerder gezien te hebben. „Mijn
dochtertje zit namelijk ook op de Alecrim.
Net als jullie dochter. Kennen jullie Marce-
la?" Dan komt zijn verhaal. Hij is met de
familie in drie auto's onderweg naar het
strand. Waarom hij ons tot stoppen heeft
gemaand? „Mijn vrouw heeft een lekke
band en de tassen met de portemonnees
liggen bij schoonvader in de auto. Hij is
doorgereden." Of wij hem geld kunnen le
nen? „Niet veel (omgerekend vijftig euro).
Ik kom het na de vakantie langsbrengen.
Of zal ik het storten?" „Doe dat maar", ant
woordt mijn door de slaap versufte vrouw
die prompt naam, telefoon- en bankreke
ningnummer opschrijft en overhandigt.
„Duizendmaal dank. Jullie zijn goede men
sen." In de overtuiging dat wij een goede
daad verricht hebben, vervolgen wij onze
reis. Maar toch begint het te 'gisten' in ons
hoofd. Wat een toeval, hè, dat zijn dochter
op school zit bij de onze? Maar wacht
eens: zou hij dat verzonnen hebben? Op
de achterruit van onze auto zit immers
een sticker van Alecrim. Een telefoontje
helpt ons uit de droom: er bestaat geen
Marcela op de Alecrim. Paniek. „De smeri
ge oplichter heeft ons telefoonnummer en
kan zo achter ons adres komen." Wat nu?
Terug naar huis en daar vakantie vieren?
Of onze werkster vragen om op het huis te
passen? Na wikken en wegen wordt het de
laatste optie. Resumerend: Anna heeft een
week bij ons gelogeerd. Dankzij haar trof
fen wij bij thuiskomst alles bij het oude
aan. Vijfmaal was ze door vreemden ge
beld. Vijfmaal werd de hoorn zonder een
woord op de haak gelegd. Ja, ze was bang
geweest, maar het was wel de vakantie van
haar leven. Ook voor man, kinderen en
kleinkinderen. Haar 'krottenwoning' is
even omgeruild geweest voor een 'paleis'.
Jacob Gelt Dekker: „De 'war on drugs' is
gen toenemen."
schatrijk eiland en kun je de bevol
king een toekomst bieden.
Naast het toerisme en de olieraffina
derij is er een andere grote economi
sche kurk waar de Cura^aose maat
schappij op kan drijven: het eiland
heeft een enorm vermogen aan inter-
netkabel via de Atlantische Oceaan.
Vandaar dat allerlei callcenters via Cu
rasao werken. Van die kabel wordt
te winnen en daarna zullen de investerin-
foto Duco de Vries
tussen de 10 en 20 procent gebruikt,
dus is er nog een groot potentieel.
Er zitten op het ogenblik zo'n driedui
zend Nederlandse pensionados op
het eiland. Dat kunnen er aanzienlijk
meer worden. De meesten zitten in
nu Spanje, eigenlijk is Curasao in dit
opzicht nog niet echt ontdekt.
Als je je op het eiland vestigt, heb je
de ideale springplank om reizen te
