L.
Metamorfose met
Parrotia persica
v42
Zaterdag 14 april 2007 PZC
TUINENjJqq,. Romke van de Kaa
Vroeger heb ik me weieens afgevraagd hoe het nou eigen
lijk zit met de bevruchting van de toverhazelaar. Die
bloeit in januari, februari en de eerste weken van
maart, een periode waarin er meestal geen insect te bekennen
is om de bloemen te bevruchten. Dan zullen die bomen wel
door de wind worden bestoven, net als de vroegbloeiende ha
zelaars, ben je geneigd te denken. Maar waarom zouden de
bloemen van de toverhazelaar dan zo sterk geuren? Toch niet
om de wind aan te trekken.
De zaak wordt pas begrijpelijk als je erachter komt dat een to
verhazelaar in het land van herkomst helemaal niet in de win
termaanden bloeit, maar in de lente als er genoeg insecten
rondvliegen om de zoetgeurende bloemen te bezoeken. Wilde
bomen in hun natuurlijke omgeving gedragen zich anders dan
gekweekte bomen in een tuin.
Niet alleen de bloeitijd kan verschillen tussen wilde en ge
kweekte bomen. Een familielid van de toverhazelaar is de Par
rotia, een boom die in het wild in Iran voorkomt, ten zuiden
van de Kaspische Zee. Naar de oude naam van Iran - Perzië -
heet de boom Parrotia persica. Het eerste deel van de naam is
niet afkomstig van parrot, het Engelse woord voor papagaai,
maar de boom is genoemd naar de Duitse hoogleraar Franz
Parrot, die in 1834 de streek bezocht waarin de Parrotia groeit.
In hetzelfde jaar bereikte hij als eerste de top van de berg Ara
rat, hoewel christenen deze prestatie aan Noach toeschrijven.
Zeven jaar na het beklimmen
van de Ararat stierf Parrot.
Ik dwaal af Waar het om gaat is
dat we de Parrotia persica in on
ze tuinen kennen als een kleine,
meerstammige boom en vaker
nog als een sterkvertakte struik
die net als de toverhazelaar meer in de breedte groeit dan om
hoog. De Parrotia die Parrot in zijn reisverslagen beschrijft is
een boom met een kaarsrechte stam die 25 meter hoog kan
worden. Soms heeft de boom hangende takken zodat hij op
een waterval van fluwelig donkergroene bladeren lijkt. Ook
staan de takken wel uit als gespreide vleugels van een grote vo
gel waardoor de Parrotia al van verre aan zijn silhouet herken
baar is. Het is het Iraanse klimaat dat de boom zo hoog doet
uitgroeien maar zolang het klimaat bij ons niet al te snel veran
dert, is de Parrotia hier een geschikte struik voor middelgrote
tuinen.
Parrotia's bloeien in maart, voordat het blad uitloopt en als de
toverhazelaars zijn uitgebloeid. De bloemen lijken op die van
de toverhazelaar, maar zijn kleiner. Ze zijn bloedrood en een
Parotia in volle bloei kan heel effectief zijn in het felle maartse
zonlicht. Van een afstand lijkt het dan of er een rode mist om
de kale takken hangt. Zoals wij bij het ouder worden een
meer karakteristieke kop krijgen, zo ziet ook de Parrotia er
met het stijgen der jaren steeds karaktervoller uit. Na een aan
tal jaren begint de stam in plakkaten af te schilferen, net als
die van een plataan.
In de herfst, als het zonlicht zacht is, groeit de Parrotia naar
een tweede hoogtepunt. De herfstkleur is met geen pen te be
schrijven, maar het is mijn taak dat toch te proberen. Welnu:
sommige bladeren kleuren oranje of rood, andere kleuren geel
en sommige blijven groen of kleuren alleen aan de rand. Niet
alle bladeren kleuren tegelijk. Het blad aan de uiteinden van
de takken kan al in volle herfsttooi zijn terwijl de bladeren bin
nenin de boom nog groen zijn. De uiteinden van de lange soe
pele twijgen zijn soms al kaal als het blad dichter bij de stam
nog moet beginnen te kleuren. Parrotia's zijn volkomen win
terhard en gedijen op iedere grondsoort.
Parrotia persica in herfstkleur. foto CPD
Van afstand lijkt het
of een rode mist om
de kale takken hangt
Met een muurschildering krijgt een ruimte binnen of
buiten een totaal nieuwe uitstraling. Wat te denken van
een Frans terrasje geschilderd op een saaie tuinmuur,
een vrolijke dierentekening in de kinderkamer of een
Romeinse schildering in de badkamer. Eigenlijk is alles
mogelijk. Steeds meer kunstenaars leggen zich toe
op muurschilderingen.
door Folly van Dijk
Met gepaste trots
toont hij zijn pla
fondschilderin
gen in het Hel-
mondse winkel
tje 'Iets Anders', het eetcafé dat hij
een complete metamorfose gaf, en
de muurschildering in een pri-
vé-zwembad. Rini Coolen uit Hel
mond (60) komt tijd tekort om te
voldoen aan de vele verzoeken
voor schilderwerk.
Coolen combineert solide vakman
schap met een enorme dosis creati
viteit. „Ik mocht van thuis niet
naar de kunstacademie. Ik moest
geld verdienen. Zo werd ik op
mijn veertiende huisschilder. Over
dag schilderen, 's avonds les ne
men."
Na twaalf jaar bij dezelfde baas be
gon Coolen bij de decoratie-afde
ling van een bedrijf in tentoonstel-
lingsbouw. „Daar schilderde ik let
ters en figuren en leerde hout- en
marmerimitaties te schilderen."
0/r yr Vt
Foto's onder:
Werk van Janneke Sinot.
Als liefhebber van kalligrafie groei
de bij haar het idee om teksten in
kalligrafie op muren te verwerken.
foto's Janneke Sinot
