Jubilerend
Bidprentje van San Ramon
v38 I r:
Zaterdag 7 april 2007 PZC
Vi
REIZEN MET DERK
door Derk Bolt
Carnet de
SAN RAMON
Tg acampaoare en tus viajes
Tg prctejere de ias malas
Eafermedades
We leven intensief
mee met de motor
die strijd levert om
niet vast te lopen
Door mijn zoon
van twaalf ge
dwongen naar
de AutoRai te gaan, zit
ik in de koffiecorner en
herinner me een stok
oude Lincoln Continen-
tai. 1
We zijn in Merida, een
provincieplaats aan de voet van het Andesgebergte in Venezue
la. Backpackers verblijven er graag tijdens hun tochten door de
nabije bergen. We drinken koffie op een terras. Van een klein,
aandoenlijk meisje koop ik een bidprentje. De oratie van San
Ramon die mij geluk zal brengen op mijn reizen en me boven
dien beschermt tegen gemene ziekten. Het zal wel.
Ik moet naar een plaatsje op 150 kilometer van de stad. Daar
woont familie van een moeder die we zoeken. Op de taxistand
plaats gaan we op jacht naar een vervoermiddel. Al snel komt
een versleten, maar zeer grote Lincoln Continental in mijn vi
zier. Dit gaat hem worden. Ik maak een prijsafspraak met de
chauffeur. Een sympathieke, wat droevige man met een stro
hoed op het zwaar behaarde hoofd.
De start veroorzaakt een serie luide en nog luidere knallen.
Grote zwarte wolken verlaten de uitlaaL Hortend en stotend
komen we op gang, maar eenmaal op de grote weg gaat de
Continental soepel in de 'zoef-
stand'. De sombere chauffeur
vertelt over zijn 25 jaar oude
brik. Hij heeft hem gekocht van
zijn broer, een halfjaar geleden.
De Lincoln heeft hem nog nooit
in de steek gelaten.
De onverwoestbare Titanic,
noemt hij hem. Als ik hem wil
wijzen op het feit dat de Titanic wel degelijk ten onder is ge
gaan, zie ik met een schuin oog de temperatuurmeter bewe
gen. Omhoog, welteverstaan. Binnen een paar minuten kookt
de motor. We stoppen bij een sloot, de dop gaat van de radia
tor en een blik slootwater wordt leeggeschonken in de vulope
ning. Helemaal verstandig lijkt mij dat niet.
We gaan verder. Af en toe is er een knal en na dertig kilome
ter stopt de airco. Dat is jammer want het is een graad of 35.
De raampjes gaan open en een vreemd gekreun wordt hoor
baar. Volgens mij staan de wielen scheef onder de auto en zoe
ken ze elk een eigen richting. Al protesterend houdt het onder
stel de zaak voorlopig nog bij elkaar.
De klapband komt dan ook niet als een verrassing. Een halfle
ge reserveband brengt ons hobbelend naar onze bestemming.
De vrouw die we treffen is inderdaad de moeder van de per
soon die we zoeken. Ze heeft een recent adres: een klein plaats
je in... Colombia.
De volgende dag gaan we terug. Het is twee uur rijden naar
het vliegveld van Merida. Onze bolide start volgens de gebrui
kelijke procedure. Halverwege de reis begint de Lincoln voel
baar in te houden. De naald van de kilometerteller daalt gelei
delijk naar de veertig mijl en blijft dalende. Er is duidelijk iets
mis. Een uur voordat ons vliegtuig zal vertrekken zijn we op
vijf kilometer van het vliegveld en rijden we nog maar tien
mijl per uur. We leven intensief mee met de motor die een ti
tanenstrijd levert tegen alles wat hem in zijn binnenste pro
beert vast te laten lopen. Drie kilometer verder geeft hij de
strijd op. We staan stil onder aan een heuvel. De Titanic is ge
zonken.
Verslagen proberen we een lift te krijgen. Dat valt niet mee. Er
is nauwelijks verkeer. Het lijkt er op dat we onze vlucht gaan
missen. Dan ineens springt onze chauffeur op. Er komt een
taxi aan. Luid schreeuwend wordt de keurige gele Nissan aan
gehouden. Onze, gewoonlijk zo ingetogen chauffeur rukt het
portier open en trekt de collega-chauffeur naar buiten.
Ik herken de scheldwoorden, waarvan cabron nog de minst
krachtige is. Een en ander lijkt op een onbegrijpelijk handge
meen uit te lopen, maar ineens is de scheldpartij voorbij.
De andere automobilist blijkt de broer van onze chauffeur en
de leverancier van de helaas net te vroeg overleden Lincoln
Continental. Vandaar de woede. We laden de koffers over en
onze man kruipt achter het stuur. Verbouwereerd blijft zijn
broer achter in de leegte van het Venezolaanse platteland. Het
droevige tafereel verdwijnt snel in de achteruitkijkspiegel. Nog
net op tijd bereiken we Merida aeropuerto. Dankzij een merk
waardig toeval liggen we toch weer op schema. De Oratie van
San Ramon zal ik voor altijd bij me dragen.
Geloof in je dromen, want dan maak je ze waar, zo predikte Walt Disney ooit.
Zijn erfgenamen laten zich nog steeds inspireren door die overtuiging. Dat
bewijst het thema dat is gekozen voor de viering van het vijftienjarig bestaan
van Disneyland Resort Paris.
door Mirjam van Twisk foto's Disneyland PR
Disneyland Resort Parijs viert haar
verjaardag niet alleen in het park,-
maar ook met een spel voor
kinderen. Het spel is vanaf half april
via deze krant te bestellen, vanaf 21
mei is het leverbaar. Het is in
Nederland niet in de winkel te koop.
Disney's 15e verjaardagsspel is een
avontuurlijke tocht over een
levensgroot bord vol attracties in een
steeds langer wordende trein van
bekende Disney figuren zoals Donald
en Mickey. Het is geschikt voor
kinderen van vier tot twaalf jaar en
kan gespeeld worden door twee tot
vier personen.
pFjj Vanaf maandag 16 april meer infor-
matie via www.disneys15ever-
jaardagsspel.nl
Geheel in de lijn van een
ander-citaat van Disney
- „Disneyland zal altijd
blijven bouwen en
groeien en nieuwe dingen toevoe
gen"- openen in het jarige Franse
park diverse nieuwe attracties hun
poorten voor het publiek. Die uit
breidingen vinden vooral plaats in
Walt Disney Studios Park.
Op dit moment wordt er nog
koortsachtig gewerkt, maar over
ruim twee maanden gaan daar de
poorten van een nieuw land open
voor het publiek: Toon Studios. In
dit kleurige animatieland, krijgen
onder anderen de hoofdrolspelers
uit de films Cars en Finding Nemo
hun eigen plek.
Een blik achter de schermen op de
bouwplaats leert dat in het slaperi
ge stadje Radiator Springs de spe
ciaal door Pixar vormgegeven au
tootjes al staan te wachten op hun
toekomstige berijders. Die zullen
vanaf juni 2007, aangemoedigd
door Takel en Bliksem McQueen,
met ronkende motoren en spin
nende wielen al tollend aan de
Cars Race Rally gaan deelnemen.
Recht tegenover de racebaan, heeft
de serene onderwaterwereld van
de tekenfilm Finding Nemo vorm
gekregen in beton en staal. De
coole schildpad Crush nodigt van
af de gevel bezoekers uit voor een
duik. Maar pas op, zoals zo vaak in
de wereld van de film, is niets wat
het lijkt. Wie zich, gezeten in wa
gentjes die lijken op het schild van
Crush, mee laat nemen koppie-on-
der, wacht meer dan alleen een
ontmoeting met Nemo en zijn
vriendjes.
Via zwermen kwallen en een con
frontatie met de vegetarische haai
Bruce belanden de gasten van Cru
sh in de Oost-Australische Golf
stroom, waar het er ruig aan toe
gaat. Over de kop buitelend en tol
lend om je eigen as word je meege
zogen in de stroom. Een adembe
nemend avontuur dus.
Minstens zo adembenemend, zo
niet verstikkend, is een derde nieu
we attractie die verrijst in Walt
Disney Studios Park. Imponerend
qua afmetingen torent het Hol
lywood Tower Hotel nu al hoog
boven alle andere attracties uit.
Als deze TWillight Zone Tower of
Terror begin volgend jaar zijn deu
ren opent, zal het publiek zich in
eerste instantie in een vervallen,
enigszins creepy hotel wanen.
Een oude servicelift brengt de 'gas
ten' van het hotel naar boven. Al
thans, dat denken zij. De duistere
liftschacht voert hen rechtstreeks
de vijfde dimensie in. Op de der
tiende verdieping stopt de lift plot
seling, om vervolgens in een einde-
De animatiefilm Cars doet dit jaar zijn intrederirirWMtlDtoey^S&kdtti&PffEkk.
15e
verjaardagsspel
Voor Crush's Coaster zijn speciale wagentjes ontwikkeld.
