April in Paris
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
hondenweer
Marjan
Berk
v7
FZC Zaterdag 31 maart 2007
Dit weer maakt verlangen los. Zittend ach
ter de laptop spoelt langzaam de lente
mijn wereld binnen. Eigenlijk hebben we
de hele achter ons liggende winter qua tempera
tuur en te vroeg bloeiende bloesem al een rare len
te achter de rug. Maar nu lijkt het weer synchroon
met de kalender te lopen en mogen we ons verlan
gen loslaten op de verwezenlijking van onze dro
men.
Waar droom ik van? Van Parijs. Ik wil weg. De te
kenen zijn gunstig, de maan is bijna vol. Boven
dien wordt mijn verlangen naar Parijs ernstig ge
voed door het lezen van het boek 'Lutetia' van
Pierre Assouline, de geschiedenis van het hotel op
de hoek van de Boulevard Raspail, Rue de Rennes
en Rue de Sèvres. In de jaren zeventig belandde ik
met man en vier oudste kinderen per ongeluk in
dat historisch gebouw, het reisbureau had zich ver
gist in de prijs voor de overnachting, hetgeen ons
later financieel nog zwaar op de maag is komen te
liggen, maar op het moment dat wij de in 1974
toen nog niet door renovatie veranderde kamers
betrokken genoten wij met volle teugen van de
grote ruimtes, enorme badkamers en hoge pla
fonds. Mijn slagwerk studerende oudste zoon stal
de ogenblikkelijk zijn oefentrommels in de badka
mer en sloeg een vreugderoffel, de rest van de fa
milie rende enthousiast rond om alles te inspecte
ren. Mijn nageslacht, drie pubers met lang onver
zorgd haar en gekleed in de toen zo populaire Af
ghaanse harige jassen, en een tienjarige zoon ver
momd in een groen gevlekt camouflage-leger-
jackie, volgde ons bij het verkennen van de stad
voor een lunch naar de bistro van het deftige Fou-
quet. Mijn echtgenoot en ik kwamen moeiteloos
binnen, maar toen wij al achter de gerant naar on
ze plaatsen liepen draaide de man zich om en zag
daar in ons kielzog ons anarchistisch gekleed nage
slacht.
Hij verstijfde ter plekke. „Non!", zei hij wreed,
„seulement vos deux!"
Als gefrustreerde ganzen maakten wij rechtsom
keert, de draaideur door naar buiten! Wat nu? Ont
moedigd sjokten wij een zijstraat van de Champs
Elysee in, waar op de stoep van een Italiaans res
taurant de restaurateur uitkeek naar potentiële
klanten. Aarzelend liepen wij op hem af en vroe
gen of er voor ons plaats was in zijn herbêrg. „Hol
landais!", riep de Italiat 1 hartelijk, „Cruyffl" Dank
zij de onze wereldberoemde voetbalheld mochten
wij in gezinsverband aan de spaghetti.
Drie jaar geleden las ik een voordelige aanbieding
voor een nachtje in 'Lutetia'. Ik kreeg een kamer
met uitzicht op de verlichte Eiffeltoren. Een ka
mer waar ik op de televisie uitsluitend Japanse pro
gramma's ontving. De schemerlamp in de hoek
van de kamer bleef de hele nacht branden, hoe ik
ook probeerde het licht te doven. Maar de wereld
beroemde puree in de brasserie was nog steeds he
mels... En nu ik de biografie en geschiedenis van
dit beroemde hotel en zijn niet minder beruchte
en beroemde gasten (schrijvers als James Joyce, Sa
muel Beckett, musici, generaals, spionnen, politici,
actrices) lees, willk naar Parijs. Al is het maar om
een espresso in het café van Lutetia te drinken.
