rr WÊ «r. smm s;" t Trekpaard heeft een ziel Maatschap Van Gaaien had een goed jaar o PZC Zaterdag 31 maart 2007 1 9 foto Marijke Folkertsma De Zeeuwse trekpaarden staan in de schijnwerpers. Tijdens een schilderijen tentoonstelling van Wim Romijn in streek- en landbouwmuseum Goemanszorg te Dreischor. En als hoofdrolspelers op de jaarlijkse open dag van de trekpaardenhouders op 7 april. Paarden komen in actie k De stichting Het Werkend Trek paard Zeeland houdt 7 april een open dag op diverse bedrij ven. Van 10.00-12.00 uur en van 13.30-15.30 komen de boeren en hun paarden in ac tie. Kunstmest strooien, eggen, zaaien en aardappelen poten zijn de voorjaarswerkzaamhe den die worden uitgevoerd. De volgende paardenhouders nemen deel: K. Brooymans, Bar- telmeetweg 6, Tholen, M. Moermond, Dorpsring 17, Noordwelle; A. Paauwe, Weel- weg 2, Gapinge; A. Verhage, Hurgronjeweg 2, Serooskerke (W); A. Blaas, Westhovense- j weg 5, Oostkapelle; L. de Vis- ser, Zandweg 54a, Ritthem; B. van der Wekken, Heuvels- weg 3, Kerkwerve en C. Mauri ce, Notenboomdijk 5, Nisse. Aan het Groene Weegje te 's Gravenpolder presenteert de stichting zich en bewerken S. de Vosser en K. Mol met hun driespannen een lap grond. door Rinus Antonisse Zijn schilderijen in museum Goemans zorg laten niets te raden over. Wim Ro mijn heeft iets met trekpaarden. Ze ko men massaal op de bezoeker af Mar kant, onverstoorbaar, trouwe blik - zo uit de Zeeuwse klei getrokken. Zijn werk straalt bewondering uit voor deze dieren, ooit beschreven als 'een teel op vier enorme dragers'. Die bewondering klopt als een bus, zegt Ro mijn. „Een trekpaard heeft een ziel, een karak ter. Het is best moeilijk te zeggen waarom ik nie ertoe aangetrokken voel. Het zit diep in je. Ik heb veel respect voor die paarden, voor hun inzet en voor de onderlinge afhankelijkheid van mens en dier. Dat zie je niet zoveel meer." Lachend voegt hij eraan toe: „Ik vergelijk me zelf ook wel eens een beetje met zo'n trek paard." Romijn, geboren in 1952 te Rotterdam, beland de via Utrecht en Gelderland zestien jaar gele den in het Oost-Groningse Vriescheloo. Net als Zeeland een gebied waar vroeger de trekpaar den het beeld bepaalden en in belangrijke ma te bijdroegen aan de welvaart van de boeren. Zijn liefde voor de paarden en het polderland begon al veel eerder. Romijns ouders kwamen van Voome. Familie woont nog op de Zuid-Hollandse eilanden en Schouwen-Duive- land. „Ik ben er wel bekend. De eilanden heb ben me altijd getrokken. De afwisseling van het landschap is er groot." Na de HBS wilde hij bosbouwkunde gaan stu deren, maar hij belandde op een accountants kantoor. Niet echt werk wat hij graag deed. In de avond volgde hij schilderslessen (en later een opleiding reclame- en illustratief tekenen). Op zijn dertigste hakte Romijn de knoop door. Hij vestigde zich als zelfstandig kunstenaar. „Ik heb mijn baan opgezegd en mezelf in het diepe Aanvankelijk schilderde hij veel in opdracht; geiten, honden, boerderijen. „Ik had niet direct het lef om paarden te schilderen. Maar op een gegeven moment, toen ik m'n eerste paard had staan, ben ik losgeslagen." De aarzeling was er niet omdat paarden moei lijk te schilderen en tekenen zijn. Althans niet voor hem. „Een mens, met name een kind, te kenen is veel moeilijker." Paarden en boeren hebben geen fratsen en dat trekt Romijn. „De eenvoud van het leven is wat mij het meest raakt. Geen fake-wereld. De echtheid, de na tuurlijkheid vind ik bij de boeren." Dat de paarden en het boerenleven voor hem dankbare onderwerpen zijn, vindt Romijn niet zo vreemd. „Ik werkte in mijn HBS-tijd 's zater dags bij een hoefsmid. Zo ben ik in contact ge komen met boerderijen en de mensen die er le ven. Toen hadden de koeien nog een bordje met hun naam erop en mochten ze gewoon oud worden." Inmiddels heeft Romijn een flink aantal boe ken over paarden op zijn naam staan. Het eer ste, Het Werkpaard, verscheen in 1990 en in 2004 kwam de vierdelige serie Landelijke Idylle uit. Speciaal voor de tentoonstelling in Goe manszorg (van 1 april tot 1 november) schilder de hij een aantal nieuwe trekpaarden. In het museum hangen 33 werken van hem. V We volgden het Kapelse glas tuinbouw en jruitteeltbedrijf van Janette en Ivo van Gaal- en, door de afgelopen vier sei zoenen. We leerden daarbij ook de zes kinderen, en de uit gebreide menagerie kennen. Vandaag de allerlaatste afle vering. door Mieke van der Jagt Aan alles komt een eind. Voor de allerlaatste keer kijken we mee in het be drijf en het gezin van Ja- nette en Ivo van Gaaien. „Het is een goed jaar geweest", zegt Ivo en Janette is het met hem eens. Ze hebben in het voorjaar en na jaar een mooie aardbeienoogst gehad en ook met de peren is het goed meegevallen. In het be drijf is veel veranderd. Er is een sorteermachine voor de peren ge komen, die met eigenhandige aanpassingen optimaal is ge maakt. Ook aan de Unimog, de grote, hoogwielige kruising tus sen een trekker en een vrachtwa gen, is veel geklust en gelast, maar ook die occasion heeft het werk gemakkelijker gemaakt. Een van de kassen is opnieuw in gericht, zodat Ivo er snel met zijn zelf-uitgevonden spuitma- chientje doorheen kan, en er is vooral hard, keihard gewerkt. Als ze het hebben over een goed jaar, bedoelen Janette en Ivo niet dat ze hun schaapjes op het dro ge hebben, maar meer dat overal zo'n beetje progressie in zit. De kinderen hebben het prima ge daan op school en rampen zijn er niet gebeurd. In de tegensla gen, die er ook waren, vindt Ja nette nog een voordeeltje: „Er zijn twee tunnels weggewaaid, maar dat heeft er wel toe geleid dat we nu gloednieuw, glashel der plastic op die ene hebben zit ten." Er zat wel wat meer tegen. De frambozen verbrandden tijdens de bloedhete voorzomer en er vielen ook doden te betreuren: het oude hondje Blacky, de be jaarde pony Josientje, een stel kippen en een paar kuikens, die het bezoek van een egel aan het kippenhok niet overleefden. Ivo: „Dat zijn allemaal dingen die bij het leven horen, net als de ver dwijning van mijn eigen dikke, rooie kat, Red Buil. Ik hoop echt dat hij nog eens terugkomt." Het leven gaat door, ook als we niet meer meekijken. Volgende week is Annemieke jarig en, wie weet, kan de nieuwe caravan dan voor de feestelijkheden wor den ingezet. Een bedrijf uit Bra bant komt binnenkort de ramen zemen: meer dan 2000 vierkante meter glas op het dak van de kas sen. Wanneer de eerste aard beien worden geoogst, is nog niet zeker. Janette: „We hopen het winkeltje net voor moeder dag open te doen." We zullen ze missen: Janette met haar no-non- sense-houding, Ivo, die graag ie dereen op de kast jaagt en de zes kinderen, die zich geestdriftig storten op de dingen die bij hun leeftijd horen. Gelukkig is aan het eind van de dreef, in de hoek van de Vroonlandseweg, het win keltje van mei tot oktober oper

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2007 | | pagina 19