rr WÊ
«r. smm
s;" t
Trekpaard heeft een ziel
Maatschap Van Gaaien had een goed jaar
o
PZC Zaterdag 31 maart 2007 1 9
foto Marijke Folkertsma
De Zeeuwse trekpaarden
staan in de schijnwerpers.
Tijdens een schilderijen
tentoonstelling van Wim
Romijn in streek- en
landbouwmuseum
Goemanszorg te Dreischor.
En als hoofdrolspelers op de
jaarlijkse open dag van de
trekpaardenhouders op 7
april.
Paarden komen in actie
k De stichting Het Werkend Trek
paard Zeeland houdt 7 april
een open dag op diverse bedrij
ven. Van 10.00-12.00 uur en
van 13.30-15.30 komen de
boeren en hun paarden in ac
tie. Kunstmest strooien, eggen,
zaaien en aardappelen poten
zijn de voorjaarswerkzaamhe
den die worden uitgevoerd.
De volgende paardenhouders
nemen deel: K. Brooymans, Bar-
telmeetweg 6, Tholen,
M. Moermond, Dorpsring 17,
Noordwelle; A. Paauwe, Weel-
weg 2, Gapinge; A. Verhage,
Hurgronjeweg 2, Serooskerke
(W); A. Blaas, Westhovense-
j weg 5, Oostkapelle; L. de Vis-
ser, Zandweg 54a, Ritthem;
B. van der Wekken, Heuvels-
weg 3, Kerkwerve en C. Mauri
ce, Notenboomdijk 5, Nisse.
Aan het Groene Weegje te 's
Gravenpolder presenteert de
stichting zich en bewerken S.
de Vosser en K. Mol met hun
driespannen een lap grond.
door Rinus Antonisse
Zijn schilderijen in museum Goemans
zorg laten niets te raden over. Wim Ro
mijn heeft iets met trekpaarden. Ze ko
men massaal op de bezoeker af Mar
kant, onverstoorbaar, trouwe blik - zo uit de
Zeeuwse klei getrokken.
Zijn werk straalt bewondering uit voor deze
dieren, ooit beschreven als 'een teel op vier
enorme dragers'.
Die bewondering klopt als een bus, zegt Ro
mijn. „Een trekpaard heeft een ziel, een karak
ter. Het is best moeilijk te zeggen waarom ik
nie ertoe aangetrokken voel. Het zit diep in je.
Ik heb veel respect voor die paarden, voor hun
inzet en voor de onderlinge afhankelijkheid
van mens en dier. Dat zie je niet zoveel meer."
Lachend voegt hij eraan toe: „Ik vergelijk me
zelf ook wel eens een beetje met zo'n trek
paard."
Romijn, geboren in 1952 te Rotterdam, beland
de via Utrecht en Gelderland zestien jaar gele
den in het Oost-Groningse Vriescheloo. Net als
Zeeland een gebied waar vroeger de trekpaar
den het beeld bepaalden en in belangrijke ma
te bijdroegen aan de welvaart van de boeren.
Zijn liefde voor de paarden en het polderland
begon al veel eerder. Romijns ouders kwamen
van Voome. Familie woont nog op de
Zuid-Hollandse eilanden en Schouwen-Duive-
land. „Ik ben er wel bekend. De eilanden heb
ben me altijd getrokken. De afwisseling van
het landschap is er groot."
Na de HBS wilde hij bosbouwkunde gaan stu
deren, maar hij belandde op een accountants
kantoor. Niet echt werk wat hij graag deed. In
de avond volgde hij schilderslessen (en later
een opleiding reclame- en illustratief tekenen).
Op zijn dertigste hakte Romijn de knoop door.
Hij vestigde zich als zelfstandig kunstenaar. „Ik
heb mijn baan opgezegd en mezelf in het diepe
Aanvankelijk schilderde hij veel in opdracht;
geiten, honden, boerderijen. „Ik had niet direct
het lef om paarden te schilderen. Maar op een
gegeven moment, toen ik m'n eerste paard had
staan, ben ik losgeslagen."
De aarzeling was er niet omdat paarden moei
lijk te schilderen en tekenen zijn. Althans niet
voor hem. „Een mens, met name een kind, te
kenen is veel moeilijker." Paarden en boeren
hebben geen fratsen en dat trekt Romijn. „De
eenvoud van het leven is wat mij het meest
raakt. Geen fake-wereld. De echtheid, de na
tuurlijkheid vind ik bij de boeren."
Dat de paarden en het boerenleven voor hem
dankbare onderwerpen zijn, vindt Romijn niet
zo vreemd. „Ik werkte in mijn HBS-tijd 's zater
dags bij een hoefsmid. Zo ben ik in contact ge
komen met boerderijen en de mensen die er le
ven. Toen hadden de koeien nog een bordje
met hun naam erop en mochten ze gewoon
oud worden."
Inmiddels heeft Romijn een flink aantal boe
ken over paarden op zijn naam staan. Het eer
ste, Het Werkpaard, verscheen in 1990 en in
2004 kwam de vierdelige serie Landelijke Idylle
uit. Speciaal voor de tentoonstelling in Goe
manszorg (van 1 april tot 1 november) schilder
de hij een aantal nieuwe trekpaarden. In het
museum hangen 33 werken van hem.
V
We volgden het Kapelse glas
tuinbouw en jruitteeltbedrijf
van Janette en Ivo van Gaal-
en, door de afgelopen vier sei
zoenen. We leerden daarbij
ook de zes kinderen, en de uit
gebreide menagerie kennen.
Vandaag de allerlaatste afle
vering.
door Mieke van der Jagt
Aan alles komt een eind.
Voor de allerlaatste keer
kijken we mee in het be
drijf en het gezin van Ja-
nette en Ivo van Gaaien. „Het is
een goed jaar geweest", zegt Ivo
en Janette is het met hem eens.
Ze hebben in het voorjaar en na
jaar een mooie aardbeienoogst
gehad en ook met de peren is
het goed meegevallen. In het be
drijf is veel veranderd. Er is een
sorteermachine voor de peren ge
komen, die met eigenhandige
aanpassingen optimaal is ge
maakt. Ook aan de Unimog, de
grote, hoogwielige kruising tus
sen een trekker en een vrachtwa
gen, is veel geklust en gelast,
maar ook die occasion heeft het
werk gemakkelijker gemaakt.
Een van de kassen is opnieuw in
gericht, zodat Ivo er snel met
zijn zelf-uitgevonden spuitma-
chientje doorheen kan, en er is
vooral hard, keihard gewerkt.
Als ze het hebben over een goed
jaar, bedoelen Janette en Ivo niet
dat ze hun schaapjes op het dro
ge hebben, maar meer dat overal
zo'n beetje progressie in zit. De
kinderen hebben het prima ge
daan op school en rampen zijn
er niet gebeurd. In de tegensla
gen, die er ook waren, vindt Ja
nette nog een voordeeltje: „Er
zijn twee tunnels weggewaaid,
maar dat heeft er wel toe geleid
dat we nu gloednieuw, glashel
der plastic op die ene hebben zit
ten."
Er zat wel wat meer tegen. De
frambozen verbrandden tijdens
de bloedhete voorzomer en er
vielen ook doden te betreuren:
het oude hondje Blacky, de be
jaarde pony Josientje, een stel
kippen en een paar kuikens, die
het bezoek van een egel aan het
kippenhok niet overleefden. Ivo:
„Dat zijn allemaal dingen die bij
het leven horen, net als de ver
dwijning van mijn eigen dikke,
rooie kat, Red Buil. Ik hoop echt
dat hij nog eens terugkomt."
Het leven gaat door, ook als we
niet meer meekijken. Volgende
week is Annemieke jarig en, wie
weet, kan de nieuwe caravan
dan voor de feestelijkheden wor
den ingezet. Een bedrijf uit Bra
bant komt binnenkort de ramen
zemen: meer dan 2000 vierkante
meter glas op het dak van de kas
sen. Wanneer de eerste aard
beien worden geoogst, is nog
niet zeker. Janette: „We hopen
het winkeltje net voor moeder
dag open te doen." We zullen ze
missen: Janette met haar no-non-
sense-houding, Ivo, die graag ie
dereen op de kast jaagt en de zes
kinderen, die zich geestdriftig
storten op de dingen die bij hun
leeftijd horen. Gelukkig is aan
het eind van de dreef, in de hoek
van de Vroonlandseweg, het win
keltje van mei tot oktober oper