Warm en koud
in één koffer
Karin Kuijpers werkt voor
kranten en glossies. Ze geeft ook
lezingen over mode, stijl en trends.
Je zult in februari maar naar Zambia moeten en geen
badpak hebben in je kledingkast. Dat overkwam
de hoofdredactrice van de Elegance. Ze
klaagde dat ze stad en land moest aflo
pen voor ze in een donker hoekje
van een vage winkel in een gro
te havenstad in de uitverkoop een laat
ste zwart gevalletje zag hangen. Wel
bingo, want het ding bleek van de
Turks-Cypriotische ontwerper Hussein
Chalayan voor slechts 60 euro.
Ik was groen van jaloezie. Het toeval wilde
dat ik namelijk ook naar Zambia moest met
hetzelfde gezelschap modepopjes en ook dagen
lang had besteed aan het vinden van pareo's, bikini's,
zwierige zomerjurkjes en kokette sandaaltjes. Overdre
ven? Nee! Op reis gaan met collega's voelt namelijk heel
anders dan met je gezin. Bij die laatste volstaat de Ma
Flodder 'let everything go'-look, want... ze hou
den toch wel van je. Bij de eerste gaat het om
een geraffineerd spel van persoonlijke opvoe
ringskunst waarbij je imago voor je het weet
knock-out ligt vanwege dat 'foute ballonjurkje'
boven stiletto's 'die echt niet meer kunnen'.
Dus moest alles uit de kast. Maar weinig pareo-ti-
me in januari. In Amsterdam struinde ik de
Utrechtsestraat af, maar vond houtje-touwtje
jassen in plaats van Indiase katoen.
In Den Haag struikelde ik over kasjmier
pull-overs, maar spaghetti-jurkjes ho maar.
Even in Parijs spoedde ik me naar Galeries
Lafayette, maar trof de afdeling beach wear
'wegens verbouwing' gesloten en in Flo
rence bij de kledingbeurs Pitti Uomo
wemelde het van de kledinginkopers
die bezig waren met winter 2010 maar
me niet konden adviseren over waar ik
nu een shotje zomertextiel kon scoren.
Balen. Wat zou dr. Livingstone hebben gedragen toen hij de Vic-falls
ontdekte? En de show stelen in mijn bikini van drie seizoenen oud aan de rand
van dat Zambiaanse vijfsterrenzwembad met al die hippe stylisten om me
heen, was evenmin een optie.
Knap chagrijnig belde ik, om mijn woede te lozen, vriendin Getty die bij een
modemerk werkt. 'Wat is dat toch met die kledingwinkeliers', lispelde ik. 'Zien
die nooit de aanbiedingen van een retourtje van 9 euro naar Barca als het bui
ten sneeuwt? Kijken ze nooit verder dan de miezer
van Piet Paulusma? Gaan detaillisten überhaupt wel
eens naar de zon?
Reizen hoort intussen toch bij ons leven zoals
wind tegen op de fiets naar huis, belastingmee
vallers van JP en steengrillen op zondag? Waar
om kan ik in dit land de aanschaf van een leuk
zomersetje in de winter wel schudden?'
Ze verdedigde zich fel. 'Omdat het maken van
kleding tijd kost, jij ongedurige fashionista. Patronen
moeten worden bedacht en getekend, vervol
gens moeten ze naar de lage lonen landen
om te worden gemaakt, dan gaan ze
naar de beurzen zodat de winkeliers
ze kunnen inkopen en vervolgens
gaan die orders weer naar de
lage lonenlanden om ze uit te
voeren. Als je dat allemaal bij
elkaar optelt is het toch niet
zo raar dat wij nu al met zomer
2008 bezig zijn?'
Hm, zat wat in. Maar waarom
hangen collecties van grote kle-
dingketens als Zara en H&M dan wel
binnen een paar weken in de schappen?
Getty wist het antwoord: 'Doordat zij grote
aantallen maken, kunnen zij goedkoper produce
ren en houden ze de hele productie in eigen hand
waardoor ze snel kunnen handelen. Heb dus meelij
met de zelfstandige winkelier die geen invloed
heeft op het productieproces.'
'Heb meelij met mij', riep ik terug en las even
later in de krant dat de maand januari de
warmste was in 100 jaar tijd. Zou de ozon
laag mijn reddende engel zijn? Stel dat
het klimaat net zo wispelturig als de con
sument zou worden en warm en koud in een
mooie mengelmoes door het jaar heen zou mixen en
matchen, dan moesten die duffe detaillisten wel een list verzinnen om de
klant te bedienen. Vooralsnog was ik met dit vooruitzicht niet gered en reisde
naar Zambia met een koffer vol luchtige kleedjes. Tja, helaas van het vorige
seizoen, maar op de bodem van mijn koffer lag echter een fonkelnieuwe
wintersportoutfit. Ik ging namelijk van Zambia linea recta door naar
Zwitserland. Oud en nieuw en warm en koud in één koffer. Je bent tenslotte
een moderne dr. Livingstone of niet.
