Worstelen en bovenkomen,
is het motto van
Marokkaanse Zeeuwse
balans
Woensdag 14 maart 2007
Narriman el Khattabi (44), maatschappelijk werker en zelfstandig ondernemer, komt letterlijk en
figuurlijk van ver. Ze was bij haar geboorte, in Marokko, al zwaar ziek. Haar toekomst zag er somber
uit. Tot de familie El Khattabi naar Nederland vertrok, in het kader van de gezinshereniging.
"Mijn hoofd wil altijd zo veel meer dan mijn lijf aankan. Dat is soms knap lastig".
Jarenlang hadden mijn ouders en de artsen die me
behandelden geen idee wat me mankeerde. Feitelijk
was ik tot mijn achtste jaar verlamd en lag meer op
bed dan wat anders. Nou gaf mijn moeder naailessen
aan huis, dus er was altijd wel reuring. Maar naar
school ging ik niet en lezen en schrijven kon ik niet.
Mijn vader, die vliegtuigmonteur was, vertrok eind
jaren '60 als gastarbeider naar Nederland. Hij streek
uiteindelijk neer in Zeeland en ging bij Pechiney aan
de slag. In 1971 werd ons gezin herenigd en Goes
werd ons nieuwe thuis. Tien jaar was ik toen.
Eenmaal in Nederland kon ik op school, dat was te
verwachten, niet erg goed meekomen. Mijn ouders
"Tot mijn achtste was ik feitelijk
verlamd"
trokken aan de bel en al snel draaide de medische
molen op volle toeren. Ik bleek bottuberculose te
hebben. Mijn ruggenwervels waren aangetast en ik
groeide meer en meer scheef. Ik werd opgenomen in
het Goese Bergzicht ziekenhuis, waar ik een halfjaar
zou blijven. Ik sprak nog geen Nederlands, niemand
sprak natuurlijk Berbers en ik kon mijn emoties en
lichamelijke pijn zodoende niet delen. Maar de onder
dompeling in de Nederlandse taal had een onver
wacht positief effect, want in no time ratelde ik er vro
lijk op los. De artsen kregen de tbc onder controle en
ik werd overgeplaatst naar revalidatiecentrum
Zonneveld in Oostkapelle, een voormalig sanatorium.
Daar woonde ik tot mijn achttiende en kreeg ik ook
onderwijs.
"Nu pluk ik de zoete vruchten van
al het geploeter"
Maar het ging fysiek niet goed met me en ik werd
naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen gestuurd.
De vergroeiing in mijn rug werd operatief vastgezet,
zodat die niet kon verergeren en ik niet meer verlamd
kon raken door beknelde zenuwen. Na een poos kon
ik terug naar Oostkapelle. Dankzij de operatie was ik
mobiel genoeg om zelfstandig in Middelburg naar
school te gaan, op de fiets of met de bus. Ik behaal
de mijn mavo-diploma en volgde een opleiding tot
juridisch tolk Arabisch en Berbers/Nederlands.
Tijdens tolksessies voor diverse instanties door het
hele land schrok ik van de gaten die ik tegenkwam in
de sociale hulpverlening. Zoveel schrijnende gevallen,
ze maakten diepe indruk op me. Inmiddels was ik
getrouwd en had een kind.
Omdat ik mensen die maatschappelijk tussen wal en
schip dreigden te raken wilde helpen, volgde ik de
mbo-opleiding sociale dienstverlening. Maar kort na
de geboorte van mijn tweede kind liep mijn huwelijk
stuk. Mijn plan om een hbo-studie sociaal werk te
gaan volgen moest helaas in de ijskast. Na enkele
jaren kwam mijn huidige partner op mijn weg en brak
een nieuw leven voor ons aan. Ik deed alsnog die
"Ik weet me omringd door lieve
mensen die in me geloven"
hbo-studie, had diverse leuke banen en ben sinds 5
jaar parttime coördinator van het Steunpunt
Vrijwilligerswerk van SMWO in Goes. Daar kwam
onlangs de functie van 'projectleider vooronderzoek
cliëntgestuurd netwerk' bij.
Inderdaad, ik ben een actief mens, niet te stoppen
eigenlijk. Want ik ben ook nog eigenaar van
U&Consultancy, dat verschillende vormen van sociale
ondersteuning en trainingen biedt. Mijn hoofd wil
vaak zo veel meer dan mijn lijf eigenlijk aankan. Daarin
een balans te vinden is soms knap lastig. Maar ik heb
er voor gekozen niet bij de pakken neer te gaan zit
ten. Het was - en is soms nog altijd - een moeilijke
weg. Toch probeer ik altijd de positieve kanten ervan
in te zien. Bovendien weet ik me omringd door schat
ten van mensen, die me kracht geven en in me gelo
ven. Van al het geploeter pluk ik uiteindelijk de zoete
vruchten.
