Moderne gedichten zijn niet bedoeld om
voorgedragen te worden. Ze hebben dik
wijls geen rijm, ritme, heldere beelden.
PZC Maandag 12 maart 2007 21
kCENDA
'P PAD
reeksieraden
Walcherse juwelier Minderhoud geeft
n lezing over Zeeuwse sieraden Aanme-
t via info@hmdb.nl of 0113-228883.
aes, Historisch Museum De Bevelanden,
).45 uur.
eezingen
ke maandagavond meezingen, van
nartlap tot dijenkletser. Vlissingen, Café
Concurrent, 22.00 uur.
vtUZIEK
2ramic Dog
sramic Dog is het nieuwe trio van mees-
rgitarist Mare Ribot, bekend van zijn sa-
FILM
BERGEN OP ZOOM
inem'actueel, Hannibal Rising: 20.00
jr; Music and Lyrics: 20.00 uur; Night at
ie Museum: 20.00 uur; C.R.A.Z.Y.:
0.30 uur;
HULST
oning van Engeland, Night at the Mu-
:um: 20.00 uur; Doa: Dead or Alive:
3.00 uur; The White Planet: 20.00 uur;
ie Good Shepherd: 20.00 uur; Music
id Lyrics: 20.00 uur; Hannibal Rising:
3.00 uur;
MIDDELBURG
:huttershof, The science of sleep:
3.00 uur;
OOSTBURG
edeltheater, Perfume, The story of a
menwerking met John Zorn, maar eerst
en vooral als vaste gitarist van Tom
Waits, dat in zijn tweede Europese tour
ook Zeeland aan doet.
De muziek van het trio is wel degelijk te
omschrijven als jazz of geïmproviseerde
muziek, maar dan wel van de hardhandi
ge soort, met de nodige underground-,
free jazz-, experimentele en electronische
invloeden.
Een vorm van punk-jazz, niet door een ge
legenheidscombinatie, maar door een
hecht op elkaar ingespeeld trio, waarin te
vens twee van de grote nieuwe talenten
figurereren uit de Amerikaanse im-
pro-rock-scene: bassist Shazad Ismailly en
drummer Chess Smith.
Middelburg, Schuttershof,
Maandag 12 maart 21.30 uur
murderer: 20.00 uur;
TERNEUZEN
Merral, Dreamgirls: 19.30 uur; Music and
Lyrics: 19.00 en 21.30 uur; Night at the
Museum: 20.00 uur; Hannibal Rising:
20.00 uur;
VLISSINGEN
CineCity, Beestenboel: 13.45 en 16.15
uur; Blood Diamond: 18.45 en 21.30 uur;
Dreamgirls: 16.15 en 21.45 uur; Ernst,
Bobbie en de geslepen onix: 14.00 uur;
Freedom Writers: 16.00, 18.45 en 21.45
uur; Hannibal Rising: 19.00 en 21.45 uur;
Kicks: 13.45 en 19.00 uur; La Vie en Ro
se: 13.30 ,16.15 en 19.00 uur; Music
Lyrics: 13.45, 16.15, 19.00 en 21.45 uur;
Night at the Museum: 13.45,16.15 en
19.00 uur; The Prestige: 21.45 uur; The
Pursuit of Happyness: 13.45, 16.15 en
19.00 uur; Sneak: 22.00 uur;
meer agendanieuws op www.pzc.nl
UITGAANSTIP
Hilary Swank (rechts op de foto) speelt in de film Freedom wri
ters een naïeve, idealistische, blanke lerares die kennismaakt
met de rauwe werkelijkheid van Los Angeles na de Rodney
King-rellen. Op haar eerste werkdag staat ze verbijsterd voor
een onhandelbare klas vol gekleurde tieners voor wie het ver
blijf op school slechts een pauze is in de bendeoorlog die ze op
straat uitvechten.
Wie wel eens eerder zo'n film heeft gezien over een gepassio
neerde leerkracht die op onorthodoxe wijze het vertrouwen
van een zootje ongeregeld weet te winnen, kan al precies voor
spellen hoe het verder gaat. Toch heeft regisseur en scenario
schrijver Richard LaGravenese deze reclamefilm voor bevlogen
onderwijs niet afgekeken van Dangerous minds met Michelle
Pfeiffer. Hij liet zich inspireren door echte ervaringen van kanslo
ze achterstandskinderen uit de arme buurten, zoals ze die on
der leiding van hun onvolprezen docente Erin Gruwell in 1994
optekenden in hun dagboeken.
Freedom writers is te zien in de Vlissingse bioscoop Cine City.
NADER BESCHOUWD
- yv~ door Willem Nijssen
Een hommage is een eerbetoon.
Een 'hommage aan Lucebert' (afge
lopen week bij Muziekpodium Zee
land in Middelburg) is een eerbe
toon aan de dichter, niet aan de schilder.
Dichters eer je kennelijk door hun gedich
ten nog eens voor te dragen. En dat heeft
iets merkwaardigs. Want moderne ge
dichten zijn eigenlijk helemaal niet be
doeld om voorgedragen te worden. Ze
hebben dikwijls bijna geen taalelementen
die het aanhoren makkelijk maken. Zoals
rijm, ritme, heldere beelden.
Bij het werk van Lucebert valt dat deels
nog wel mee. Hij gebruikt veel alliteratie.
Zoals in 'de klokken beieren boven het bui
gen en barsten'. Sterke contrasten ook, te
genspraken die treffen en blijven hangen.
Maar zijn werk is ook heel compact, te
compact misschien voor dat éne moment
waarop het klinkt.
De tekst als extra houvast dan maar op
hetzelfde moment projecteren, is natuur
lijk wel een behulpzaam idee. Maar dan
krijg je weer het probleem van de keuze:
lees ik of luister ik? En dat gaat ook niet
echt samen. Twee gedichten klonken
meerdere keren. En dat werkte wél. Zo
was het 'motto' van de avond uiteraard
een gedicht van de meester:
als ik geen dichter was zou ik
uit honderden woordwonden bloeden
niets zou mij helpen geen gevleugeld
geen hemels woord zou het bloeden stelpen
Een gedicht waar je op kunt 'studeren'. Ik
zou bijvoorbeeld denken dat juist dich
ters het gevaar lopen een woordwond op
te lopen. Maar neen. En als je dan woord
wonden hebt, dan helpen gevleugelde
woorden, zelfs hemelse woorden niet.
Maar dat zijn toch juist de woorden van
dichters. Of zegt een dichter als Lucebert
hiermee dat de moderne dichter juist
geen hemelse woorden meer moet of kan
gebruiken?
Te veel om allemaal te bedenken en te be
antwoorden in de luttele seconden dat
zo'n gedicht klinkt. Maar omdat het drie,
vier keer heeft geklonken op die avond,
komt het bezwerende van zo'n tekst,
komt de macht van het klinkende woord
sterker over. Exacte betekenis doet er
steeds minder toe, het woord wordt meer
en meer muziek.
Ah... muziek. Dat raadsel voor mij.
Er was muziek! Nieuwe muziek.
Muziek alleszins, die ook niet lan
ger de klassieke handvaten aan
biedt. En die daarom alleen al perfect
past bij het dichtwerk van Lucebert. Mu
ziek die expressiefis. Die ik hoor fladde
ren. Hoor roffelen. Die ijl klinkt. Of mas
sief Die goedmoedig gromt. Of uithaalt,
in paniek. Prachtig om een vrouw als Mi-
ny Dekkers één te zien worden met een
beest van een accordeon.
Ik zou zo graag iets van die muziek mee
naar huis hebben genomen. Zoals die éne
regel van Lucebert in mijn kop zit: 'de boe-
roeboedoer der bourgeoisie'. Die 'zingt'
daar nog wel een paar dagen. Maar mu
ziek is zo vluchtig, voor mij althans.
Muziek en poëzie zijn aan elkaar ver
want. Maar of ze elkaar nodig hebben,
weet ik niet. Ook deze avond heeft voor
mij het ultieme bewijs niet geleverd. Dat
er met voordracht van poëzie meer geëx
perimenteerd moet worden, dat heb ik er
wel uit geconcludeerd. Ik noemde al de
herhaling. Waarom niet een avond echt
als klankbeeld gecomponeerd, met gedich
ten of delen uit gedichten die meerdere
keren in wisselend verband opnieuw klin
ken?
En dan meteen ook maar grondiger zoe
ken naar precies de juiste verklanking.
Met de juiste stemmen. Want natuurlijk
kunnen Lou Landré en Carol Linssen wel
bogen op jarenlange ervaring als acteurs,
maar het zijn en blijven twee oude, wijze
(en misschien ook wel vermoeide) man
nen. En wat moeten die nu uitroepen dat
ze 'een kleine revolutie' gaan afdraaien. Dat
wil ik wel eens horen uit de mond van
een hondsbrutale jongeling zoals Luce
bert zélf was toen hij dat schreef Een rap
per, een diskjockey. Een radio-voetbalre
porter, voor mijn part.
En als we toch bezig zijn: sommige van
Luceberts liefdesgedichten - en hij heeft
er héél mooie geschreven - zou ik dan
ook wel eens uit de mond van een vrouw
willen horen. Liefdesgedichten, of'strijd
liederen', want het is allemaal zo passio
neel bij Lucebert, dat het dicht bij elkaar
ligt. En sóms - maar te weinig - was dat
even hoorbaar.
Hommage aan Lucebert in woord, beeld en muziek.