In de opwinding van de seventies was
het me niet opgevallen: de jongeren zijn
levensecht, de therapeuten theoretici.
PZC Maandag 26 februari 2007 21
UFTGAANSTiP
Koningin Elisabeth van Engeland weigert nog steeds zelf de film
'The Queen van Stephen Frears te zien. Wie dat echter wel wil,
kan vanavond terecht in Filmtheater Schuttershof in Middel
burg, aanvang 20.00 uur.
Op 31 augustus 1997 verongelukt Diana, de 'people's princess'.
Zij is gescheiden van kroonprins Charles, maar veruit het popu
lairste lid van het koninklijk huis en heel Engeland is in rouw. Zo
niet de koninklijke familie die Diana's dood afdoet als een pri-
vé-aangelegenheid en zich terugtrekt op het landgoed Balmoral.
De kersverse premier Tony Blair onderkent de gevoelens van
het volk en probeert de koningin los te wrikken uit haar geïso
leerde bolwerk van protocol en traditie. Wat volgt is een
machtsstrijd tussen koningin en premier. Heerlijke stof voor een
subtiel koninklijk drama, door Stephen Frears verfilmd met veell
gevoel voor ironie en nuance. Een sublieme Helen Mirren is ko
ningin Elisabeth II in een Oscar-waardige hoofdrol. Op 11 februa
ri won de film al twee BAFTA's: 'beste film' en 'beste hoofdrol
speelster'.
AGENDA
OP PAD
Alzheimer Café
Ronals Masclé' spreekt voor familie en
FILM
BERGEN OP ZOOM
Cinem'actueel, Miss Potter: 20.00 uur;
Night at the Museum: 20.00 uur;
Apocalypto: 20.00 uur; Grbavica: 20.30
uur;
HULST
Koning van Engeland, Blind: 20.00 uur;
Night at the museum: 20.00 uur; The ho
liday: 20.00 uur;
MIDDELBURG
Schuttershof, The queen: 20.00 uur;
OOSTBURG
Ledeltheater, Casino Royale: 20.00 uur;
TERNEUZEN
Merral, Dreamgirls: 20.00 uur;
mantelzorgers van Alzheimerpatiënten
over de mogelijkheden die de vrijwillige
thuiszorg biedt.
Goes, Ter Valcke, 19.30 uur.
Night at the museum: 20.00 uur; The
good sheperd: 20.00 uur;
VLISSINGEN
CineCity, An Inconvenient Truth: 16.00
en 19.00 uur; Arthur en de Minimoys:
13.45 uur; Beestenboel: 13.45 en 16.15
uur; Blind: 16.00 uur; Blood Diamond:
18.45 en 21.30 uur; Doa, Dead of Alive:
14.00 en 16.15 uur; Dreamgirls: 13.30,
16.15, 19.00 en 21.45 uur; Ernst, Bobbie
en de geslepen onix: 14.00 en 16.00 uur;
Happy Feet (nl): 14.00 uur; Miss Potter:
19.00 uur; Night at the Museum: 11.00,
13.45, 16.15, 19.00 en 22.00 uur; Smo-
kin' Aces: 22.00 uur; The Good Shep
herd: 21.15 uur; The Prestige: 19.00 en
21.45 uur; The Pursuit of Happyness:
18.45 uur; Sneak: 22.00 uur;
Een scène uit de film Happy Feet.
door Willem Nijssen
Laatst heb ik nog eens naar Wood
stock gekeken. Dat is die beroemde
film van het al even beroemde pop
festival. In 1969, als ik me niet ver
gis. Wat waren we toen jong. En hoe ge
loofden we in alles, waar dat festival het
symbool van was. En wat is daar, bijna
veertig jaar later, nog van over? Eigenlijk
helemaal niets meer. Niets wezenlijks, als
je tenminste zo cru durft zijn om ook de
weemoedige herinneringen in die catego
rie te laten vallen. De film viel zwaar te
gen natuurlijk.
Datzelfde heb ik met een aantal boeken.
En dan bedoel ik ook wel romans. Die
gooi ik voorlopig nog niet weg. Maar an
dere boeken (bijvoorbeeld van kabouter
Roel van Duyn en anti-psychiatrie-goe-
roe Ronald Laing, ooit 'bijbels' voor me)
zijn allang oud papier. Omdat ze niet
meer echt tot in de kern raken. Het zijn
hoogstens curiositeiten geworden.
Dat komt allemaal naar boven, omdat ik
een toneelvoorstelling aangekondigd zag
van Jan Rap en z 'n maat. Dat is toch alle
maal al even ver weg... Het boek én het to
neelstuk van Yvonne Keuls zijn van 1977,
de film van 1989. Ik heb die ook nog
maar eens bekeken. Dat viel niet mee.
Maar volgens mij was die film destijds al
niet meer zo'n groot succes, omdat de
tijdgeest toen al een heel andere was.
Dat houdt me bezig: waarom drie heksen
nog altijd op de heide in een potje kun
nen roeren en daarmee het drama Mac
beth in alle ernst in gang kunnen zetten.
En waarom Jack Spijkerman (als hulpver
lener Koen) in de verfilming van Jan Rap
alleen maar op de 'ocharme'-lachspieren
werkt. Onbedoeld, welteverstaan!
De drama's van die verdoolde zielen in
dat opvanghuis, die waren levensecht.
Daar kan je op vertrouwen. Yvonne
Keuls documenteert zich altijd heel goed.
En voor ze aan Jan Rap begon, dreef ze sa
men met wat zielsverwanten zélf een jaar
lang een opvanghuis. Dat ze uit over
macht en onkunde moest sluiten. Alles le
vensecht dus. Het is bovendien maar al te
waar dat de tragedies van jongeren van
daag de dag niet veel verschillen van
toen. Dus is een remake van het toneel
stuk misschien niet eens zo'n slecht idee.
Het publiek in het Scheldetheater wijkt al
vast niet af van het gemiddelde: ouder, zo
als bijna altijd bij een toneelstuk, niet
massaal opgekomen, maar zeker niet be
staande uit overjarige hippies die het nog
één keer willen beleven.
Visueel blijkt het stuk zijn effect wel te
hebben. Een vrij kaal en tijdloos decor,
met honderden plastic kratten als basis,
die op tal van manieren gebruikt zullen
worden. Grote zeildoeken rondom gaan
op de belangrijke momenten het toneel
in een indringende effen kleur zetten. En
roepen ondertussen ook iets op van de
beklemmende sfeer waarin die jonge
mensen met problemen zijn beland.
Die jongeren zelf, dat zijn eigenlijk
meer typetjes. Snel neergezet,
zonder veel nuance eromheen.
Dynamisch, levenslustig, of ten
minste toch fel, al was het maar in koppig
zwijgen. Ook wel een tikje extreem, in ge
drag of uitlatingen, zodat je niet onmid
dellijk sympathie voelt. Het is haast niet
voor te stellen dat de herinnering aan
vroeger beweert dat ik toen echt wel ver
ontwaardigd kon zijn over wat hun alle
maal was overkomen aan miskenning'en
ongeluk. Wat meer en meer begint op te
vallen, is dat er geen sterke evolutie in het
spel zit. Okay, het huis moet ten slotte
sluiten, omdat Louis steeds destructiever
wordt. Omdat de goedbedoelende 'thera
peuten' het ook niet meer weten. En er
zijn uiteindelijk minstens een paar jonge
ren die in al de chaos en drukte toch een
'thuis'-gevoel beginnen krijgen.
Ontwikkeling genoeg, zou je denken.
Maar dat zijn feiten. Geen emoties waar
je langzaam in bent meegegroeid. En die
jou nu doen voelen, of doen inzien, of...
kortom die jou iets doen. Vroeger is het
me in de opwinding van de seventies niet
opgevallen, maar nu wel: de jongeren zijn
levensecht, maar de therapeuten zijn
theoretici. En als de helft van de actoren
buiten het drama blijft, blijf je als toe
schouwer een beetje verweesd achter.
Gezien: 'Jan Rap en z'n maat'
Waar: Scheldetheater, Terneuzen
Wanneer: woensdag 21 februari
Nog te zien: o.a. 6 maart, Bergen op Zoom, De
Maagd (0164-280555)
