d:
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
Trouwhand
paardenlucht
Marjan
Berk
v7
PZC Zaterdag 17 februari 2007
e Zeeuwen haalden deze week weer roy-
aal en kamerbreed de landelijke media. Ik
zag op het NOS Journaal een opname van
de diepste kelder van het Zeeuws Archief in Mid
delburg, de kelder waar je slechts kan binnentre
den via een sluis, die er voor zorgt dat er geen tem
peratuurwisselingen in de opslaggewelven vol
kostbare Zeeuwse schatten optreden. Met het
handgeschreven bewijs voor zich stond daar een
archivaris wiens naam mij is ontschoten. Hij ver
kondigde trots, dat Michiel de Ruyter geruime tijd
onder de naam Michiel Trouwhand leefde. On
danks het vele onderzoek en alle geschriften die er
in de loop der tijden over hem zijn verschenen
was dit een absoluut heet nieuwtje!
Mijn helaas enkele jaren geleden gestorven oom,
vice-admiraal buiten dienst Abraham van der
Moer, heeft in de laatste jaren van zijn leven nog
een alleraardigste biografie van zijn geliefde zee
held geschreven. Ik heb altijd vermoed, dat oom
Bram hoopte (en misschien wel stiekem dacht!)
dat hij de reïncarnatie van de Ruyter was. Zijn
werkkamer hing vol met portretten en gravures
van Michiel en als je goed keek, leek hij best wel
een beetje op de Ruyter!
Dan was daar in het Zeeuws maritiem muZEEum
in Vlissingen de officiële en feestelijke openbaring
en tentoonstelling van een aantal schatten afkom
stig uit het in 1740 met man en muis vergane en
op de rede van Duins gezonken VOC-schip De
Rooswijk. Midden in de nacht hoorde ik op de ra
dio nog even demissionair minister Zalm apetrots
vertellen over de vondsten uit het schip, en hoe
de buit werd verdeeld onder de bergers, de finan
ciers en welke portie aan spullen het museum
kreeg toegewezen. De museumdirecteur vertelde
enthousiast en opgewonden over een gave trech
ter en een koperen schaartje. Hij verhaalde ook
over het verschil tussen de schepen die uit Amster
dam of uit Zeeland de zee opvoeren: De Zeeland
schepen en de Amsterdamschepen. Het was dat
het midden in de nacht was en ik nog een paar
uur moest slapen om goedgemutst en uitgerust op
weg te gaan naar Café de Sloothaak in Giethoorn,
waar ik werd verwacht voor een lezing voor de
vrouwenvereniging aldaar, anders was ik bij zons
opgang ogenblikkelijk naar Vlissingen afgereisd
om persoonlijk kennis te nemen van die schatten
aan boord van dat drijvende dorp met meer dan
200 inwoners, zo opgewekt begonnen aan de reis
naar Azië, eerst gestagneerd op de rede van Texel
door het gebrek aan de goeie wind en vervolgens
op weg naar het kanaal door een vliegende storm
op een zandbank voor de Engelse kust gekwakt en
vergaan. Ruim twee eeuwen ligt het wrak nu on
der het zand van de Goodwin Sands voor de En
gelse kust. Een tijdcapsule! Back to the past!
Wanneer je denkt wat er allemaal aan spannende
spullen op de bodem van de zee ligt. En niet al
leen in zee, maar ook in de grond. Overal waar
wordt gebouwd geeft de ontblote aarde signaal en
bewijs af van vroeger menselijk leven.
Dóórfilosoferend fantaseer ik over het ogenblik
dat over zo'n tweehonderd jaar iemand mijn elek
trische tandenborstel vindt. Zou er op het digitale
beeld-en-geluid-verspreidingskanaal midden in de
nacht ook een vrouw van zekere leeftijd opgewon
den raken van het verslag van die vondst?
