'Akkoord is een belangrijk signaal voor kwestie Iran'
Februari 2004: De tweede ronde
van dit overleg. De deelnemers
richten een werkgroep op en ver
klaren zich bereid te werken aan
een Koreaans schiereiland zonder
atoomwapens, maar ernstige me
ningsverschillen blijven.
1
Februari 2005: Noord-Korea zegt
dat het nucleaire wapens heeft ge
produceerd.
September 2005: De Noord-Korea-
nen zijn bereid het omstreden nu
cleaire programma op te geven en
terug te keren tot het non-prolifera
tieverdrag. In ruil daarvoor leveren
de vijf gesprekspartners olie en
stroom en worden de banden met
het stalinistische regime aange
haald. Die overeenkomst blijkt
niets waard. Pyongyang weigert
zich naar de bepalingen te schik
ken uit onvrede over niet aan het
akkoord gerelateerde sancties van
de Verenigde Staten.
Juli 2006: Noord-Korea vuurt een
aantal raketten af, waaronder de
langeafstandsraket Taepodong 2.
Oktober 2006: Noord-Korea test
voor het eerst met succes een kern
wapen. Als reactie besluit de Veilig
heidsraad van de Verenigde Naties
het stalinistische land te treffen
met financiële sancties en een wa
penembargo.
Februari 2007: Zeslandenoverleg
wordt in Peking hervat en leidt tot
doorbraak.
'Het Noord-Koreaanse regime wil niets anders
dan overleven.' Prof. dr. Walraven, hoogleraar Koreaanse taal en cultuur
PZC Woensdag 14 februari 2007 13
Een muurschildering in de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang. De Amerikanen zijn volgens deze voorstelling verslagen. Die uitleg zal het regime ook aan het gisteren gesloten atoomak
koord geven. foto Paul van Riel/Hollandse Hoogte
Noord-Korea lijkt voorlopig aan
de ketting gelegd. Maar hoe zit
het met dat andere
probleemkind, Iran?
door Joost Bosman
Een belangrijk signaal voor
het 'Iraanse dossier', noemt
Middenoosten-deskundige
Paul Aarts het akkoord met
Noord-Korea. „Het geeft aan dat
blijven praten werkt, er is een win
dow of opportunity, een kans ge
creëerd."
De Europese Unie lijkt daar scepti
scher over. Uitgerekend gisteren pu
bliceerde de Britse krant Financial Ti
mes een uitgelekt EU-document over
Iran. Daarin staat dat de sancties die
de internationale gemeenschap het
land afgelopen december oplegde, Iran
er niet van zal weerhouden door te
gaan met het verrijken van uranium.
Met name de Verenigde Staten vermoe
den dat het land daarmee een atoom
bom wil maken.
Aarts is verbaasd over de memo uit
Brussel. „Het internationale atoom
agentschap IAEA (dat de nucleaire pro
gramma's van landen in de gaten
houdt, red.) heeft geen aanwijzingen
dat Iran concreet werkt aan een kern
wapen. Het land heeft het verrijkte
uranium nodig om in de eigen energie
behoeften te voorzien. En het argu
ment dat Iran daarvoor voldoende olie
en gas heeft, is flauwekul. Teheran
heeft die grondstoffen hard nodig om
te exporteren en geld te verdienen. Dat
is een heel valide economisch argu
ment", stelt Aarts.
Hij kan zich evenwel voorstellen dat
Iran uit geopolitieke overwegingen be
hoefte zou hebben aan een atoombom.
„Maar wat Iran zou willen en wat het
reëel doet, zijn zaken die je goed uit el
kaar moet houden."
Volgens Aarts stelt Iran grotendeels de
zelfde voorwaarden voor een akkoord
als Noord-Korea. „Teheran wil veilig
heidsgaranties in ruil voor een verge
lijk over zijn atoomprogramma. Met an
dere woorden: geen omverwerping
van het regime. Het wil daarnaast hulp
bij het vervaardigen van kernenergie
voor civiele doeleinden, zodat het daar
voor niet meer de zwarte markt op
hoeft"
Ondanks het toenemende wapengeklet
ter in de VS jegens Iran, gelooft Aarts
dat ook hier de dialoog uiteindelijk zal
zegevieren. Gewapend ingrijpen in
Iran is volgens hem dan ook hoogston-
waarschijnlijk.
Naast de gebruikelijke argumenten dat
de VS daar geen troepen voor hebben
en de Iraniërs zich alleen maar achter
hun machthebbers zullen scharen, is
één reden voor Aarts nog overtuigen
der: „Militaire actie tegen Iran zal in
Irak de hel doen losbarsten voor de
Amerikaanse troepen. Want daar heb
ben we nog maar het begin van ge-
