Consument
De
De aarde in een walnoot
18 Zaterdag 10 februari 2007 PZC
KOOPWAAR
door Wouter Klootwijk
Het is de grond die
de noten zo geweldig
doet smaken
Ze zijn lekker. Maar het is haast onmogelijk walnoten al
leen maar lekker te vinden. Zoveel goeds wordt er over
gezegd. Zo gezond, dat ze in het ziekenfondspakket zou
den moeten. Veel beter dan margarine tegen je cholesterol. In
Spanje aten mensen zich wetenschappelijk het schompes. Het
cholesterol kwam hun bijkans de oren uit. Maar een walnoot-
je toe, en weg was het cholesterol. Zo ongeveer luidde het be
richt dat vorig najaar verspreid werd.
Ik heb walnoten graag omdat ze zo opwindend bijzonder sma
ken. Meestal. Soms. Ze kunnen ook muf zijn en zepig. Maar ik
heb er nooit ernstig bij stilgestaan. Tot ik op een handelsbeurs
kwam, in Frankrijk. Een delicatessenbeurs waar kostelijke
waar werd aangeprezen. Nederlanders lieten er gele kaspapri-
ka's proeven, Fransen toonden een keur aan rode en paarse
aardappelen en Italianen sneden de grootste boterhamworst
ter wereld in plakjes. Mortadella zo groot als varken. Daartus
sen, tussen de mooiste Spaanse hammen met het zwarte hoef
je van het varken er nog aan en
de wildst gedesignde bonbons
uit België, daartussen, onopval
lend, stond een walnotenkraam-
pje. Zo gewoon dat je er voorbij
was voor je wist wat je miste.
Niks anders was er te zien dan
een berg walnoten op een toonbank, een houten hamertje er
naast en een vriendelijke vrouw die afwachtte. Ik sloeg met
het hamertje een dop open en at de noot er uit. Toen gebeur
de het. Wat een topnoot. Wat een heel erg lekkere walnoot,
mevrouw, hoe kan dat nou, lekkerder dan ik ooit eerder wal
noot at, waarin zit hem dat? De vrouw lachte triomfantelijk.
Terroir, zei ze. Een wijnwoord. Het betekent (onder)grond, aar
de.
Wijngekken doen net of het Franse woord dat ze nooit verta
len, hun prive-eigendom is. Ze kunnen - zeggen ze - aan de
wijn de terroir proeven, de grondsoort waarin de druif groei
de. Anders gezegd, terroir heeft invloed op de smaak van de
wijn. Is dat nou echt zo? Vaak is-het kul omdat veel met wijn
wordt geknoeid. Maar in principe kan het. En het is niet aan
druiven voorbehouden. Appels van twee appelbomen van het
zelfde ras in verschillende grond kunnen in smaak verschillen.
De ene grondsoort is lekkerder -
nou ja, maakt de appel beter -
dan de andere.
Met noten precies zo, zegt Patri
cia Thivillier, attachee commer-
ciale van de coöperatie
Coopenoix/Euronoix, die onder
de merknaam Noix de Grenoble
noten verkoopt (www.aoc-noix-
degrenoble.com). Het is de
grond in de dalen rond Greno
ble die de noten zo geweldig
doet smaken. De noten hebben
dan ook een appellation d'origi-
ne contrölée. In de wijnwinkel
word je doodgegooid met appel
lations, in de noten is er maar
een met zo een keur, een garan
tie van herkomst.
Terug thuis de fiets gepakt en
naar Albert Heijn. Als ergens in
Nederland appellation walnoten
te koop zijn, moet het bij Albert
Heijn zijn. Maar niks. Een netje
walnoten u't Californië. Met op
'tJKmf een label aan het netje een aan
wijzing hoe de noten te 'berei-
foto CPD den': 'Kraak de noten met een
notenkraker'. Bij Supercoop
kocht ik noten in een verpakking waarop niet eens staat waar
ze vandaan komen. Maar lekker dan? Nee. De noten van Al-
bert Heijn en Supercoop zijn (ook volgens mijn blinde proef-
paneltje aan de keukentafel) vlak, suf, levenloos en sommige
zepig. Ze geven niet half het genoegen van de noten uit de om
streken van Grenoble.
Moeten we er dan maar voor naar Frankrijk? Toch niet. Je ge
looft het niet en ik kan het nog steeds niet geloven eigenlijk.
Maar ik heb zojuist een paar kilo in huis gehaald van de appel
lations d'origine contrölée. De noten van Grenoble. En je
raadt niet waar. Albert Heijn vraagt voor een netje van 400
gram matige noten uit Californië 2 euro. Dat is 5 euro per kilo.
Bij Supercoop, een zakje van ongeveer hetzelfde laken, ook 5
euro per kilo. Ik betaalde voor een kilo Noix de Grenoble... 3
euro. Bij stuntkruidenier Lidl.
van
Een experimenteel kostuum van Hiromi Onodera, student aan de Academie Antwerpen.
Bikkembergs,
Demeulemeester, Van
Beirendonck, Van Noten,
Van Saene, Yee. Namen
die niet uit te spreken zijn.
Dus werden ze de Zes van
Antwerpen genoemd. Nu,
ruim vijftien jaar later, zijn
het de gouden namen van
de mode waar niemand
meer omheen kan.
door Hans Jacobs
foto's Patrick Robyn
