In Motel Insomnia h
Cultuur
Gekunsteld liefdesdrama Blind bewijst
dat scenario schrijven een vak apart is
Cabaretier Richard Groenendijk brengt za
terdag een reprisevoorstelling van De adem
van de Nachtchinees in het Arsenaaltheater
in Vlissingen.
Naam: Richard Groenendijk
Leeftijd: 34 jaar
Woonplaats: Rotterdam
Beroep: Cabaretier en tekstschrijver
)e bent geboren in Dirksland, geen Zeeuw dus, zoals je zelf vaak benadrukt.
Ben je inmiddels Rotterdammer geworden?
Dat is een beetje half/half. Toen ik 18 was, had ik op Flakkee niks meer
te zoeken. Nu ik inmiddels 34 ben, vind ik het heerlijk de stad even te
ontvluchten en weer op het platteland door het dorp te fietsen. Ik heb
niet het gevoel Rotterdammer te zijn, maar ik vind het wel een fijne
stad om te wonen. Het maakt in feite ook niet uit waar je bent, maar
hoe je in je vel zit. Je neemt tenslotte altijd jezelf mee.
Dankzij de positieve recensies en de enthousiaste ontvangst van De adem
van de Nachtchinees maak je nu een reprisetoumee?
Ja en daar ben ik ook hartstikke trots op. Dat durf ik nu wel gewoon te
erkennen. Ik ben jarenlang bezig geweest met hard werken en me steeds
te verbeteren. Nu neem ik ook even de tijd ervan te genieten.
Blijft het voor jezelf boeiend tijdens zo'n tweede toernee?
Nadat ik er een jaar mee had opgetreden, ben ik vier maanden op pad
geweest met de productie Liedjes van Toon met een groep met twaalf
mensen. Dat was een leuke afwisseling. Een hele eer om liedjes van die
man te kunnen zingen. Daarna had ik er ook weer veel zin in met m'n
eigen voorstelling verder te gaan. Hier en daar is er een kleine verande
ring in met een liedje. Dat houdt me scherp.
Waarom koos je destijds eerst voor communicatie-wetenschappen?
Weet je dat alle toneelscholen me destijds hadden afgewezen? En eerlijk
gezegd wist ik echt niet wat de Kleinkunstacademie was. Ik dacht echt
dat je daar leerde broches te maken of zo, kleine kunst dus.
Toen ben ik maar Communicatie en Theater gaan studeren en wilde ik
PR-man worden binnen de theatersector. Daar heb ik nu nog het gemak
van dat ik teksten voor publiciteitsmateriaal zo uit mijn mouw schud en
me bemoei met de druktechniek van posters. De medewerksters van
het impressariaat worden er soms gek van.
Je regisseur Dennis van Galen is vooral een toneelman, waarom die keuze?
Hij kent me en houdt me daarom aanvankelijk binnen en strak kader.
De voorstelling was eerst tweemaal drie kwartier en nu al tweemaal een
uur. Het was zijn idee te beginnen met een monoloog van Kniertje uit
Op Hoop van Zegen. Zelf vond ik dat aanvankelijk verschrikkelijk. Maar
de recensies waren er laaiend enthousiast over. Er onstaat wat wrijving
door in de zaal. Pas later valt het op z'n plek Dennis heeft daar kijk op,
maar eigenlijk zou ik dat het liefst meteen maar even willen uitleggen
aan de mensen.
Waarom moeten de mensen komen kijken zaterdag in Vlissingen of op 14
april in Heinkenszand? -
Omdat het een mooi programma is. Met een lach en een traan en van
uit mijn hart gemaakt. Ik ben dan geen Zeeuw, maar heb wel in dit ge
bied mijn wortels, dus zien ze wat deze klei heeft voortgebracht.
v
De 'lobby' van Hotel Insomnia.
Oude timmerfabriek
in Vlissingen decor van
culturele manifestatie.
door Rolf Bosboom
VLISSINGEN - Achteraf gezien is het
misschien maar goed ook dat er
niet echt gelogeerd mag worden,
want een verblijf in Motel Insom
nia - dat vanavond met een specta
culaire voorstelling wordt ingewijd
- zou op zijn minst een enerveren
de nachtrust opleveren.
Neem de derde kamer, ingericht
door kunstenaar Loek Grootjans.
Wie die betreedt, wordt overval
len door lichteffecten en oorverdo
vende muziek, die aanzetten tot
dansen. De kamer is echter hele
maal ingericht op rust. Zelfs staan
is er vrijwel onmogelijk.
Motel Insomnia is een initiatief
van Stichting het Zuidlicht, dat in
2005 al de manifestatie Mijn Do
mein organiseerde in de even ver
derop gelegenen zware plaatwerke
rij. „We willen heel graag met het
Scheldeterrein aan de gang blij
ven", zegt Onno Bakker. „Er ligt
hier nu eenmaal veel historie én
veel toekomst."
Een van de plannen is een hotel in
de oude timmerfabriek. „Dat gaat
nog heel lang duren", zegt Bakker.
„Daarom hebben wij er alvast een
motel van gemaakt, ook als meta
foor: het is een tijdelijke verblijf
plaats waar je komt en ook weer
weggaat. Slapen is niet toegestaan,
vandaar 'insomnia', slapeloosheid.
„Het motel moet ook een bepaal
de rusteloosheid teweegbrengen."
Het karakteristieke gebouw is, on
der regie van vormgever Jan Melis,
omgetoverd tot wat bijna een echt
hotel zou kunnen zijn. Bezoekers
worden ontvangen in de receptie,
Blind, waarmee regisseur en scena
rist Tamar van den Dop haar speel
filmdebuut maakt, verhaalt over
de liefdesrelatie tussen de blinde
jongen Ruben en Marie, een
vrouw met sneeuwwitte haren en
een bleek, pokdalig gezicht, die zo
maar in een horrorfilm zou pas
sen, maar juist heel lief en kwets
baar is.
Ze worden gekoppeld aan elkaar
doordat Rubens moeder een voor
lezeres voor haar onhandelbare
zoon zoekt. Er bloeit iets moois op
tussen de twee, totdat de medi
sche wetenschap roet in het eten
gooit en Ruben na een operatie
weer kan zien. Marie wacht zijn ge
nezing niet af; ze is bang dat ook
zijn liefde niet (meer) blind is.
Over het acteren in Blind valt niets
dan goeds te melden. Van den
Dop - zelf een begenadigd actrice -
bewees al in haar korte film Lot
dat ze een talentvol acteursregis-
Film van Tamar van den Dop.
Met: Halina Reijn, Joren
Seldeslachts e.a. Te zien in
CineCity in Vlissingen.
door Francois Stienen
seur is. Halina Reijn is door de ste
vige schmink nauwelijks herken
baar, maar haar intensiteit en zeg
gingskracht zijn er niet minder
door. Veel indruk maakt ook de de
buterende, 20-jarige Joren Selde
slachts, die van een vervelende pu
ber in een gerijpte, maar nog
steeds kwetsbare adolescent trans
formeert. Jan Decleir heeft als dok
ter Verbeecke te weinig materiaal
om te kunnen excelleren en ook
Katelijne Verbeke, als de moeder,
komt er in het scenario een beetje
bekaaid vanaf.
Dat de gepassioneerde liefdesrela
tie die Dop wil uitbeelden niet tot
vlammen komt, ligt niet zozeer
aan de acteurs als wel aan het sce
nario, waarin te veel aandacht is
besteed aan allerlei symbolisch be
doelde uiterlijkheden, zoals de so
ber ingerichte, kleurloze interieurs
en het overigens prachtig in beeld
gebrachte landschap bedekt met
veel sneeuw- en ijsvlaktes. Ook de
in dit soort Nederlandse films
vreemd genoeg nooit afwezige
flashbacks voegen niets toe aan
het verhaal. Ze roepen door hun
vaagheid vooral irritatie op.
Wanneer er dan ergens in de film
ook nog eens vrijwel letterlijk ge
vraagd wordt of liefde blind is, valt
definitief de bodem weg onder dit
gekunstelde liefdesdrama. Scena
rio schrijven is en blijft een vak
apart. Het wordt in Nederland he
laas door slechts zeer weinigen be
heerst.
Hugh Jackman in de film The Prestige.
3 6 Donderdag 8 februari 2007 PZC
