PZC
Nieuw huis
in een
oude jas
Ws
Zonder planten en
bloemen kan ik niet
Si"3U460AAGoes
feTMiddin'Seiand: 0113-315520;
Cs Vlaanderen: 0113-315570;
plawal: 020-4562500.
zaterdag 13 januari 2007
Geur is voor iedereen anders
DE VOORDEUR
De voordeur biedt toegang tot een woning, maar wat
daar achter schuil gaat, blijft voor velen onzichtbaar.
In deze serie een kijkje achter de voordeuren van
Zeeuwse huizen. Iedere week gaat een andere deur
open en geeft de bewoner een blik in zijn of haar leven.
foto's Mechteld Jansen
Het gaat ver zoals sommige mensen onbeschaamd
naar binnen gluren, aanbellen om te vragen of ze
in de boot mogen kijken of plaats nemen in zijn prieel
aan de Middelburgse Londense Kaai. Adriaan Machiel-
se (41) kan er meestal wel om lachen. „Ach, als ik voor
iedere foto die gemaakt is van mijn boot een euro zou
krijgen, dan kon ik een paar keer per ja§r op vakantie.
Maar het.gaat wel ver als ik toestemming moet vragen
om buiten op mijn eigen bankje te kunnen zitten."
Adriaan heeft naast zijn woonboot een prieeltje neerge
zet met een bankje erin. Rondom het zitje staan potten
met onder meer palmen en buxussen. Zijn passie voor
bloemen en planten valt duidelijk af te lezen aan de
aankleding van het stukje vaste wal rondom de boot.
En dat trekt veel aandacht. Passanten gebruiken het
bankje nogal eens om even op uit te rusten. „Op zich
niet erg, zeker als ik weg ben. Maar laatst zaten er men
sen en, toen ik vroeg of ik daar mocht zitten, werd dat
geweigerd. Vervolgens zei ik dat het mijn bankje was,
en kreeg als antwoord 'nee, hoor het is van de gemeen
te'. Dan sta je toch wel even te kijken."
De bewoner van de wit geverfde woonboot, die nu
licht schommelt door de harde wind, heeft er verder
weinig moeite mee dat zijn woonstee zo in de belang
stelling staat. „Iedereen mag hier komen kijken hoor,
daar zit ik niet mee. Ik vind het wel gezellig. Ik hou
van drukte. Daarom woon ik in de stad- Ik ben een
echt stadsmens. Ik heb een paar jaar in Amerika ge
woond. In grote steden. New York bijvoorbeeld bruis.t
24 uur per dag. Hier moet je altijd van te voren beden
ken waar je naar toe wilt. Je kunt hier alleen 's avonds
naar het theater." Toch wil hij voorlopig niet meer weg
uit Middelburg. Zijn stek, die hij deelt met de vrolijke
hond Rufus, bevalt hem prima. „Water fascineert me,
het is altijd anders." Plannen voor een nieuwe boot
heeft hij wel. „Ik wil groter wonen."
Groter? Vol verbazing bekijken wij de ruimte die we
niet hadden verwacht achter zijn voordeur. Een forse
woonkamer met stahoogte en veel sfeer, heel veel sfeer.
Overal planten en bloemen. „Ja, zonder kan ik niet le
ven." Talloze gekleurde kussen sieren de bank die de
ronding aan de voorkant van de kamer volgt. „Als ik
daar ga 'zitten', duik ik gewoon in de kussen."
Toen ik hier kwam om de boot te bekijken en de vorige
eigenaar liet me de woonkamer zien, had ik wel zoiets
van 'wanneer trekt hij het onderschuifbed uit'. Toen
hij vervolgens zei 'laten we de eerste slaapkamer bekij
ken' dacht ik 'hoezo de eerste slaapkamer, zijn er dan
nog meer'? En inderdaad, nog drie. Ik heb er twee sa
mengetrokken, dus nu heb ik drie slaapkamers."
Rufus is inmiddels op schoot gekropen bij de fotografe.
De Jack Russel terriër, 'met in de bloedlijn iets van een
tekkel', gaat overal mee naar toe. „Ik heb hem als pup
gekregen. Omdat hij destijds zo klein was, zat hij in de
binnenzak van mijn jas als we weg gingen. Als mijn jas
nu op de grond ligt, probeert hij nog steeds in de zak te
kruipen."
Het eigenwijze hondje weet ook precies wanneer ze
gaan varen met de sloep die naast de woonboot ligt.
„Ik moet dan door het raam naar buiten klimmen, om
dat ik aan die kant geen buitendeur heb. Hij komt dan
al aanlopen met zijn zwemvestje in z'n bek."
Het duo blijft dus voorlopig trouw aan de sfeervolle
boot. Tot de volgende er komt....
Annemarie Zevenbergen
plaatselijke bevolking dan een
verbouwing beginnen."
Een verbouwing zorgt altijd
voor verrassingen, weet ieder
een die al eens een poging heeft
gedaan. Bij Harry en Anneke
ging het al mis bij de fundering.
„Ik ben van het type twee keer
fout, derde keer goed", zegt Har
ry lachend. Toen zijn fundering
af was, begon het te regenen. En
niet zo'n klein beetje. „De hele
spouw stond vol met water. Ho
zen had geen zin. Zelfs een
pomp kon niet verhoeden dat
het binnen afzienbare tijd weer
vol stond." Wat bleek? Om het
huis had vroeger een sloot gele
gen: Plet grondwaterpijl was de
boosdoener. „Ik heb dwars door
alle hopen grond een dubbele
drainage aangelegd. Die is aan
gesloten op het riool. Sindsdien
hebben we droge voeten."
Het duurde even, maar toen kon
Harry dan eindelijk gaan metse
len. „We hebben wat afgezien
met die ijsseltjes. Ze hadden al
lemaal een ander formaat." Een
vriend, vertrouwd met renova
ties, bood de helpende hand.
„Normaal gaan er 70 tot 80 ste
nen in een vierkante meter. Wij
hadden er 110 nodig." Uren wa
ren ze ermee in de weejr. „Hij
van rechts naar links, ik van
links naar rechts. In drie-klezo-
renverband en met rollagen",
verklaart Harry in vaktaal. Het
resultaat; een huis dat er al vier
honderd jaar lijkt te staan.
„Overal heb ik gebruik gemaakt
van traditionele bouwmethodes
en historische materialen." Met
behulp van een oude lintzaag
werden gootklossen en windve
ren gemaakt. Uit een partij goed
uitgewerkt hout werden de ra
men en kozijnen gehaald. Roe
des en glaslatten werden ge
freesd, want ze moesten en zou
den een sierlijke kraalkant krij
gen. Een monnikenwerk, want
in totaal telt het huis 153 raam
pjes...
Bouwmethodes
„Ik heb gebruik gemaakt van
bouwmethodes die al lang niet
meer worden toegepast, omdat
ze veel tijd vergen en dus te kost
baar zijn. Details vind ik belang
rijk. Ik ben een echte zeikerd."
Nee, hij is geen bouwvakker,
leerde het vak gewoon door het
te doen. De bouw van zijn eigen
huis kostte hem 3,5 jaar. „Je he
le sociale leven raakt in de war.
Ik was op een gegeven moment
alleen maar met het werk bezig,
's Nachts lag ik nog te timme
ren." Achteraf gezien had hij
misschien oogkleppen op om
zichzelf te beschermen. „Anders
kun je het niet overzien."
Want dat het een puinhoop was,
dat wil Harry best toegeven. Hij
kan er niet omheen als hij door
het fotoboek van de verbouwing
bladert. „Moet je dat zien, hier
zijn we net begonnen." Wie
denkt dat Harry er na jaren klus
sen schoon genoeg van heeft,
vergist zich. „Nee, hoor. Ik ben
eigenlijk wel weer toe aan een
nieuwe uitdaging."
Anita Janse
Het huis van de familie Smit Roeters in Koudekerke is opnieuw ge
bouwd met oude materialen, waaronder de ijsselsteentjes voor de
buitenmuren. foto's Lex de Meester
Het lijkt een paar honderd jaar oud, maar schijn be
driegt. Het huis van familie Smit Roeters uit Koude
kerke is van top tot teen nieuw. Gebouwd met oude bouw
materialen en met oog voor historische details, dat wel.
Waar een mankement aan
de auto al niet goed voor
kan zijn. Toen de klassieker van
Harry Smit Roeters er de brui
aan gaf, werd hij gedwongen
naar het dichtstbijzijnde dorp te
lopen. Dat was Koudekerke.
„Juist op dat moment werd hier
een bord in de tuin geplaatst",
vertelt Harry. „Wij waren toen
al een tijdje op zoek naar iets
ouds, dit huisje leek aan onze
wensen te voldoen." Met zijn
laatste kwartje op zak, stapte
hij het dorpscafé binnen. Daar
belde hij zijn vrouw Anneke en
niet lang daarna de makelaar.
„Nog diezelfde avond zaten we
schetsen te maken, van hoe het
zou kunnen worden."
De bezichtiging bevestigde wat
ze eigenlijk al wisten; het huisje
was zo rot als een mispel. „Pri
ma, daar was de prijs ook naar."
Binnen vijf minuten hadden ze
het gezien en een uur later was
het koopcontract getekend. Niet
voordat ze een rondje langs hun
toekomstige buren hadden ge
maakt. „Dat vinden wij min
stens zo belangrijk aan een huis,
dat er leuke mensen in de buurt
wonen." Bovendien sloot de stijl
van de aangrenzende pandjes
aan bij hun eigen ideeën. De Dis-
hoekseweg is een straat met
oude boerenwoninkjes. Vroeger
keken de bewoners uit over de
landerijen. Dat is al lang verle
den tijd. Nu grenst aan weers
kanten van de straat een woon
wijk met voornamelijk rijtjes
huizen. Toch heeft de Dishoekse-
weg nog altijd een landelijk ka
rakter.
Harry en Anneke wisten precies
hoe ze hun 600 m2 optimaal kon
den benutten. De muren van het
bestaande huisje moesten op
nieuw opgetrokken worden. En
aan de rechterkant was plaats
voor een aanbouw. Daarvoor
moest het bestemmingsplan wor
den aangepast. Een vergunning
werd aangevraagd, maar het
bloed kroop waar het niet gaan
kon. Bevlogen als hij is, begon
Harry alvast aan zijn project.
Harry en Anneke Smit Roeters in hun woonkamer.
„Ik had de fundering voor de
aanbouw al af, toen we ineens
controle kregen... of ik de boel
alstublieft weer af wilde bre
ken." Het was even sükken,
maar er zat niets anders op.
„Dat was het begin van negen
maanden getouwtrek met de ge
meente. De dag dat de vergun
ning in de bus viel, ging bij ons
een spandoek aan de gevel; 'zwa
re bevalling geslaagd'." Nu kan
Harry er om lachen. Destijds
niet.
„Inmiddels vroeg het hele dorp
zich af wat ik van plan was met
al die oude rotzooi in mijn
tuin." Want dat het huis van
A tot Z herbouwd zou worden
met historische materialen, dat
stond vanaf het begin al vast.
Het wachten was tenminste er
gens goed voor. Zo had Harry in
elk geval tijd om zich logistiek
voor te bereiden. Tijd om in
Bruinisse een partij oude ijssel
steentjes op te halen. „Ik zie me
nog over de Zeeland brug rijden
met die kar. Veel te vol natuur
lijk." Onder het motto 'een vlie
gende kraai heeft meer dan een
zittende' heeft Harry al heel wat
kilometers verreden. Van Vlis-
singen tot Steenbergen en van
Veere tot Hellevoetsluis. De
13.000 gele ijsseltjes in zijn ge
vel, hebben eerst allemaal in de
tuin gestaan. Vergezeld van een
stapel Oudhollandse dakpannen
- afkomstig van een boerderij
uit Baarland -, een partij vijfdui-
mertjes - overal vandaan ge
scharreld - en een enorme mols
hoop. „Na het graven van een
nieuwe fundering op 1.20 meter
diep, lag er een enorme berg
rond het huis." Een rekensom
leert dat huize Smit Roeters
goed is geweest voor het ver
plaatsen van zo'n 78 ton grond.
„Ik heb nog nooit zo snel vrien
den gemaakt", zegt Harry. Vijan
den misschien ook, maar als dat
al zo is, worden die gemakshal
ve even vergeten. „Ik kan je ver
tellen, er is geen betere manier
om contact te leggen met de
