Zo mooi hadden wij
ze nooit gemaakt
In dertig jaar handbal slechts
twee seconden de weg kwijt
CD
O
O
C\J
Fatale rode kaart
zaterdag 23 december 2006
Euforisch. Heel erg verliefd en geen hap meer weg krijgen. Ver
dwaasd over hoe mooi, hoe leuk, hoe lief. De adoptie van Rasika en
Omar is de beste beslissing die Henk Jobse en Jolien Steenhuis ooit
hebben genomen. „Het was liefde op het eerste gezicht. Toen ze ons
zag, pakte ze ons vast en liet ons niet meer gaan."
Laatst vroeg
ze: Mama,
kom ik uit
jouw buik?
Uit die van
papa dan?
Nee, zeiden
we, jij bent
gegroeid en geboren uit onze
hartjes. Ze heeft staan juichen
en roepen: hoi hoi, ik ben ge
groeid en geboren uit de hartjes
van mijn papa en mama!"
Henk Jobse en Jolien Steenhuis
uit Middelburg - bekend van de
La Vaca-woonwinkels - konden
zelf geen kinderen krijgen. Nu
hebben ze twee adoptiekinderen
en vooral ook twee adoptiever-
halen.
Hoe anders kan het ene nieuwe
begin zijn dan het andere.
De eerste adoptiereis was bizar,
zegt Henk. „Het adoptiebureau,
dat contact voor ons had gelegd,
stond op het punt failliet te
gaan en vlak voor onze komst
was Rasika overgeplaatst van
een staatskindertehuis naar een
privétehuis. De Nederlandse
leidster daar heeft haar opge
lapt. Ze was veel te klein voor
de anderhalf jaar die ze was.
Pas daar kreeg ze goed te eten.
Rasika kon niet eens kauwen. In
dat eerste tehuis heeft ze kei
hard moeten vechten om te over
leven. In een donkere zaal vol
bedjes. Wie het eerst de lepel te
pakken had, had te eten. Boven
dien zou ze doof zijn. Toen Rasi
ka ons zag, pakte ze ons vast en
liet ons niet meer gaan."
Drie weken kregen ze, om aan
elkaar te wennen. „Je voelt je eu
forisch", droomt Jolien Steen
huis. ,,'s Avonds zaten we volle
dig verdwaasd in het guesthou
se. Ze was zo mooi, zo leuk, zo
lief. We wilden voor iemand zor
gen. En dan krijg je een meisje
dat zóveel zorg nodig heeft."
De rechter sprak uit dat Rasika
mocht worden geadopteerd. Ein
delijk hoefden Henk en Jolien
haar niet meer om vijf uur ach
ter te laten. Ze mocht met hen
mee naar Nederland. Op eigen
kracht. „Lopen had ze ook nooit
geleerd. Maar toen wij haar mee
namen, liep ze, met haar hand
jes om onze pinken. Omdat ze zo
klein was, mocht ze in het vlieg
tuig in een basket. De hele reis
heeft ze staan springen."
Thuis begon het gezinsleven pas
echt. Rasika barstte van de ener
gie; Henk en Jolien waren ka
pot. „Je weet van voren niet dat
je van achter leeft. Ik moest om
alles janken", zegt Jolien. „We
zijn met haar naar de KNO-arts
gegaan. Na vier weken had ze al
buisjes. Ze was helemaal niet
doof. Toen het gedoe met verze
keringen, die naar elkaar verwe
zen. De gemeente, die haar niet
een-twee-drie kon inschrijven.
Daar zit je niet op te wachten.
Maar ja, we hadden al zoveel
overwonnen. Dit was peanuts."
Stijve brok
Volgens de fox-mele regels mo
gen ouders een jaar na thuis
komst van het adoptiekindje
een nieuwe aanvraag doen. Jo
lien en Henk zaten al negen
maanden nadat Rasika in huis
was gekomen in het vliegtuig
richting Sri Lanka. De ontmoe
ting verliep anders dan bij Rasi
ka. Henk: „Dat was liefde op
het eerste gezicht. Dit niet.
Omar was ziek. Bovendien had
hij het eigenlijk wel naar zijn
zin in het tehuis. Hij liet ons*
niet toe. Eén stijve brok. Apa
thisch. Autistisch, leek het wel.
Het duurde even tot hij zich
overgaf. Rasika bleek een brug
genbouwer. Toen viel Omar
voor mij. Misschien door mijn
donkere oogopslag of door het
busje waarmee we naar de dok
ter gingen. Prachtig vond hij
dat. Je voelde hem verslappen."
Thuis ging het nog niet gemak
kelijk; de kinderen waren ziek.
„Eén groot poep- en kotsfestijn.
Bovendien was Omar nog niet
helemaal op zijn gemak. Alleen
slapen was eng, sneeuw was eng
en vooral huisdieren waren eng.
Hij klampte zich aan ons vast;
bang dat ook wij hem verlieten.
Na een tijdje werd hij rustig."
Nu is het goed. Precies een jaar
is het gezin samen. Ze hebben
elkaar goed leren kennen. Jolien
noemt dat een ontdekkingsreis.
„Ze hadden natuurlijk al een ka
rakter. Steeds meer zien we ook
dingen van onszelf terug. Soms
hoor ik mezelf praten als Rasika
bezig is. En dat plagen heeft ze
van Henk. Omar is een mama
kindje, Rasika een papakindje.
Het is heerlijk samen. Zelfs zo,
dat ik het ook zalig vind om sa
men te knippen en te plakken.
Lekker sufmutsen.
Henk: „In het begin was ik zó
trots dat ik expres tijdens spits
uur naar de supermarkt ging. Ie
dereen moest ze zien."
Maar dat gaat over, zegt Jolien.
„Later word je gek van iedereen
die naar je staart. Omdat je kin
deren zijn geadopteerd, moet ie
dereen ineens alles weten. Alsof
je constant veantwoording moet
afleggen. Vaak zijn mensen bru
taal. Duur hè, zo'n adoptie, zeg
gen ze dan. Of ze vragen of het
broer en zus zijn. Idioot."
„Het ergste is dat we nu ook we
ten wat discriminatie inhoudt.
Op een terras in Antwerpen riep
de ober 'ksst ksst' naar Rasika,
alsof ze een hond was. Of toen
ze niet mocht meedansen op va
kantie in Egypte. Ik wist niet
dat ik zo'n tijger kon zijn. An
dersom maken we door onze kin
deren veel sneller contact met
buitenlandse mensen."
Rasika en Omar hebben hun le
ven veranderd. „We hebben veel
meer gekregen dan we ooit heb
ben durven dromen. Ze zijn ook
nog eens allebei gezond. Mensen
om ons heen zeggen: ik kan me
jullie niet eens voorstellen met
blanke kinderen. Zij horen bij
jullie. Zo is het. Bovendien, zo
mooi hadden wij ze nooit kun
nen maken."
Wendy van den Hurk
Jolien Steenhuis en Henk Jobse met Rasika (voorgrond) en Omar
foto's Mechteld Jansen
ean Marie Toubiana
dacht na 39 levensjaren
wel een beetje te weten
wie hij was. Op zondag
4 november maakte hij
j echter kennis met een
volslagen onbekende ka
raktertrek. Nadat de
scheidsrechter hem in de handbalwedstrijd
EMM-White Demons 2 plotseling een rode
kaart had gegeven, volgde een eruptie van
woede. De inwoner van 's-Gravenpolder liet
de arbiter met twee ferme kopstoten tegen
diens borst kennismaken met de vloer van
de sporthal.
Toubiana schaamt er zich nog steeds ver
schrikkelijk voor en houdt niet op dat ook
kaar om de situatie te bespreken. „Het was
een emotionele bijeenkomst", vertelt Toubi
ana. „Het bestuur moest maatregelen ne
men, maar had het er verschrikkelijk moei
lijk mee. Voordat ze het woord konden ne
men heb ik gezegd dat ik me terugtrok. We
hebben daarna als kleine jongens zitten jan
ken."
In zijn handbalcarrière die 31 jaar duurde,
kreeg hij welgeteld twee rode kaarten. Op
18 december vorig jaar van het koppel
Wassink/Klerks en op 4 november van de
zelfde heren. En daar zit het probleem van
Toubiana. Hij weet eigenlijk wel zeker dat
deze mannen hem willens en wetens te gra
zen hebben genomen.
Het begon eind vorig jaar tijdens een uit-
Jean Marie Toubiana
te zeggen. Desondanks voelt hij zich meer
slachtoffer dan dader. „Als die man die ro
de kaart niet gegeven had, zou ik nu nog ge
woon kunnen handballen. Die twee secon
den bepalen de rest van mijn sportleven."
Grapjassen noemen Jean Marie Toubiana
wel de Zinedine Zidane van het handbal.
Net als de Franse voetballer in de finale van
het WK, gaf Jean Marie Toubiana iemand
tijdens de slotfase van een wedstrijd een
kopstoot. Net als Zidane staat hij bekend
als bescheiden, zachtaardig, sociaal en spor
tief. Zidana en Toubiana hebben een Frans
paspoort en zijn beiden in Marseille gebo
ren. „Misschien is het wel ons zuidelijke ka
rakter", probeert Toubiana zijn gedrag en
dat van Zidane te verklaren. Het komt ex-
zonder veel overtuiging uit.
Dan nog een laatste, pijnlijke overeen
komst. Net als bij Zidane zal zijn laatste
daad in het veld allerlei prachtige sportmo-
menten ovex-woekeren. Verschil is dat Zida
ne zijn vertrek al had aangekondigd, terwijl
Toubiana tot in lengte van dagen wilde blij
ven handballen.
Hij kon ondanks zijn leeftijd nog makkelijk
mee met het eerste van het Middelburgse
EMM en beleefde nog zo veel plezier aan het
spelletje. Toubiana gaat er eclxter vanuit dat
hij ook in hoger beroep de maximale schor
sing van twee jaar krijgt en dat hij daax-na
geroyeex-d wordt door de bond.
Plet gaat hem verschrikkelijk aan het hart,
en hij is niet de enige. Twee dagen na het
voorval kwamen selectie en bestuur bij el
wedstrijd in Tilbui-g. Vlak voor tijd kreeg
Toubiana in één keer rood omdat hij op een
beslissing van de arbiters met cynisch hand
geklap reageerde. „Ik heb toen gescholden",
ex-kent Toubiana.
„Omdat het belachelijk was wat ze deden.
De scheidsrechters beschuldigden me er
daarna van dat ik hen bedreigd heb. Dat is
puur gelogen,"
Hij kreeg een schorsing van tien duels, die
later werd teruggebracht tot vier en vier
vooxwaardelijk. „Ik voel me nog steeds
zwaar benadeeld door die i-ode kaart", zegt
hij.
Streng
Twee weken voor het duel met White De
mons floten dezelfde arbiters de wedstrijd
Jupiter-EMM. Tien minuten voor tijd haal
de trainer Dierickx Toubiana naar de kant.
Hij was bang dat de zaken uit de hand zou
den lopen. De arbitex-s wax-en verschx-ikke-
lijk streng voor de speler die zich heilig had
voorgenomen zijn mond de hele wedstrijd
dicht te houden.
Op de vierde november trof Toubiana het
koppel Wassink/Klerks voor de derde keer
dit jaar. „Je vxienden zijn er weer", zei een
teamgenoot gekscherend toen de arbiters de
zaal betraden. Ook nu zou Toubiana zijn
mond dichthouden.
Tot dertien seconden voor tijd. Toen kreeg
zijn teamgenoot Marcello Tax voor de derde
keer geel, dus x-ood. „Ze bleven maar met
kaarten smijten, zonder dat het nodig was.
Toen Marcello rood kreeg zei ik 'je hebt het
weer voor elkaar', waarop die man in één
keer lachend rood trok. Hij zat er gewoon
op te wachten. Wat er toen gebeurde weet
ik niet meer. Ik ben hele stukken kwijt. Ik
kwam weer een beetje bij ïnijn positieven
toen een speler bovenop me zat,"
Toubiana heeft de gebeurtenissen vele ke
ren als een film voorbij zien komen. „De eni
ge vex-klaring die ik heb kunnen verzinnen,
is dat ik alle woede heb opgekropt. Dat had
ik misschien beter niet kunnen doen. Ik kan
nooit goedpraten wat er is gebeurd. Fanatis
me en agressie liggen dicht bij elkaar. Ik
ben er dertig jaar lang in geslaagd mijn fa
natisme in goede banen te leiden. Tot die
vierde november. Toen lukte het twee secon
den niet. Ik vind dat die man niet alleen
slachtoffer mag spelen. Hij trekt rode kaar
ten voor overtredingen die geen rood waard
zijn. 'Vuile tyfushond' is een belediging.
Maar toch niet 'je hebt het weer voor el
kaar'?"
Zijn vrouw Elvira heeft het vex-haal voor de
zoveelste keer aangehoord. Ze is net 12,5
jaar met Jean Marie getx-ouwd, maar kan
zich nog steeds niet voorstellen dat dit ge
beurd is, „Jean Marie ris altijd een van de
sportiefste spelers in het veld. Thuis is hij al
tijd rustig. Wat mij betreft soms wat te rus
tig. Hij windt zich zelden op."
Toubiana is blij om twee dingen. Zijn kinde
ren waren in de hal, maar hebben niet ge
zien hoe hun vader zich te buiten ging. En
hij is niet met de vinger nagewezen door
zijn omgeving, ondanks veel aandacht in de
pers. „Ik heb een eigen telecombedrijfje en
dit is natuurlijk geen reclame. Ik moet aan
klanten weieens uitleggen wat er precies ge
beurd is. Echt negatief commentaar heb ik
niet gehad."
Enkele weken geleden ging Toubiana nog
eens kijken naar een wedstrijd van zijn voor
malige teamgenoten. „Dat had ik beter niet
kunnen doen. Het was te emotioneel. Ik zag
mijn ploeggenoten tekortkomen, juist om
dat ze een speler als ik misten, Ik voelde me
machteloos en vex-antwoordelijk. Na afloop
heb ik gezegd dat ik vooxiopig" niet meer
kom kijken. Ik kan het nog niet aan."
Zonder sport kan Toubiana echter niet. Op
de avonden dat hij zou spox-ten, stort hij
zich nu op zijn werk. Maar dat kan niet blij
ven duren. Hij wil blijven bewegen. „Ik stap
op het fietsje en ga hier op het dorp voetbal
len. Maar dat moet nog even wachten. Eerst
moet dit afgehandeld zijn. En dat gaat nog
wel even dux-en."
Koen de Vries
