Zonder voorbehoud
door de knieën
PZC
Een kind moet wéten
dat het wordt bemind
Hulp aan
Cambodja
zaterdag 23 december 2006
foto's Mechteld Jansen
Doodsbang was ze, om de vaste grond onder haar voeten te verlie
zen, Nee natuurlijk, ook de immer kracht uitstralende Cathy
Kotoun (40) uit Zierikzee heeft het afgelopen jaar diepe dalen ge
zien. Maar de insteek die ze doelbewust omarmde om de scheiding
met de vader van haar kinderen een plaatsje te geven, werd haar
lijfspreuk: „Als je positiviteit uitstraalt, ontvang je die ook terug."
BS8 e oogt als
het levende
bewijs van
dat motto.
Lekker bak
kie rond de
tafel. Stra
lende ogen,
dito verschijning. Met de in Bel
gië wonende Patrick van den
Eynde (39), evenals Kotoun diri
gent van beroep, stevig aan haar
zijde. Lachend, flirtend en zicht
baar genietend van het leven en
hun wederzijdse liefde. „Het le
ven is leuk, maar het is nóg leu
ker geworden", typeert de Zie-
rikzeese de nieuwe start die ze -
na een maanden eerder ingezet
proces - dit jaar maakte. „Niet
alleen een nieuw leven, maar
ook een nieuw inzicht." Aan
stichter Van den Eynde leei'de
haar te relativeren. Prikkelde
haar bovendien om meer vrij
heid in haar leven toe te laten.
„Het leven begint pas bij de
veertig", durft Kotoun nu volop
lachend te stellen. „Kijk maar
naar mij. Het gaat me voor de
wind."
Eind 1997 gingKotounmet
haar ex samenwonen. Ze kregen
twee kinderen; inmiddels zeven
en vier jaar oud. Het was het be
gin van een hectische tijd, want
parallel aan dat prille gezinsle
ven werd er ook driftig aan de
carrière gewerkt. Het tweetal
leerde elkaar kennen via muziek
vereniging Mozart in Yerseke,
waar Kotoun als dirigent was
gecontracteerd. Ze kreeg er nog
meer orkesten bij, waaronder
harmonie De Vereenigde Vrien
den uit Sas van Gent. Kort na
haar aantreden daar werd
Kotoun bij een concours in
Praag uitgeroepen tot beste diri
gent. Ach, het belang van die
prijs is echt niet zo wereldschok
kend hoor - relativeert de win
naar drie jaar later. „Maar het
was wel superleuk en het was
een grote push voor mijn car
rière." Achteraf denkt Kotoun
dat ze op dat moment haar ex
verloor. Zij was altijd druk,
druk, druk met haar kinderen
en met 'haar ding'. Hij kreeg on
dertussen iets met een ander.
„Ze zeggen toch altijd: die eer
ste zeven jaar die zijn het
zwaarst. Wij hebben het inder
daad net niet gehaald. Nu denk
ik: godzijdank dat wij het niet
hebben volgehouden."
Angst
Niet dat de periode die volgde
een makkelijke was. Al was het
alleen maar omdat Kotouns rug
zakje al wat vulling kende. Zo
als een eerder stukgelopen rela
tie en de scheiding van haar
ouders op haar zeventiende.
„Het verdriet dat ik had was
voornamelijk angst. Een gevoel
van paniek en verdriet naar de
kinderen toe. Maar ook: wat
vindt de buitenwereld hiervan?
Dat heb ik later wel van me af
kunnen schudden."
Van haar vader en diens wouw
kreeg ze heel veel steun. Haar
vader ging door dik en dun bij
het in orde maken van de zakelij
ke kant van de scheiding. Aan
zijn wouw Helma's positieve in
steek in het leven trok ze zich
geestelijk op.
Wat haar kinderen betreft had
ze het natuurlijk graag anders
gezien. Heeft de Zierikzeese ook
vaak genoeg gedacht: we heb
ben ooit voor elkaar gekozen,
we hebben twee prachtige kinde
ren. We moeten doorgaan, dat is
het lot. „En de kinderen hebben
hier natuurlijk ook wel iets van
mee gekregen, laten we eerlijk
wezen. Maar ze zijn nu weer he
lemaal opgebloeid. En daar ma
ken we ons, in mijn beleving,
ook allebei sterk voor.
Opvolger
Dus was er weer ruimte in
Kotouns leven voor een nieuwe
liefde, die ze - hoe gek kan het
lopen - vond in haar opvolger
bij muziekvereniging Mozart.
Maanden na hun kennismaking
(„Een mooie madame, dacht ik
meteen.*Allez, ik vond ze er leuk
uitzien én ik vond haar als per
soon ook aantrekkelijk", doet
Van den Eynde een duit in het
zakje) gingen beiden zonder
enig voorbehoud voor elkaar
door de knieën. Niet alleen op
persoonlijk vlak, maar ook pro
fessioneel. Hun creatieve ver
strengeling opent („We zijn sa
men bezig aan dirigeerprojec-
ten") eveneens nieuwe deuren.
Hoewel de intentie om samen
oud te worden er zeker is, beseft
Kotoun goed dat het ook met de
ze intense liefde ooit anders kan
lopen. „Maar ik weet nu wat het
is. De strijd in te gaan en er als
overwinnaar uit te komen. Maar
ik ben altijd positief gebleven.
Ik sta mijn mannetje en ik ben
er waanzinnig trots op dat ik
het zo heb gedaan."
Esme Soesman
Cathy Kotoun en Patrick van den Eynde
r ligt een man op de
grond, zwaar gewond
door een pijl die hem in
het lichaam heeft getrof
fen. Rond de man verza
melt zich een aantal hin
doeïstische monniken en
zij slaan aan het debatte
ren. Welke van de honderden goden kan
hebben toegelaten dat die man gekwetst
raakte, waar was de god die hem had moe
ten beschermen; dat zijn zo de vragen. Voor
die worden beantwoord zal er nog heel veel
water door de rivier stromen. Dan voegt
zich een boeddhist bij het gezelschap. Hij
stelt geen enkele vraag maar komt met één
met haar kind. Wat van een opvoeder ver
wacht kan worden, is dat een kind niet al
leen bemind wordt, maar daar ook wéét van
heeft. Opvoeden is iets van het hart. Een
kind dat weet dat het wordt bemind heeft
meer kansen in de wereld.
Barbarij
In het Cambodja van aanvankelijk Lon Nol
en later Pol Pot, was geen ruimte voor het
hart. Pol Pot liet in de periode tussen 1975
en 1980 miljoenen mensen vermoorden. Hij
vernietigde steden, deed onderwijs en gods
dienst in de ban en maakte een eind aan pri-
vé-bezit en het fenomeen geld. Zijn barbaar
se heerschappij bracht een hel op aarde. Al-
Pater Johan Visser
dwingende aanbeveling: „Laten we de pijl
uit het lichaam van die man halen en zijn
wond verzorgen."
Zo vat pater Johan Visser Salesiaan-pries-
ter van Don Bosco zijn levensfilosofie sa
men. Jawel, hij is christen, maar zijn reli
gieuze overtuiging brengt hem allereerst tot
handelen. Leerstellige brieven uit Rome ma
ken geen deel uit van de beraadslagingen
waaraan hij leiding geeft en deelneemt. Het
gaat hem om de vertrapte, hongerige kinde
ren van Cambodja; die hebben zijn volle
aandacht en die schieten geen millimeter op
met godsdienstige haarkloverij, laat hij, tij
dens een kort verblijf in Nederland, met een
glimlach weten.
Father John kent de armen. En hij geeft,
met medewerking van velen, hulp. Een le
ven lang. De rijzige man, 73 jaar geleden ge
boren in Sneek werkte onder meer in India
en Thailand, altijd voor kinderen. Dat hoort
bij het charisma, de uitstraling van zijn con
gregatie, de Salesianen van Don Bosco. Hij
werd grootgebracht in een gezin waar mede
dogen tot de standaarduitrusting behoorde.
Zag zijn moeder dat een gezin in de proble
men was geraakt, dan stuurde ze Johan met
wat eten, zeep en wat er zoal nodig was. „Ik
zag hoe mensen blij konden worden en van
uit die ervaring heb ik invulling gegeven
aan mijn bestaan. Don Bosco richt zich spe
cifiek op kinderen en dat ligt dicht bij me.
Iedereen ziet de ander. Dat begint met moe
der en kind. Een moeder heeft mededogen
le kader werd weggevaagd. Een corrupt,
kaal, heet land vol mijnen bleef achter.
In 1992 werd pater Johan Visser door de lei
ding van zijn congregatie naar Cambodja ge
zonden. Plij trof een land aan waar opnieuw
moest worden begonnen met de wederop
bouw van een cultuur. Er was en is honger,
er is werkloosheid, er waren nauwelijks mo
gelijkheden tot scholing. „We moesten van
nul af aan de slag om mensen weg te halen
uit de cirkel van de armoede. Wil je het ge
loof in de toekomst herstellen, dan begin je
bij de groep die niet apathisch is, maar veer
kracht heeft; bij de jeugd dus."
Duizenden kinderen zijn intussen geholpen
met eten en vooral ook scholing. „We kun
nen de dingen die we moeten doen ook uit
voeren doordat we een thuisfront hebben.
Dat steunt ons mentaal en materieel. Uit
Zeeland is heel veel financiële hulp geko
men, bijdragen voor het opzetten van techni
sche scholen waar we skilltraning verzor
gen en het mogelijk maken dat de arme
jeugd aan de slag kan. We hebben een hotel
school, voedselprogramma's, een grafische
opleiding, agrarisch onderricht. De vonk
slaat over. De mens heeft de vrijheid voor
het goede te kiezen. We bouwen, met de
hulp die wij krijgen aan een toekomst. Zo
lang dat maar mogelijk is. En zou het ons
onmogelijk gemaakt worden verder te gaan
met de hulp om Cambodja te ontwikkelen,
dan is er in ieder geval de jeugd die nu over
vakmanschap beschikt. Ikzelf kan niets ver
liezen want ik bezit niets; dat hoort bij de
gelofte van armoede. Die past wel bij me. Je
komt met niks en je gaat met niks. Wat je
achterlaat, wat je hebt neergezet aan gebou
wen en verzorgd hebt aan scholing, dat
blijft. Als de vinger van God."
Maagden De angst die vele jaren lang het
denken en doen van de Cambodjanen be
heerste, ligt nog altijd op de loer. Father
John vecht daartegen. In Sihanoukville,
waar hij momenteel zijn hoofdkwartier
heeft, ging enige tijd geleden het gerucht
dat koning Sihanouk had gedroomd dat de
onderwereld vijfduizend maagden nodig
had. Veel meisjes knipten hun haren af om
er toch maar onopvallend en onaantrekke
lijk uit te zien. „De meisjes die onder onze
hoede een opleiding krijgen, deden dat niet.
We leren ze de dingen te beredeneren en
niet af te gaan op het gerucht over een
droom die de koning heeft gehad. Zo gaan
we langzaam vooruit. De fundamenten lig
gen er. Jonge mensen hebben inspiratie en
vertrouwen. En er wordt feest gevierd. We
streven ernaar mensen volkomen te. laten
zijn. Daar horen sport, spel, muziek, creati
viteit bij. Er moeten altijd feesten zijn, al
zijn de middelen naar rijke, Westerse be
grippen nog zo beperkt. Voor wie dorst
heeft is een glas koel water een geschenk."
A.J. Snel
Pater Johan Visser krijgt vanuit Zeeland steun
van de Stichting Saivasdee, die wordt onder
steund met de actie Zeeland helpt Cambodja.
Giften voor Sawasdee kunnen worden overge
maakt via 650790782 van de Ing Bank t.n.v. Stich
ting Sawasdee, Driewegen.
Internet en e-mailadres:
www.cambodja-sawasdee.nl
info@cambodja-sawasdee:nl
