PZC
De kunst van het genieten in Kolkzicht
Heimwee naar
diabolo en tol
Filofax
Stoer
Feestelijk
Redactie bijlagen: 0113-315680
www.pzc.nl
E-mail:redactie@pzc.nl
Postbus 314460 AA Goes
Advertentie-exploitatie:
Noord- en Midden-Zeeland: 0113-315520;
Zeeuws-Vlaanderen: 0113-315570;
Nationaal: 020-4562500.
zaterdag 11 november 2006
Filofax is wereldberoemd gewor
den met organizers, van die ring
band-agenda's, maar dan net
wat uitgebreider. Dat het uit
1921 stammende merk, een ver
bastering van 'file-of-facts', ooi
allerlei leren accessoires maakt
is minder bekend. De kersverse
Finchley-collectie bevat tassen,
portefeuilles, portemonnees,
etuis en kaarthouders. Ze zijn
gemaakt van kalfsleer en ver
krijgbaar in de kleuren zwart,
rood en caramel. Prijzen varië
ren van €98 (mini-organizer) tol
€308 euro (aktetas).
Hij is er voor de wat stoerdere
meisjes, want toch enigszins
mannelijk: de T-touch van Tis-
sot. Een horloge met nog steeds
verbazingwekkende technolo
gie; barometer, hoogtemeter,
stopwatch, kompas, alarm en
thermometer, allefnaal te bedie
nen door steeds even met je vin
ger op het glas te tikken. En nu
dan ook in een uitvoering voor
vrouwen, met titanium horloge-
kast en band, dan wel met een
parelmoer kast en lederen band
in wit of lichtblauw. Het klokje
is er vanaf €665.
Je hoeft de jaren vijftig
niet meegemaakt te heb
ben om ernaar terug te ver
langen. Het fotoboek Hin-
keldepinkel, daar komen
wij aan voedt de heimwee
naar de rust en eenvoud van
toen.
Het boek Hinkeldepinkel,
van uitgeverij Scriptum,
heeft als onderkop Hoe kinde
ren speelden. De verleden tijd
impliceert dat we geen game
boys, msn of iPod hoeven te ver
wachten. En inderdaad; wat we
te zien krijgen zijn weemoedig
stemmende foto's van hinkelen
de meisjes, van jojoënde jon
gens, van opa's die sigarenband
jes aan kleinkinderen overhandi
gen. De foto's omspannen de ja
ren dertig tot en met de jaren
zestig, met een enkele uitschie
ter naar boven of naar beneden.
Het leeuwendeel van de beelden
stamt uit de jaren vijftig, een pe
riode die lang gold als grijs en
grauw, maar de laatste jaren on
stuitbaar wordt gerehabiliteerd.
Want akkoord, er was weinig
ruimte om aan de burgerlijke -
of noem het benepen - moraal te
ontsnappen, en ruim hadden we
het ook al niet, maar wat was
het leven toen overzichtelijk.
We hoefden ons bijvoorbeeld
het hoofd niet te breken over
merkkleding, tonen de foto's.
De jongens droegen een korte
broek en een truitje, de meisjes
op het oog door moeder gemaak
te jurkjes. Geen poema of kroko
dilletje te zien. Het frappante is
dat kinderen in de jaren vijftig
anders keken dan nu. Zelfs de
blik van straatschoffies was
open, naïef. De wie-maakt-me-
wat-mimiek moest nog ontwik
keld worden.
Wat ook weemoedig stemt is de
ruimte in die jaren. We zien drie
jongens - korte broek, sandalen
met hoge sokken - op een brede
straat in Amsterdam voetballen.
Heel in de verte is één geparkeer
de auto te zien. De woningen wa
ren in die jaren klein, dat wel.
Met vader, moeder en zes kinde
ren rond een kleine eettafel -
weer zo'n mooie foto - blijft wei
nig ruimte over voor een spelle
tje halma.
Af en toe - Hinkeldepinkel is
meer dan een fotoboek - wordt
een verloren gegaan spel uitge
legd. De diabolo, bijvoorbeeld.
Onbegrijpelijk dat we daar vroe
ger uren mee zinledig konden
zijn.
Annie
Het lied dat we daarbij zongen
maar allang zijn vergeten staat
naast een foto van drie meisjes
in jurkjes. 'Gisteravond liep ik
op de Dam/En raad eens wie ik
tegenkwam?/Annie met haar
vrijer, Annie met haar
vrijer/Annie met haar vrijer uit
Volendam./En Annie liep in het
midden, twee vrijers aan haar
hand/W at zou haar moeder zeg
gen, als zij haar tegenkwam!'
Na elke zin moest de diabolo in
de lucht geworpen worden. Mie
ters! hoepelen, kaatseballen,
priktollen. Waarom is het alle
maal verdwenen? Godfried Bo-
mans brak zich daar in 1968 al
het hoofd over. „Het spel is
dood", wordt hij in Hinkeldepin
kel geciteerd. „Ziet u nog kinde
ren knikkeren? Nergens. Ziet u
ze tollen? Nooit hollen jongens
nog achter een hoepel aan. Er
staat geen vlieger meer aan de
Hollandse hemel. Al deze typi
sche kinderspelen schijnen van
de Nederlandse bodem te zijn
weggevaagd." En het ergste
moest toen nog komen. Sigaren
bandjes verzamelen: afgelopen.
Postzegels? Ze zullen nog wel er
gens verzameld worden, maar
het gemiddelde Nederlandse
kind ként de postzegel niet eens,
in deze tijd van e-mail en msn.
En ezeltje prik, dat werd mees
tertje prik.
Moeten we erom treuren, over
het Grote Uitsterven van het
eenvoudige kinderspel? Ach.
Het is zoals Godfried Bomans
het in 1968 schreef: „Zoals ik de
was niet meer met de hand in
een tobbe doe, spelen mijn kin
deren niet meer met een hoepel
of een tol. Gewoon omdat er
veel interessanter speelgoed is.
Moderner. En misschien voor
hen ook nuttiger." Gelukkig heb
ben we de foto's nog.
Michael Amsman
Hinkeldepinkel, daar komen we
aan. ISBN 90-5594-497-1. Uitge
verij Scriptum, Schiedam, 240
bladzijden, €16,00 euro.
Het Belgische merk Caroline
Biss pakt elke winter uit met
een speciale collectie voor de
feestdagen. En dat betekent vee.
zijde, lurex en glans. En kleurer
die zowel chique als feestelijk
zijn, zoals blauw, paars en grijs.
De dame op de foto is gekleed ir
een rok van grijze zijdemousseli
ne met volants en borduurwerk
(€230), een aansluitende taupe
trui (€100) en een ceintuur van
zwart leer (€85).
9
Kunst en eten gaan hand in hand in restaurant Kolkzicht Art
Pood in Terneuzen. foto Peter Nicolai
Redacteuren Edith Ramakers en Ray
mond de Fr el beschrijven in de serie De
Smaak van Edith Raymond hun erva
ringen in Zeeuwse eetgelegenheden. De
ze maand het thema Buitenbeentjes.
Deze keer: Kolkzicht Art Food in Ter-
neuzen.
Ja, Anita ziet het goed. Daar hangt
een doek van kunstenaar Johnny
Beerens. Even van dichterbij kijken?
Nee toch maar niet, komt straks nog
wel. Eerst eens ondervinden hoe kun
stig gastheer Frank Jansen (26) en chef
kok Enrico van den Hemel op culinair
gebied zijn. Zij toverden het café Kolk
zicht in Terneuzen vier maanden gele
den om tot een wat exclusiever restau
rant, waar kunst en eten hand in hand
gaan. De muur tussen Kolkzicht en ga
lerie Contrast& van Jansens vader
Frits is immers verleden tijd, waarmee
wordt ingezet op een kruisbestuiving.
Daarom heb ik Anita Tournois, kunst
medewerkster van de PZC, meegeno
men. „Zo'n formule kan werken. Het is
in elk geval een mooi concept om een
galerie toegankelijker te maken voor
een breed publiek", zegt ze. Wij lun
chen in het voorste stuk van het restau
rant, daar waar vroeger het café was.
Een prachtige houten toog en dito vloer
herinneren nog aan die tijd, maar ver
der heeft de inrichting niets meer van
een bruine kroeg. Strak, rustig en ruim
telijk is het motto. Niets te veel, zodat
Quote üüu de talel
„Hij legt het goed uit. En als ze al lie
gen, dan doen ze het met verve.
de kunst aan de muur alle aandacht
kan opeisen. Ik kijk recht in de keuken,
waar Van den Hemel Anita's Noordzee
bouillabaise (9 euro) en mijn minestro
nesoep (6 euro) bereidt. Dachten we op
voorhand nog dat dit niet genoeg zou
zijn om de maag te vullen, na de soep
weten we beter. Mijn Italiaanse toma
tensoep is zo stevig (maar o zo lekker)
dat ie best voor een maaltijd kan door
gaan. „Ik weet niet wat voor vis er alle
maal in mijn soep zit, maar ik zit al aar
dig vol", zegt Anita. Een bediende
moet het antwoord op haar vraag ge
deeltelijk schuldig blijven. „Dat is om
dat wij zoveel mogelijk met dagverse
(indien mogelijk Zeeuwse) producten
werken. Daarom is onze menukaart
ook bijna elke week anders. Zeker is
wel dat de bouillon is getrokken van
kreeft en langoustine." Het is de enige
keer dat de manschappen van Jansen
een antwoord niet direct paraat heb
ben. Even later worden alle tapashap-
jes (zes soorten voor 15 euro) voorzien
van een overtuigende toelichting. „Dat
doen ze goed. En als ze al liegen, dan
doen ze dat met verve", lacht Anita. De
pata negra de belotta, een dure ham
van het Iberisch scharrelvarken uit de
Spaanse hooglanden, is al net zo
f}eoo*detinij
Prijs-kwaliteit:
Entourage:
Bediening aan tafel:
Helderheid van de kaart:
Horen, zien en ruiken: Eten in
een galerie is allesbehalve alle
daags, maar we voelden ons
toch te bezwaard om langs de
lunchende mensen te lopen om
schilderij en te b ekij ken
Conclusie: De kunst hangt aan
de muur. Vex-wacht op je bord
niet te veel versiering. Daar
gaat het om het pure proeven.
onvoldoende goed
matig uitstekend
voldoende
tongstrelend als de Japanse garnalen
met miso. De manchego kaas en chori
zo vallen wat in het niet bij het heerlij
ke hapje blauwvintonijn met avocado
mousse. Lekker, lekker, lekker! Je kan
je toch niet voorstellen dat hier mensen
om een uitsmijter vragen? Jansen laat
hem voorlopig nog - met tegenzin - op
de kaart staan, omdat er vraag naar is.
„Ik vind die klant is koning gedachte
jammer. Een uitsmijter hoort toch niet
bij een kunstrestaurant? Zoiets kan je
toch overal eten?", vindt Anita. Inder
daad, een beetje meer durf zou best mo
gen, maar dat neemt niet weg dat we
vast en zeker nog eens op een avond te-
rugkomen om zo'n Iberisch varkentje
te wassen. O ja, en om kunst te kijken.
Kolkzicht Art Food, De Blokken 1,
Terneuzen. Tel: 0115-616940. Internet:
www.kolkzicht-contrasten.nl Ope
ningstijden: elke dag van 12 tot 14 uur
(behalve zondag) en 17 tot 21.30 uur.
Dinsdag gesloten. Pinnen, rookvrije
ruimte, vegetarisch en rolstoeltoeganke
lijk: vier keer ja.
Illustratie uit Hinkeldepinkel, daar komen wij aan.
De poppendokter kreeg assistentie van de als verpleegsters verklede kinderen.
Over kleding hoefden we ons in de vijftiger jaren nog geen zorgen te maken.
foto's GPD
