Ik heb een bijzonder
stel hersens
nternet wordt steeds vaker gebruikt als klaagmuur
Mieke Meerman, raad en daad
25
zaterdag 4 november 2006
Er zijn raadsleden en ambte
naren die duiken weg als ze
Mieke Meerman in het vizier krij
gen. Er zijn ook bestuurders en
wijkgenoten die haar graag raad
plegen om haar kennis en inzich
ten. Raad en daad, daar heeft
Mieke Meerman meer dan ge
noeg van in huis. Of het nu gaat
om advies bij problemen in de
wijk, een oogje houden op een
pas bevallen allochtone vrouw,
dijken die stiekem weg dreigen
te spoelen of de herinrichting
van het Vlissingse stadsdeel Mid
dengebied. „Oud-rijksbouwmees
ter Wytze Patijn dacht dat ik ste
denbouwkundige was. Dat vond
ik een compliment."
We hebben net de hele boel an-
ders gezet, gebaart Mieke Meer
man in de huiskamer van haar Vlis
singse rijtjeswoning. „Ik loop slecht,
door mijn knieën, dus ik moet er een
beetje goed door kunnen. En alles
stond vol. Ik moet wel bij mijn compu
ter kunnen. Ze zeggen wel eens", wijst
ze op de volgehangen muren, „je moet
eens wat wegdoen, het is veel te vol.
Maar het zijn mijn dingen. En veel is
van mijn man, hij bouwt modelsche
pen."
Foto's, borduurwerken, schilderijen
en tekeningen - sommige van eigen
hand - het zijn allemaal flardjes le
ven, blijken van de keuzes die ze in de
tijd gemaakt heeft en van wat haar na
aan het hart ligt. En daar gaat Mieke
over, en niemand anders.
De variëteit aan muurversiering zegt
wat over haar veelheid aan interesses.
Ze doet onderzoek naar het eermalig
kasteel van Souburg, spit historische
archieven in binnen- en buitenland
uit en vult die indien nodig zelf ook
aan. Ze is adviseur voor Stichting Du-
nya, centrum voor allochtone en au
tochtone vrouwen. Ze verheugt zich
op de opening van het nieuwe Dunya-
huis vandaag aan de Bonedijkestraat
in Vlissingen, de eerste eigen plek
voor de stichting waar ze adviseur
van is. Ze bezoekt wanneer ze kan
symposia over watermanagement. Ze
mag graag met enige regelmaat 'wat
dingen torpederen in de gemeente
raad', zoals ze het zegt, „Als de ge
meenteraad weer eens beloftes niet na
komt. Een beetje kritisch inspreken."
Als mondig en handelingsbekwaam
burger ben je dat aan jezelf en de men
sen om je heen verplicht, vindt ze.
Ze volgt nauwgezet de ontwikkelin
gen rond de studie Delta in Zicht,
waarin Rijk en provincies zich buigen
over een gezonde balans tussen de vrij-
heidsnoden van zee en rivieren en de
veiligheids- en gebruiksnoden van de
mensen in het Deltagebied. „Dit land-
schap is goud waard. Ik dacht, ik
moet weten wat ze denken te gaan
doen. Dus ging ik naar de Zomeruni-
versiteit. Ik kan het hooguit niet snap
pen."
Kijken
„Ik begrijp heel veel door te kijken.
Op zee ook, gewoon door te kijken
naar wat het water doet, welke stro
mingen inwerken op platen en stran
den en dijken." Met haar man, gepen
sioneerd visser en matroos van het
Loodswezen, in hun motorboot merkt
ze onderweg zaken op die aanpak be
hoeven. Ze zorgt ook dat die aanpak
er komt. Of het nu om de Nederlandse
of de Belgische overheid gaat. Mieke
Meerman vindt haar weg wel.
Bouwkunde was eind 1956 een hoogst
ongebruikelijke studie voor een
vrouw. „Ik moest. Van mijn vader.
Mijn moeder was onderwijzeres, mijn
vader was autotechnicus. Hij had een
eigen bedrijf, een Bovag-garage. Ik
had zelf iets in de kinderbescherming
of sociologie gewild, maar dat mocht
niet. Meewerken in het bedrijf werd te
duur, dus ik moest iets anders. Vader
had architect willen worden. 'Ga
maar naar de HTS en ga maar in het
corps', zei-die. Moet ik nou ook nog
gaan zingen?, dacht ik."
Mieke werd wel ingeschakeld bij de
opleiding die haar vader met een colle
ga begon, de Bovagschool. Ze was im
mers 'thuis' onder motorkap en chas
sis. „Met twaalf jaar lag ik onder een
bus een kruiskoppeling te vervan
gen." Die kennis diende ze te gebrui
ken. „Dan zei mijn vader: wat heb je
vandaag geleerd? Ga de jongens dat
vanavond maar vertellen."
Haar vader was de man met de gou
den handen, eerst scheepsmachinist,
later garagist. Zelf had Mieke ook wel
Naam:
Mieke Meerman
Geboren:
Scheveningen,1939
Woonplaats:
Vlissingen
Opleiding:
mulo,-bouwkunde en een jaar
waterbouw aan de Koninklijke
Academie voor Beeldende
Kunst in Den Haag
Burgerlijke staat:
sinds dertien jaar getrouwd
met Ary Meerman
Kinderen:
een dochter en een overleden
zoon, twee stiefdochters van
haar tweede man, drie
kleinkinderen ('en onofficieel
nog eens twintig, die zeggen
oma tegen me')
Hobby's:
handvaardigheid, mensen,
culturen, waterbouw, architec-
- tuur, historie, politiek
willen varen. „Maar het lukte me niet
aan boord te komen. Toen heb ik een
paar jaar in de kinderverzorging geze
ten, bij Amerikanen."
Studeren zit haar in het bloed, ze is er
nooit mee opgehouden. Las tijdens de
studie bouwkunde de schoolbiblio
theek leeg over psychologie en sociolo
gie. Bij wijze van ontspanning. „Je
houdt een hele avond studie niet vol.
Ik bleek er achteraf een studie bijge
daan te hebben. Maar ik heb er nog
steeds plezier van." Haar dyslexie is
daarbij geen beletsel, zoals ze zich
door weinig laat hinderen. „Ik kon
veel mondeling doen. Dat ging goed.
Ik ben een inzichtelijk technicus. Ik
begrijp door te kijken. Ik heb een heel
bijzonder stel hersens."
Haar vader was Andries van dei-
Markt, verzetsnaam Frans van der
Meij. „Hij hoorde tot de top van de
verzetsmensen in de Tweede Wereld
oorlog. Hij hielp wel dertig onderdui
kers. We hadden er dertien thuis, jood
se mensen. Ik was de jongste spion
van Nederland", verhaalt ze van de
schijnbaar argeloze kleuter van vier
die vragen stelde over afweergeschut
aan een Duitse soldaat, om diens ant
woorden over te brengen aan haar va
der die in de bosjes lag.
Het was een druk gezin waar ze in op
groeide: vijf kinderen, drie zussen en
twee halfzussen. „We hadden een eer
ste en tweede leg", grapt ze. „Thuis
liep het niet. Re wilde weten waarom
het in andere gezinnen wel liep."
Daar kwam die belangstelling voor
kinderbescherming vandaan, denkt
ze.
Zelf vond ze twee kinderen te weinig.
Dus zat de kinderschaar uit de buurt
bij haar aan tafel huiswerk te maken,
een film te kijken of zijn verhaal te
vertellen. Mieke Meerman was actief
in de peuterspeelzaal, bij de scouting,
raakte verweven met het leven in haar
buurt. Eén kind moet ze missen. Als
ze over haar zoon Frank praat, komt
er een bijzondere kalmte over Mieke.
Hij verloor zijn leven op twintigjarige
leeftijd. Een auto-ongeluk in Duits
land, bij de basis waar hij zijn militai
re diensttijd doorbracht. „Ik heb ge
zegd: Lieve Heer, ik kan niet meer
voor hem zorgen, nou mag u dat doen.
Ik heb hem overgedragen aan zijn
Schepper."
Haar gezondheid laat niet alles meer
toe. „We moeten gaan omzien naar
een flatje." Het meest hinderen de
twee versleten knieën, de verst gevor
derde uiting van haar poly-artrose.
Dat betekent dat het kraakbeen in
meerdere gewrichten verslijt. En dan
is er nog de diabetes en een hart
kwaal. „Aangeboren, maar dat wist ik
ook niet voor ik zestig werd. Ik heb
een vergroot hart. Ik kon als kind ook
niet hardlopen. Maar ik heb altijd
hard gewerkt. Ik weet, als ik maar rus
tig volhoudt, ben ik er uiteindelijk
ook."
Binnenkort moet ze weer naar het On
ze Lieve Vrouwe Gasthuis in het
Vlaamse Aalst. „Ik ben blij met de car
diologen in Aalst. Ze werken er ge
woon door tot de gang leeg is. De long
artsen ook, al is het half vijf. Vinden
ze dat er een onderzoek gedaan moet
worden, dan gebeurt dat. Ze houden
er rekening mee dat je van ver komt.
Je krijgt dezelfde middag de uitsla
gen. Het is een andere maatschappij
daar. Daar moet je voor je patiënten
werken."
Een aantal vrijwillige chauffeurs ver
zorgen de rit van twee uur naar Bel
gië. Mieke leverde van kindsbeen af
mantelzorg aan anderen, nu krijgt ze
zelf mantelzorg. Van allerlei mensen,
onder wie haar man en haar buur
vrouw en Marokkaanse vriendin, Na-
dia Dersi. Van haar leerde Mieke dat
halal-geslacht vlees veel lekkerder is
('dat smaakt als vlees van vroeger'),
en nog veel meer uit de Marokkaanse
keuken. Andersom helpen Mieke en
haar man het gezin van Nadia met
wat er zo op te lossen valt. Ze geniet
van de kleurrijke bevolking van de
wijk. „Hindoestaans, Creools, Suri
naams, Koerdisch, het zit hier alle
maal."
Als het aan Mieke Meerman lag, om
foto Mechteld Jansen
armde de Nederlandse overheid het
potentieel dat vluchtelingen als hun
weinige bagage het land inbrengen.
Hoofdschuddend: „Verdonk is een ge
vaar voor de samenleving. Heb je te
kort aan mensen, zoek dan in je vreem
delingenbestand. Er zitten hier biolo
gen en chirurgen in de wijk. Maar de
Nederlandse overheid laat die mensen
liever kopjes thee schenken als vrijwil
liger en goedkoop mensen verzorgen
bij Arduin." School die mensen bij
waar nodig en gebruik hen waar tekor
ten bestaan, vindt ze. „Deze mensen
hebben een andere blik op het werk,
een andere cultuur. Dat kan heel waar
devol zijn. Maar nee, ze halen liever
kinderartsen uit Zuid-Afrika. Terwijl
er hier in de wijk wonen!
De wijk, die heeft ze zo'n beetje ge
adopteerd. Ze vertelt over de rozen-
borders langs de President Roosevelt-
laan; ideetje van haar. Ze is trots en
bezorgd tegelijk om het Middenge
bied. Trots op de veelheid aan mensen
en culturen die de rijtjeshuizen en
flats bevolken en waar burenhulp iets
vanzelfsprekends is. „Zoals buitenlan
ders voor hun ouderen zorgen, daar
geniet ik van."
Ze is bezorgd om de herinrichting,
met name van het blok aan de Bonedij
kestraat, waar een portie van de ver
kommerde arbeidershuisjes is platge
walst en opgeveegd om plaats te bie
den aan een nieuw woonmilieu met
koopwoningen en huurgeleg'enheden
voor middeninkomens. „Plet Spaanse
Kwartier." Zoals Mieke Meerman dat
uitspreekt, klinkt het weinig kozend.
„Dat gaat helemaal mis. Monotoon,
allemaal rechte blokken van twee,
drie ton. Dat is bouwen voor de leeg
stand. Dat is niet voor de mensen van
hier. In deze wijk leeft iedereen op of
rond het minimum. We moeten oplet
ten of het sociaal wel goed gaat in de
wijk. De gemeente bezuinigt zo erg
dat organisaties worden gekort en ac
commodaties gesloten. Het is wanbe
leid. Stoppen de verenigingen, dan
vliegt de jeugd de stad uit."
Claudia Sondervan
ontpopt zich steeds meer als
i aagmuur van consumenten. Bedrijven
inen niet om de jammerklachten heen.
in klagende klanten kun je juist leren",
[teeninternetwatcher er een positieve
liaan.
-op voor klagende consumenten op inter-
!üe Amerikaanse slotenmaker Kryptoni-
'an erover meepraten. In tien dagen inter-
frumoer liep zijn reputatie een lelijke
uw op. Op een dag ldaagde een consu-
I at op een website dat een slot was te ope-
ffiet een Bic-pen. Een filmpje daarover
iouTube trok twee dagen later 180.000
aekers. Weer twee dagen verklaarde het
'ijf dat er helemaal niks aan de hand
.De 'kijkcijfers' liepen op tot 1,8 mil-
31- Kryptonite ging op dag tien door de
i ién. De sloten werden ingeruild voor
5- |we. Kostenpost: tien miljoen dollar,
ijl Pit september 2004 daterende voor
as-^ geeft aan dat bedrijven rekening moe-
jhouden met klachten die consumenten
Ijoneren op websites, in forums en op web-
- De klachtenstroom heeft er na telefoon-
M|brieven en e-mails een nieuwe tak bij.
ui-Palle denkbare onderwerpen zoeken
et, |umenten op internet oplossingen voor
Jblemen en spuwen ze gefrustreerd hun
!ze I
rferland is nou eenmaal een klagerig
as-jl reageert internet-watcher Marcel
jllinga. „Dit is de ultiem transparante we
lf Veel aspecten van de bedrijfsvoering,
ijjl resultaten van bedrijven, we vinden alles
jInternet. Dus ook de klachten. Alleen
weet je niet wat waar is, is dit nou een échte
klant met een échte klacht?"
Populaire forums zijn gelieerd aan de
tv-programma's Kassa en Radar. „Het loopt
storm. Dagelijks trekt de site van Radar
illustratie Marco Jeurisszen
40.000 bezoekers", meldt internet-redac-
teur Wim Vis. „Het forum is bedoeld om te
discussiëren over consumentenzaken. De fa
voriete onderwerpen zijn energieleveran
ciers, telefoonmaatschappijen, keukens, va
kanties, banken en overheid. We zijn ook
zo'n beetje het trefpunt voor Dexia-gedu-
peerden." Vis ziet elke dag vele honderden
reacties passeren. „We kijken of ze door de
beugel kunnen. We hanteren de gebruikelij
ke gedragsregels. Dus geen scheldwoorden,
laster en smaad. Elke dag moeten we wel in
grijpen, ook omdat mensen over bijvoor
beeld Geert Wilders beginnen of over inte
gratie na een item in het tv-programma
over halal-vlees." Mensen die het te bont
maken, worden 'verbannen'. De toegang tot
het forum vanaf hun pc wordt geblokkeerd.
Met enige regelmaat bemoeien de bedrijven
zelf zich met de discussies. Nuon bijvoor
beeld laat iemand die zich 'de medewerker'
noemt, opdraven op het forum van Radar.
Deze man vraagt om het klantnummer,
waarna hij rechtstreeks het forumlid kan be
naderen. Waarop anderen zich ter plekke af
vragen of hij wel te vertrouwen is.
Meer bedrijven willen graag in contact ko
men met een klagende consument. Dan
stuurt Vis een berichtje door naar het betref
fende forumlid.
„We zien dat het helpt. Dat lees je terug op
hetzelfde forum", zegt Mandy Ros van
Nuon. „Enkele keren per week verhelpen
we zo een klacht. Het werkt heel effectief."
Het klachtenbehandelingsteam van Nuon
houdt de forums van Kassa en Radar in de
gaten naast de andere kanalen die nog
steeds de bulk van het werk vormen.
De web-aanpak varieert van incidenteel tot
structureel. Bij KPN struinen ze niet conti
nu allerlei forums en weblogs af. Maar toen
er veel deining was op de forums van Kassa
en Radar over internetplusbellen heeft KPN
wel contact gezocht met de klagers.
UPC, dat kampt met een belabberde reputa
tie, heeft sinds vier maanden een heus web-
careteam.
„Anderhalf jaar geleden hebben we het roer
omgegooid en zijn we in plaats van reactief
actief gaan handelen", licht Mark Zellen-
rath toe. Het team schuimt niet het hele
web af, maar richt zich op plekken die ertoe
doen, zoals tweakers.net. „Daar kunnen wij
onze informatie kwijt. Soms ontstaat er een
enorme discussie over een probleem, terwijl
dat helemaal niet nodig is." Het webcare-
team helpt honderd klanten per week.
Bang
„Nederlandse bedrijven lopen drie jaar ach
ter", signaleert Vincent Everts, inter
net-watcher. „Ze zijn bang voor elke vorm
van communicatie. Een formulier invullen
op hun site, daar blijft het vaak bij.
Je ziet dat softwarebedrijven klanten de
kans geven hun probleem voor te leggen op
de site, zodat anderen kunnen reageren. In
ternetwinkel Amazon doet het slim. Klan
ten geven op de site hun oordeel over een
product dat ze gekocht hebben. Daarna' mel
den anderen hoe nuttig dat oordeel voor
hun was. Wat de meeste waardering oogst,
staat bovenaan", legt Everts uit. Amazon
gaat een stap verder, door op grond Van het
koopgedrag andere producten onder de aan
dacht te brengen bij klanten.
Ander voorbeeld, T-Mobile heeft eens een
nieuw mobieltje in bruikleen gegeven aan
een weblogger. Zo snijdt het mes aan twee
kanten. T-Mobile leert van diens bevindin
gen. En met een beetje goede wil schrijft de
blogger over het mobieltje.
Dat sluit ook aan bij de tips van Everts. Tip
één: „Houdt in de gaten wat er over je ge
schreven wordt. Daar kun je op reageren."
Tip twee: „Treedt zelf ook naar buiten.
Creëer een gemeenschap van gebruikers die
je in de watten legt en gelegenheid geeft tot
discussiëren."
„Van klagende klanten kun je leren", weet
ook Bullinga. „Kritiek is een prikkel tot suc
ces. Om beter je best te doen. Kijk maar
naar het ziekenhuis van Zwolle dat in de
jaarlijkse ranglijst van Elsevier op is ge
klommen. Bedrijven moeten de consument
serieus nemen. De klant niet in de kou laten
staan."
Hoe het internetverkeer gierend uit de klau
wen kan lopen, toonde Joost Ravoo, commu
nicatiedirecteur van de NS. Hij belandde in
een moddergevecht met de site geenstijl.nl.
De communicatieman maakte de lezers uit
voor 'anonieme lafbekjes' en werd daarna
zelf vergeleken met Goebbels. Ravoo riep
via een weblog adverteerders op om geen-
stijl.nl te boycotten. Daarop volgden 'excu
ses'; hij was geen Goebbels, maar een Mus-
sert. Het liep met een sisser af en Ravoo wil
er ook niet meer over praten.
Met een beetje googelen is dat allemaal te
rug te vinden, ook maanden en jaren na da
to. „Internet is ook een vergaarbak van flau
wekul. Kwaadwillige laster staat er over
honderd jaar nog op", zegt Bullinga.
Maarten van de Rakt
