Rotterdam verliest vrijplaats
Opa's en oma's worden
opnieuw papa en mama
PZC
Ik ben niet boos
op de terroristen
PZC
-
Van zendeling tot drugsdominee
Van Hoof wil af van
het begrip ouderen
Pauluskerktoevluchtsoord voor verschoppelingengaat tegen de vlakte
lm
26 juni 1956
maandag 26 juni 2006
door Remko Tanis
De Rotterdamse Pauluskerk gaat na
de zomer tegen de vlakte. 'Drugs
dominee' Hans Visser gaat niet lang er
na met pensioen. Ruim een kwart eeuw
lang zette hij de kerkdeur open voor
verslaafden, hoeren, illegalen en alle
anderen die nergens welkom waren.
„Soms denk ik somber: ik heb alles ver
loren."
Hans Visser stuurt zijn fiets de stoep
op en rijdt door de openstaande deur
de hal van zijn Pauluskerk in. 'Mogge
dominee', zwaait een rondhangende
man vanaf de straat. Binnen rijdt Vis
ser een lege zaal in, waar hij afstapt.
Hier sliepen de afgelopen nacht nog de
verschoppelingen van de maatschappij
op een oprolmatje. Stipt om negen uur
moet de zaal leeg zijn.
Nog enkele maanden, dan haalt de
sloopkogel de slaapzaal omver. De ge
bruikersruimte, de eettafels, de kerk-
zaal met het grote ronde paarse
glas-in-loodraam: de Pauluskerk. In
Nederland uitgegroeid tot symbool van
verzet tegen de uitsluiting van 'pro
bleemgevallen'. Met Hans Visser als
boegbeeld.
Sinds 1979 werkt de 64-jarige predi
kant vanuit de Pauluskerk in Rotter
dam, op een steenworp afstand van het
Centraal Station.
Het kwade
'Overwin het kwade door het goede',
prijkt er in witte hoofdletters op de ge
vel van de kerk. Visser heeft naam ge
maakt door te vechten voor wat in zijn
ogen goed was. De middelen waarmee
hij dat deed (huisdealers, Perron Nul,
een gebruikersruimte voor junks) vie
len volgens bestuurders vaak onder
'het kwade'.
'Sinds 'Pims revolutie' in 2002 is er ste
vig aan de Pauluskerk geknaagd.
Straks moet het godshuis plaats maken
De drugsdominee Hans Vis
ser (1942) kwam in 1979 te
rug uit Indonesië, waar hij als
zendeling had gewerkt.
Dominee Visser in de Rotterdamse Pauluskerk. De kerk gaat na de zomer tegen de vlakte.
foto Guido Benschop/GPD
voor een hoge hoteltoren. De gemeente
Rotterdam zal de verslaafden voorlopig
opvangen in cabines langs het spoor en
in de haven. Visser houdt het nog een
jaar in de gaten en dan gaat hij met pen
sioen.
„Op sommige punten zijn we weer te
rug bij af", zegt de dominee in zijn
kerk. „Agenten met wie we eerst samen
werkten, zijn weer dealers gaan aan
houden. Ze krijgen alleen de zwakken
te pakken. Mensen willen de stad ont-
In Rotterdam kreeg hij de Pau
luskerk onder zijn hoede, die hij
internationale bekendheid gaf
door er drugsdealers en -gebrui
kers toe te laten.
1987 Visser opent Perron Nul,
naast het Centraal Station in
Rotterdam. Een opvangplaats
voor drugsverslaafden om de
drugsscene een beetje onder con
trole te krijgen.
1989 Visser opent een gebrui
kersruimte voor verslaafden in
de Pauluskerk. Illegaal, maar ge
doogd.
1994 Perron Nul is uitgegroeid
tot drugsjungle, waar zo'n dui
zend mensen op afkomen. De si
tuatie is nauwelijks onder con
trole te houden. Burgemeester
Peper gaat over tot sluiting,
waardoor de massa zich ver
plaatst naar de Pauluskerk.
1994 Visser wil de drugshandel
reguleren en voor de zwaarst
verslaafden een lagere prijs rege
len bij dealers. Om dat te berei
ken, laat hij 'huisdealers' toe in
de Pauluskerk. Wederom ille
gaal, maar gedoogd.
1995 Na meerdere gesprekken
met de minister van Volksge
zondheid wordt de gebruikers
ruimte in de Pauluskerk legaal.
doen van iedereen die hen niet bevalt.
Het liefst zien ze een fijne stad voor wit
te mensen, met misschien nog een ge
kleurd randje, maar in elk geval een
stad zonder illegalen, zonder zwervers,
zonder hoeren, verslaafden of bede
laars. Voor mensen die in zo'n stad mee
mogen doen zal het best leuk zijn.
Maar waar blijft de groep die over de
rand valt?"
Nederland is de laatste jaren alleen
maar strenger geworden, zegt Visser.
„Droever zelfs. Er zijn geen vernieu
wers meer aan de macht. Ze hebben
niet door hoe de dingen in elkaar zit
ten. Ze durven niet te experimenteren.
Nederland is verburgerd, vertrut. Er is
geen fantasie meer."
„We zijn een stel meelopers geworden.
Mensen willen alleen nog maar prettig
wonen in een leuke straat, met buren
die hen bevallen. De tendens is om ver
slaafden en vluchtelingen in voorzienin
gen te stoppen: gevangenissen,
longstay tbs-klinieken, psychiatrische
inrichtingen. Maar die mensen verdam
pen echt niet als je ze zo probeert weg
te vagen. Ik heb mijn deur voor hen wil
len openen."
Over een paar maanden gaat die deur
dicht. Dominee Visser stopt met de Pau
luskerk. Maar niet 'volstrekt pessimis
tisch'. Vanavond en vannacht viert hij
er met zijn verschoppelingen de Nacht
van het Heimwee.
Niet leuk
Heimwee waarnaar? „Nederland is niet
meer zo'n leuk land als vroeger." Met
een vies gezicht: „Dat moralistische,
dat fatsoenlijke van nu... Er is veel
droefenis en er zijn tijden dat ik som
ber denk: ik heb alles verloren."
„Maar ik zie ook lichtpuntjes. Neder
land is van binnen toleranter dan het
nu laat zien. Alles rond mensen als Mar
co Pastors en Geert Wilders zal op ter
mijn ineenstorten. Ik blijf vechten en
hopen. Er komen andere tijden." GPD
2003 Het Openbaar Ministerie
verbiedt drugshandel in de Pau
luskerk. Visser moet de huis
dealers de deur wijzen.
2006 De gemeente beslist dat de
bouw van een hoteltoren op de
plek van de Pauluskerk door
gaat. De kerk krijgt veel geld
voor de grond, maar moet stop
pen met nachtopvang. De sloop
begint na de zomer. GPD
door James McGoniqal
Het kabinet besloot vorige
week een aantal belemme
ringen op te ruimen, zodat men
sen die na hun 65ste willen door
werken, dat ook makkelijker
kunnen. Maar de belangrijkste
obstakels 'zitten tussen de
oren', zegt staatssecretaris
Henk van Hoof.
„Eigenlijk moeten we af van dat
hele begrip 'ouderen'. Dat geeft
een verkeerde beeldvorming.
Alsof mensen die wat ouder zijn
niets meer willen of kunnen, al
leen nog maar op weg zijn naar
een eindstation." Staatssecreta
ris Van Hoof (WD, Sociale Za
ken en Werkgelegenheid) is er
vast van overtuigd dat ouderen
dolgraag nog veel willen, ook
werken na hun 65ste verjaar
dag. Maar is dat werk er wel?
„Dat is het punt", zegt hij.
„Werkgevers zijn om een aantal
onterechte redenen erg huiverig
om een 65-plusser in huis te ha
len. Zij denken alleen maar aan
minder productiviteit en meer
ziekteverzuim. Als dat al waar
is - en denk erom: als - kunnen
werkgevers hun organisatie
daar best op aanpassen." Het ka
binet besloot enkele obstakels
uit de weg te ruimen om het
makkelijker te maken voor men
sen die na hun 65ste willen door
werken. Zo wordt een Konink
lijk Besluit uit 1945 na de zomer
geschrapt, waarbij wordt be
paald dat ambtenaren op hun
65ste verjaardag automatisch
worden ontslagen.
„Het kabinet gaat ook kijken
naar de wettelijke verplichting
tot loondoorbetaling bij ziekte",
zegt Van Hoof. „Het is wel be
grijpelijk dat werkgevers aarze
len een 65-plusser in huis te ha
len als zij vrezen dat, bij ziekte,
zij in theorie tot iemands dood
moeten doorbetalen." Hij vindt
een beperking, tot bij voorbeeld
een jaar, voor deze groep werk
nemers ook niet zo gek: zij kun
nen immers terugvallen op de
AOW en vaak ook een aanvul
lend pensioen.
Veel meer juridische belemme
ringen om als 65-plusser door te
werken, zijn er volgens hem
niet. „De belangrijkste obsta
kels zitten tussen de oren. Veel
werkgevers en overheidsinstan
ties denken veel te makkelijk
dat oudere mensen niet meer
mee hoeven doen. Daar wordt
dus ook te weinig in geïnves
teerd om hun kennis en vaardig
heden op peil te houden."
Van Hoof vindt het belachelijk
dat veel bedrijven al bij 40-plus-
sers afzien van om- en bijscho
ling om hun 'employability' op
peil te houden. „Die mensen
moeten nog minstens twintig
jaar mee", zegt hij. „Juist als je
op deze leeftijd investeert in
mensen, heeft het bedrijfsleven
en de maatschappij als geheel
daar heel lang plezier van."
Van Hoof waarschuwt het be
drijfsleven ervoor dat de vergrij
zing het absoluut noodzakelijk
maakt 'oudere' werknemers se
rieus te nemen. „De arbeids
markt zal steeds krapper wor
den. En ouderen hebben kennis
en beroeps- en bedrijfservaring
die je niet zomaar kunt verwach
ten van schoolverlaters, laat
staan dat je die kunt importe
ren." Maar Van Hoof kijkt ver
der dan alleen de groep van fitte
65-plussers die graag aan de
slag wil blijven. „Dat begint na
tuurlijk al bij de categorie van
55 tot 64 jaar oud. Die groep
moeten we veel meer bij de wer
kende maatschappij betrekken.
Iemand die zes of acht jaar thuis
zit, stapt niet gauw op zijn 65ste
verjaardag naar een CWI, werk
gever of uitzendbureau."
Inhaalslag
Hij stelt vast dat Nederland op
dit punt al bezig is een inhaal
slag te maken. In 1995 werkte
26 procent van 55- tot 64-jari-
gen. In 2004 bedroeg dit percen
tage 40. „Dit is een heel goed sig
naal naar iedereen: overheid,
werkgevers en werknemers. Het
kan dus wel, langer doorwerken
als je ouder wordt." Hij zal de
komende periode goed letten op
wat in cao-land wordt afgespro
ken. „Er liggen adviezen van de
Sociaal-Economische Raad en
de Stichting van de Arbeid om
langer doorwerken voor oude
ren te stimuleren, ook na 65
jaar. Ik wil zien wat bonden en
werkgevers in de praktijk van
hun eigen standpunt waarma
ken."
Veel cao's kennen nu nog de be
paling dat het dienstverband
'van rechtswege' eindigt op
65-jarige leeftijd. „Nou, dan pas
sen sociale partners dat maar
aan. Daar hebben zij de over
heid niet bij nodig. En dan kan
straks geen bedrijf meer tegen
een oudere die wil doorwerken
zeggen: 'Ja maar, dat staat nu
eenmaal in de cao'." GPD
doorïhea van Beek
Oma zijn en tegelijkertijd moeder van je
kleinkinderen. Het is niet zoals het
hoort, vindt Sylvia Wesselink (45). Van haar
eigen vijf kinderen wonen nog drie pubers
thuis. Daarnaast is zij pleegmoeder van
haar twee kleinzoons van respectievelijk
tien en twee jaar oud.
De jongste kwam al een dag na zijn geboor
te binnen. De moeder was te instabiel om er
voor te zorgen. Wesselink: „Het liefst zag ik
dat mijn kleinkinderen bij hun eigen ouders
konden opgroeien. Maar mijn dochter is
daar niet toe in staat." Het pleegouderschap
kreeg Wesselink niet zonder slag of stoot.
„De oudste was hier vaak in huis, is hier
zelfs geboren. Maar toen het thuis niet lan
ger meer ging, werd hij in een vreemd pleeg
gezin geplaatst. Maatschappelijk werk vond
het niet in het belang van het kind dat hij
bij mij zou komen wonen." Toen het in dat
pleeggezin verkeerd uitpakte, meldde Wes
selink zich opnieuw bij Jeugdzorg. „Voor
hem was ik altijd zijn oma."
Het verband tussen pleegzorg en het groot
ouderschap wordt lang niet altijd gelegd,
weet orthopedagoge Mirte Loeffen. Zij deed
onderzoek naar de rol die opa's en oma's ver
vullen als pleegouder. Volgens haar is het
lang niet vanzelfsprekend dat die pleeg
ouder worden van hun kleinkind. „In de ene
regio wordt het door Jeugdzorg aangemoe
digd, in de andere worden grootouders bui
ten beeld gehouden. Dan worden zij te oud
gevonden om nog voor kinderen te zorgen,
óf zij moeten gewoon grootouder blijven, óf
het wordt te ingewikkeld voor de kinderen.
Het is vaak volkomen willekeurig."
Trammelant
Vrijwel sinds hun geboorte zorgden Betty
en Harm de Jonge (beiden 65) al voor hun
drie kleinkinderen. Zij vingen hen op als
het geweld binnen het gezin weer finaal uit
de hand was gelopen. Hun eigen kinderen
waren nog maar net het huis uit, toen de
kleinkinderen definitief bij hun grootou
ders kwamen wonen. Bettv: „Eigenlijk liep
het gezin gewoon door. We hadden al het
vaste gezinsritme bij onze eigen kinderen."
Harm: „De grootste trammelant was alles er
omheen. De vader die eisen stelde, de be
moeienis van Jeugdzorg of de rechter die
jaarlijks beoordeelt of de kinderen bij ons
mochten blijven. Veel grootouders zijn ont
zettend bang dat een jeugdzorgwerker advi
seert hun kleinkind weg te halen en in een
vreemd pleeggezin te plaatsen."
De voogdij, die meestal berust bij Jeugd
zorg, stuit vaak op allerlei praktische pro
blemen. Voor vrijwel elke beslissing moet
worden overlegd met de voogd. Vakanties,
de schoolkeuze of bezoek aan een arts kan
officieel niet zonder overleg met de voogd.
Betty: „Op een nacht werd mijn kleindoch
ter erg ziek. Dan bel je een dokter, terwijl je
eigenlijk eerst zou moeten overleggen met
de voogd."
Grootouders worden door de officiële in
stanties vaak als eigenwijs gezien, lastig en
kritisch, weet ook Loeffen. „Maar ze heb
ben wel veel levenservaring en weten alles
van hun kleinkinderen. Dan krijgen ze soms
te maken met vaak jonge, onervaren hulp
verleners."
Voogd
„Wij kregen een voogd toegewezen die vers
van de sociale academie kwam. Die moet
dan allerlei belangrijke beslissingen nemen
over jouw kleinkind", vertelt Jos Koeter
(55). Samen met haar even oude man zijn ze
pleegouder van hun achtjarige kleindoch
ter.
„Drie maanden was ze, toen ze bij ons
kwam. Door psychiatrische problemen kun
nen de ouders niet voor haar zorgen. On
danks al hun goede bedoelingen, lukte het
niet. Toen hebben wij aangeboden voor
haar te zorgen. Het alternatief was een
vreemd pleeggezin." Na zes maanden be
paalde Jeugdzorg dat hun kleindochter
naar een ander pleeggezin moest. De groot
ouders konden wel eens 'loyaliteitsproble
men' krijgen. Het hoogopgeleide grootouder-
Een jaar na de terreuraansla
gen in Londen publiceert
John Tulloch een boek over
hoe hij de bom nabij Edgware
Road overleefde.
door Esther Gotink
Soldaten zeggen dat als je
het geluid van een explo
sie niet hoort, je vermoede
lijk stervende bent. John Tul-
lich was in de ochtend van 7
juli 2005 minder dan een me
ter verwijderd van de terro
rist die om 8.56 uur een bom
liet afgaan in een Londense
metro. Hij hoorde niets.
„In mijn beleving ontplofte
opeens een vreemd en oncom
fortabel evenbeeld van het
metrostel", schrijft hij in zijn
boek One Day in July. „Alles
veranderde in een vreselijk
urinegeel. Het treinstel leek
te verfrommelen, alsof het
een platte, geplastificeerde fo
to was die iemand aan de ran
den uiteen rukte."
De 63-jarige Tulloch, profes
sor sociologie en communica
tie aan de Brunei Universi
teit, zat vlakbij Mohammed
Sidique Khan die zichzelf op
blies. Een metrostel onder
Edgware Road werd daar
door aan stukken gereten.
Khan werd later aangewezen
als de leider van in totaal vier
aanslagen die ochtend, die 56
mensen het leven kostten.
In de coupé van Tulloch von
den zes mensen de dood. Was
hij zelf opgestaan om bij het
volgende perron uit te stap
pen, dan had ook de professor
de ramp niet overleefd. Hij
werd gered door op een stoel
te zitten met een grote koffer
naast zich en een laptop op
schoot, die hem beschermden.
Ook werd hij gered door een
luchtmacht-officier die te
hulp schoot.
„Ik lag op mijn rug op een ver
nielde stoel. Mijn bril was
weggeblazen, ik had bloed
over mijn gezicht en mijn
hoofd. Het was donker in de
coupé. Alles zat onder het
Du
bloed. Ik wist dat me iets
was overkomen." Tulloch rol jk
de naar links om twee Amen. aakt
kaanse dames aan te spreken,
die voor de ontploffing vro.
lijk hadden staan kletsen. Ie
„Maar toen ik ze zag, de ene
in elkaar gezakt op een stoel,
de andere op de grond, reali
seerde ik me dat iedereen iels
ergs was overkomen."
De luchtmachtmilitair klom
in de verwoeste coupé
hield Tulloch aan de praat, zo
dat die bij bewustzijn bleef.
Tulloch werd door de officie
bovengronds gebracht. Een fo-
to van hem, bebloed en mei
glasscherven in zijn hele li]i
geprikt, ging de wereld over.
Tijdens zijn revalidatie
Tulloch zich druk te maker in
om de simplificatie van de
aanslagen in de media, met
name de sensatiepers.
Onschuld
Dat spoorde hem aan tot hei
schrijven van zijn boek. Hel ecu
resultaat is een relaas dat die
per gaat dan de bloedige de- 1
tails van een onschuldig
slachtoffer. Want zo wil Tul
loch niet worden gezien: „De
Britse regering heeft die on
schuld weggenomen, ze
de creatie van meer terroris
ten in de hand gewerkt." Tul
loch laat zien hoe sommige
media optreden als spreek
buis van de Labourregering
en details van de ramp ver
draaien of weglaten. Zo be
schrijft hij een voorpagina
van The Sun waarop zijn foto
staat onder de kop: 'Vertel To
ny dat hij gelijk heeft'. Hel
leek alsof Tulloch zijn steun icht
uitsprak aan premier Blairs ens
verregaande anti-terreurwet,
Het tegendeel is waar.
„Veel meer dan woede over
de aanslagplegers of wat
is overkomen, voel ik woede
over de politieke leiders", al
dus Tulloch, die Blair liever
had verteld dat de invasie
van Irak het visitekaartje is
geweest voor de terroristen
die naar de straten van Lon
den kwamen. GPD I.VP,
wde
jt
sar
den
mb(
mm
mn
mm
itp
illei
ide
id
KABINET - Kabinetsforma
teur Drees heeft gesproken
met vertegenwoordigers van
de PvdA, KVP, AR, CH en
WD. De besprekingen worden
nog voortgezet. Gebleken is
dat de partijen het vooral op
twee punten maar moeilijk
eens kunnen worden: de uitga
ven aan defensie en de verho
ging van de huren.
NASSER - Volgens de officiële
uitslagen is premier Nasser
van Egypte met 99,9 procent
van de stemmen tot president
gekozen. Ongeveer 94 procent
van de stemgerechtigde Egyp-
tenaren zou hebben gestemd.
Nasser was de enige
da at.
MONUMENTEN - Gedepu
teerde Staten van Zeelani
doen acht voorstellen voor sub-I-
sidies voor de restauratiekos
ten van monumenten in de pro- tnsi
vincie. Zo wordt voorgesteld i-Hi
356 gulden bij te dragen aa ge
de restauratiekosten van Slot
Haamstede, die in totaal 3559 lij
gulden bedragen. De grootst! efe
bijdrage is voor het herstel vas ing
het beeldbepalende, maa:
bouwvallige pand B88/89
Zanddijk. Van de restauratie- tap
kosten a 26.150 gulden willes de
GS 2615 gulden meebetalen.
Veel grootouders zijn pleegouder van hun kleinkind, omdat de eigen ouders niet in staat
zijn voor hun kinderen te zorgen. Opa en oma offeren hun vrije tijd en vrijheid op om voor
een nieuwe generatie te zorgen. foto Corné Sparidaens/GPD
paar liet het er niet bij zitten. „Jeugdzorg
laat het wel uit zijn hoofd haar bij ons weg
te halen. We kennen de wet en zijn gelukkig
financieel in staat een goede advocaat te be
talen." Zij zijn dol op hun kleinkind, toch
was de omschakeling groot. Verre buiten
landse reizen maakten plaats voor Disney
land en een vaste plek op de camping. De
motor, een hobby van Jos' echtgenoot, staat
al acht jaar ongebruikt in de schuur. „Je
krijgt er veel voor terug", beseft Koeter.
„Ze weet dat papa en mama van haar hou
den en ziet ze regelmatig, maar haar leven
speelt zich hier af. Onze loyaliteit en het be
lang van het kind staan voorop. Dat is dui
delijk, ook voor de ouders. Gelukkig kun
nen we alles goed met elkaar overleggen."
Angst en beven
Sylvia Wesselink ziet de toekomst met
angst en beven tegemoet. „Mijn dochter is
weer zwanger. Wat moet je doen, ook dat
kind weer opnemen? Je wordt gedwongen
tot een positie die je niet wilt. En waar trek
je de grens? Ze kan nog jaren doorgaan met
kinderen op de wereld zetten die haar weer
worden afgenomen." GPD
Betty en Harm de Jonge heten in werkelijkheid
anders.
Hoofdredactie:
Peter Jansen
Dick Bosscher (adjunct)
Arie Leen Kroon (adjunct)
Centrale redactie:
Stationspark 28
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel: (0113)315500
Fax: (0113)315669
E-mail: redactie@pzc.nl
Lezersredacteur: A. J. Snel
Stationspark 28
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel: (0113)315660
Fax:(0113)315609
E-mail: lezersredacteur@pzc.nl
Middelburg:
Buitenruststraat18
Postbus 8070
4330 EB Middelburg
Tel: (0118)493000
Fax:(0118)493009
E-mail: redwalch@pzc.nl
Goes: Stationspark 28
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel. (0113)315670
Fax. (0113)315669
E-mail: redgoes@pzc.nl
Terneuzen:
Willem Alexanderlaan 45
Postbus 145
4530 AC Terneuzen
Tel. (0115)645769
Fax. (0115)645742
E-mail: redtern@pzc.nl
Hulst: Baudeloo 16
Postbus 62
4560 AB Hulst
Tel: (0114)372776
Fax: (0114)372771
E-mail: redhulst@pzc.nl
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel: (0111)454651
Fax: (0111)454657
E-mail: redzzee@pzc.nl
Opening kantoren
Goes, Zierikzee
en Hulst:
Maandag t/m vrijdag
van 8.30 tot 17.00 uur
Internetredactie:
Postbus 31
4460 AA Goes
Bezorgklachten:
0800-0231231
op maandag t/m vrijdag
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 12.00 uur.
Abonnementen:
0800-0231231
autom. afschrijving acceptgiro
per maand: 20,55 n.v.t
per kwartaal: 59.75 62,00
per jaar: €229.20 233,30
Voor toezending per post geldt een
toeslag.
E-mail: lezersservice@pzc.nl
Beëindiging van abonnementen
uitsluitend schriftelijk, 1 maand voor he
einde van de betaalperiode.
PZC, t.a.v. lezersservice.
Postbus 314460 AA Goes
Losse nummers per stuk:
maandag t/m vrijdag: 1,25
zaterdag: 1,80
Alle bedragen zijn inclusief 6% BTW
Bankrelaties:
ABN AMRO 47.70.65.597
Postbank 35.93.00
Advertenties:
Alle advertentie-orders worden uitgevoerd
overeenkomstig de Algemene
Voorwaarden van Wegener NV en volgens
de Regelen voor het Advertentiewezen.
Overlijdensadvertenties:
maandag t/m vrijdag:
tijdens kantooruren
zondag: van 16.00 tot 18.00 uur
Tel. (076)5312550
Fax. (076)5312340
Personeelsadvertenties:
Tel: (076)5312240
Fax: (076)5312340
Rubrieksadvertenties (kleintjes):
Tel. (076)5312104
Fax. (076)5312340
Voor gewone advertenties:
Noord- en Midden-Zeeland
Tel. (0113)315520
Fax-(0113)315529
Zeeuws-Vlaanderen
Tel: (0114)372770
Fax:(0114)372771
Business to Business/Onroerend gosd
Tel: (076)5312277
Fax: (076)5312274
Internet: www.pzc.nl/adverteren
itil
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV is een onderdeel van het Wegener-concern. De doorn
aan ons verstrekte gegevens hebben wij opgenomen in een bestand dat wordt gebruikt voor ons
(abonnementen)administratle en om u te (laten) informeren over voor u relevante diensten en P't
ducten van de titels en de werkmaatschappijen van Wegener of door ons zorgvuldig geselecteti-
de derden. Als u op deze informatie geen prijs stelt dan kunt u dit schriftelijk melden bij: PZC IP
:e, Postbus 314460 AA Goes.
Behoort tot WeGeNeR
