PZC
Muziek is muziek en
een npqtis een noot
Jan Net
zestig jaar
op saxofoon
- 'ir~ 'm—r'
v/ww.pzc.
putbus 314460 AA Goes
wwrtentie-exploitatie:
Z en Midden-Zeeland: 0113-315520;
löflijws-Vlaanderen: 0114-372770;
tonaal; 020-4562500.
„oensdag 22 maart 2006
Femmage brengt cabarella
foto Mechtèld Jansen
Jan Net werd geboren in Mid
delburg op 16 maart 1935,
schuin tegenover café De Reutel
in de Stationsstraat. Na de oor
log kwam het gezin terecht in
Vlissingen, waar vader bij de
gasfabriek werkte en later bij
de PZEM, als gasmonteur.
Zijn muzikale loopbaan begon
op elfjarige leeftijd bij de fanfa
re van Muziekvereniging Excel
sior in Middelburg. Zijn eerste
saxofoon kreeg hij toen- hij zes
tien was. Hij ging toen professio
neel aan de slag bij dansband
Wijnen in het Concertgebouw
van Vlissingen, de band van Ba
by den Toonder in Cosey Corner
aan de Vlissingse boulevard en
bij het trio van Theo Sohier. In
de loop van de jaren speelde hij
met uiteenlopende orkesten,
waaronder The Skymasters en
het BRT-orkest van Francis
Bay. Hij begeleidde zangeressen
als Greetje Kauffeld, Corry
Brokken en Annie de Reuver.
De muziek bood onvoldoende ze
kerheid. Hij werd kelner en
kreeg vervolgens een baan bij
de PZEM, maar bleef veelvuldig
spelen in tal van orkesten, zoals
The Fenders en de Koppejans.
De jazz begon voor hem in de ja
ren tachtig, met optredens in
The Flying Dutchman in Vlissin
gen. Daarop volgden sessies in
Desafinado in Middelburg.
Daar is hij nog maandelijks te
beluisteren. Ook is hij veelvul
dig op woensdagavond te horen
in café Soif in Vlissingen.
Jan Net treedt vandaag met de
Sessieband op in Desafinado ter
gelegenheid van zijn jubileum.
en een noot is een noot. Klaar."
Aan repeteren verliest hij geen
tijd. „Als je goed geconcen
treerd bent, dan voel je aan
waar het naar toe gaat. Wan
neer iets onverwachts gebeurt,
ben ik op mijn best. Zo heb ik
eens met mijn oom tijdens een
concours van de fanfare een
duet gespeeld voor sopraan en
tenor. Een modern klassiek
Frans stuk. Daags tevoren had
den we dat voor het eerst samen
gespeeld. Hét is een van de hoog
tepunten uit mijn loopbaan. Dat
was zo verschrikkelijk moeilijk,
maar-zomooi."
De jazz begon voor hem in de ja
ren tachtig in het voormalige ca
fé The Flying Dutchman aan het
Bellemaypark in Vlissingen,
waar Ane Kamstra dé scepter
zwaaide. Vervolgens begon hij
niet de Sessiebandin Desafina
do in Middelburg, Met gitarist
Fred Flohr speelde hij in Jazze-
bel.
Inmiddels geeft hij zelf muziek
les, op dinsdagavond aan enkele
jonge dames en oudere heren
die nog saxofoon willen leren.
„Ik vind het gezellig en krijg die
oude knarren toch nog aan het
spelen. Dat vind ik belangrijk."
Thuis speelt hij nooit, staat zijn
instrument in de gang. „Op je
eentje spelen vind ik niks."
Hans Tabbers
Jan Net (tweede van links), Schut
tershof Middelburg, 1962
Met Gerard Oudenaerde op accor
deon, 1951
trad hij voor het 'eerst op tijdens
een feestavond. En natuurlijk
was da ar pi anist B aby den Toon-
der. Van hém heb ik zo'n beetje
het meeste geleérd."
Baby den Toonder had een band
in Cosey Corner, aan de Vlissing-
se boulevard. Saxofonist was
Adrie Polvliet. Die stopte, Jan
kon hem vervangen. „Op zon
dagmiddag was het terras vol en
speelden wij klassieke stukken.
Een driedelig hoboconcert van
Haydn of het klarinetconcert
van Mozart."
.Cosey Corner was chique. Ver
der had je De File Op de boule
vard. „Daar zag je van alles en
nog wat. Er was wel eens een
knokpartijtje. Geen geouwe
hoer, maar spelen. Zo werkt dat
bij mij. Daarom heet mijn jubi-
leum-cd No nonsense, please...!"
In de jaren tachtig en negentig
maakte Jan Net zeventien jaar
deel uit van de Kopejaks in Rot
terdam. „Wij deden van alles,
van Carnaval tot jazz. Ik kon er
alles in kwijt. Maar we begeleid
den ook vaak artiesten, onder
wie Lee Towers, Anita Meijer,
André van Duin." Daarnaast
maakte hij vier jaar deel uit van
hét dansorkest de Fenders.
Jan Net speelt alle soorten mu
ziek, zonder voorkeur, van klas
siek tot country en carnavalsmu
ziek tot jazz. „Overal steek je
wat van op. Muziek is muziek
gen door naar een competitie,
waarbij nummer een als laatste
te horen zou zijn.
Ruim drie minuten voor het
programma afghelopen was,
kwam mijn nummer. Was ik
nummer een geworden. Tijdens
het laatste stuk sloot de omroep-
ster het programma af en hoor
de je mij op de achtergrond. Dat
vond ik een van de mooiste din
gen die ik ooit hebt meege
maakt. Ik was dertien jaar. Heer
lijk vond ik hét."
Die ervaring gaf voor hem de
doorslag, om in de muziek ver
der te gaan. Toen hij zestien
werd, kreeg hij een saxofoon,
een tenor.
Schade
In de jaren vijftig was het elke
zondag dansen met band Wij-
nen in het Concertgebouw van
Vlissingen. Jan mocht bij die
•band komen. Ook Jan Groene-
woud, onlangs op 92-jarigê leef
tijd overleden, speelde daar met
zijn kwartet. Dat klikte.
Van alle kanten werd aan hem
getrokken. Letterlijk en figuur
lijk. Hij herinnert zich een optre
den voor het lyceum in Terneu-
zen. Meisjes die een foto van
hem wilden, rukten zo heftig
aan zijn mouw dat die scheurde.
Ze hebben die schade later moe
ten betalen, weet hij nog.
Met het trio van Theo Sohier
Met trio Paula 'Koster, eind jaren
zestig
Zestig jaar speelt hij
saxofoon. Soms on
der barre weersom
standigheden. Altijd gedre
ven. Zonder voorkeur voor be
paalde muziek. Hij wil wel al-
tij d improviseren. „Er moet
iets extra's in zitten."
J an Net viert vanavond zijn
jubileum met een muzikaal
feestje in Desafinado in Mid
delburg.
Jan Net is altijd met muziek
bezig geweest. „Het doet je
goed. Als ik hoofdpijn heb en
moet spelen, dan neem ik geen
asperientje. Na een kwartier spe
len is het weg."
Jan kan boeiend vertellen over
zijn muzikale loopbaan, die en
kele generaties beslaat. Colle
ga's die vrienden werden heeft
hij zien komen en gaan. Hij
speelde in tal van orkesten, alle
soorten muziek onder uiteenlo
pende omstandigheden.
„Met carnaval liep het bloed
langs je lippen. Die speelde je
helemaal kapot, Je bent, dan net
zo'n dood vogeltje. Maar je
stond wel te spelen, daar word
je hard van. Hetzelfde met die
streetparades'. Dan kan het
Optreden met Jazzebel, eind jaren negentig
warm zijn, zo'n graad of dertig.
Dan kun je je lol wel op, met je
pakje aan en zo'n stropdas. Op
den duur voel je jezelf afknap
pen. Maar wanneer het minder
wordt, dan moet je doorzetten.
En als je daarin slaagt, kun je
uren verder. Als ik zo'n inzin
king krijg ga ik meestal even
naar het toilet, kijk in de spiegel
en zeg: Janus, kom op, even
doorgaan."
De muziek begon met de harmo
nie, waar veel talent een dankba
re bodem vond. Als tienjarige
hoorde hij zijn oom spelen - Ko
Laroes, een broer van zijn moe
der - tijdens een muziekcon
cours in de Scheldehal in Vlis
singen. „Ik stond achter in de
zaal en hoorde die man. Een on
gelooflijke saxofonist. Hij moest
als laatste optreden en speelde
zo fantastisch."
Theorielessen
Zijn oom reageerde laconiek
„Dat kun je ook leren hoor.
Denk er maar eens over na."
Dat deed hij. Hij nam acht
maanden theorielessen, thuis bij
zijn leraar in Middelburg en
schreef alles met een potlood in
een schrift. Op 20 maart, vier da
gen na zijn elfde verjaardag,
kreeg hij voor het eerst een saxo
foon in zijn vingers. Van zijn
oom. Die zei: „Probeer er maar
eens een geluidje uit te krijgen."
Jan had twee dagen nodig, voor
dat goed lukte. Na negen tot
tienmaanden spelen mocht hij
naar het muziekkorps Excelsior
in Middelburg. Voor het eerst
speelde hij een paaf nummers
mee, óp een saxofoon van dat
korps. Daarom werden mensen
in die tijd lid van een muziekver
eniging. Geld voor èen eigen in-
strument was er doorgaans niet.
Zijn.opa zat ook in de fanfare,
evenals zijn oom enzijri zuster.
Een grote doorbraak kwam toen
hij dertien was. Zij vader wist
van een muziekuitzending op de
Vara-radio, op woensdagmid
dag van vier tot vijf uur, waar
voor je jezelf kon opgeven. Hij
had Jan ingeschreven. Vier men
sen van de omroep kwamen in
Vlissingen naar hem luisteren.
Enige tijd later stond hij in de
studio, waar op een glasplaat
zijn muziek werd opgenomen.
„Een menuet van Mozart, eigen
lijk voor klarinet, maar ik speel
de hét op sopraansax. Dat ding
was zo oud dat het lucht lekte.
De kléppen zaten niet goed. Er
moest altijd water door dat in
strument worden gegooid. Mijn
vader had in een tasje een flesje
leidingwater. Wij met die saxo
foon naar het toilet en dat water
er doorheen. Vervolgens werd
het stuk in een keer opgenomen,
zonder te oefenen."
De beste tien inzendingen gin
