Drillem met de drilboor
PZC
Acteurs staan in
rij voor liedjes
W13
Blige kwestbaar op cd
Monkeys zijn bijdehand
Gorki's Homo Erectus
Jane Austen krijgt snelle
dandy's en een nieuwe kleur
Lourdes mag nog even niet
zaterdag 21 januari 2006
Jan Willem van den Ban (1) en Arjo Klingen zijn allebei visueel ingesteld. Een debuutcd volstond daarom niet en bracht het duo meteen
een dvd uit. foto Lex van Rossen
Het Rotterdamse Dril
lem is een eigenwijs
popduo. Eind 2004 wonnen
ze de Grote Popprijs in de
categorie 'dance'Deze
week debuteren ze niet met
een cd, maar gelijk met een
dvd. Geluid en beeld gaan
samen bij Drillem. Zoals
ook rock en elektro samen
gaan. En muziek enjmago.
Een portret van een eigen
zinnig tweetal dat in maart
uitgebreid gaat touren met
het meiden rocktrio The Tri-
plets en DJ Lady Aida.
Volgens Jan Willem van den
Ban blijken ze multi-inzet-
baar. De man van de 'beats' en
de 'samples' probeert het grote
aantal concerten dat hij met
zijn duo Drillem de afgelopen
jaren gaf te verklaren. En dat
zonder een cd in de winkels.
Noorderslag, Metropolis, Dance
Valley en talloze kleinere festi
vals en clubconcerten. „En tege
lijk vallen we overal buiten", be
nadrukt zangeres Arjo Klingen
het paradoxale karakter van het
project. „Overal wordt in eerste
instantie toch een beetje vreemd
tegen ons aangekeken."
De Rotterdammers zijn ook an
ders dan andere popgroepen. De
ze maand debuteren ze met een
dvd, maar dat is niet het enige
opmerkelijke. Het tweetal nam
van alle nummers ook nog eens
zowel een elektro- als een roek-
versie op. Voor elk wat wils.
Bij de DVD-presentatie, half ja
nuari in Amsterdam, was er ook
een primeur. Een drumstel op
het podium. Jan Willem gaat er
achter zitten. Rood kostuum. Ar
jo, met een basgitaar bij de zang-
rfiicrofoon,overwegend in het
wit. Een beetje als The White
Stripes, maar dan omgekeerd.
En ze rocken. Ze verbazen. Zo
zeer dat de presentatie opmerke
lijker is dan de liedjes zelf. Rock
of elektro? Allebei, in dit geval.
Want er draait nog wel degelijk
een schijf met 'beats' en 'samp
les' mee. Drillem is in de eerste
plaats 'pop' en niet voor één gat
te vangen. „Het één is bij ons ei
genlijk voortdurend een logisch
gevolg van het ander", zegt Jan
Willem. „We hadden een paar
jaar geleden samen een demo ge
maakt door elkaar muziek op te
sturen en daarmee thuis aan de
slag te gaan. Dat bleek aan te
slaan. Mensen vroegen ons om
te komen optreden en zo waren
we van de ene op de andere dag
plots een bandje. Tegen wil en
dank, eigenlijk.
Veejay en
Toen zijn we daar over gaan na
denken. Hoe zoiets moest. We
zijn allebei nogal visueel inge
steld en wilden wél iets met beel
den. Een vriend van ons had
software ontwikkeld waardoor
je heel snel ook tijdens het musi
ceren kon 'veejayen'. Dus die vi
deo's bij onze concerten waren
al snel vanzelfsprekend."
„En als we nu dus met een gewo
ne cd waren gekomen, dan had
dat toch geen goed beeld gege
ven van wat we zijn", vult Arjo
aan. De rockversies van de lied
jes zijn eigenlijk al net zo van
zelfsprekend tot stand geko
men, vervolgt ze. „We hadden
de Grote Prijs van Nederland ge
wonnen en kregen daarom twee
dagen opnametijd in de dure
Wisseloord Studio aangeboden.
Maar wat moesten we daarmee?
Al onze liedjes hadden we al ge
woon thuis, met de pc vatsge-
legd. Zo gaat dat in de dance. Al
leen elektronica en zang. Toen
kwamen we op het idee om al
die liedjes gewoon nóg een keer
te spelen. Maar dan met analoge
instrumenten. Gitaar, bas en
drums."
Arjo speelde gitaar. Jan Willem
had een verleden als drummer.
En ze slaagden er in om van een
dozijn elektrosongs volkomen
synchroon rockversies op te ne
men. Die synchroniteit is belang
rijk, want daardoor zijn de bij
behorende videoclips op de
DVD onder beide versies te plak
ken.
Namen die in recensies regelma
tig als referenties terugkeren
zijn het Amerikaanse feministi
sche lesbo-trio Le Tigre en de
Canadese 'shockrock'-ster
Peaches. „Ja, ik weet het", zegt
Arjo. Maar hoewel ik zeker ge
loof dat wij wat te melden heb
ben, is hét niet op de confronte
rende wijze van de acts die jij
noemt. Ik denk eigenlijk dat je
een sterker feministisch state
ment maakt als je als vrouw se
rieus iets bereikt in de muziek."
Föhn
En muziek is bij Drillem méér
dan muziek. Ook de verpakking
ervan is tot in de puntjes ver
zorgd. Imago, vormgeving, pre
sentatie. Consequent overal die
getekende figuurtjes. 'Hij' met
een drilboor en 'zij' met een
föhn. „We willen ook in dat op
zicht heel erg 'pop' zijn", zegt
Jan Willem. „Het is een interes
sante manier om mensen binnen
te halen. En als je ze eenmaal
aan de haak hebt kun je ze ver
der meevoeren waarheen jij
maar wilt. Een vriend van mij
vertelde me dat hij nog altijd in
de lach schoot als hij maar er
gens een boormachine zag. Dan
moest hij meteen aan Drillem
denken. Is dat niet prachtig?"
Peter Bruyn
Concert op 28 januari in Xinix
in Nieuwendam.
Reese Witherspoon en
Joaquin Phoenix mochten
afgelopen maandag de Golden
Globes voor hun vertolkingen
van countrylegende Johnny
Cash en diens vrouw, zangeres
June Carter Cash, in de biografi
sche film Walk The Line mee
naar huis nemen.
De Globes die de acteurs voor
de waarheidsgetrouwe invulling
van hun rollen ontvingen, kre
gen ze niet in de laatste plaats
vanwege hun zangkwaliteiten.
Reese en Joaquin hebben de hits
en de optredens van hun perso
nages namelijk zelf ingezongen.
Ze sluiten zich daarmee aan bij
een lange rij acteurs die zelf hun
vocale vermogens in biografi
sche films laten zien.
Resultaat
Het resultaat van de inspannin
gen van Reese en Joaquin is al
voor de Nederlandse première
van Walk The Line, op 2 februa
ri, te beluisteren, want de bijbe
horende soundtrack ligt vanaf
23 januari in de winkels. Opval
lend genoeg is het schijfje, met
Cash-hits als Walk the line en
Ring of fire, vrijwel compleet
volgezongen door de twee ac
teurs.
Terwijl beiden hebben laten we
ten na hun country-uitstapje
niet snel nogmaals de opna
mestudio's in te zullen duiken,
krijgen andere zingende acteurs
na hun acteer-zang activiteiten
juist de smaak van het zingen te
pakken.
Zo raakte Kevin Spacey na op
names voor Beyond The Sea
(2004), waarin hij jaren '50 zan
ger Bobby Darin vertolkt, der
mate enthousiast dat hij na het
filmen op tournee door de VS
ging en in diverse steden Darins
grootste hits bracht.
Een totaal ander verhaal is het
succesvolle Ray, een biografie
over het leven van Ray Charles.
Jamie Foxx werd na zijn Oscar
winnende performance als Ray
gegrepen door de muziekbizz.
Hoewel Foxx in eerste instantie
zijn muziekscènes playbackte,
mocht hij op de bijbehorende
soundtrack voor Ray wél een
aantal Charles-imitaties ten ge
hore brengen. En dat smaakte
naar meer.
Rob Bolland: „Voor Foxx is Ray
een enorme opstap geweest. Hoe
wel hij in de film niet gezongen
heeft, gaf Ray hem geloofwaar
digheid als uitvoerend artiest.
Hierna heeft hij meegezongen
op het lied Golddigger van rap
per Kanye West en daar hoorde
je dat hij Ray duidelijk imiteer
de, zijn bijdrage klonk als een
oude Ray Charles-sample. Nu
heeft hij in de VS bovendien net
een succesvol nummer één-al
bum uitgebracht (Unpredicta
ble).
Brood
De successen van Walk The Li
ne en Ray ten spijt is voor Wild
Romance, de Nederlandse bio
grafische film over het leven
van Herman Brood met in de
hoofdrol Daniël Boissevain,
voor een andere aanpak geko
zen. In de film, die op 5 novem
ber 2006, vijf jaar na het overlij
den van Herman, in Nederland
uitkomt, neemt Daniël wel de
microfoon ter hand, maar dan
om er kundig mee te playbac
ken. Ook op de tegelijkertijd te
Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon blijken gouden kelen te heb
ben in de biografische film over Johnny Cash. foto GPD
verschijnen soundtrack zal Da
niël geen noot zingen. Koos van
Dijk, manager van Herman
Brood en mede-initiatiefnemer
van het project, verklaart: „Hij
kan zingen, maar hij gaat dat
niet doen. Ik ben er sowieso van
af het begin af aan geen voor
stander van geweest dat iemand
Herman zou imiteren. Herman
heeft namelijk zoveel fans en
het ligt zo gevoelig. Ook is Her
mans tempo niet na te doen. Wie
kan dat? Dan zou je bij wijze
van spreken een gram speed
moeten nemen."
Thalia Brandt
Mary J. Blige is de onge
kroonde koningin van hip
hop en soul. Ook op haar zeven
de cd, The Breakthrough, viert
drama hoogtij. Daarin is ze ge
loofwaardig door zich openhar
tig en kwetsbaar op te stellen.
De zangeres is de afgelopen tien
jaar uitgegroeid tot een rolmo
del naar wie wordt geluisterd.
Ze zingt aangrijpend over het
gemis van een vader tijdens
haar tienertijd en laat zich bij
staan door grootheden als 50
Cent (in het sterke MJB Da
MVP, een remake van Hate It
Or Love It van The Game). In
About You is niet toevallig een
sample te horen van Nina Simo-
ne. Binnenkort speelt Blige de
rol van de jazzlegende in een
film over haar leven. Verrassend
hoogtepunt is het duet met Bo
no in de furieuze uitvoering van
U2's klassieke rocksong One.
Peter van der Heide
Mary J Blige: The Breakthrough
- Geffen/Universal, 73.17 min
Het lijkt maar niet op te hou
den, de stroom aan energie
ke, catchy bandjes uit voorname
lijk Groot-Brittannië. Arctic
Monkeys veroorzaakt met een
demo-ep al maanden veel ru
moer, dat met dit debuut alleen
maar zal toenemen. Deze keer
geen eighties-sound, maar felle
en rauwe pop die minstens zo
dansbaar en aanstekelijk is als
Franz Ferdinand - en veel op
windender dan diens laatste
richtingloze plaat.
Arctic Monkeys is meer
rock-'n-roll en minder trendge
voelig dan de meeste hypes van
dit moment, maar ook deze jon
gens zijn geen wereldverbete
raars. Ze klinken als onvermoei
bare, intelligente popfanaten
die leven voor het moment. Dan
sen, opwinding, euforie. Dat
doel, waar de levendigheid van
de huidige popscene in feite om
draait, is misschien oppervlak
kig, maar als bands daarvoor
zo'n vlijmscherpe, bijdehante
toon hanteren als de Arctic Mon
keys zijn ze waardevol genoeg.
Maaike Borst
Arctic Monkeys: Whatever Peop
le Say I Am, That's What I'm
Not - Domino/Munich, 41.02
Het vorige album, Plan B
(2004), was voorzien van
een nog onbespeelde cd-r 'voor
uw legale kopie'. Deze keer
geeft Gorki zijn fans gewoon
twee voorbespeelde cd's cadeau.
Identiek, afgezien van twee bo
nustracks op een van beide
schijfjes.
De constatering van twee jaar
terug blijft overeind. Sinds het
verscheiden van The Scene en
Tröckener Kecks zijn we voor
goede Nederlandstalige poprock
vooral aangewezen op onze zui
derburen.
Gorki overtreft zichzelf op Ho
mo Erectus, waarop het tragi
sche levensverhaal van de Russi
sche kosmonaut Joeri Gagarin
als een rode draad door de tek
sten loopt. Frontman Luc de
Vos - tevens publicist en Beken
de Vlaming - is niet de grootste
zanger op aarde, maar zijn we
reldbeeld en zijn vertaling daar
van in liedteksten vol zelfspot
en melancholie is uniek.
Ongeveer de helft van de songs
is (min of meer) akoestisch, in
de overige nummers geeft Gorki
vol gas. Zeer intrigerend.
Martin Groenevvold
Gorki: Homo Erectus - Lipstick
Notes/Pias, 53.23 min.
De boeken van Jane Austen
ondergaan een 'extreme
makeover'. In mei liggen de op
gefriste uitgaven in de winkel.
De omslag wordt 'klassiek ro
mantisch'. Dus glossy met pas-
telkleurige tinten, snelle dan
dy's en Regency-schoonheden
met hoeden.
De 'makeover' is bedoeld om de
verkoop van zes boeken van Ja
ne Austen, zoals Sense and Sen
sibility en Pride and Prejudice,
met name in supermarkten en in
vliegveldboekwinkels te stimule
ren.
De eerste kritiek op dit plan om
Austen 'te trivialiseren' is al
geuit. Patricia Clarke van de
Londense afdeling van de Jane
Austen Group vindt het jammer
dat alles tegenwoordig gepopu
lariseerd moet worden. „Austen
is klassiek en puur."
Volgens Harriet Evans van uitge
verij Headline zijn de romans
van Austen altijd op een veel te
droge en academische manier
aangeprezen. „Het is zo jammer,
omdat ze het archetype is van
de populaire schrijver. Ze is de
peetmoeder van de moderne
vrouwenfictie."
Volgens Clarke wordt Austen op
deze manier als een soort Bou-
quetreeks-auteur neergezet.
Evans van Headline ontkent dat
ten stelligste. „We gaan Austens
boeken niet uitgeven zoals die
van Barbara Cartland of Daniel
le Steel."
Patrick Stokes van de Jane Aus
ten Society heeft laten weten er
niets op tegen te hebben. „Iede
re publiciteit is goede publici
teit, zolang het allemaal binnen
de grenzen van het betamelijke
gebeurt." GPD
Madonna heeft haar doch
ter geweigerd om auditie
te doen voor een rol in de nieu
we Harry Potter film. De negen
jarige Lourdes zal nog even moe
ten wachten met de showbizz.
Honderden meisjes tussen de
dertien en zestien jaar schreven
zich in voor de audities. Alle
maal dromen ze ervan de rol
van Luna Lovegood te vertolken
in de film Harry Potter en de Or
de van de Feniks. Ook Lourdes
was ervan overtuigd dat zij een
grote kans zou maken voor de
rol, ondanks haar jonge leeftijd.
Ze ziet er ouder uit en acteert
als een tienermeisje, liet ze Ma
donna weten. Maar haar moeder
besloot anders. Lourdes moet
nog een paar jaar wachten voor
dat ze kan bepalen wat ze met
haar toekomst wil doen. Madon
na verwacht overigens wel dat
Lourdes haar in de wereld van
entertainment zal volgen. „Ze is
erg muzikaal, zingt best goed en
ze is een ongelofelijk goede bal
lerina."
