Ontheemden
op zoek naar
herrijzenis
R
Nooit meer op vakantie
in een hotel
Stacaravan met
houten opgang
R*
,Y
Tussen
ruïne
en de
nieuwe
stad
m
r~~rrr~^
5.-
zaterdag 31 december 2005
I-Ik
"Sd: 'i
r"
s2f r
:<V«è
W>43«S
foto Steve Pope/EPA
Hoe raap je je leven weer bij elkaar na een omvangrijke ramp als
orkaan Katrina, die op 29 augustus een spoor van vernieling trok
over de zuidkust van de Verenigde Staten?
New Orleans ligt nog steeds voor tweederde in puin. Veel inwoners
zijn ontheemd. De wederopstanding gaat tergend langzaam.
De negenjarige Mariah staat met
haar 'tante' Stephanie te wach
ten op de schoolbus. Zelf gaat zij
niet meer naar school. „We zijn te
stom. Dat hebben ze tegen ons ge
zegd." De knalgele bus komt voorrij
den. Met veel gekrijs rennen enkele
kinderen de lobby van hotel Days
Inn binnen, in de hoop dat er nog
warme chocolademelk is.
Dit hotel langs een snelweg in Baton
Rouge zit nog steeds voor bijna 60
procent vol met evacués van Katri
na. Kamer 148 is al bijna drie maan
den de vaste verblijfplaats van
Stephanie Miller (32), haar man Ran
dy, Samantha (13), Randy jr. (11),
Ryan (7) en pitbull Baby. Zoon Ryan
is degene die net thuiskwam van
school. De andere twee krijgen les
van hun moeder, althans dat is de be
doeling, zodra de staat Louisiana de
aanvraag voor thuisonderwijs heeft
goedgekeurd.
Het vijftal slaapt in twee twijfe
laars. Verder herbergt de ruimte van
drie bij vijf meter een rek met kle
ding, een kast met tv, een magne
tron, koelkast, kookplaatje, friteuse
en elektrische stoofpan, twee plastic
voorraadkasten, een laptop en een
spelcomputer. Baby zit in de badka
mer als er bezoek is.
In eerste instantie woonden zij met
32 mensen en 21 dieren in een wo
ning met twee slaapkamers, dus dit
is al een verbetering. Veel van de
spullen heeft Stephanie zelf aange
schaft, met hulp van een voorschot
van de overheid. „Alles wat ik heb,
staat hier." Stephanie haalt de fo
to's tevoorschijn. Daar woonde zij,
in St. Bernard Parish, anderhalf uur
autorijden hier vandaan. St. Ber
nard Parish grenst aan het distinct
Lower Ninth Ward van New Or
leans en vormt voor veel mensen het
bewijs dat de federale rampenbestrij
dingsdienst Fema kleurenblind is.
De inwoners van dit arme en overwe
gend blanke district zijn net zo har
teloos in de steek gelaten als de ar
me zwarte bewoners van New Or
leans.
Trailer
Stephanie en haar gezin wachten op
een trailer, zodat ze terug kunnen
naar St. Bernard ook al is daar geen
werk voor echtgenoot Randy. „De
aanvraag is al maanden geleden
goedgekeurd, maar we wachten nog
steeds." Ze hebben nu al verschillen
de keren te horen gekregen dat ze
het hotel uit moeten, omdat de Fema
niet meer betaalt, maar het laatste
ultimatum van 15 december is inmid
dels opgeschoven tot februari.
In kamer 150 woont de beste vrien
din van Stephanie: Nicole Chitten
den (31), de moeder van Robert jr.
(10), Mariah (9) en Coby (6). „We
zijn zusters. We hebben elkaar als
kinderen geadopteerd." De dag dat
ze elkaar bij toeval tegenkwamen in
Baton Rouge is voor Nicole de enige
hoopvolle dag van de afgelopen
maanden.
Nicole ziet er bleek en ongezond uit.
Dit voorjaar is er een tumor ontdekt
in haar hoofd, zegt ze. „Ik ben geope
reerd. Ben bestraald en nu moet ik
eigenlijk nog een chemokuur. Ik
moet eerst een plek vinden om te wo
nen, maar er is niks te vinden." Hoe
sneller ze weg kunnen, hoe beter,
zeggen de twee vriendinnen. Stepha
nie: „Ik hoef nooit meer op vakantie
in een hotel."
Ans Bouwmans
Willie Simmons (54) maakt er
geen geheim van dat hij van
goud houdt. Het gele edelmetaal
glimt en glanst bij zijn polsen en
hals. Hij houdt ook van diamanten,
maar net voor Katrina was hij zijn
oorbellen een beetje zat. „Ik had
voor elke dag een stel." Hij liet ze
achter toen hij evacueerde, zegt hij.
Daar heeft hij nu spijt van.
Willie staat op zijn minieme houten
veranda, eigenlijk niet meer dan een
houten opgang naar de deur van zijn
stacaravan. Hij heeft een snoer kerst
lampjes om de spijlen gewikkeld, en
zodra hij heeft uitgezocht hoe hij het
stopcontact buiten aan de gang
krijgt, gaan de lichtjes aan.
Niet dat hij zelf erg in de stemming
is. „De kinderen, hè", zegt hij schou
derophalend. „Die eisen dingen."
Hij heeft drie tieners, die hun dagen
doorbrengen in de caravan tot zij in
januari naar school kunnen. „Hun
derde school sinds september. Het
valt niet mee voor hen.Simmons
vindt dat hij niet mag klagen. „We
hebben nu privacy. Dat is geweldig.
De caravans zijn gloednieuw. Ik heb
een eigen slaapkamer en er zijn
slaapbanken voor de kinderen. We
hebben een douche. Het kon beter,
maar dit is goed en gerieflijk; en ik
hoef niets te betalen behalve het
gas." Hij heeft een arbeidsonge
schiktheidsuitkering, maar daar
kun je niet van leven, zegt hij. Dat er
een auto voor de caravan staat,
houdt hij liever geheim, want dan
loopt hij het risico geen voedselbon
nen meer te krijgen.
Tot twee weken geleden zat hij met
zijn kinderen in een opvangcentrum
in Gonzales. Toen dat dicht ging, ver
huisde hij met alle overgebleven eva
cués uit congreshal Lamar-Dixon
naar deze afgelegen kleine camping
met 35 caravans langs de Mississip
pi, ingeklemd tussen de katholieke
kerk St. Michael en een koloniale
woning.
Bestuurders en bewoners in de regio
zijn niet al te enthousiast over trai
lerparken vol evacués in hun achter
tuin, dus het is al heel wat dat de ei
genaar van de plantage hen zo harte
lijk verwelkomde.
Dit is letterlijk en figuurlijk een we
reld verwijderd van New Orleans,
waar Simmons vandaan komt. De
kinderen gingen te voet naar school,
straks moeten zij om zes uur op om
de schoolbus te kunnen halen. Het
dichtstbijzijnde dorp, Convent, ligt
kilometers verderop.
De oud-inwoner van het district Lo
wer Ninth Ward van New Orleans
placht zijn tijd door te brengen met
vrienden. Een balletje gooien, dooi
de parken lopen, naar de muziek-
clubs.
Hij mist zijn stad, maar teruggaan?
„Ik vind het niet prettig om in dit
niemandsland te leven, maar waar
moet ik heen? Ik leef bij de dag. Ik
heb nog geen plan. Ik ben al blij dat
ik een plek heb om te leven."
Ans Bouwmans
Rick Hoffer (40) is weer terug
in Uptown, samen met zijn
zwangere vrouw Angie (30). Hier
in het wat hoger gelegen zuiden
van New Orleans kwam het water
een halve meter hoog. Hij is aan
het klussen aan zijn statige heren
huis.
Problemen zoals rot of aantasting
door termieten zijn flink verergerd
door het vocht. De bedrading en
elektrische apparatuur moest wor
den vervangen. De schade bleef be
perkt: zo'n 45.000 dollar. „Mijn
wijkje redt het wel", zegt Rick.
„Alle buren zijn terug." De Hof-
fers wonen in het overgangsgebied
van leefbaar New Orleans naar ruï
ne.
,,'s Avonds rijd ik wel eens vaker
naar Lake Pontchartrain. Dat is
tien kilometer naar het noorden.
Dan zie ik bijna nergens licht. Ik
denk dat minder dan een half pro
cent van de huizen bewoond is."
Rick werkt bij een ingenieursbu
reau dat sinds Katrina is verhuisd
naar Baton Rouge. De Loyola uni
versiteit waar Angie werkt, heeft
flink wat mensen moeten ont
slaan, maar ook zij heeft haar
baan nog. „In eerste instantie wil
den wij weg uit New Orleans, voor
al mijn vrouw. Toen zij zag dat
haar ouders in Kenner (een buiten
wijk van New Orleans, red.) ble
ven, is zij van gedachten veran
derd."
New Orleans is een 'speciale en
unieke stad', zegt Rick. „Ik hoop
dat het karakter behouden wordt,
maar dat de negatieve kanten, zo
als de criminaliteit en verwaarlo
zing, verdwijnen en als ze huizen
neerhalen, dat ze het dan in de
stijl van New Orleans opbouwen.
We wonen hier dicht op de straat.
Dat bevordert nabuurschap."
Wederopbouw
Rick heeft in Florida gezien wat
een krachtige orkaan (Andrew,
1992) kan aanrichten. „Ik zie niet
hoe je hier in een korte tijd een
enorme herleving van de grond
kan krijgen. Wederopbouw is een
langdurig proces." Het is interes
sant om er deel van uit te maken,
zegt hij.
Rick hoopt dat zijn geadopteerde
thuisstad het redt. „Mensen ko
men weer naar New Orleans, om
dat ze nog werk hebben. Of omdat
ze anderen zien terugkeren en
weer deel willen uitmaken van
hun sociale netwerk, hun buurt.
Ze keren terug als ze geloven dat
ze beschermd worden door de dij
ken. Niets is onfeilbaar. Maar dij
ken die bestand zijn tegen een cate
gorie 5 orkaan zijn een belangrijk
symbool."
Ans Bouwmans
