PZC
iivf ^UUü
Mama, ik wil net als jij moeder
worden en biertjes tappen
Zaterdag miste hij, maar zijn
penalty's gaan er bijna altijd in
jILJ.
-J
Z./1 L/S LLLrL
U>,
Lit*.'
zaterdag 24 december 2005
fotografie Ruden Riemens
En dat ze niet in de horeca terecht mag komen, die
wens spraken Corine en Eric Lokker uit Vlissin-
gen zes jaar geleden terloops uit. De wensgedach-
te was gekscherend bedoeld. Alles wijst erop dat
hun dochter Isabelle Lokker zich niet veel aan
trekt van de opmerking. „Ze houdt van mensen, is heel so
ciaal en is op haar best als ze onder veel mensen is. Laatst
zei ze: mama, ik wil net als jij moeder worden en biertjes
tappen."
Corine en Eric Lokker runnen het feestcafé de Fun Pub,
voorheen 't Spinnewiel, in Vlissingen. „Vandaar dat we
destijds die opmerking maakten. Het belangrijkste is na
tuurlijk dat ze gelukkig wordt. En als ze dat is met een
baan in de horeca, dan is dat zo", zegt Corine Lokker.
Isabelle werd 15 oktober 1999 om 13.35 uur geboren in het
ziekenhuis Walcheren. Vienna was er zes jaar eerder.
„Twee dochters die heel verschillend zijn. Het zijn eikaars
tegenpolen. Vienna kijkt de kat uit de boom en is rustig.
Omdat wij veel werken, is zij soms het tweede moedertje
van Isabelle. Isabelle is ondernemend, houdt van drukte en
is ondeugend. Ze zoekt naar grenzen. Dat baart me wei
eens zorgen", zegt Corine.
In zes jaar kan je veel levenservaring opdoen. „Dat geldt
voor ouders en kinderen", zegt Corine en lacht. Ze denkt
aan de verhuizing van Vlissingen naar Den Osse, die niet
bracht wat ze ervan verwacht hadden. Het beheer van het
feestcafé werd aan een ander overgelaten en familie Lok
ker opende in Den Osse bij Zierikzee een Mexicaans restau
rant. „Ik liep al heel lang met de gedachte rond om een res
taurantje te beginnen. Ongeveer twee jaar geleden hebben
we onze kans gegrepen."
Het was een grote verandering. „Isabelle bijvoorbeeld ging
van de Theo Thijssenschool in Vlissingen naar De Schoe
ner. Oftewel van een basisschool met 400 leerlingen naar
80 leerlingen. We woonden boven het restaurant en de kin
deren waren er vaak te vinden. Isabelle hield ervan als er
veel gasten waren."
Maar na de zomer werd het er erg rustig en de familie
kreeg heimwee naar Vlissingen en het leven dat daarbij
hoorde. „De stilte in de winter kwam op ons af. We verlang
den naar een drukker leven, zoals we gewend waren in de
Fun Pub."
Het Schouwse uitstapje, eindigde in een teleurstelling,
maar toch hebben ze er geen spijt van. „Als we de stap niet
gewaagd hadden, dan hadden we onszelf het verwijt kun
nen maken dat we niets geprobeerd hebben. Je moet dro
men proberen na te jagen Als je niets doet, word je niet
wijzer."
Terug in Vlissingen hadden ze direct werk, maar ze had
den geen huis naar hun zin. Ze kwamen op de wachtlijst
voor een huurwoning en moesten in de tussentijd in een va
kantiewoning leven. Een paar maanden later kregen ze een
telefoontje van de woningcorporatie dat er een huis vrij
kwam in Bossenburgh. „We wonen nu ongeveer een jaar
hier. Het is een tussenstap. We kijken uit naar een nieuwe
woning in een andere buurt, waar ik mijn kinderen ook
s avonds buiten durf te laten spelen. Isabelle ziet geen ge
vaar."
Het echtpaar Lokker vindt dat de wereld er niet vrolijker
op is geworden. „De criminaliteit is toegenomen en de sa
menleving is harder, onverschilliger geworden. Door alle
nare dingen die er gebeuren, zowel ver weg als dichtbij,
word ik vanzelf banger. Ik wil mijn kinderen beschermen,
omdat ik bang ben dat hen iets overkomt. We kunnen onze
ogen niet sluiten voor een gewelddadige samenleving."
15 oktober 1999
Ze stelt zichzelf de vraag: Wie had zes jaar geleden kunnen
bedenken dat de politie voorschrijft dat er een beveiligings
man in een zaak als de Fun Pub moet zijn? „Bij ons is nooit
rotzooi. De sfeer is goed. Maar toch moet er een portier aan
de deur staan."
De klanten in de Fun Pub komen voor een avondje ver
maak. „Toen we net begonnen, hadden we veel Schotse
klanten. We draaiden softe rock. Er was nooit gedonder
tussen Schotten, Nederlanders en Engelsen. Het was feest.
De laatste jaren zijn er veel Portugezen, Spanjaarden en
Nederlanders. Ook dat is weer een goede mix. We draaien
nu vaak salsa. Dat is de enige verandering. De sfeer is on
veranderd goed."
Voor de kinderen is geen plaats in de Fun Pub. ..Ik neem ze
overdag heel soms mee, maar 's avonds niet. Het zakelijke
en privéleven hebben we strikt gescheiden. Als we boven
de zaak zouden wonen, zou ik gemakkelijk inspringen aan
de bar als het druk is. Dan kunnen de kinderen aandacht
te kort komen en het café als hun woonkamer gaan zien.
Daar zijn ze nog even te jong voor.
Edith Ramakers
faei-d
17 november 1999
Ze besloten hem Sjoerd te noemen. Want Sjoerd is
een stoere naam.
En: is Sjoerd een stoere jongen geworden?
Moeder Marleen: „Vind ik wel. Maar Sjoerd is
ook een jongen met voelsprieten, hij is heel ge
voelig voor sfeer, houdt van gezelligheid. Simpel voor
beeld: wanneer Peter en ik allebei vrij zijn en we zijn met
z'n allen thuis, kan Sjoerd het nooit nalaten om te zeggen:
'Fijn, hé?' Sociaal is hij ook. Als hij ergens een snoepje
krijgt, is het altijd: 'Maar ik heb ook nog een broertje,
hoor'."
Vader Peter. „Hij is slim, handig, kan rekenen, is naar
mijn idee goed met taal - je hoopt dat hij zijn talenten op
pakt; dat hij niet net doet als ik - ik heb er te weinig mee
gedaan."
Des morgens, zo rond het tijdstip waarop het duister dag
licht wordt, dat zijn voor Peter Kastelein en Marleen van
der Vliet de mooiste momenten van het bestaan. Het wak
ker worden, als de kinderen aan hun bed staan of al stille
tjes bij ze onder de dekens zijn gekropen; dat geeft zo'n
warm gevoel. Marleen: „Voor mij is het steeds weer het fijn
ste ogenblik van de dag."
Ze hebben er inmiddels drie: Sjoerd (6), Youri (4) en Levi
(1)
Ring nummer 1 in Nieuwdorp. Ze wonen, schuin tegenover
het café, in een voormalig politiebureau. Waar nu de eetta
fel staat, bevonden zich vroeger de arrestantencellen. Va
der Peter naast de kerstboom, moeder Marleen in de fau
teuil, Levi in de box, Youri roetsjt met een speelgoedkroko
dil onder zijn arm door de kamer en Sjoerd vertelt:
Dat hij op de Regenboog zit, in groep 2. In zijn eigen klas
zitten ook leuke kinderen, hoor, maar Roderick is zijn bes
te vriend en die zit een groep hoger.
Knutselen doet hij graag; Pokemonkaarten maken, daarin
is hij goed. En in de blokkenhoek, daar zit hij vaak; daar
bouwt-ie gewoon maar wat, en ziet wel wat het wordt. Een
map, die heeft hij ook op school: als je iets goed hebt ge
daan, plakt de juf er als beloning een mooie sticker in.
Twee juffen heeft hij: juf Inge en juf Anneke. Juf Inge is de
liefste, want van haar mag hij het meest.
Voetballen, mooi man! Bij de mini-F'jes. Zaterdag nog
twee wedstrijdjes gespeeld. Tegen De Bevelanders. Dacht
hij. Een keer gelijk en een keer gewonnen. Of zoiets.
Sjoerd weet het niet zo heel zeker meer. Hij weet wél dat
hij een strafschop miste.
Jammer, want een penalty van Sjoerd gaat er bijna altijd
in. Wat hij speelt - spits? Welnee, Sjoerd staat overal, gaat
voor elke bal
Hij groeit op in een wereld, waarin het steeds harder toe
gaat. Daarvan zijn z'n ouders zich bewust. Peter: „Het is
één van de redenen waarom we hem op een christelijke
school hebben gedaan. Je krijgt daar iets mee waarvan je
in elk geval niet slechter wordt. Ik wil niet beweren dat
dat op een openbare school wel zo is, maar de sfeer enzo is
er altijd leuk. Het is een beetje een Balkenendeschool, zeg
maar, veel normen en waarden." Marleen: „Dat vinden wij
heel belangrijk. Het is belangrijk dat kinderen anderen le
ren te begrijpen. Dat proberen wij ze ook bij te brengen:
verdraagzaamheid - zorg voor je wereldje, zorg voor el
kaar, neem het voor elkaar op."
Sjoerd is trots op zijn broertjes. Vertelt dat Levi al 'pappa,
pappa' kan zeggen en dat Youri heel erg zijn best doet op
school. Met Youri speelt hij vaak. Maar soms maken ze ru
zie. Als Youri aan zijn Gameboy zit bijvoorbeeld. Dan
wordt Sjoerd boos.
Want hij is al in de level van de lava, en als het game over
is, ga je steeds een level terug.
Acht jaar zijn Peter en Marleen (zij heeft een eigen kapsa
lon) nu bij elkaar. Nee, niet getrouwd. Marleen, lachend:
„Ik kon kiezen, trouwen of een kindje. Ja echt, zo is het ge
gaan. Trouwen én vader worden, die stap was voor Peter te
groot." Peter: „Of je nu samenwoont of trouwt, wat maakt
het uit? Ik was destijds het vrijgezellenleven gewend, veel
stappen en dat soort dingen. Stappen en voetballen, daar
ging al mijn geld aan op. En dan ineens naar een wat bur
gerlijk leven, dat, is geen makkelijke omschakeling."
Begrippen als liefde en angst hebben sinds de geboorte van
Sjoerd voor Peter Kastelein en Marleen van der Vliet een
heel andere betekenis gekregen. Marleen: „Dat geldt voor
mij zeer zeker. Toen Sjoerd ter wereld kwam, ben ik een an
der mens geworden. Ik was nooit echt bang uitgevallen,
maar sinds hij er is wel. Angst in het verkeer bijvoorbeeld
- bang dat er iets gebeurt bij het oversteken
Een ongelooflijk wonder, schreven Peter en Marleen woens
dag 17 november 1999 op het geboortekaartje van Sjoerd.
„Een wonder ja, dat vinden we nog steeds; de ene dag is
het een enorm vervelend wonder, de andere dag is het een
fantastisch wonder."
Willem van Dam
