PZC
Z'
liÜfu J 2JJUÜ
Een koekje van eigen deeg
zegt mijn moeder gekscherend
Kinderen worden weerbaar als
ze in hun eigenwaarde geloven
IJS£ 'JJZ',
£fui ei>alda
r> £Urll
zaterdag 24 december 2005
fotografie Ruden Riemens
nder twee foto's van vrolijk lachende kinderen is
1 aan de muur nog net genoeg plek voor één nieuw
f lijstje. Komt dat even goed uit, want in maart ver
wachten Erwin en Nelly van Liere-Frijhof uit
Cadzand hun derde telg.
Nelly doet alleen het woord, haar man zit op de baan. Er-
win is internationaal vrachtwagenchauffeur en daardoor
op weekdagen niet of nauwelijks thuis. En dus staat Nelly
vijf dagen in de week alleen voor de taak om Esmeralda (6)
en Mamix (4) op te voeden.
Lastig? Ja, soms. „Toen Mamix nog maar een paar weken
oud was, kreeg hij het RS-virus, een bronchitis die na ver
loop van tijd weer overgaat. Maar in eerste instantie wis
ten we niet wat het was, Marnix lag anderhalve week in
het ziekenhuis in Terneuzen. Toen stond het huilen me een
tijdje nader dan het lachen, ook omdat je op zulke momen
ten graag hebt dat je man in de buurt is", vertelt Nelly.
In het weekend neemt Erwin een hoop taken op zich. Nel
ly: „Als papa op vrijdag thuiskomt, besta ik niet meer,
hoor. Dan lopen ze helemaal met hem weg. Is toch ook lo
gisch? Erwin doet hen in het weekend bijvoorbeeld in bed
en bad. Esmeralda gaat er vrij makkelijk mee om dat haar
vader na het weekend weer een aantal dagen van huis is,
Mamix heeft daar veel meer moeite mee. Hij mist hem
echt. We dachten dat gevoel wat weg te nemen door hem
elke dag even met papa te laten bellen. Maar dat leverde
aan de ene kant van de lijn een huilende Marnix op en aan
de andere kant een papa met een brok in zijn keel. Nu pro
beren we hem er telkens vooraf zo goed mogelijk op voor te
bereiden."
De job van Erwin heeft dus duidelijk zijn weerslag op het
reilen en zeilen van het gezin Van Liere. Is niet anders, het
hoort erbij, al geeft het af en toe ook wat zorgen. „Erwin
doet bijvoorbeeld ook transporten naai- Frankrijk. Toen
daar in november de ene na de andere nacht auto's in
brand werden gestoken en Edwin naar Lyon moest, maak
te ik mij toch wat zorgen Hoewel ik angstiger ben voor
aanslagen in de buurt, bijvoorbeeld op de kerncentrale in
Borssele en Dow in Terneuzen. We proberen Esmeralda
soms ook wat van die negatieve zaken uit te leggen. Ten
minste, als ze er zelf naar waagt. Bijvoorbeeld toen ze in
de krant een foto van een brandende auto in Frankrijk zag.
Hebben we haar uitgelegd dat heel stoute mensen dat had
den gedaan."
Zes jaar geleden spraken Erwin en Nelly in de PZC de
wens uit dat hun eerste kind een gezond, vrolijk en sociaal
mens zou worden, die goed voor haar medemensen zou
zijn. „Die wens is tot nu toe wel uitgekomen Esmeralda is
heel sociaal, ze wil anderen altijd helpen. Neem een jonge
tje met een handicap, toen ze nog op de peuterspeelzaal
zat. Dat jochie kon geen stickertjes van een velletje los peu
teren, Plakte Esmeralda de plaatjes op zijn vinger, waarna
hij zelf de stickers op papier kon plakken. Dat vroeg nie
mand aan haar, ze deed het uit zichzelf. Haar broertje Mar
nix profiteert overigens wel eens van haar zorgzaamheid.
Moet-ie iets doen, maar dan roept hij al heel snel. kan ik
niet. Waarna Esmeralda het karweitje afmaakt. Die ont
wikkeling proberen we zoveel mogelijk te voorkomen.
Weet je, ik heb in de voorbije jaren wel gemerkt dat opvoe
den niet altijd makkelijk is. Zowel Marnix als Esmeralda
heeft een pittig karakter, net als ik. Mijn moeder zegt daar
om weieens gekscherend dat ik nu een koekje van eigen
deeg krijg."
Dat weerhoudt Erwin en Nelly er niet van om voor een der
de kind te gaan. „Ik riep al op mijn vijftiende dat ik drie
kinderen wilde. Wij zijn echte familiemensen. Dat is ook
14aueustus 1999
een reden om in Cadzand te blijven wonen. We hebben
hier veel familie in de buurt. Bovendien hebben we hier
een veilig gevoel. Je kan je kinderen hier nog gewoon op
straat laten spelen. Na de aanslagen in New York en de
moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh zijn dat toch
dingen waar je onbewust rekening mee houdt. Als we bij
voorbeeld een dagje naar Brugge gaan. zorg ik dat Mamix
en Esmeralda goed beseffen dat ze te allen tijde bij mama
in de buurt moeten blijven. Bijvoorbeeld door te zeggen
dat er ook stoute mensen zijn die kindjes meenemen."
Raymond de Frel
15 september 1999
Haar naam doet ze alle eer aan: Delara, zij die
blijdschap, geluk en rust brengt. „Een kalm, leer
gierig kind", vindt haar moeder, Marianne. „Een
opgewekte natuur", vult haar vader, Barida,
aan. Thuis in Kloetinge doet Delara haar uiterste best om
letters netjes aan elkaar te schrijven. Het mag dan het ein
de van de schoolweek zijn, de kunst van het schrijven trekt
de trotse leerling van groep drie meer dan de televisie, die
de aandacht van haar vierjarige broer, Ashram, beter en
langer vasthoudt.
„Het is enorm snel gegaan, die zes jaar", zeggen Marianne
en Barida. Er is veel gebeurd en ze hebben veel geleerd.
„Bijvoorbeeld dat opvoeden niet eenvoudig is, Delara
heeft tot haar vierde bij ons in bed geslapen, wilde met al
leen slapen. Dat komt natuurlijk omdat we het toelieten,
het ook wel gezellig vonden. Maar bij Ashram hebben we
meteen gezegd: dat gaat niet meer. Op den duur moet je
wel een erg groot bed gaan kopen. Toen Delara naar school
ging, hebben we haar ervan weten te overtuigen dat een
groot kind beter alleen kan slapen." Verbaasd hebben Ma
rianne en Barida Zadeh Esmail vastgesteld dat twee kinde
ren uit hetzelfde nest zo verschillend kunnen zijn. „Delara
is rustig, Ashram veel drukker. Toch kunnen ze allebei
heel geconcentreerd bezig zijn, alleen met andere dingen.
Delara doet haar best om mooi te schrijven. Ashram kan
een uur naar het kleinste vliegje zitten kijken. Het is echt
ontzettend leuk om twee kinderen te hebben."
Eigenlijk is het ouderschap veel leuker en intenser dan Del
ara's ouders voor haar geboorte al hadden verwacht.
„Maar het verandert je ook", vinden ze. Marianne: „Ik ben
veel angstiger dan vroeger. Je hebt ineens de verantwoorde
lijkheid over een totaal afhankelijk mensje en je gaat je rea
liseren wat er allemaal kan gebeuren. Niet dat ik tobber
ben geworden, maar zo'n flierefluiter als vroeger kun je
niet meer wezen."
In de zes jaar sinds Delara's geboorte heeft ze dus een
broertje gekregen, haar ouders hebben een huis gekocht,
ze zijn getrouwd, op vakantie naar Canada geweest en Ba
rida is voor zichzelf begonnen met een transportbedrijf. Al
lemaal feestelijke mijlpalen, maar buiten de muren van het
Kloetingse huis gebeurden minder fraaie dingen, die toch
ook hun invloed lieten gelden: de aanslagen in New York,
de oorlog in Irak, de moord op Theo van Gogh. Marianne
en Barida hebben gemerkt dat het op hen misschien meer
invloed heeft dan op een doorsnee Kloetinger. „Ik ben don
ker", zegt Barida, „aan mij kun je niet zien dat ik in Iran
geboren ben, maar wel dat ik daar uit de buurt kom. Na 11
september werd ik plotseling anders benaderd, vijandiger.
Dat is er met die andere gebeurtenissen niet minder op ge
worden."
Ook Marianne, blond en blank, heeft die houding pijn ge
daan. Ze is Barida, die vrijzinnig moslim is, in de islam ge
volgd. „Op mijn werk, en ook wel ergens anders, gaat het
er weieens over. Dan wordt er een negatief oordeel geveld
over 'de moslims'. Ze zeggen er meteen bij dat het natuur
lijk niet over mij gaat, want mij kénnen ze. Dat is, vind ik,
te bespottelijk voor woorden. Over de mensen die ze ken
nen, niks dan goeds, maar degenen die ze niet kennen,
daar deugt helemaal niets van."
Het is precies dat, wat Marianne heeft doen besluiten om
moslim te worden. Opgevoed in een christelijk-humanisti-
sche traditie herkende ze in het geloof van haar man veel
meer de normen en waarden van zichzelf en van haar
ouders, dan in haar omgeving.
„De mensen zijn zoveel respectvoller, zoveel meer gedre
ven om andere culturen te begrijpen. Daarin willen wij on
ze kinderen opvoeden." Niet dat Marianne een hoofddoek
gaat dragen, of dat Barida de Koran spelt. Maar de reli
gieuze wetten met een sociale impact, willen ze naleven.
Of Delara en Ashram met de negatieve houding ten opzich
te van moslims te maken hebben gehad, weten Barida en
Marianne niet. Ze denken van niet en ze hopen vurig dat
het nooit gebeuren zal. „Wat we ons bij de geboorte van
Delara al realiseerden is dat ze een donker uiterlijk heeft
en dat sommige domme mensen dat als aanleiding kunnen
zien voor een negatieve bejegening. Daartegen moeten kin
deren weerbaar zijn en dat kan alleen door ze een gevoel
van eigenwaarde te geven waarin ze kunnen geloven in
hun eigen normen en waarden, in hun eigen inzicht in wat
goed is, en slecht." De ouders hebben er vertrouwen in dat
dat bij de kinderen wel zal lukken.
Mieke van der Jagt
