lJ 'ff
Een gezonde en gelukkige
meid, die wens staat nog altijd
Verkleedt ze zich als een prinses,
dan voelt ze zich ook een prinses
jfirj IUJ'
r1 r j '-J- r1 _f
Jf rUl rir1 vi -
zaterdag 24 december 2005
Ze komt binnengestapt, net uit school. Grote brui
ne kijkers, waarmee ze belangstellend de verf- -
kunst van haar broertje Marijn (2) keurt. Kyra,
zes jaar. Geboren als middelste in een gezin van
drie. Ze doet niets liever dan 'juffrouwtje spe
len', boven op haar kamer. Met een vriendinnetje of met
haar grote zus Myrthe (9). Daarmee moeiteloos haar eigen
weggetje volgend, langs het pad dat haar ouders Mark en
Karin van der Weele uit Nieuwerkerk voor ogen hebben.
Want niets is zo belangrijk die eerste jaren, vinden zij, dan
dat hun kinderen de ruimte krijgen om ook écht kind te
zijn.
Die wens gaven Kyra's ouders haar bij haar geboorte, op 3
juni 1999, mee. En die wens staat nog steeds overeind, ook
voor de rest van het drietal. „Want er moet zo ontzettend
veel", stelt moeder Karin - wijkverpleegkundige van be
roep - vast. Al op de peuterspeelzaal wordt er op taalach
terstand gelet en vanaf groep 1 worden de ontwikkelingen
van het kind op school nauwkeurig gevolgd. Daar zit een
positieve kant aan, vinden beide ouders; achterstanden
kunnen vroeg worden ontdekt. Ook wordt er op de basis
school al regelmatig huiswerk meegegeven. Maar in huize
Van der Weele wordt ondertussen wel naar een eigen ba
lans gezocht. „Zorgen dat ze tijd voor zichzelf hebben."
Dat betekent onder meer dat zus Myrthe pas na het avond
eten met haar huiswerk aan de gang gaat. Zodat er na
school eerst lekker kan worden gespeeld. Bovendien stel
len Mark en Karin paal en perk aan het aantal clubs waar
hun kroost lid van wordt. Twee is de limiet. Kyra zit - na
eerst vorig jaar haar zwem-ABC te hebben behaald - op
gym en scouting.
„Leuk", beoordeelt de zesjarige haar hobby's. Zoals ze ook
positief op haar schoolse leventje reageert. Kyra is zonder
meer een zonnig kind, vinden haar ouders. Als baby was ze
al rustig. „Een modelkindje.'' Inmiddels is ze opgegroeid
tot een meisje met een vrolijk karakter. „Zorgzaam en ont
zettend behulpzaam. Mam, mag ik helpen in de keuken,
vraagt ze dan", zegt Karin. „Ik kan soep maken, pizza's,
spinazietaart en pannenkoeken", begint Kyra een niet te
stuiten opsomming van heerlijkheden. Later wil ze in een
restaurant werken, bekent ze schoorvoetend. Want ook al
mag ze juist van haar ouders nu nog voluit kind zijn, Kyra
is een dametje dat graag groot wil zijn. „Ze wil niet onder
doen voor haar zus. Maar ik heb het idee dat dat wel bij
een tweede hoort. Die trekt zich toch aan de eerste op",
constateert vader Mark, die fulltime voor een interieur
zaak werkt.
Net als zijn echtgenote maakt hij zich allerminst zorgen
over die toekomst, al is er sinds de geboorte van zijn twee
oudste dochters aardig wat veranderd in de wereld. „Men
sen lijken snel emotioneel geraakt", verwijst Mark onder
meer naar de vele tranen die zijn vergoten na het overlij
den van onder anderen André Hazes en de discussie die ge
voerd is over het houden van een stille tocht voor de dood
geschoten mus. „Het is een uitlaatklep voor iets anders."
Maar tegelijkertijd: Baskenland, Ierland, Israël.... Ook
toen de ouders van het Nieuwerkerkse meisje jong waren,
was er op het wereldtoneel heel wat gaande. Dat is van alle
tijden. „Je moet oppassen geen groepen tegenover elkaar
te plaatsen. Niet doen alsof je zelf beter bent."
En, benadrukt Karin: vlak de omgeving niet uit. „Wij wo
nen hier nog ontzettend rustig en onbezorgd. Ik hoef bij
voorbeeld niet dagelijks de metro in. Wij zitten hier toch in
een bevoorrechte positie." Dus staat de wens die zij in
3 juni 1999
1999 uitten dat Kyra opgroeit tot een gezonde en gelukki
ge meid nog altijd overeind. Evenals het streven hun kind
de ruimte te geven om kind te zijn. Al zal die laatste wens
gaandeweg plaats maken voor nieuwe idealen, realiseren
ze zich meteen. Mark: „Als ze achttien is, dan hoop ik dat
ze zelfstandig in het leven kan staan. Zelf keuzes kan ma
ken."
Esme Soesman
fotografie Ruden Riemens
6 juli 1999
Voi un panino?
„Ja, mamma. Met pasta."
Diederik (44) en Violetta (37) de Rooy- Pironti
waren zes jaar geleden vastbesloten hun pasgebo
ren dochtertje Imara tweetalig op te voeden. Vio
letta is immers half-Italiaans en er woont daar nog veel fa
milie. Imara praat en verstaat inmiddels een aardig woord
je Italiaans, maar eigenlijk praat ze liever gewoon Neder
lands.
De pasgeboren Imara werd zes jaar geleden geportretteerd
in de PZC. De baby die, gelegen op mamma's arm guitig
haar tongetje uitsteekt naar de lens, is inmiddels uitge
groeid tot een dametje van zes, met lang krullend donker
bruin haar en staalblauwe ogen. Ze bezit één van de zeven
schoonheden. „Maar voor een moeder is haar eigen kind al
tijd het mooiste", zegt Violetta bescheiden. Violetta, activi
teitenbegeleidster in woonzorgcentrum De Cavalier in Ter-
neuzen en Diederik, sleepbootmachinist, wonen nog altijd
aan de Axelsestraat. Niet meer zoals zes jaar geleden met
zijn drietjes, inmiddels heeft Imara er een zusje bijgekre-
gen; Medea, zij is nu twee jaar.
Of er nog een kindje bijkomt? Violetta: „Oef, dat weet ik
niet. Stiekem zou ik nog wel een zoontje willen, maar dat
heb je niet voor het zeggen hè."
Ondertussen hebben beide ouders hun handen vol aan hun
twee dochters. Ook Medea wordt tweetalig opgevoed en
dat gaat goed. De jongste verstaat al heel wat woordjes.
Imara praat al meer vloeiend Italiaans, maar heeft een ster
ke voorkeur voor het Nederlands. Violetta: „Ze heeft liever
dat ik Nederlands tegen haar praat. Als ik haar wat vraag
in het Italiaans, dan krijg ik tegenwoordig wel eens com
mentaar, maar ze verstaat me heel goed. Ze geeft me ge
woon antwoord in het Nederlands, maar ze kan dat ook
net zo makkelijk in het Italiaans. Ze weet die talen ook
heel goed van elkaar te scheiden, ze praat dus met twee ta
len door elkaar in één zin."
De (voorlopig) enige man in huis. papa Diederik wordt zo
wel door Violetta als Imara en Medea op handen gedragen.
Vanwege zijn beroep is hij om de twee weken een week van
huis. En als papa weer terug thuis komt, is hij de grote
held van zijn meiden. Violetta: „Diederik neemt altijd iets
lekkers mee voor de meiden, ze willen door hem naar bed
gebracht worden, papa moet het verhaaltje voorlezen. Al
les moet dan 'door papa' gebeuren. Niet dat ik dat erg vind
hoor, heb ik lekker even rust!"
Toen Imara nog kleiner was, vond ze het verschrikkelijk
dat papa voor een week naar zijn werk vertrok. „Tranen
met tuiten was het dan. Inmiddels is ze daar wel overheen.
Ze helpt hem met het inpakken van zijn tas, zegt 'dag pa
pa!' en haar leventje van alledag gaat weer verder."
In het portret van Imara, zes jaar geleden, gaven Violetta
en Diederik hun pasgeboren dochter een wens mee: „We
hopen dat ze als een sociaal meevoelend mens, liefdevol,
veilig en zonder zinloos geweld mag opgroeien en dat ze
met beide benen op de grond zal staan."
Imara gaat naar de Zonneschool, de vrije school in Terneu-
zen en dat was een zeer bewuste keuze van Violetta en Die
derik. „Daar wordt sociaal gedrag enorm aangemoedigd.
Het idee dat iedereen gelijk is, ongeacht afkomst. Ze leert
er respect te hebben voor iedereen, solidair te zijn, dat
vind ik zelf ook ontzettend belangrijk. Met twee woorden
spreken bijvoorbeeld, mensen aankijken als je tegen ze
praat of als er tegen je gesproken wordt. Door die speciale
vorm van onderwijs komt ze ook veelvuldig in aanraking
met kinderen die jonger en ouder zijn. De hele school is
daardoor een veilige omgeving voor haar, ze kent immers
iedereen."
Volgens Violetta is Imara een kind met een levendige fanta
sie. „Als ze zich verkleedt als prinses, dan is ze in haar
ogen ook echt een prinses. Dat is aan de ene kant heel
mooi, maar het beangstigt me soms ook. Ze is heel lief en
goedgelovig. Ik ben dan weieens bang voor de spreekwoor
delijke man met het lieve hondje, of de man met snoepjes.
Toen ze geboren werd, was er ook al zinloos geweld, maar
nu lees je er op een bepaalde manier meer over. Wij hebben
geen invloed op dat zinloos geweld. Imara mag van mij al
leen naar de bakker en de slager, je moet je kinderen als
ouder immers ook durven loslaten. Ik hoop dat ik Imara
met voldoende bagage de maatschappij in kan sturen en
dat ik haar aflever als verantwoordelijk mens."
Sheila van Doorsselaer
