PZC
Technisch inzicht, hij kon al
op jonge leeftijd goed slopen
Hij wil zichzelf nog wel
eens te veel wegcijferen
5 I
sy. iJ p I'
j i f r j rn'jfi
jftrj £-'l£L C!
J,l
zaterdag 24 december 2005
De wereld door de ogen van een zesjarige is nog
zo kinderlijk eenvoudig. Max Davidse, geboren
op 14 april 1999, is een jongetje dat zich op
recht kan verbazen over onrecht. „Dat is toch
niet lief", zegt hij als anderen dingen doen die
niet mogen. Het vertedert zijn ouders Nico (45) en Dineke
(36) Davidse uit Middelburg bijna dagelijks. Het maakt ze
tegelijkertijd ook bewust van de harde werkelijkheid. Nu
heeft zoon Max nog het volste vertrouwen in mensen. „Er
komt een dag dat dat vertrouwen lelijk wordt geschaad."
Voor zijn ouders mag dat ogenblik zo lang mogelijk weg
blijven. Ze proberen Max en zijn twee jaar oudere broer zo
beschermd mogelijk op te voeden.
Schokkende beelden op televisie krijgen de kinderen niet
te zien. Zelfs niet als ze worden getoond in het Jeugdjour
naal. „Dan sturen we de jongens naar boven." Nico David
se begrijpt niet waarom ellende al op een vroeg tijdstip de
huiskamer wordt binnengeslingerd. „Tegenwoordig zie je
in het acht-uur- journaal al beelden van dode mensen op
straat." Dineke vertelt dat ze anderzijds de kinderen wel
uitrusten om stevig in de maatschappij te staan.
Ze vinden dat hun zoons zo lang mogelijk kind moeten blij
ven. Daar schort het in deze samenleving wel eens aan, ziet
Dineke Davidse als ze bijvoorbeeld rondkijkt op het school
plein van de basisschool. Zelf geeft ze les in het voortgezet
onderwijs. Ze bespeurt er een enorme verharding. „Een
leerling hoeft nog maar per ongeluk tegen een tas van een
ander aan te stoten en hij heeft al een klap te pakken. Er
komt tegenwoordig een hoop op kinderen af." Ze denken
dat het mede door de opvoeding komt dat ze twee makkelij
ke kinderen hebben. Na acht jaar kunnen ze gerust stellen
dat opvoeden niet iets is wat je even doet. „Het is elke dag
hard werken."
In opvoedprogramma's op televisie zien de ouders van
Max en Ilja hoeveel er mis is met gezinnen waarin ouders
niet met hun kinderen spelen. „Wij rollen hier vaak met
zijn allen over de grond. Hoe moeilijk het ook is om twee
banen en twee jonge kinderen met elkaar te combineren,
ze zijn er altijd om de jongens naar school te brengen en op
te halen. Dineke werkt parttime om dicht bij de kinderen
te kunnen zijn. Nico heeft behoorlijk wat vrijheid om zijn
werktijden zo in te delen dat hij ook tijd met de kinderen
kan doorbrengen. Opvoeden is investeren, is hun motto.
„We hopen dat het er ooit een keer uit komt."
In het huis aan een van de Middelburgse singels heerst de
ouderwetse gezelligheid van een potkachel die flink wordt
opgestookt. Bovenaan de trap gluurt een achtjarige nieuws
gierig naar beneden. Hij wordt naar bed gestuurd en laat
zich niet opnieuw zien. De zesjarige Max slaapt. Hij heeft
er meestal geen vijf minuten voor nodig. Normen en waar
den spelen een belangrijke rol binnen het gezin „In die zin
kun je ons ouderwets noemen", zegt moeder Dineke. „Aan
tafel niet zitten kwebbelen, maar eerst je bord leegeten."
Aan de andere kant mogen de jongens wel Nico zeggen in
plaats van papa. „Respect zit niet in een titel", vindt hij.
Max is een zesjarige die weet wat hij wil. Hij is daar soms
moeilijk vanaf te brengen. Al op jonge leeftijd was hij goed
in slopen. Zijn ouders koppelen dat aan technisch inzicht.
„Hij kan ook heel goed dingetjes in elkaar zetten." Broer
Ilja is meer plooibaar. Omdat ze, op elf dagen na, slechts
twee jaar in leeftijd schelen, kunnen ze volgens Dineke Da
vidse heerlijk samen spelen. „Met Max erbij zijn we een
echt gezin geworden."
In apnl 1999, amper een paar dagen na zijn geboorte, wens
ten zijn ouders dat Max gelukkig mag worden. Cliché,
maar zo voelen ze dat nog steeds.
Dineke wil aan die wens van toen, iets toevoegen. Ze hoopt
dat zij en haar man de kinderen zo veel mogelijk bagage
mee kunnen geven, dat ze dat geluk ook vinden
14 april 1999
De afgelopen zes jaar waren intensief. „De impact van het
ouderschap is gigantisch", zegt Nico Davidse. „Kinderen
eisen tachtig procent van je tijd op. In het begin is dat erg
wennen." Het vaderschap heeft zijn kijk op de wereld ver
anderd. „Je leeft bewuster en vraagt je af hoe het over twin
tig jaar zal zijn."
Terrorisme, natuurrampen en mensen die elkaar naar het
leven staan, maken het begin van dit millennium tot een
weinig hoopgevende tijd om kinderen in te laten op
groeien, moet Dineke Davidse bekennen. Toch ligt zij er
persoonlijk niet wakker van dat Samir A. met een platte
grond van de kerncentrale in Borssele op zak loopt. „Je
moet kunnen relativeren. Toen wij opgroeiden waren er
ook dingen waarover onze ouders zich zorgen maakten."
Nico en Dineke Davidse maken zich eerder zorgen over het
toenemend geweld op straat. Kunnen Ilja en Max over tien
jaar nog rustig een avondje uit?
Nico:„Die dreiging is veel reëler dan terreur Er is hier vier
maanden geleden op de brug wel iemand om zeep gehol
pen."
Selma Osman
fotografie Ruden Riemens
\eOMo
10 mei 1999
Wie goed doet, goed ontmoet: met die volkswijs
heid willen Ramon Dahoe en Amanda
Francke hun zoon Revano opvoeden. Die
overtuiging is sinds zijn geboorte niet veran
derd. Vanuit hun islamitische overtuiging én
eigen culturen willen de ouders hem respect voor anderen
bijbrengen.
Zeseneenhalf is Revano nu. Sociaal, behulpzaam en zorg
zaam, zo omschrijft zijn moeder zijn karakter. Soms een
beetje té lief zelfs. Revano heeft er inmiddels een broertje
bij: Jamiro is vijf.
Wat hun karakter betreft lijken de jongens niet veel op el
kaar. „Revano wil altijd helpen. Boodschappen doen. hel
pen met koken, hij doet alles", vertelt zijn moeder. Zijn
broertje Jamiro heeft een wat harder karakter. „Die kleine
is echt de baas hoor", aldus vader Ramon (34)
Amanda Francke (32) maakt zich wel eens zorgen als Re
vano niet genoeg voor zichzelf opkomt. „Hij is soms te lief.
Dan cijfert hij zichzelf te veel weg. Wat dat betreft lijkt hij
op mij. Ik vind het belangrijk dat hij voor zichzelf kan op
komen en dat hij weerbaar is."
De zorgzaamheid en behulpzaamheid voor anderen, die Re
vano nu al in zich heeft, zijn belangrijk voor Ramon en
Amanda. „We willen als goede mensen leven. Dat willen
we ook overbrengen op onze kinderen", zegt Amanda.
Ramon en Amanda zijn beiden moslim. Ramon is van Hin-
doestaanse komaf en kwam op zijn derde vanuit Suriname
naar Nederland. Amanda Francke is een geboren en geto
gen Zeeuwse. Ze heeft zich bekeerd tot de islam.
Amanda wilde er vanaf het begin af aan voor haar kinde
ren zijn. Daarom koos ze bij de geboorte van Revano voor
een parttime baan in de avonduren. „Het leek me heerlijk
om thuis te zijn en een beetje te moederen." Haar man
heeft wel altijd fulltime gewerkt.
De islam neemt voor de familie geen vooraanstaande rol
in, maar is wel altijd op de achtergrond aanwezig. „De is
lam is voor ons een rode draad in het leven."
Ramon en Amanda willen hun kinderen normen en waar
den vanuit hun eigen achtergrond meegeven: vanuit de Su
rinaamse én Nederlandse cultuur, maar ook vanuit de is
lam. Amanda: „Eerlijkheid, respect en hulpvaardigheid:
dat willen we hen bijbrengen."
In de keuken komen de verschillende culturen ook terug.
Thuis wordt er voornamelijk Surinaams gekookt. „Maar
we eten ook Nederlandse kost hoor", zegt Amanda. Daar
naast heeft de familie een aantal islamitische eetgewoon
tes. Ze eten geen varkensvlees en drinken geen alcohol.
„Het dier moet ritueel geslacht zijn, anders eten we het
niet."
Revano is qua eetgewoontes Hollandser ingesteld dan zijn
broertje. „Hij eet het liefst friet of McDonald's. Jamiro
houdt meer van rijst met vlees."
Drie jaar geleden verhuisde het gezin van Goes naar
's-Heer Arendskerke. „Het is erg prettig om in een dorp te
wonen, omdat iedereen elkaar kent. Het is allemaal net
iets persoonlijker." Ze voelen zich er thuis. Dat ligt vol
gens hen ook aan hun eigen houding. „Wij hebben respect
voor anderen en we verwachten zelf ook met respect behan
deld te worden." De oudere zijn actief in het dorpsleven:
Ramon is jeugdtrainer bij de voetbalclub en Amanda is ac
tief voor de school van haar kinderen.
Flexibiliteit en aanpassingsvermogen zijn belangrijk om je
staande te houden, vindt Amanda. „Je moet je aanpassen
en jezelf niet op een voetstuk plaatsen. Als Revano een kin
derfeestje heeft en ze eten daar iets wat hij niet mag, dan
geef ik iets mee aan die moeder. Dan heeft niemand er last
van."
Revano en Jamiro gaan naar een openbare basisschool. Ze
krijgen daar wel godsdienstles en leren over het christen
dom. „Ze weten nu helemaal niet wat godsdienst is. Ik
vind het belangrijk dat ze ook leren over de Bijbel", legt
Amanda uit.
Het is voor de oudere geen vanzelfsprekendheid dat hun
kinderen later ook kiezen voor de islam. Ramon: „We wil
len ze het islamitische geloof bijbrengen totdat ze weten
wie ze willen zijn." Hij bekent dat hij teleurgesteld zou
zijn als zijn zoons afstappen van het geloof. „Dat zou ik
wel erg vinden, maar ik kan ze niet dwingen. Ze moeten
zelfstandig in het leven staan en zelf beslissingen nemen."
Cornelleke Blok
JJI
r_i-
