Aanwezig zijn is al genoeg Gedenktekens '77 i tv aart met een persoonlijke signatuur Uitvaartonderneemster Herma Jobse: "Wij zijn slechts adviseurs" H.Jobse bv J.J.M. DE VOOGT Langer leven met een donornier "DE GOESE DRAGERS" WAARDIG EN STIJLVOL.. Alles is aan het veranderen. Vraag er gerust naar bij uw uitvaartleider. Hij/zij helpt u graag verder. Bij Timmerman kiest u een gedenkteken: 0 met een persoonlijke stijl 0 naar een ontwerp dat past 0 in elke gewenste steensoort of ander materiaal, kleur en lettertype Voor een persoonlijk advies bent u welkom in onze showroom. TIMMERMAN NATUURSTEEN vierbannenstraat 1 nieuwerkerk telefoon (0111) 641798 walenburgerweg 83 - rotterdam telefoon (010) 4660368/4663161 nieuwe crooswijkseweg 66b rotterdam - telefoon (010) 4136910 www.timmerman-natuursteen.nl Al jaren draagt Herma Jobse haar steentje bij in de door haar vader Huib opgerichte uitvaartonderneming. Sinds l januari van dit jaar zijn ze samen eigenaar, met als doel de uiteindelijke overname van de zaak door Herma. "Soms botsen we, maar we vullen elkaar vooral aan". Herma Jobse weet van aanpakken. En dat is ook geen wonder: haar vader Huib is eveneens een meer dan gemiddeld actief persoon, die al sinds 1986 zijn eigen uitvaartonderneming runt. De uit vaartbranche kenmerkt zich door lange werkdagen en onregelmatige uren. Sinds haar tienerjaren raak te Herma meer en meer betrokken bij het werk van haar vader en na een mbo-opleiding sociale dienst verlening trad ze bij Uitvaartonderneming H. Jobse, gevestigd in het landelijke in Nieuw- en St. Joosland, in dienst. Sinds 1 januari is Herma mede eigenaar van het bedrijf. Over een jaar of vijf hoopt zij de fakkel van haar vader over te nemen. Herma: "We hebben het altijd goed met elkaar kunnen vin den, privé en zakelijk. Het verschil in leeftijd maakt dat onze ideeën soms flink botsen, maar over het algemeen vullen we elkaar juist heel goed aan. Samen met onze zes vaste medewerkers en een twintigtal oproepkrachten vormen we een hecht team." dviseurs Over haar rol als uitvaartleider is Herma kort maar krachtig: "Wij zijn slechts adviseurs. Door goed te luisteren naar de wensen van de betrokkenen assisteert de uitvaartleider bij het geven van een invulling aan de uitvaart. Tegenwoordig zijn de dood en het laatste afscheid veel minder in nevelen gehuld dan vroeger. Wij krij gen beduidend meer gerichte vragen over het hoe en wat van begraven en cremeren. Uiteraard geven wij daarop graag antwoord. De laatste jaren laten een verschuiving in de uitvaartzorg zien. Steeds meer mensen geven een hoogstpersoonlijke invul ling aan hun uitvaart. Hun wensen zetten zij nog bij leven op papier. Dat is niet alleen praktisch, maar het ontlast ook de nabestaanden. De 'klassieke' uit vaart verschuift ook in Zeeland steeds verder naar de achtergrond en een meer informele aanpak wint terrein. In principe kan alles, mits binnen de regels van de wet." "phuisopbaring Werden overledenen in het verleden meestal opgebaard in een rouwcentrum, anno 2005 kiezen steeds meer mensen voor een opbaring thuis. De modernste, volstrekt onopvallende koelap paratuur maakt dit mogelijk, zowel op bed als in een kist. Maar gaat de voorkeur toch uit naar opba ring in het rouwcentrum, dan voorziet Uitvaartonderneming H. Jobse in een geschikte, stemmige locatie aan de Sandenburglaan in Veere. De nabestaanden krijgen hiervan de sleutel en kun nen op elk gewenst uur van de dag de overledene bezoeken. Uitvaartonderneming Oude Rijksweg 54, Nieuw- en St. Joosland Tel. 0118 - 46 22 05 www.hiobse-uitvaart.nl UITVAARTVERZORGING Verzorging van begrafenis crematie volgens uw persoonlijke wens. 0 Thuisopbaring met gebruik van koeling mogelijk. DAG EN NACHT BEREIKBAAR KOKKELDREEF 1 4533 DD TERNEUZEN TEL: 0115-612937 BGG 06-21837273 ROUW BLOEMWERK VRAAGT OM EXTRA PERSOONLIJKE AANDACHT The Green Room 'Orchidee' St. Janstraat 3 4331 KA MIDDELBURG Tel. 0118- 62 50 75 Fax. 0118-62 50 75 www.greenroom.nl Wij hebben speciale boeken met een groot aantal afbeeldingen (in kleur) van de verschillende mogelijkheden ter beschikking. Ook het uitvaartwezen moet meegaan in deze veranderde tijden. Ja, het tijdperk van tressen en steek is gelukkig voorbij hoewel sommige mensen hier nog wel eens naar terug verlangen. De zwarte kleding heeft gedeeltelijk afgedaan en we gaan, anno 2005, naar een uitvaart in onze dagelijkse kleding. Deze kan heel passend en stijlvol zijn hoewel we steeds vaker worden geconfron teerd met de meest excentrieke kleding. Vooral onze jongere generatie wil dit nog wel eens doen. Kinderen dragen de kist van de overledene in hun gewone alledaagse kleding. Dit moet natuurlijk kunnen hoewel het grote tegenstellingen met zich mee brengt. Een normale gang van zaken. Wie loopt waar en hoe moet ik de kist vasthou den? Allemaal zaken die op zo'n moment best te verklaren zijn maar niet prettig en stijlvol overkomen. "DE GOESE DRAGERS" willen dit alles u uit handen nemen bij de uitvaart van uw naaste, goede vriend of vriendin. Ook bijkomende werkzaamheden op deze moeilijke dag nemen wij graag van u over. Natuurlijk kunt u kiezen uit zwarte kleding of stemmig grijs. Onze taak is deze moeilijke dag zo waardig en stijl vol mogelijk te laten verlopen samen met de uitvaartonderneming. woensdag 26 oktober 2005 Afscheid nemen hoort bij de dood. Iemand die sterft, zegt het leven vaarwel. Achterblijvende familieleden moeten verder zonder een geliefde. Medewerkers van het hospice in Middelburg krijgen dage lijks te maken met deze vormen van afscheid nemen. Mandalie Bulten draait er niet omheen. „Mensen komen hier om te sterven. Als ze het huis binnen gaan, weten ze: hier kom ik niet meer uit." Bulten is verpleegkundige in het hos pice Sint Jans de Casembroot in Mid delburg. Net als haar collega Lia le Clercq werkt ze er sinds de opening, drie jaar geleden. In het huis zijn vijf plaatsen voor mensen in de laatste fase van hun le ven. Gemiddeld duurt die een week of drie. De verpleegkundigen krijgen dus om de haverklap te maken met mensen die afscheid moeten nemen van het leven. „Ik kan niet ontkennen dat het wel eens zwaar is", geeft Le Clercq aan. „Maar we krijgen er ook ontzet tend veel voor terug. Het is dankbaar werk, dat mijn leven echt verrijkt. Ik ben blij dat ik hier mag werken; zo voel ik het." De dankbaarheid van bewoners zit in kleine dingen, ervaart ze. „Mensen vinden het prettig dat wij er voor hen zijn. Dat we tijd voor ze nemen, ze eens lekker kunnen verzorgen. Ze voelen zich hier echt op hun gemak." „Dat ontbrak er vaak aan op hun vo rige verblijfplaats", merkt Bulten op. „In een verzorgingstehuis of zieken huis is er 's nachts niet altijd iemand die tijd heeft. Het idee alleen al dat dit nu wel zo is, stelt de mensen op hun gemak. Door die rust kunnen bewoners waar dig en op hun eigen manier het leven vaarwel zeggen, vinden de verpleeg kundigen. „Doordat ze zich fijn voe len, praten ze ook makkelijker", weet Le Clercq. „Dat gaat over meer dan alleen het bezoek en de was. Het lucht vaak op." Een luisterend oor bieden vindt ze een belangrijke onderdeel van wer ken in het hospice. „Voor de bewo ners zijn wij onbekenden. Het is voor hen makkelijker bij ons hun hart uit te storten. Daar zijn wij immers voor, en dat weten ze. Bij familie doe je dat als stervende niet zo snel. Die spaar je liever." Overigens hoeft er niet altijd gepraat te worden. „Alleen al aanwezig zijn is vaak genoeg. Soms gaan we naast iemand zitten en ondertussen een boek lezen, of zijn hand vasthouden. We merken dat het helpt", geeft Le Clercq aan. Naast de bewoner neemt ook zijn of haar familie in het hospice afscheid. Niet van het leven, maar wel van een vertrouwd persoon. Ook in dat pro ces spelen de verpleegkundigen een grote rol. „Wij zijn er voor de bewo ner én de naaste", benadrukt Le foto's Mechteld Jansen Clercq. Familieleden mogen het hos pice gebruiken alsof het hun eigen huis is. „Ze kunnen hier altijd in- en uitlopen, van alle faciliteiten gebruik maken en als ze willen zelfs blijven slapen." Doordat familieleden ook de woonka mer en keuken van het hospice ge bruiken, komen verpleegkundigen hen daar nogal eens tegen zonder dat de bewoner erbij is. „Je waagt dan: hoe gaat het nu met En dan komen de tranen", vertelt Le Clercq. „We bieden nogal eens onze schouder aan bij het koffiezetappa raat." „Soms leven we nog meer mee met de familie dan met de bewoner", vult Bulten aan. „Die moet immers nog verder, het verlies een plekje kunnen geven." De band tussen medewerkers en fa milieleden is daardoor vaak hecht. Dat is ook te zien in de stiltekamer, een plek waar mensen heen kunnen als ze even alleen willen zijn. Op een kastje ligt een dik boek, waar iedex'e bezoeker of bewoner in mag schrij ven of plakken. Vooral familieleden maken er gebruik van. Een blik in het werk leert dat bijna alle teksten, kaarten en gedichten blijken van dankbaarheid aan het personeel van het hospice bevatten. „Bijzonder toch, dat je in zo'n korte tijd zo dicht tot elkaar kunt komen", merkt Le Clercq op. In dat licht moet ook de halfjaarlijk se bijeenkomst van nabestaanden en medewerkers worden gezien. „We herdenken dan de mensen die de afge lopen zes maanden bij ons gestorven zijn", vertelt Bulten. „Familieleden vertellen iets of lezen voor. We bran den kaarsen en noemen de namen van de overledenen op." De drukte tijdens zulke bijeenkom sten geeft aan dat er behoefte aan is, vindt Le Clercq. „Ook daar merk je weer dat families behoefte hebben aan contact met ons. We hebben im mers samen met hen de laatste pex-io- de van hun naaste meegemaakt. Dat schept toch een bepaalde band." Ook de medewerkers zelf vinden de samenkomst nuttig. „Zo krijgen wij ook de mogelijkheid op een mooie marxier afscheid te nemen", zegt Bul ten. Het dagelijks omgaan met de dood zorgt ervoor dat de verpleegkundi gen zelf ook een andex-e kijk hierop krijgen. „Ik relativeer het leven nu meer, geniet ook van alledaagse din gen", beschrijft Le Clercq die veran dering- Bulten beaamt dat. „Je beseft dat het niet vanzelfsprekend is om gezond te zijn. Zeker als we hier jonge mensen verzorgen." Want dat er in het hospi ce alleen maar oude mensen wonen, is een misverstand. Bulten: „De mees te bewonex*s hebben kanker. Dat treft alle leeftijden. We hebben hier vaak mensen van rond de zestig. Dat is erg jong om te sterven, toch?" Martij n de Koning Laten we eerlijk zijn", zegt Piet de Jong (58) uit Middelburg. „Nadat ik een nieuwe nier heb gekregen, had ik weer een toekomst. Ik ben er trots op dat ik mijn twaalf en halfjarig jubi leum met een donomier kan vieren. De Jong was veertig jaar toen geconstateerd werd dat zijn nieren niet meer optimaal werkten. Hij moest het rustiger aandoen en op zijn dieet letten. „Maar dat zit niet zo in mijn aard. Ik werkte en sportte gewoon door.Maar enige tijd later waren alle reserves op. In het ziekenhuis werd met spoed zijn lichaam schoongespoeld en iverd hij gedialyseerd. „Ik knapte op en mocht naar huis. „Maar wel met een gat in mijn buik, om zes keer per dag om de vier uur mijn lichaam schoon te spoelen.Hij ging er niet altijd even hygiënisch mee om en kreeg buikvliesontsteking„Na de der de ontsteking, mocht ik het niet meer zelf doen De nierdialysebehandelingen duurden vier uur. „Ik had de behandelingen zo lang mogelijk uitge steld, omdat ik onafhankelijk wilde zijn. Hij kwam op de lijst te staan voor een niertrans plantatie. Na drieënhalf jaar kreeg hij 's nachts om 2 uur een telefoontje van zijn dok ter. Hij moest met spoed naar het Erasmuszieken- huis in Rotterdam rijden. „Ik zou de nier krijgen van een 18-jarige Duitse vrouw die verongelukt was op de Südrheinische Autobahn. Hij kijkt niet graag terug op de periode voor de transplantatie. „Wat dacht je? Zodra je weet dat het er een keer van zal komen, wil je 't liefst de volgende dag al onder het mes. Het is erg dat er niet meer donoren zijn. In de tijd voor de transplantatie zat hij vaker in de put. „Maar gelukkig ben ik optimistisch en hou de moed er wel in. Ik tenniste ook gewoon door. Maar het was niet om aan te zien.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2005 | | pagina 52