Een goed paard wordt nooit verkocht
Rinus van de Ven is bed al beu
PZC
Motorcrosser uit Vlissingen moet verder met één nier
ter 2005
woensdag 19 oktober 2005 2()
(Advertentie)
ken. Of dat gaat lukken hangt van
veel dingen af. Zo had ik van mijn
paard Robbedoes in eerste instantie
geen hoge verwachtingen, maar die
gaat steeds beter lopen. Loirainne heb
ik pas en ook daar heb ik hoge ver
wachtingen van. Ik doe er in ieder ge
val alles aan. Elke week krijg ik
springles bij Wout-Jan van der
Schans en dressuurtraining bij Tanja
Kommers."
Kim: „Ik leef voor mijn sport en wil er
alles uithalen. Waar de streep ligt,
hangt van zoveel dingen af. Met Kalis-
to heb ik een paard waar ik het een
eind mee kan schoppen. Hij heeft veel
vermogen, is niet bang en is door zijn
enorme galop ook nog erg snel. Dat
laatste is belangrijk in de barrage.
Maar een ongeluk zit in een klein hoek
je. Hij is niet voorzichtig en loopt nog
al eens tegen een balk aan, dus ben ik
wel eens bang voor een blessure."
De jacht op toppaarden is enorm. Er
worden kapitale bedragen voor be
taald. Stel, je bezit zo 'n topper, kies je
dan voor het sportieve succes of het
geld?
Annelore: „Als het aan mij ligt voor
het sportieve succes, maar ik heb het
niet alleen voor het zeggen. Nobelgirl
is voor vijftig procent eigendom van
mijn vader. Als hij ze wil verkopen,
kan ik daar weinig tegen inbrengen,
want ik heb het geld niet om die vijf
tig procent van hem te kopen. Ik ver
wacht dit overigens niet van mijn va
der, daarvoor is hij zelf te veel liefheb
ber. Bovendien is Nobelgirl een merrie
en hij heeft het wel eens over een veu
len fokken. Anders is dat met de jonge
paarden die ik rijd. Voor die eigena
ren is het alleen belangrijk dat ik goed
met ze presteer, zodat ze voor goed
geld kunnen worden verkocht."
Chayenne: „Mijn pony Fred was een
wereldtopper. Daar zijn enorme bedra
gen voor geboden. Maar de sport
stond bij mij en mijn ouders voorop.
Nu ik bij de paarden rijd is dat niet an
ders. Een goed paard wordt nooit ver
kocht.
Kim: „Als het aan mij ligt kies ik voor
de sport. De beslissing ligt nu nog bij
mijn ouders, maar ik denk dat die er
net zo over denken als ik. Het zijn lief
hebbers van de paardensport. Om
mijn ambities waar te kunnen maken
hebben ze Kalisto voor mij gekocht. Ik
kan mij niet indenken dat ze een
paard waar ik internationaal mee zou
kunnen presteren zouden verkopen."
Dennis Evertse, Sandy den Exter,
Anouk Kort en Cindy Perdaen rijden
al nationaal. De inbreng van de vrou
wen is erg groot.
Annelore: „Ik vind het wel grappig,
maar heb er geen verklaring voor. Het
berust in mijn ogen op toeval."
door Rudy Booqert
NIJMEGEN - Rond het zieken
huisbed van Rinus van de Ven
lijkt het wel carnaval. Ballon
nen, cadeaus en werkelijk hon
derden kaarten kleuren zijn
hoekje in het kille Radboudzie-
kenhuis in Nijmegen. Het ver
zacht de pijn, bekent de zeven
tienjarige motorcrosser uit Vlis
singen, maar verzachten is iets
anders dan wegnemen.
Het is dinsdagmiddag, 15.00
uur, de deur voor bezoekers
staat weer open bij Van de Ven.
Het is dagelijks een drukte van
belang rond zijn bed. Dertig
mensen per dag is een lage schat
ting. Nu is het nog rustig. Opa
en oma hebben de reis vanuit
Vlissingen weer gemaakt - zoals
elke dag - en hebben een bief
stukje van de haas meegeno
men. Rood gebakken. Dat moet,
want Rinus' hb-waarde (ijzerge
halte) moet omhoog. De toma
tensap en walnoten liggen er
voor hetzelfde doel.
Hotel
Vader Giel, moeder Janneke en
zus Nancy zijn er ook. Nog niet
thuis geweest sinds het ongeluk
in Mill, negen dagen geleden. Ze
wonen tijdelijk in een hotel, op
loopafstand van het ziekenhuis.
Maar het liefst zouden ze dag en
nacht op de kamer van hun zoon
en broer blijven. De eerste
nacht, toen de toestand van Ri
nus nog kritiek was, hebben ze
dat ook geprobeerd. Verscholen
achter een gordijn; maar het
snurken van de ingedommelde
vader Giel verraadde hen. De
medische staf was coulant: ze
mochten die ene nacht in een ka
mer naast Rinus slapen.
De stemming voelt bedrukt. De
dokter is net geweest. De mede
deling was keihard: één van Ri
nus' nieren is niet meer te red
den. Over drie maanden, als Ri
nus op krachten is gekomen, zal
die er operatief uit worden ge
haald. „Ik kan honderd jaar wor
den met één nier, vertelde de
dokter, ik kan er zelfs mee in
Ajax 1 voetballen. Dus ik kan er
ook wereldkampioen motorcros
sen mee worden." Het gezin Van
ik zoveel kaarten zou krijgen",
zegt Rinus. „Zelfs van mensen
die ik helemaal niet ken."
Zijn gedachten gaan nog wel 's
terug naar Mill, naar dat 'knik
je' aan het einde van het lange,
rechte stuk op de crossbaan. „Ik
weet het nog precies. Het was
mijn eigen fout. Ik reed met
mijn voorwiel in een gat, klapte
voorover en kreeg het stuur in
mijn buik. Ik wilde opstaan,
maar kreeg nauwelijks lucht.
Aan de rand van de baan ben ik
gaan zitten. Ik kreeg steeds
meer pijn. Ik werd op een bran
card gelegd, die vervolgens
maar half werd opgetild. Nog
meer pijn. Pas na vijftig minu
ten gingen we met de ambulan
ce naar het ziekenhuis."
In een vijf uur durende operatie
werd de schade opgenomen. Ri
nus moest verder zonder milt,
zijn alvleesklier en een nier wa
ren zwaar beschadigd. „De dok
toren gaven hem dertig pro
cent", zegt vader Giel. Hij slikt.
„We moesten er rekening mee
houden, dat het niet meer goed
kwam. Ik heb altijd geweten,
dat hem iets ergs kon overko
men, dat hij in een rolstoel te
recht zou komen ofzo. Maar nu
zagen we hem wegglippen." Ri
nus: „Ik heb dat gevoel eerlijk
gezegd geen moment gehad."
Morfine
Tel voor tel, minuut voor mi
nuut en uur voor uur ging het be
ter. De kritieke toestand werd
overwonnen, Rinus kon weer
eten en plassen, de morfine kon
in de kast blijven en nu kan hij
al korte stukjes lopen. De nier is
weliswaar opgegeven, maar
daar staat tegenover dat de al
vleesklier totaal onverwacht ge
neest. Nog een goed teken: Ri
nus is het in bed liggen beu en
droomt alweer over zijn nieuwe
motor voor volgend seizoen:
„Een viertakter!"
Verse visite staat alweer te drin
gen. Er zit geen rem op. De tele
foon staat ook niet stil. Zo vliegt
de tijd. Gelukkig maar, vindt Ri
nus. Des te sneller kan hij deze
nachtmerrie achter zich laten en
de jacht op zijn droom weer in
zetten. „Want ik stop niet voor
dat ik wereldkampioen ben."
door Lucien Roelandt
AXEL - Alle sporters streven naar de
top. Voor de één ligt daarbij de lat wat
hoger dan voor de ander. In de team
sport is men hierbij ook nog afhanke
lijk van anderen. Zoals in de hippi
sche sport. Ruiter en paard moeten
het immers samen doen.
De Zeeuwen boeken in de dressuur in
middels aardige successen. Laurens
van Lieren en Hans Peter Minderhoud
behoren in deze discipline tot de we
reldtop. Thamar Zweistra en Stepha
nie de Frel maken deel uit van de na
tionale selecties. Heel wat minder is
het gesteld met de springruiters. De
Zeeuwen spelen een bescheidener rol.
Wellicht kunnen Kim Huige (17), An
nelore Willeboer (20) en Chayenne
Wiskerke (16) daar in de toekomst ver
andering in brengen. Zij maken ko
mend weekeinde tijdens Jumping Hei
kant hun debuut op nationaal niveau.
Aan de vooravond van het evenement
laten zij hun licht schijnen over de
paardensport.
Waar is het niveauverschil tussen dres
suur en springen aan te wijten?
Annelore: „Veel dressuurruiters heb
ben slechts één paard te rijden. Veelal
zijn dat nog eigen paarden ook. Bij
springruiters ligt dat iets anders. Zij
rijden meestal voor eigenaren of han
delstallen. Doordat er veel vraag naar
goede springpaarden is worden die,
net als je denkt dat je er eentje hebt
waarmee je hogerop kan, verkocht. En
dan kun je weer met een jong paard
vanaf nul beginnen. Ik wil zeker niet
minachtend doen over de prestaties
van de dressuurruiters, maar we moe
ten het ook niet overdrijven. Het ver
schil is echtzzz niet zo groot. Laurens
van Lieren en Hans Peter Minderhoud
zijn natuurlijk van uitzonderlijke klas
se, maar van die klasse zijn er ook in
de rest van Nederland niet veel te vin
den."
Chayenne: „Er zijn voor ons in Neder
land op nationaal niveau te weinig
wedstrijden. Wedstrijden zoals Indoor
Zeeland en Jumping Heikant, daar
kun je als beginnende combinatie erva
ring opdoen. Op dat gebied krijgen de
dressuurruiters veel meer kansen. Ie
der weekeinde is er wel ergens een
wedstrijd. Het begint eigenlijk al bij
de basis. Bij springwedstrijden in Zee
land en West-Brabant bedraagt het
aantal deelnemers in de klasse zwaar
meestal maar tien. Ik rijd nogal eens
in Gelderland en daar komen er vijftig
aan de start. Daar moet je alles uit de
kast halen om in de prijzen te rijden.
Dat stimuleert en leert je onder druk
te presteren."
Kim: „Ik heb veel bewondering voor
de dressuurruiters. Ik weet hoe moei
lijk het is. Vergeet niet, dat ook wij on
ze paarden dressuurmatig goed moe
ten kunnen rijden. Anders kun je het
met al die wendingen en verschillende
afstanden tussen de hindernissen bij
het springen wel schudden. Maar met
iedere week bijna dezelfde dressuur-
proef hebben ze het toch iets makkelij
ker. Wij krijgen elke wedstrijd een an
der parkoers voor de kiezen."
Wat is jullie doelstelling?
Annelore: „Zoals iedere sporter wil ik
het hoogst mogelijke bereiken, maar
ik verhes de realiteit niet uit het oog.
Nobelgirl is een fijn paard. Ze laat mij
nooit in de steek en werkt altijd mee.
En dankzij de hulp van mijn trainers,
Jan Verellen en Albert Vermue, gaat
ze ook steeds beter springen. Maar zo
als ik het nu kan inschatten, is voor
haar nationaal 1.40 het hoogst haalba
re."
Chayenne: „Ik wil net als in mijn pony-
tijd op het hoogste niveau prijzen pak-
De drie talentvolle amazones met hun paarden. Van links naar rechts: Kim Huige, Annelore Willeboer en Chayenne Wiskerke.
HEIKANT - Jumping Heikant begint vandaag aan
de zesde editie. Het evenement wordt geopend met
een klassiek parkoers. Jumping Heikant, dat in het
sportcentrum aan de Vylainlaan wordt gehouden,
duurt vijf dagen.
woensdag: 17.30 uur: klasse B klassiek; klasse B tweede
parkoers.
Programma Jumping
donderdag: 9.00 uur: klasse L klassiek; klasse L tweede par
koers; klasse M klassiek; klasse M tweede parkoers,
vrijdag: 9.00 uur: klasse Z Rabo Talentenplan; klasse Z
tweede parkoers; rubriek 5-+6-jarige klasse ZZ tweede par-
foto Dirk-Jan Gjeltema
koers klasse ZZ; klasse B-finale.
zaterdag: 9.00 uur: nationaal 1.30 m; nationaal 1,35 m; Na
tionaal 1.40 m; nationaal 1.30 m; Finale klasse L M; natio
naal 1.35 m; Nationaal 1.40 m; Finale klasse Z.
zondag: 9.00 uur: nationaal 1.30 m; nationaal 1.35 m; natio
naal 1.40 m; nationaal 1.30 m; nationaal 1.35 m; nationaal
1.40 m.
de Ven vecht in kamer 4.32 niet
temin tegen de tranen.
„Na het ongeluk wilde ik stop
pen", bekent Rinus. „Dit had ik
er niet voor over. Maar na tien
minuten was dat weer over. Ik
heb vervolgens ook gezegd dat
ik niet verder wilde gaan met
maar één nier, maar ik doe het
toch. Ik wil keihard terugko
men, beter dan voorheen. Ik ben
niet bang om weer op de motor
te klimmen. Als je een ongeluk
met je auto krijgt, stap je er de
volgende keer toch ook weer in
om ergens te komen? Ik kan
maar moeilijk de hele dag op
bed blijven liggen, zodat me
niks gebeurt."
Bedenkingen
Zijn vader en moeder hebben
hun bedenkingen. Ze hebben
nog steeds de schrik van Mill in
het lijf. De zorgen van vader
Giel vertaalden zich de afgelo
pen dagen zelfs in een gewichts
verlies van elf kilo. „Maar als Ri
nus verder wil, steunen we hem
onvoorwaardelijk", zeggen zijn
ouders in koor. Zoals ze dat de
afgelopen negen dagen ook heb
ben gedaan. „We hebben allebei
aangeboden om een nier af te
staan, maar daar konden de dok
toren niks mee", zegt Giel.
Rinus neemt ondertussen de
tientallen kaarten door die zijn
opa vanuit Vlissingen heeft mee
genomen. Eén kaart krijgt extra
aandacht. Die van Davy van
Hoepen uit Kloosterzande.
„Mooi. Die jongen weet waar
over hij praat." Van Hoepen lag
in 1999 twaalf dagen in coma,
na een zwaar ongeluk tijdens
een motorcrosswedstrijd in Bel
gië. „Ik had nooit verwacht dat
nmclfd
lepelstraat 1Yerseke - tel1 1 3 - 57 1J 39
Aanbieding
Wollen coats parka j
Van daino
J49T- nu 79,95
s, 011 3-211935
Giorgio Armani
Toni Gard
Annette Gortz
Airfield
Mart Visser
Erny van Reijmersdal
Piazza Sempione
Yell
Angelo Marani
Indies
Frank Usher
Marina Rinaldi
Maat 36 t/m 50
I
Holty LinCHérie
Melkmarkt 1
Zierikzee
Lingerie Gentle
Dam 21
Zierikzee
0111-451025
