God weet wat het beste is voor ons
PZC
W5
Pakistan beeft en bidt
zaterdag 15 oktober 2005
Hoe tragisch de gevolgen ook zijn:
een aardbeving is niets meer of
®nder dan het gevolg van twee conti
nenten die tegen elkaar botsen. In het
noorden van Pakistan beschouwt ie
dereen de ramp als de Straf van God.
Een al-Qaïda groepering probeert er
handig een slaatje uit te slaan. „Zo
moet de Dag des Oordeels eruit zien."
Tnde chaos van het volledig ingestorte Ba-
JLjakotvalt Assad Iqbal nauwelijks op. Hij
araaSl een lang Pakistaans gewaad, met op
zn rug een zak en gereedschap in zijn han-
ncn. Net als duizenden anderen in dit totaal
vermelde stadje is hij aan het graven. Af en
joe kruipt Iqbal onder een enorm stuk be-
«Mat overduidelijk het dak is geweest
Van het nu platte gebouw.
fawijl de rest van de stad graaft om slacht-
ers te vinden - hopelijk nog in leven,
daar waarschijnlijk dood - is Iqbal niet op
zocknaar mensen, maar naar een boek. „Ik
JU de heilige konu lVen", zegt Iqbal,
roijl hij brokken steen en beton probeert
1-^ te,s'ePen- "Dh vvas een moskee, de mul-
,1S dood We kunnen het niet aanzien dat
heilige koran onder zand en beton ligt.
aarom probeer ik het boek te redden. De
onM-hoort no°it onder, maar altijd boven-
gebied met tienduizenden doden, hon
derdduizenden gewonden en tot twee mil
joen daklozen, lijkt Iqbal's Red-de-ko-
ran-actie een tikkeltje triwaal. Toch neemt
hij het zelf uiterst serieus. Net als andere in
woners van Balakot trouwens. Niemand
vindt het merkwaardig, iedereen begrijpt
het. Want voor de mensen hier staat één
ding als een paal boven water: de aardbe
ving was de straf van God.
„Als we de koran niet redden uit het puin,
wordt god nog bozer en krijgen we mis
schien nog een zwaardere aardbeving te ver
duren", zegt een man. Precies, vult Iqbal
aan. „Ik ga waar God me brengt. Ik probeer
geen slechte dingen te doen, ik probeer niet
te liegen. Daarom wil ik de koran redden en
wel zo snel mogelijk."
Wetenschappers zullen je vertellen dat een
aardbeving niets meer of minder is dan
twee continenten die tegen elkaar botsen.
Al honderden miljoenen jaren schuift de In
diase plaat namelijke vier centimeter per
jaar op naar het noorden. Begonnen in de
buurt van Afrika, zo'n 800 miljoen jaar gele
den, is het Indiase continent ondertussen
drieduizend kilometer verderop gearri
veerd, waar het tegen de Euro-Aziatische
plaat beukt.
De krachten zijn zo extreem dat de voortdu
rende wrijving de Himalaya heeft ge
creëerd, met de hoogste toppen ter wereld.
Met grote regelmaat leidt het ook tot aardbe
vingen. De laatste, met een kracht van 7.6
op de schaal van Richter, was de zwaarste
in het gebied in een eeuw. Maar ach, wat is
een eeuw in 800 miljoen jaar.
In het Westen wordt de wetenschappelijke
verklaring voor aardbevingen door vrijwel
iedereen geaccepteerd. Hier, in het noorden
van Pakistan, bestaat geen wetenschap,
geen logica, geen ratio. Alles wordt hier ver
klaard in de religieuze context. Er zijn hier
geen aardse wetten, het gebied wordt gere
geerd door de sharia, de religieuze wettpn
uit de koran.
Natuurlijk gebruiken mensen soms een aspe-
rientje als ze zich belabberd voelen, maar
bidden helpt een stuk beter. De burgemees
ter is best belangrijk, maar de mullah - de
lokale geestelijke - heeft veel meer respect.
Niemand zal hier een stuk brood eten zon
des Oordeels eruit zien, meent Ali Ashgar,
een 35 jarige ingenieur. „De aarde ging te
keer als een zee, alles stortte in, rotsen stort
ten naar beneden. De hemel werd zwart als
de nacht." Aangezien hij vier familieleden
heeft verloren, onder wie twee van z'n eigen
kinderen, is hij wellicht kwaad op God?
„Nee. natuurlijk niet. Dit is het bewijs voor
me dat God bestaat. Alles wordt al in de ko
ran beschreven. Ik kwaad? Kom op, God
weet wat het beste is voor ons."
Voor de goede orde, de dag des oordeels is
ook een centraal element in het christen
dom. Het is dan ook onlogisch dat de funda
mentalistische christelijke leider, Pat Ro-
der God te danken, geen reis begint zonder
het aanroepen van God en de olijfolie hier is
van het merk Mujahid - de Strijder van de
Heilige Oorlog.
Zelfs tijdens deze ramp doen de meeste ge
wonden nog mee aan de ramadan, de vasten
maand. De verklaring is opnieuw de angst
voor God: „Als je niet vast, word je de vol
gende keer nog strenger gestraft", zegt een
vrouw die Fatima heet.
Wat opvalt is dat bijna iedereen het heeft
over de Dag des Oordeels, een centraal ele
ment in de meeste religies, maar zeer belang
rijk voor fundamentalisten. Zo moet de Dag
bertson, in Amerika deze week al meldde
dat „alle rampen van de afgelopen tijd een
teken zijn dat het einde van de wereld nabij
is en dat God binnenkort terugkeert." Twee
uur lopen buiten Balakot ligt een gehucht
dat Ismailabad heet. Het landschap is prach
tig. Bergen, bossen en woest stromende ri
vieren. De aardbeving heeft alles veranderd
voor de inwoners. „Het leger is hier gisteren
langs geweest", zegt Mohammed Aliaz, die
nu in een tent woont.
Je neemt voor de goede orde aan dat hij het
Pakistaanse leger bedoelt. Nee, verduidelijk
Aliaz. „Niet het Pakistaanse leger, maar het
leger. Je weet wel: Laskar e Toiba - het Le
ger van de Profeet." Laskar e Toiba is een
van de meest beruchte fundamentalistische
groepen in Zuid-Azië die vechten tegen de
Hindoes in India en tegen shjiïeten en gema
tigde soennitische moslims'in Pakistan. Het
zijn dezelfde jongens die Pakistans presi
dent Moesjan-af al drie keer hebben gepro
beerd op te blazen.
Er bestaat geen twijfel over dat het de Paki
staanse tak is van al-Qaïda. „Laskar e Toi
ba gaf ons tenten", zegt Sayeed Dildar, die
ook in het gehucht woont. „Ze hadden geen
wapens bij zich, maar je kunt ze herkennen
aan de commando-groene armband die ze
dragen."
Volgens de bewoners heeft Laskar e Toiba
zich georganiseerd in sommige vluchtelin
genkampen buiten het rampgebied, waaron
der het Jabbakamp, gelegen in de stad Man
sera. Hier proberen ze mensen te helpen in
de hoop meer soldaten voor de heilige oor
log te kunnen recruteren.
Mansera is ook precies de plek waar een jon
gen, die z'n naam niet wil noemen, drie jaar
geleden militaire training onderging in een
van de kamper van Laskar e Toiba. „Zij
zijn voor ons het echte leger", zegt hij, „wij
vertrouwen hen en zij helpen ons."
Verklaring
Waarom juist deze diep religieuze mensen
getroffen zijn door zo'n enorme ramp? De
meesten stellen geen vragen, maar hebben
wel een verklaring: „De bewoners van Bala
kot wassen zich nooit", zegt Assad, een
doodserieuze hulpverlener die afkomstig is
uit Islamabad.
Een tiental inwoners van Balakot hoort de
hulpverlener aan. Inderdaad, ze stinken, ze
zitten onder het bloed en zijn uitgeput. Wat
verwacht je anders van mensen die net alles
zijn kwijtgeraakt. Toch protesteert nie
mand tegen de valse opmerking van de hulp
verlener.
Assad gaat nog even door: „In Thailand
doen ze hele vieze dingen met seks en dus
hebben ze de tsunami over zich heen gekre
gen als straf. Hier gebeuren ook dingen die
het daglicht niet kunnen verdragen. Tja,
dan wordt God kwaad."
Even verderop zegt iemand een andere ver
klaring te hebben voor de ramp. „Wij liegen
altijd, we bedriegen en we stelen van el
kaar", zegt Jain Moehammed, een oude
man. „Ik steel van hem en hij van mij", ver
volgt hij, terwijl hij op een vriend wijst. Bei
den zijn al hun bezittingen kwijtgeraakt,
evenals een aantal familieleden.
Het is echter nog te vroeg om de definitieve
balans op te maken. „Natuurlijk straft
God", zegt Moehammed, „maar ik verdien
maar 800 rupees (12 euro) per maand. Als ik
iets meer krijg, zou ik niet hoeven te ste
len." De twee mannen kijken elkaar hulpe
loos aan. Niets hebben ze nog. Zelfs geen
800 rupees meer. Zijn vriend knikt bevesti
gend. Op treurige toon zegt hij: „Het enige
wat we nog hebben is God. Voor de rest ont
breekt het ons aan alles."
Harald Doornbos
