PZC
Als je niets doet,
rotje schip weg
Leven op een spits aan
Terneuzense Beurtvaartkade
W7
De zonsondergangen
zijn hier fantastisch
Redactie bijlagen: 0113-315680
-VWPtC.T'
l tmailtredactie® pzc.n'
postbus 31, «60 AA Goes
Mvertentie-exploitatie:
„a.en Midden-Zeeland: 0113-315520,
jMjws-Vlaanderen: 0114-372770;
Nationaal: 020-4562500.
zaterdag 20 augustus 2005
Miljoenen liters
Hollands ijs gaan
de wereld over
DE VOORDEUR
De voordeur biedt toegang tot een woning, maar wat
daar achter schuil gaat, blijft voor velen onzichtbaar.
In deze serie een kijkje achter de voordeur van wille
keurige huizen. Iedere week gaat een andere deur open
en geeft de bewoner een blik in zijn of haar leven.
foto's Mechteld Jansen
diesel van Scania) moet af en
toe draaien, ook de buitenkant
mag niet worden vergeten. Ver
der is de stuurhut nog volledig
intact, inclusief hulpmiddelen
zoals telefoon en marifoon. Voor
zover mogelijk doet Eier het on
derhoud zelf. Bij de echt lastige
klusserrkrijgt hij 'hulp van ken
nissen uit de scheepvaart en
Louis Cornelis, oud-binnen
schipper en sinds anderhalf jaar
zijn achterbuurman op het wa
ter. „Hij helpt met schilderen en
bij klusjes die ik door mijn ziek
te niet meer kan. Zoals bijvoor
beeld het vervangen van een
schakelaartje. Louis is goud
waard voor mij." Cornelis haalt
bij die woorden bijna achteloos
zijn schouders op. „Zo bijzon
der is het nou ook weer niet wat
ik doe. Klaas is gewoon een aar
dige vent. Daarom help ik hem
graag."
Geteerd
De buitenkant van het schip
moet boven de waterlijn op ge
zette tijden worden geteerd, ge
schilderd en afgelakt. Vorig jaar
kregen de 'kop en de kont' van
het schip een verfbeurt. Dergelij
ke kosten wegen zwaar, want
een bus verf kost al gauw veer
tig euro. Ook is het kanaalwater
niet ideaal om te boenen omdat
er relatief veel zout in zit.
„Maar als je niks doet, rot je
schip weg. Dat kan dus niet. En
het zicht wil ook wat, want je
kunt hier niet gaan liggen met
een verroeste bak. Dan val je uit
de toon bij de buurschepen."
Eier vindt de Beurtvaartkade
een ideale plek om te wonen.
Het verkeer zorgt soms voor la
waai, maar voor de rest is het er
zeer rustig. Ook de directe nabij
heid van de Terneuzense binnen
stad vindt hij een groot voor
deel. „Voor iemand die net als
ik slecht ter been is, is het mak
kelijk dat alle voorzieningen en
de winkels vlakbij in de buurt
zijn. Verder is er altijd wel iets
te zien of te doen. Andere sche
pen die naast je komen liggen,
even een praatje maken met
mensen die af en toe eens langs
komen of gewoon even een om
metje maken. Ik verveel me ei
genlijk geen moment."
Eier en Cornelis zijn de enige
twee schippers die permanent
aan de Beurtvaartkade liggen.
Gemiddeld liggen er zo'n acht
andere binnenschepen in af
wachting van een vracht of om
dat zij op doorreis zijn. De verge
lijking met een woonwijkje ligt
dan voor de hand. Volgens Eier
gaat die vlieger echter niet hele
maal op, „Een echte gemeen
schap is het niet. Vroeger liepen
we de deur ook niet bij elkaar
plat. Logisch, want schippers
zijn altijd onderweg. Dan is er
weinig tijd en ruimte voor inten
sief contact. De enige plek waar
dat gebeurde was de schippers-
beurs. Maar die is er jammer ge
noeg ook niet meer."
René van Stee
Ruimte, licht en vrijheid vormen de rode draad in
het leven van Jeanne de Kunder (52) en Lili Tim
mermans (52). Zestien jaar zijn ze nu samen, waarvan
ze er tien jaar op de Middelburgse Noordweg wonen
met zoon Boaz. „Blijkbaar hebben we iets met licht en
uitzicht", vertelt Lili. „We zijn vanuit Nijmegen naar
Zeeland gekomen. In Nijmegen woonden we in het
oude stadsdeel met een schitterend uitzicht op de
Waal. Het was ook een mooi, licht huis. Tja, als je van
buiten de provincie naar Middelburg gaat, kom je al
snel terecht in Dauwendaele. Dat viel wel tegen. De
achterbuurman kon bij wijze van spreken zien wat je
op je bord had liggen. Toen we dit huis aan de Noord-
weg zagen, waren we gelijk verliefd. Op het huis, het
licht binnen en natuurlijk het uitzicht." Ze wijst naar
achter. „Nu staat de maïs hoog, maar anders kijk je
heel ver."
Jeanne: „We hebben heel wat verbouwd. De keuken is
bijvoorbeeld naar buiten geplaatst, waardoor de woon
kamer een stuk groter werd. In de kamer stond een he
le lelijke schouw. Die is nu weg. Er was ook geen cv.
Overal stonden van die oude gaskachels. We hebben de
openslaande tuindeuren ook weer teruggebracht. Bo
ven die tuindeuren zijn glas-in-loodraampjes gezet.
Het glas-in-lood komt uit het huis van een vriend van
ons uit Vlissingen."
Jeanne vertelt over de huidige verbouwingsplannen.
„We willen de uitbouw, waar de keuken in zit, vervan
gen. Die wordt tot in de fundering afgebroken. Wat te
rug komt, zal iets breder zijn en meer een serre-achtige
uitstraling hebben. Heerlijk, dan sta je straks in de zon
af te wassen."
De zon is een belangrijk element in het leven van het
stel. Lili: „Je ziet hier de meest fantastische zonsonder
gangen. We hebben er zelfs een speciaal plekje voor in
de tuin gemaakt. Om maar te kunnen genieten van dat
uitzicht. Ook de bank in de kamer staat zo dat je van
binnen uit altijd de zonsondergangen kunt zien. Af en
toe roepen we elkaar; 'kom eens kijken naar die oranje
bol'. We hadden laatst een Limburgse kennis op be
zoek en die riep opeens in plat Limburgs 'kiek, daor',
helemaal verbaasd dat je zoiets moois gewoon vanaf je
bank kon zien."
Jeanne: „We houden van warme kleuren, oranje, rood.
Dat zie je in het interieur. Een beetje Boeddha en India
zie je hier terug." Ze wijst op een schilderij in oranje
tinten aan één van de wanden. „Ik liep op een gegeven
moment langs Galerie T en ik zag dat schilderijDe
zon scheen en het zonlicht viel precies tussen de twee
figuren op het doek. Ik dacht gelijk, 'dat is echts iets
voor ons' en ik heb het direct gekocht. We mochten het
een paar dagen 'op zicht' houden, maar het is nooit
meer weggegaan. Het past gewoon bij ons."
„We kijken wel eens naar andere woningen. Je weet
maar nooit. Maar we komen altijd weer op dit huis uit.
Die vrijheid hier, het licht. Ik denk dat als we naar een
huis in de stad gaan, we heel snel onze zonsondergan
gen zouden missen. Dus blijven we maar hier."
Annemarie Zevenbergen
Schippers zijn de zigeu
ners van het water.
Want zij zijn niet alleen
dag en nacht op hun werk;
ook nemen zij altijd hun
huis mee. Veel schippers
hebben een waladres,
maar er zijn uitzonderin
gen. Klaas Eier (63) uit
Terneuzen is zo iemand.
Sinds zijn geboorte woont
Klaas Eier op het water. „Ik
ben op het schip van m'n ouwe
lui geboren. Op m'n achttiende
ben ik zelf gaan varen. Eerst op
een tjalkje van zo'n honderd ton
en later op een spits. Dat heb ik
tot mijn zestigste volgehouden."
Drie jaar geleden sloeg het nood
lot toe. Eier bleek te lijden aan
de Ziekte van Parkinson. Zijn
wereld stortte in, omdat hij
moest stoppen met varen. Zijn
schip La Patience ligt sindsdien
werkloos aan de Beurtvaartka
de in Terneuzen, in de oostelijke
arm van het kanaal Gent-Ter-
neuzen.
Hoewel zijn toestand verslech
tert, kan Eier zich nog steeds
redden. Een huisje aan de wal
ziet hij best zitten, maar de mo
gelijkheden daartoe zijn er ei
genlijk niet. Na het overlijden
van zijn echtgenote in 1985
bleef hij alleen achter. Ook zijn
kinderen kunnen hem niet hel
pen.
„Particuliere schippers durven
nog nauwelijks te investeren.
En ik zal mijn schip toch echt
voor een fatsoenlijke prijs
moeten verkopen om aan de wal
verder te kunnen leven. Van het
uitkerinkje dat ik nu heb, kan
dat niet. Voor een zelfstandige
ondernemer die vleugellam
raakt, is het in Nederland slecht
geregeld. Daai-om woon ik nog
steeds aan boord. Maar ik
ervaar dat niet als een straf. Ik
ben immers een man van het
water. Weliswaar ga ik steeds
verder achteruit, maar ik kan
me nog prima redden. Ge
nieten van een onbezorgde oude
Klaas Eier in de roef van zijn schip.
dag kan ik niet, maar zielig?
Nee, dat ben ik absoluut niet."
De spits van Eier, 47 meter lang,
5,5 meter breed en een laadver
mogen van 445 ton, is in de ja
ren zestig gebouwd op de werf
in het Vlaamse TieLrode. Hij
kocht het schip in 1990. Aan de
achtersteven beschikt Eier over
een woonverblijf met een aan
recht, twee slaapkamers en een
toilet. In de voorsteven zitten
een roef, een slaapkamer en een
ruimte die altijd in gebruik was
als washok. Daarin liggen nu
scheepsartikelen zoals gegal
vaniseerde lantaarns en zogehe
ten katankertjes, halve ankers
met één klauw die worden ge
bruikt bij het aanleggen. Een
douche aan boord van de La Pa
tience ontbreekt, maar daar
maalt Eier niet om. „Met een
teiltje water gaat het ook. En als
ik wil douchen, kan ik af en toe
terecht bij kennissen", is zijn
nuchtere redenering.
Hoewel de La Patience zich qua
comfort niet kan meten met de
drijvende paleisjes die tegen
woordig in de vaart komen, zijn
er voldoende voorzieningen die
het leven aan boord aangenaam
■maken. En dan gaat het niet al
leen om een televisie met
schotelantenne, maar ook om
centrale verwarming, accu's om
stroom op te wekken en een ei
gen watertank van zo'n 2700 li
ter. De verwarming brandt voor
al in de winter en werkt op een
oliegestookte kacnei. Eier schat
dat hi] tijdens een niet al te
strenge winter een kleine ander
halve ton gasolie verstookt. Met
de huidige olieprijzen kost hem
dat bijna vijfhonderd euro. De
watertank wordt bijgevuld door
een waterboot die op gezette tij
den langskomt.
Stroom aftappen gebeurt vanaf
de wal. „In dat apparaat gooi ik
muntjes van vijftig eurocent.
Voor dat bedrag kan ik mijn ac
cu's een uur opladen. Dat gaat
dus heel gemakkelijk. Echt duur
is het ook niet, want ik gooi er
ongeveer vier keer per dag een
muntje in."
Aangezien de La Patience iede
re dag klaar moet zijn om zijn
werk weer te kunnen doen, is er
veel onderhoud nodig. Niet al
leen de motor (een 256 pk sterke
foto's Peter Nicolai
Klaas Eier woont op de spits La Patience aan de Beurtvaartkade in Terneuzen.
