PZC
Geen belastingen, geen verkiezingen, geen stakingen - heerlijk!
draaierig
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
In Dubai is alles mogelijk
zaterdag 16 juli 2005 22
Het is een droomland voor 'Fortuynis-
ten'. In Dubai betaal je geen belasting
en werkloze of criminele migranten worden
direct het land uitgegooid. Het woord gedo
gen kennen ze in het Arabische Emiraat
niet. Evenmin als verkiezingen en persvrij
heid. Bij Nederlanders wordt het woestijn
staatje steeds populairder. „Heerlijk, geen
verkiezingen."
Ochtend in Dubai. Buiten is het 45 graden,
binnen zorgt de airconditioning voor een
aangename koelte. De cappuccino staat
klaar. De Filipijnse serveerster komt aanlo
pen met een taartje. De lokale krant, Thé
Khaleej Times, ligt op een tafel.
Bestaat er een beter begin van de dag? De
koffie smaakt en het taartje evenzeer,
Maar wat is er vandaag mis met de krant?
De hele voorpagina is één grote advertentie
voor een bedrijf dat appartementen ver
koopt. 'Dubai Pearl verkoopt NU apparte
menten', staat er in blokletters.
Noem me ouderwets, maar hoort een krant
geen nieuws te brengen, zeker op de voorpa
gina? Dubai, een van de zeven piepkleine
woestijnstaatjes die gezamenlijk de Arabi
sche Emiraten vormen, is geen gewoon
land. Je kunt het publiek bier geen groter
plezier doen dan 'wereldnieuws' vervangen
door advertenties over investeringsmoge
lijkheden. Want geen van de vier miljoen
inwoners hier is bezig met 'de wereld' of an
dere 'futiliteiten'. Iedereen in Dubai is geob
sedeerd door handel en investeringen. Plat
gezegd: Hoe word ik zo snel mogelijk rijk?
„In Dubai is alles mogelijk"," zegt een en
thousiaste Italiaanse zakenman. „De beurs
is hier de laatste drie jaar met 700 procent
gestegen, als je nu een paar huizen koopt f
kan je ze over twee jaar voor het dubbele
verkopen. En ie kennen hier geen belas
ting.., Geweldig!"
Tien keer zo klein als Nederland, heeft Du
bai zo'n aantrekkingskracht op de rest van
de wereld dat inmiddels maar liefst 90 pro
cent van de bevolking buitenlander is.
Slechts tien procent van de miljoen mensen
die hier wonen zijn inheemse Arabieren.
Per jaar wordt er vanuit het buitenland 20
miljard dollar geïnvesteerd. Het aantal Ne
derlanders dat Dubai als nieuwe woon
plaats beschouwt, steeg het afgelopen jaar
van 1500 naar 3500 zielen. Het bekende ge
klaag over de totale afwezigheid van veran
dering in de Arabische wereld, gaat vol
strekt niet op voor Dubai. Binnen dertig
jaar omgetoverd van - letterlijk - een dorp
met modderhutten en een paar vissers tot
de grootste 'hub' in de Arabische wereld.
De stad Dubai is zo nieuw dat het oudste
hotel dateert uit 1974. Overal waar je nu
kijkt zie je enorme glazen torenflats, kanto-
zwart goud. Dubai's emir zag begin jaren
negentig de klap al aankomen. Want zon
der olie is er in Dubai alleen zand (slechts
twee procent van het emiraat is geschikt
voor landbouw, 98 procent is zand).
En zo besloot de emir dat het roer om
moest. Internationale handel, belastingpa
radijs, investeringen en toerisme waren de
toverwoorden. Belasting werd afgeschaft,
alcohol toegestaan en prostitutie getole-
rencomplexen die inderdaad de wolken lij
ken te raken en winkelcentra, zo groot dat
zelfs een Amerikaan hier z'n ogen zou uit
kijken. Dubai's fabelachtige succes valt sa
men te vatten in één woord: No-nonsense.
Toen hier ongeveer veertig jaar geleden olie
werd ontdekt, was het plotseling en makke
lijk rijk worden voor de bevolking. Maar
Dubai heeft, in tegenstelling tot het iets ver
derop gelegen Abu Dhabi, relatief weinig
reerd. En het werkt. Dubai's inkomsten
zijn nog maar voor 10 procent afkomstig
uit olie terwijl de bevolking gemiddeld
evenveel verdient als die in Nederland.
Niet slecht voor een land in het Mid
den-Oosten waar oorlogen en economische
misère meer regel dan uitzondering lijken.
Er heerst hier nauwelijks corruptie - de ge
vangenisstraffen zijn zeer hoog. De crimina
liteit is uiterst laag omdat iedere migrant
die een misdaad pleegt eerst z'n straf moet
uitzitten en vervolgens onmiddellijk wordt
uitgewezen. Zeventig procent van alle mi
granten komt uit India en Pakistan en
werkt in de bouw en als schoonmaker. Zij
verdienen ongeveer 200 dollar per maand.
Een schijntje vergeleken met de salarissen
van de Arabische- en westerse zakenmen
sen, maar toch nog altijd het dubbele van
thuis. Als je onder de 1500 dollar per
maand verdient, mag je geen familie meene
men naar Dubai. Raak je je baan kwijt, dan
dien je te vertrekken. Een taxichauffeur die
z'n auto niet iedere dag wast, krijgt een boe
te van 150 dollar. Op geen stropdas dragen
staat een zelfde boete.
Het internet wordt zwaar gecensureerd.
Veel boeken zijn verboden. Journalisten mo
gen geen artikelen schrijven die 'tegen het
belang van Dubai indruisen'. En het is zo
goed als onmogelijk om de lokale nationali
teit te krijgen. Arabieren hebben pas na 25
jaar recht op een paspoort, niet-Arabieren
moeten 30 jaar wachten.
Dit is allemaal bedoeld om de daadwerke
lijke macht in het land in handen te houden
van de inheemse Arabieren. Of liever ge-
zegd: de emir. Want alle regels kunnen van
het ene op het andere moment worden ver-
anderd door de emir, die in de volksmond
wordt aangeduid als de HeerserVerkiezin
gen kent Dubai niet.
„Je kunt zo'n land natuurlijk direct venver-
pen en afdoen als een dictatuur," meent een!
Franse zakenman. „Maar de mensen hier
hebben tenminste wel een goed leven, ar-
moede bestaat niet." Al die regels klinken
nogal hard", vindt een Indiase taxi-chauf
feur, „Maar dat weet je nou eenmaal als je
hier naar toe gaat. Plet is heel duidelijk En
niemand discrimineert me hier omdat ik
een bruine huidskleur heb. In Europa is dat,
wel even anders." Maar een Pakistaanse
bouwvakker zegt: „Ik ben hier alleen voor
het geld. Dit is een zeer slechte plek voor ar
beiders. Je mag hier niet staken, je hebt
geen rechten." En dat is juist wat veelwes-
terlingen zo aantrekt. „Heerlijk, geen ver- j
kiezingen, geen stakingen," zegt een Duit-
ser, „Eindelijk een plek waar werk wordt j
beloond."
Harald Dooi»
