>zc
Van buiten oud,
van binnen nieuw
1
ANTIEKHANDEL
DE PAGTER
c*r-
De derde generatie
in de familiewieg
dactie bijlagen: 0113-315680
iw.pzc.nl
iail:redactie pzc.nl
stbus 31, 4460 AA Goes
fertentie-exploitatie:
ord- en Midden-Zeeland: 0113-315520;
uws-Vlaanderen: 0114-372770;
jonaal: 020-4562500.
terdag 28 mei 2005
1 a-eSÜ
Originele Globe Wernicke®
boekenkasten, bureaus,
boekenkasten op maat voor
kantoor en werkkamer
Herenstraat 9 Kaai 53
Segeerstraat 8 Veere
Middelburg
www.antiekhandeldepagter.nl
F-
H
■KJi 'IL
DE VOORDEUR
De voordeur biedt toegang tot een woning, maar wat
daar achter schuil gaat, blijft voor velen onzichtbaar.
In deze serie een kijkje achter de voordeur van wille
keurige huizen. Iedere week gaat een andere deur open
en geeft de bewoner een blik in zijn of haar leven.
foto's Mechteld Jansen
Op de voordeur hangt een briefje 'Bij de achterdeur
bellen'. Daar aangekomen slaat een hond aan. Het
klinkt dreigend, maar de tienjarige labrador Timber
blijkt een vriendelijk dier dat kwispelstaartend het be
zoek begroet. Zijn bazin Sandra Jobse (22) komt aangelo
pen met haar pasgeboren dochtertje Sara op de arm. Een
klein koppie met donker haar piept boven de badstof om
slagdoek uit. Het hummeltje is diep in slaap.
„We woonden eerst in Krabbendijke, maar dat huis werd
te klein. Zeker toen we onze tweeling kregen, Job en Jona
than." Het gezin woont nu, na het overlijden van Jona
than, met z'n vieren en hond, in het huis aan de Halte
straat in Stationsbuurt. Een gehucht behorend bij Ril
land. Job zit in de zandbak op het terras achter het huis
met Sandra's jongere broer Stefan, die graag eens even
bij z'n grote zus op bezoek komt. Hij laat af en toen de
hond uit en speelt met zijn bijna twee-jarige neefje Job.
De namen Job, Jonathan, Sara zijn bewust gekozen. „Wij
wilden bijbelse namen. Mijn man Micha komt uit een ge
zin met 16 kinderen die allemaal een bijbelse naam heb
ben."
Het huis aan de Haltestraat in Stationsbuurt is ruim.
„Hierachter staat ook nog een grote schuur. De vorige ei
genaar heeft die helemaal verbouwd. Er sliepen daar
twee kinderen op zolder. Die was echt mooi ingericht.
Wij zitten te denken om er een soort speelzolder van te
maken. We hebben nog wel meer plannen met het huis.
Mijn man Micha is erg klusserig, dus er zal nog wel wat
gebeuren. Nieuwe plafonds, wat kozijnen vervangen.
Maar dat is een tien-jaren plan. Micha is nu een speel-
huisje aan het bouwen voor Job."
Sandra en Micha houden van oude spulletjes, die ze her
en der op de kop tikken. Dat is in huis ook wel te zien. Al
lerlei hebbedingetjes staan en hangen overal. Zo hangt er
in de huiskamer een harp. „Die bewaar ik voor Sara.
Nee, ik speel zelf geen harp. Wel gitaar en citer. Ik ben
wel muzikaal. Ik speel ook al heel lang panfluit en dwars
fluit."
Sandra's trots is de familiewieg die op het kamertje van
Sara staat. Een klein rieten wiegje. Sara is de derde gene
ratie die er in ligt. „Het wiegje is in ieder geval ouder dan
50 jaar. Een zus van mijn moeder heeft er nog in gelegen
en zij is al 50 geweest. Mijn moeder heeft er ook in gesla
pen en ik ook. Sara is de eerste kleindochter van mijn
moeder die er weer gebruik van maakt. Ik heb gezegd
toen ik zwanger was van Sara dat als ik een meisje kreeg,
ik graag het wiegje wilde gebruiken. Mijn moeder heeft
de stof helemaal opgeknapt en opnieuw geplooid. Ik wil
de niet veel veranderen aan het wiegje. Het ziet er nogal
ouderwets uit, maar dat vind ik wel leuk. En Sara slaapt
er heel lekkkerin."
Rest de vraag 'waarom eigenlijk dat briefje op de voor
deur'. Sara loopt naar de gang. „Kijk maar", zegt ze met
een glimlach. „Het staat hier nogal vol." En inderdaad.
Van ouderwetse kinderwagen tot dozen en wat dies meer
zij, de gang staat boordevol. „Daar moeten we nog wat
mee, maar dat komt wel."
Annemarie Zevenbergen
Akkerbouwer Hans Ver-
couteren uit Retranche-
ment wist niet beter dan dat
hij vanuit zijn keuken het ge
loei van koeien hoorde. Zijn
uit 1867 daterende veestal
staat immers pal tegenover
zijn boerenwoning. De dalen
de opbrengsten in de land
bouw noopten hem samen
met zijn vrouw Els nevenac
tiviteiten op te zetten. En
dus huizen er sinds 1 mei
geen runderen, maar toeris
ten, in de stal.
Aardappels, suikerbieten,
vlas... De familie Vercoute-
ren heeft er allemaal kaas van
J^rgegeten, maar toeristen op het
erf? Da's toch een heel andere bu
siness. Maar ze moesten wel, om
dat hun oneindige liefde voor
him boerderij De Breydelhoeve
een vertrek van het erf nou een
maal uitsloot. „Als we zo waren
doorgegaan, hadden we op een
gegeven moment definitief de
boerderij moeten verlaten. Dan
sluit je het hek en kom je er echt
nooit meer in. Onze vijf kinde
ren hebben namelijk geen inte
resse om het boerenbedrijf over
te nemen, dus zouden we de boer
derij op een gegeven moment
moeten verkopen. Maar door de
komst van een aantal apparte
menten hebben een paar kinde
ren nu wel belangstelling gekre
gen", vertelt Els (51).
Haar man Hans: „Een vertrek
van De Breydelhoeve zou ons
echt aan het hart gaan. We zit
ten hier op een prachtige plek.
Net buiten het dorp, maar vlak
bij alle nodige voorzieningen.
Soms besef je dat helemaal niet
meer, je weet niet beter. Laatst
vertelde een gast ons dat ze een
koekoek had gehoord. Ze vroeg
of die zeldzaam zijn. Echt, ik
wist het niet. Wij horen die vo
gel namelijk elke dag."
Hans (55) werd op De Breydel
hoeve geboren. Om preciezer te
zijn: op de plek waar hij nu dage
lijks zijn boterham eet. De keu
ken deed in zijn jeugdjaren nog
dienst als slaapkamer van zijn
ouders. Hun eigen woning - uit
1892, De Breydelhoeve is sinds
1949 familiebezit - heeft in de
loop der jaren dus de nodige ver
anderingen ondergaan, al is het
Het gietijzeren roosvenster op de zolderverdieping van de schuur. foto's Camile Schelstraete
De veestal van de Breydelhoeve
herbergt nu mensen in plaats
van runderen.
karakteristieke boerenkarakter
altijd gebleven. Dat zou je op
het eerste gezicht ook zeggen
van de veestal. Authentieke ste
nen, kruiskozijnen - weliswaar
in een moderne, kunststofva
riant - en net onder het dak een
steen die verwijst naar Charles
Breydel, de eigenlijke bouwer
van de schuur, maken samen
met een aantal trekpaarden in
een lieflijk stukje weiland en een
wijds polderlandschap het idylli
sche plaatje compleet.
Instorten
Een prachtig, nostalgische aan
blik dus, maar daar zag het lan
ge tijd niet naar uit. „De stal
was echt op, hij stond op instor
ten. Bovendien had een doordrin
gende ammoniakdamp de
schuur ook geen goed gedaan.
Logisch, sinds 1867 hebben er
continu beesten ingestaan. Ei
genlijk wilden we na de sloop de
originele stal terugzetten, maar
dat kregen we constructief niet
voor elkaar. Ik heb wel alle ste
nen kalkvrij gemaakt en herge
bruikt. Maar de originele dak
pannen waren bijvoorbeeld ge
woon te slecht om opnieuw op
het dak te leggen", zegt Hans.
Vijf jaar geleden reageerden de
Vercouterens op een algemene
oproep van Veronique Calus van
het landbouwloket in de gemeen
te Sluis: 'doe iets in het buitenge
bied, om de leegloop van boerde
rijen tegen te gaan'. Minicam-
pings zijn er in de omgeving al
genoeg, concludeerde het echt
paar. Dus moest er iets totaal
nieuws komen. Vier appartemen
ten en een groepsaccommodatie
voor maximaal twaalf personen
zijn het resultaat van lang wik
ken en wegen. Een investering
van een slordige 500.000 euro,
waarvan een deel verworven uit
het subsidieprogramma Vitaal
Platteland, moet zich nu terugbe
talen. „Eigenlijk richten we ons
op rustzoekers, 55-plussers.
Maar we zijn nu drie weken
open en hebben eigenlijk alleen
nog maar gezinnen met kleine
kinderen over de vloer gehad.
De groepsruimte is nog niet hele
maal gereed, maar dat moet ko
mende vrijdag wel het geval
zijn. Dan is de bovenverdieping
voor het eerst gereserveerd", al
dus Els.
Voor Vitaal Platteland zou eigen
lijk ook een deel van het subsi
diebedrag in 'groene elementen'
moeten worden gestoken, maar
Hans en Els Vercouteren bleven
van die regel gevrijwaard. Er wa
ren immers al genoeg bomen en
struiken in de directe omgeving.
Overigens dacht de familie Ver
couteren lange tijd dat zij de eni
gen in West-Zeeuws-Vlaanderen
waren met een dergelijk plan,
maar plots bleek ook Jolanda
Bakker met haar-vriend Donald
Lewis te zijn ingesprongen op de
vraag naar groepsaccommoda-
ties. Zij toverden een boeren
schuur aan de Scherpbierseweg
in Groede om tot een luxueus va
kantieverblijf. De zolderkamer
van de voormalige veestal van
De Breydelhoeve is er een om U
tegen te zeggen. De frisse ruim
te, waarin wit overheerst, doet
allesbehalve denken aan de vroe
gere bewoners van de schuur.
Slechts enkele accenten leggen
de link naar de functie van wel
eer.
Zoals twee gietijzeren roosra-
men, die de bezoekers een prach
tig uitzicht gunnen over de
West-Zeeuws-Vlaamse polder.
Op de eerste verdieping en bega
ne grond is het al net zo wit.
„We hebben bewust gekozen
voor een moderne inrichting, de
mensen moeten hier ook van alle
gemakken zijn voorzien.
Maar als ik in het vroegere ge
deelte van de koeien ben, heb ik
nog altijd het idee dat ik in de
'koestal' sta. Alle kamers heten
ook naar de vroegere vertrek
ken: de koestal, de perdenstal, 't
kevent (knechtenverblijf). Bij
laatstgenoemd appartement heb
ben we aan de voordeur een hart
je bevestigd, dat vroeger aan de
wc-deur hing. Dat staat voor
vruchtbaarheid. Want wat je
vroeger achterliet op het toilet,
ging zo het land weer op", zegt
Els.
Om de authentieke sfeer van de
knechtenkamer extra te onder
strepen, is ook een bedstee ge
plaatst. Maar dan in een wat
meer hedendaagse uitvoering.
De voormalige vloer van het
paardengedeelte doet nu dienst
als terras, de bocht (lees: de op-
vangbak voor mest) moet in de
komende maanden een grote
bloembak worden en de stenen
die de koeien vroeger van elkaar
scheidden gaan nu als stoepte
gels door het leven. Het karakte
ristieke boerenleven is door de
Vercouterens dus in een apart,
modern jasje gestoken: van bui
ten oud, van binnen nieuw.
Waar ze zich zelf het lekkerst bij
voelen? Hans: „Als we nu zien
hoe netjes het in de schuur is,
krijgen we wel eens de kriebels
om ook onze eigen woning aan
te pakken. Maar aan de andere
kant: een oud huis heeft nog al
tijd ontzettend veel uitstraling."
Raymond de Frel
