Trouwringen
zonder gedoe
Griekse pasta vermomd als rijst
wr
Flow
Schoenen
Baden
Batterijen
zaterdag 12 maart 2005
Er mogen dan minder hu
welijken worden geslo
ten, vorig jaar gingen toch
nog zo'n 76.000 aanstaande
bruidsparen naar.de juwe
lier. Voor de ringen. Als
symbool van hun duurzame
band met elkaar. Met de
trouwmaanden april, mei
en juni in aantocht, maakt
een nieuwe lichting bruids
paren haar keuze.
Bruidsparen kopen trouwrin
gen. Klinkt eenvoudig,
maar dat valt tegen. Ringen zijn
duur - de prijs voor een bijzon
der setje gaat zo richting twee
duizend euro - en de keuze is
groot. Tientallen merken bren
gen jaarlijks met een nieuwe col
lectie uit. „Wat is er mooier dan
een verliefd stel dat voor jouw
ringen heeft gekozen?", zegt
Rob Hollander, directeur van
het Nieuwegeinse trouwringen-
bedrijf Flamingo BV. Zijn inter
nationale firma brengt collec
ties op de markt voor de merken
Flamingo en EL Design.
Ontworpen en geproduceerd in
de eigen ateliers. Troef voor
2005: witgouden ringen, mat -
in vaktermen gesatineerd - tame
lijk breed, met afgeplatte rand.
Ringen met een moderne, strak
ke look, zonder tierelantijnen.
„Hoe we tot onze ontwerpen ko
men? Goed luisteren wat klan
ten willen, een beetje kijken
naar de concurrentie en gebruik
maken van onze eigen creativi
teit", zegt Hollander. De ver
wachtingen van zijn nieuwe col
lectie Céleste zijn hooggespan
nen.
Ook de Duitse merken Christian
Bauer en Meister gokken dit
jaar op ringen zonder gedoe.
Mat lijkt de trend. De'bruidsbla-
den staan er vol mee. Volgens
ontwerper Peter Mestrum van
Flamingo kunnen de brede, mat
te ringen zonder opsmuk een
blijvertje worden. Voor het eerst
in zes jaar ziet hij een'trend in
het trouwringenaanbod.
Eind jaren negentig veroverde
de titaniumringen de harten van
trouwlustigen. Het materiaal
uit de ruimtevaart en de chirur
gie was populair vanwege het
lichte gewicht en de anti-allerge-
ne eigenschap. Ook het uiterlijk
van de titaniumringen - soms ge
combineerd met gouden details
- was anders dan al het andere:
donkergrijs en mat. „Toch is ti
tanium geen edelmetaal. Terwijl
bruidsparen die luxe juist wel
willen", zegt Peter Mestrum.
In de etalage van Juweliershuis
Van Dijk staan witgouden, mat
te ringen. Het is nu eenmaal wat
de juweliersmerken aanbieden,
maar Loek Strijk verkoopt toch
het vaakst de klassieke goudge
le ring. „Dat blijft het beeld dat
mensen hebben van een trouw
ring. Dezelfde gouden ring als
vader en moeder, opa en oma."
Het voorzichtig tornen aan de
goudgele effen ringen begon be
gin jaren zeventig met kleine
motiefjes. Na de dunne ringetjes
uit de jaren vijftig - in verband
met zuinigheid - en de brede
banden uit de jaren zestig, werd
voor het eerst geëxperimenteerd
met het oppervlak van de rin
gen. Een sterretje hier en streep
je daar. „Mensen waren echt hui
verig. Ze zeiden: dat wordt
nooit verkocht, veel te trendge
voelig. Een trouwring moet tijd
loos zijn", zegt directeur Hollan
der van Flamingo.
Pas halverwege de jaren tachtig
raakten de gevarieerde ringen
meer geaccepteerd. Bi- en trico-
lorringen - met verschillende
kleuren góud - kwamen op de
markt en ook bewerkingen met
diamantjes deden hun intrede.
De vraag naar diamant in de
vrouwenring is gebleven.
Dat man en vrouw na de brui
loft met eenzelfde ring door het
leven gaan, blijkt geen vast gege
ven. Uit ervaring weet Strijk
van Juweliershuis Van Dijk dat
echtelieden het soms niet eens
worden over hun aanschaf voor
het leven. „Dan gaan ze ieder
met een heel andere ring de
deur uit."
Iris van den Boom
Het moest zeker
niet trendy zijn
Bijna alsof ze een brood gingen kopen. Zo liepen Chris Wol-
ers en Irma van den Broek in 1986 een plaatselijke juwe
lier binnen. „In een half uur stonden we weer buiten. Geslaagd
en wel." Witgoud moest het worden en witgoud werd het. „We
wilden iets wat niet trendy was. En witgouden ringen in de jaren
tachtig zag je niet veel," zegt Chris. „Sommige vrienden keken
raar op van onze keuze. 'Witgoud dat lijkt toch net zilver. Dat
geeft zo'n goedkope uitstraling', zeiden ze dan. Nou toevallig
waren ze behoorlijk duur." Het waren trouwens niet hun ei
gen ringen die Chris en Irma aan eikaars vinger schoven,
na het ja-woord. „De ceremoniemeester was de ringen
vergeten. Chris heeft toen snel de ring van zijn vader
geleend en ik ook een ring van iemand. Die heb
ben we elkaar toen maar omgeschoven. Onze
eigen ringen kwamen na tien minuten
alsnog."
Ze waren glad
en van goud
Het is een wat treurig verhaal. Na al die jaren dat de
rouwringen van het echtpaar Schrader gebroederlijk
naast elkaar lagen in haar bijouteriedoosje, zijn ze kwijt.
Foetsie, spoorloos. „Het gebeurde tijdens onze verhuizing van
Utrecht naar Bunnik in 1999", vertelt de vrouwelijke helft van
het echtpaar. Het stel trouwde in 1958. „Ik had mijn sieraden-
doosje altijd erg goed verstopt. Zo goed. dat ik hem zelf niet
meer kon vinden. Toen we in ons oude huis wat laatste spul
len gingen ophalen, kwamen werklui opeens met het doosje
aanzetten. Oh, wat was ik blij." Zó blij, dat ze vergat te kij
ken of alle spulletjes er nog wel in zaten. En dat bleek
niet zo te zijn. „Onze ringen en ook nog wat andere sie-
raden waren weg. Het was lastig om iemand te be
schuldigen. De ringen lagen al zo lang in het
iPPgk doosje, dan weet je niet wanneer het is mis
gegaan. Ze waren glad en van goud.
In die tijd had je nog niet zo
veel keus."
Voor een appel
en een ei gekocht
Eigenlijk hadden Marjolijn en David Engelhard geen cent
toen ze acht jaar geleden op zoek gingen naar hun trouw
ringen. „We studeerden nog", vertelt David. Maar waar haal
je goedkope trouwringen vandaan? Uit Antwerpen. „In de
joodse wijk kun je voor een appel en een ei ringen kopen. Daar
zitten veel juweliers. Dus gingen wij een dagje uit naar Ant
werpen." Marjolijn: „We wisten zo'n beetje wat we wilden:
simpele gouden ringen. Eerst werden onze vingers opgeme
ten. Toen Davids ring toch niet helemaal paste, hebben ze
de ring wat opgerekt. Vandaar dat die wat dunner is
dan de mijne. Zijn ring is eigenlijk ook een beetje on
regelmatig. En door het oprekken is de rand
scherp. Ach, het geeft iets ambachtelijks zul
len we maar zeggen. We waren uiteinde
lijk zo'n tweehonderd gulden
kwijt."
Het lijken waterdruppels die
met elkaar verbonden zijn. Van
daar de naam: Flow.
Dit nieuwe horloge van cK Cal
vin Klein is meer een sieraad
dan een klokje. De 'vloeiende'
armband is van gepolijst roest-
vrijstaal en de platte wijzer
plaat met Zwitsers uurwerk is
verkrijgbaar in de kleuren wit,
lichtblauw, zwart en lichtroze.
Het horloge is waterbestendig
tot dertig meter, maar echt ver
standig om met dit sieraad te
water te gaan, is het natuurlijk
niet. Daar is-ie veel te mooi
voor.
Het horloge kost 180 euro.
In New York introduceerde pop
diva Jennifer Lopez haar nieu
we schoenenlij n met veel bomba
rie. Op een exclusieve party in
het hippe restaurant Giovanni's
op 55th Street waren uiteraard
allerlei beroemdheden aanwe
zig.
Ondertussen gebeurde er in Ne
derland ook iets op schoenenge-
bied. Met de beroemde Holland
se nuchterheid, dat wel, opende
de eerst flagshipstore van Van
Lier zijn deuren.
Op de Amsterdamse Heilige-
weg, zijstraat van de Kalver-
straat. Het is de eerste winkel
waar de gehele collectie van dit
merk, dat al sinds 1815 bestaat,
exclusief verkocht wordt.
Zowel de lederen, klassiek ge
maakte Goodyear schoenen als
de moderne casual modellen.
Van Lier noemt zichzelf een
merk voor mannen met stijl.
Vlinders, slierten, ellebogen,
buizen, kussentjes, wieltjes,
navels en spiralen; pasta bestaat
in alle soorten en maten. Ik heb
me laten vertellen dat ze in Ita
lië wel 200 verschillende varian
ten kennen. Voor elke saus en
elk gerecht een andere pasta.
Eén van de vreemdste, maar lek
kerste soorten komt wat mij be
treft niet uit Italië, maar uit
Griekenland: Kritharaki, pasta
vermomd als reuzenrijstkorrel.
Tegenwoordig is er zelfs Sponge
Bob-pasta op de markt. Voor de
lezers zonder kinderen of kinder
lijk kijkgedrag: Sponge Bob is
een merkwaardig tekenfilmfi
guurtje op TV, in de gedaante
van een spons met een Schots ge
ruite broek. Hij leeft op de bo
dem van de zee, in een holle ana
nas en heeft een slak die miauwt
als huisdier. Leuk voor de kinde
ren, die figuurtjes. Maar lekker?
Nee.
Ik kan me nog herinneren dat je
hier alleen de macaroni van Ho
nig (elleboogjes) kon kopen.
Mijn moeder maakte het vaak
op zaterdag. Met kaas, beetje to
matenpuree en, als je geluk had,
blokjes ham, maar meestal wa
ren het blokjes smack. Kent u
dat nog, smack? Een soort boter
hamworst uit ovalen blikjes.
De eerste pastavariant was de
kortkook macaroni. Typisch
Hollands; kraak nog smaak,
maar klaar in 4 minuten. Later,
in de zeventiger jaren, kwam
voor het geitenwollensokken-
volkje de volkorenmacaroni, en
ik geloof dat we toen ook inmid
dels op landelijke schaal spa
ghetti konden krijgen.
Nu puilen de pastaschappen uit
en kun je op veel plaatsen zelfs
verse pasta kopen. Elleboogjes
eten wij eigenlijk nooit meer,
maar ik heb wel standaard spa
ghetti, vlinders, wokkels en tag
liatelle (geel en groen) in mijn
een grote (1,5 cm) rijstkorrel. De
truc is dat je deze pasta niet in
water kookt, maar in de oven
gaart in het stoofvocht van het
vlees, en op het eind even grati
neert met wat pittige kaas. De
kon-els absorberen de smaken
en binden de saus, waardoor
een heerlijk smeuïge substantie
ontstaat.
Het is de kunst om voldoende,
maar ook weer niet te veel, wa
ter toe te voegen, voor de schaal
de oven in gaat. Je kunt de pas
ta namelijk achteraf niet meer
koken met Puck Kerkhoven
keukenkast liggen. En ik heb
een pastamachine (eerlijk zijn!
die ik misschien twee keer per
jaar gebruik) voor lasagna-vel-
len.
Ik werd helemaal warm toen ik,
snuffelend in de schappen bij
een gespecialiseerde pastawin
kel, onlangs opeens één van
mijn favoriete pasta's ontdekte:
KritharakiDe eerste keer dat
ik het at, in Griekenland, stond
ik compleet op het verkeerde
been.
Ik dacht dat ik een stoof schotel
tje met rijst voor mijn neus had,
maar toen ik een hap nam, ble
ken die stevige, beetje gladde
korrels helemaal niet naar rijst
te smaken. Heerlijk, maar wat is
het? Pasta dus, in de vorm van
afgieten. Hoeveel water, dat is
bijna niet te zeggen. Griekse
huisvrouwen houden een gou
den regel aan: drie keer zoveel
vocht als Kritharaki. Gewoon
een keer proberen, het is echt
heel erg lekker. Deze pasta is
overigens ook te koop in de
meeste Turkse winkels.
JUVÉTSI (GRIEKSE STOOF
SCHOTEL MET PASTA)
voor 4 personen
Ingrediënten: 2 eetlepels olijf
olie; 50 gram boter; 1 kilo rund
vlees; 1 ui; 1 blik tomatenblok-
jes (400 gram); 1 theelepel sui
ker; 1 kaneelstokje; 500 gram
Kritharaki korrelpasta); 100
gram geraspte oude kaas; zout
en versgemalen peper.
Bereiding: Snijd het vlees in gro
ve blokken en snipper de ui. Ver
hit olie en boter in braadpan,
bak het vlees rondom bruin. Be
strooi met peper en zout. Voeg
ui toe en bak glazig. Voeg toma-
tenblokjes, suiker en kaneel toe
en schenk er zoveel warm water
bij dat het vlees net onder staat.
Zet op een laag vuurtje, op een
sudderplaatje en laat twee uur
sudderen.
Verwarm oven op 180 graden.
Voeg pasta toe en roer goed om.
Stort in een ondiepe, wijde oven
schaal. Schenk er evenveel wa
ter bij als er Kritharaki in de
schaal zit en laat ca. 40 minuten
garen in de oven. Bestrooi met
oude kaas en laat die in 5 a 10
minuten garen. Serveer heet.
Lekker met een salade van ge
raspte wortel, appel en peterse
lie. En schenk er een stevige ro
de wijn bij, bijv. een Griekse
van Naoussa.
Tip: Juvétsi is ook erg lekker
met lams- of kalfsvlees. Verkort
de stooftijd voor het vlees dan
tot 1 uur.
Caribische sferen in je eigen
badkamer. Het milieuvriendelij
ke cosmeticamerk Aveda maakt
ons lekker met twee nieuwe exo
tische producten.
Caribean Therapy Bath Soak en
Carribean Therapy Body Creme
zijn eigenlijk bedoeld voor spa'
"s en kuuroorden, maar kunnen
nu ook thuis gebruikt worden.
Deze verwennerijen in een fles
werden ontwikkeld in samen
werking met een planten- en
kruidendeskundige uit Martini
que en zijn volgens Aveda het
toppunt van ontspanning. Er zit
mango, kokos en aloë vera in en
een compleet assortiment Caribi
sche essentiële oliën die er voor
zorgen dat je als herboren uit
bad stapt.
Met oververhitte batterijen
kwam Nokia een paar keer erg
vervelend in het nieuws. Reden
om de strijd tegen onveilige na-
maakbatterijen te intensiveren.
Laatste troef van de Finnen is
originele batterijen op te tuigen
met een hologram.
„Dankzij het hologramlabel
kunnen consumenten zelf vast
stellen dat de batterij inderdaad
een originele is", meldt topman
Razvan Olosu.
Het label bestaat uit een holo
grafische afbeelding en een
20-cijferige identificatiecode
die is verborgen onder een kras-
laag. Nokia voert het hologram
geleidelijk in op de nieuwe bat
terijen.
