ID-plicht irriteert ook politici
PZC
Victoria Falls sterven langzame dood
Journalisten komen
hun hotels in Irak
amper meer uit
Controles soms te belachelijk voor woorden
Antwerpse
prostituées niet
blij met te felle
straatverlichting
21 januari 1955
vrijdag 21 januari 2005
door Ap van den Berg
en Frouke Houtman
Ogen schieten vuur. „Waar
om moet ik 'm laten zien?
Ik heb u nu drie keer gezegd
dat ik een identiteitsbewijs bij
me heb! U vertrouwt me dus
niet?" Minister van economi
sche zaken Laurens Jan Brink
horst kookt bijkans van woede.
„Hier. hou vast!" De bewinds
man duwt zijn aktentas in de
handen van de journalist,
vouwt zijn portemonnee open
en laat in een flits alsnog
zijn identiteitskaart zien.
„Bent u nou tevreden?" Brink
horst pakt zijn tas terug en
beent weg. „Dit is
on-ge-hoord!" brult hij nog.
„Dit is precies waar dit land ka
pot aan gaat!"
Het is donderdagochtend en het
loopt tegen tien uur. Weinig pas
santen zijn getuige van de onge
wone opwinding over een iden
titeitsbewijs. De meeste minis
ters, kamerleden, staatssecreta
rissen en ambtenaren schuife
len op hun gemak door de toe
gangsdeuren van het Twee
de-Kamergebouw naar hun eer
ste afspraak. De irritatie onder
de bevolking over de identifica
tieplicht is ook in het parle
ment merkbaar. Sinds 1 januari
is iedere Nederlander verplicht
zijn paspoort, rijbewijs of iden
titeitskaart te-tonen als de poli
tie ernaar vraagt.
GroenLinks-kamerlid Farah
Karimi is in eerste instantie af
houdend: „Ik hoef mijn
'aai-die' toch niet aan te to
nen? Waarom zou ik dat doen?"
Na enig aandringen laat ze het
document toch maar zien.
CDA-kamerlid Niny van Oerle
weigert als enige pertinent haar
legitimatiebewijs uit haar tas
op te diepen.
Steekproef
De overige kamerleden werken
loyaal mee aan de bescheiden
steekproef. Arda Gerkens (SP),
Nebahat Albayrak (PvdA),
Joop Atsma (CDA), Willibrord
van Beek (VVD) en Boris van
der Plam (D66): ze trekken zon
der mankeren hun legitimatiebe
wijs. Dat geldt ook voor fractie
leider van de ChristenUnie
André Rouvoet. „Kijk, een rijbe
wijs." Hij vouwt het uit eigen be
weging open en wijst op het fo
tootje: „En nog van mij ook!"
Rouvoet ziet de lol van de steek
proef wel in. „Ik was deze week
in een zaaltje en vroeg de aanwe
zigen wie een identiteitsbewijs
bij zich droeg. Twintig procent
bleek het niet bij zich te heb
ben." De test onder de volksver
tegenwoordigers levert vanmor
gen een vergelijkbaar beeld op:
één op de vier kamerleden heeft
geen legitimatie op zak.
De PvdA'ers Khadija Arib en
Godelieve van Heeteren zijn er
bijna trots op. „Alsof we hier
mee de veiligheid in dit land ver
groten," roept Arib boos. Hun
collega Marjo van Dijke moet er
ook maar weinig van hebben.
„Ik wil mijn kinderen niet met
een paspoort op straat rond la
ten lopen. Dus hebben we een
identiteitskaart voor ze ge
kocht. Kijk, wij eten er geen bo
terham minder om, maar ik ken
een hoop gezinnen waar dat an
ders is." Zelf heeft ze wel legiti
matie bij zich.
Schaamrood
Staatssecretaris van financiën
Joop Wijn (CDA) bekent - „met
het schaamrood op mijn kaken"
- dat hij zijn ID niet op zak
heeft. Terwijl zijn partij het
verst gaat met zaken als het op
geven van de privacy, fouilleren
en verplichte identificatie. „Ik
vind het zelf echt heel belang
rijk dat de identificatieplicht is
uitgebreid", bezweert hij. „Ne
derlanders kunnen best een deel
van hun privacy opgeven als we
daarmee de criminaliteit kun
nen aanpakken." PvdA'er Staf
Depla heeft zijn rijbewijs in de
binnenzak. „Ik ben niet kapot
van de identificatieplicht," zegt
hij. Het feit dat een moeder (met
kind) recent in een Amsterdam
se politiecel belandde omdat ze
bij een verlichtingscontrole
geen identiteitspapieren kon to
nen, heeft zijn enthousiasme
fors getemperd. „Te belachelijk
voor woorden. Dat soort uitwas
sen mogen niet meer voorko
men. Het doel heiligt niet alle
middelen," aldus Depla, die ver
volgens in ruil voor het tonen
van zijn identiteitsbewijs ook
dat van de ondervrager wil zien.
Tot Depla's niet geringe verras
sing zegt die: „Eh... sorry. Thuis-
gelaten."
Regels
Iedere Nederlander van veertien
jaar en ouder moet sinds 1 janua
ri een geldig identiteitsbewijs
kunnen tonen als de politie daar
om vraagt. Dit betekent in de
praktijk dat niemand zonder
paspoort, rijbewijs of identiteits
kaart de deur uit kan. Of je nu
in de auto stapt of alleen maar
naar de hoek van de straat loopt
om een brief te posten.
Wie zich niet kan legitimeren,
kan meegenomen worden naar
het politiebureau en riskeert
een geldboete, oplopend tot
2250 euro. Er moet wel een con
crete aanleiding zijn. Willekeuri
ge controles zijn niet toege
staan. In het verleden mocht
naar het legitimatiebewijs wor
den gevraagd bij het vermoeden
dat iemand illegaal in Neder
land verblijft en bij verkeerstoe
zicht. Dat is nu uitgebreid naar
identificatie bij hulpverlening
en bij het handhaven van de
openbare orde.
Nieuw is ook dat douaniers, on-
derwijsinspecteurs en soortgelij
ke toezichthouders om legitima
tie mogen vragen. De reden voor
dat verzoek moet wel in de lijn
van hun functie liggen. Een
bouw- en woningtoezichthou
der mag een fietser die 's nachts
zonder licht rijdt, niet om zijn le
gitimatie vragen. Maar een bos
wachter die ziet dat iemand in
de natuur afval loost, mag dat
wel.
Particuliere beveiligingsmede
werkers in winkels en bedrijven
staan los van de nieuwe identifi
catieplicht. Wie door zo'n mede
werker wordt aangehouden, is
niet verplicht zijn paspoort of
rijbewijs te tonen.
Wel kan hij de zaak uit worden
gezet. GPD
van onze
redactie buitenland
Buitenlandse journalisten
in Bagdad gaan prak
tisch niet meer op pad. De
Britse Midden-Oostenkenner
en -correspondent Robert
Fisk noemde dit in de The In
dependent maandag 'hotel-
journalistiek'. Die geeft de
Amerikaanse troepen in het
land 'de vrije hand' om te
doen of na te laten wat ze
maar wensen.
De journalisten van de Ameri
kaanse omroep NBC mogen
van hun veiligheidsadviseurs
en lijfwachten niet eens naar
het zwembad of het restau
rant van hun hotel, laat staan
de stad in. Ze zitten feitelijk
opgesloten in hun kamers.
De activiteiten van radicale
tegenstanders van de Ame
rikaanse bezetting, alsmede
het grote aantal ontvoeringen
van buitenlanders door crimi
nelen, maken het werk in
Irak vrijwel onmogelijk. Het
gerenommeerde dagblad The
New York Times heeft een
soort fort in Bagdad met vier
wachttorens en lijfwachten
met New York Times'
T-shirts aan. Maar zelden of
nooit hebben oorlogsverslag
gevers zo ver van de gebeurte
nissen verslag gedaan en zel
den zijn ze zo beperkt in hun
handelen geweest, aldus Fisk.
Afgeslacht
Veel journalisten bellen van
uit hun hotelkamer met
woordvoerders van de Ameri
kaanse troepen of van de
door de Amerikanen aange
stelde interim-regering. Die
zijn in hun afgegrendelde
stadsdeel, de Groene Zone,
nog verder verwijderd van de
werkelijkheid. Voor het slin
kend aantal journalisten dat
er toch op uit wil, wordt het
steeds gevaarlijker en moeilij
ker, net als voor de Irakezen
die voor hen werken.
Vorig jaar werden onderin®
een Italiaanse corresponds:
een Poolse journalist, een Bi
gaarse cameraman en een£
panse verslaggever wreeds
moord. Maar ook tal -■
Iraakse werknemers van bi
tenlandse media zijn afe,
slacht. Veel Iraakse medewe.
kers van buitenlandse rnefe
hebben al laten weten dat5
op de geplande verkiezing
dag, 30 januari, niet du.4
werken.
Een half jaar geleden kg
Fisk naar eigen zeggen n»
een reportage maken vanó
Bagdad in een stad in heffe
nenland en dezelfde avond i
rugkeren. Maar aan het ég
van de zomer kostte een
plaatsing over een relatief
ringe afstand buiten Bagfe;
alleen al twee weken
onderhandelen met figus
die mogelijk voor een vfe
ge reis konden zorgen. Naj
een reis buiten Bagdad fe
wel uitgesloten. Ook in
bloedige jaren negentig
Algerije werden veel jours-
listen vermoord, maar fee-
den de Algerijnse veiligheid
stroepen en gendarmerie ver
slaggevers redelijk 1
men. In Irak kunnen devefe
heidstroepen zichzelf sa
eens beschermen. Bovenra
zijn de Iraakse politie en V
tionale Garde onbetroinJ
baar. Het is niet altijd duik]
lijk voor wie de Iraakse gg
disten of agenten aan bi
werk zijn. Journalisten 1
Irak durven evenmin in
buurt van Amerikaanse ta
pen te komen, omdat die»
rucht zijn om hun ongedise-
plineerde handelwijze.
Ze worden daarom ook dra
journalisten gemeden, bek-
ve de enkelen die officies!
zijn 'ingebed' in een Ameri
kaanse eenheid. Zij z
land vanuit het gezichtsp
van Amerikaanse militair
en bellen dan hun c
het hotel met het laafö
nieuws. ANP
De prostituées in het Ant
werpse Schipperskwartier
zijn niet te spreken over de
gloednieuwe straatverlichting.
Die is, vinden ze, veel te fel. El
ke oneffenheid op hun gezicht,
elk pukkeltje, is zichtbaar. En
dat schrikt potentiële klanten
af. De zestien nieuwe straatlan
taarns moeten de hoerenbuurt
veiliger maken.
Het Antwerpse Schipperskwar
tier heeft de voorbije jaren een
ingrijpende metamorfose onder
gaan. Van de zeventien straten
die de rosse buurt vroeger telde,
zijn er nog maar drie over: de
Vingerlingstraat, de Schipper-
straat en de Verversrui. Maar de
prostituées vinden het maar
niets, al dat licht. „Het is geen
toeval dat achter de ramen rode
lampen hangen. Die maskeren
alle oneffenheden. Deze schijn
werpers onthullen elke rimpel
en elke puist", klagen ze.
De lampen hangen volgens de
vrouwen ook veel te laag. Het
licht schijnt in hun ogen, waar
door ze worden verblind en de
klanten buiten niet kunnen
zien. Eén hoerenmadam is het
felle licht zo beu, dat ze een
zwarte zak over een lantaarn
paal heeft getrokken. Maar ook
de hoerenlopers klagen steen en
been. Die voelen zich bespied en
betrapt. Ze zijn bang dat ze snel
ler worden herkend, voelen zich
niet meer op hun gemak.
De prostituées en hun clientèle
krijgen nu steun uit onverwach
te hoek. Ook de Bond Beter Leef
milieu ziet de nieuwe, moderne
lantaarnpalen niet zitten. De mi
lieu-organisatie spreekt over
'lichtvervuiling' en heeft een
Macht ingediend bij de gemeen
te; „Deze lantaarnpalen zijn vol
strekt overbodig. Aan de gebou
wen hangt al gewone, gele
straatverlichting. Bovendien is
het licht veel te fel. Het schijnt
in;de slaapkamers van de omrin
gende woningen en belemmert
hét zicht op de sterrenhemel",
zegt Philip Plessers van de mi
lieubeweging.
Volgens hem heeft de gemeente
inmiddels beloofd om één lamp
te'dimmen, bij wijze van proef,
„ïlen stap in de goede richting",
noemt Plessers dat. Als de meis
jes daar tevreden over zijn,
wordt bekeken of alle lampen
kiinnen worden vervangen. Hoe
veel die hele operatie gaat kos-
tèn, is onduidelijk.
ZEESLUIS - In Cadzand is gis
teren geheel onverwacht de
nieuwe zeesluis in gebruik ge
nomen. Het water stond zo
hoog, dat er gespuid moest
worden. In allerijl is nog een
korte plechtigheid gehouden.
INDONESIË - Minister Luns
van Buitenlandse Zaken wijst
beschuldigingen van de hand
dat Nederlanders geïnfiltreerd
zijn in het gebied van de
Zuid-Molukken. Luns heeft de
hoge commissaris van Indone
sië ontboden en verklaard dat
Nederland geen enkele agres
sieve bedoeling ten opzichte
van de republiek heeft.
LAATSTE GROET-EenSj
rige piloot van de Belgis
luchtmacht is gisteren bij i
geboortedorp Biervliet veij
gelukt. De man voerde mei
straaljager een verkenmij
vlucht uit en besloot eengn
te brengen aan zijn ouders,!]
over de grens. Hij vloog ij
over" Biervliet en probed
een horizontale rol te n»
maar de vleugels van liet li
stel raakten de dijk. Vooij
ogen van vele dorpsbêwffl
explodeerde de straaljager!
vliegenier was op slag®
Overigens bleken de ouffl
van de man deze middagd
thuis.
Hoofdredactie:
A. L. Oosthoek
D. Bosscher (adjunct)
A. L. Kroon (adjunct)
Centrale redactie:
Stationspark 28
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel: (0113)315500
Fax:(0113)315669
E-mail: redactie@pzc.nl
Lezersredacteur: A. J. Snel
Stationspark 28
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel: (0113)315660
Fax. (0113)315669
E-mail: lezersredacteur@pzc.nl
Middelburg:
8uitenruststraat18
Postbus 8070
4330 EB Middelburg
Tel: (0118)493000
Fax:(0118)493009
E-mail: redwalch@pzc.nl
Goes: Stationspark 28
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel. (0113)315670
Fax. (0113)315669
E-mail: redgoes@pzc.nl
Terneuzen:
Willem Alexanderlaan 45
Postbus 145
4530 AC Terneuzen
Tel. (0115)645769
Fax. (0115)645742
E-mail: redtern@pzc.nl
Hulst: Baudeloo 16
Postbus 62
4560 AB Hulst
Tel: (0114)372776
Fax:(0114)372771
E-mail: redhulst@pzc.nl
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel: (01111454651
Fax: (0111)454657
E-mail: redzzee@pzc.nl
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur
Zierikzee en Hulst:
8.30 tot 17.00 uur
Internetredactie:
Postbus 31
4460 AA Goes
E-mail: web@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800-0231231
op maandag t/m vrijdag
gedurende de openingstijden:
zaterdags tot 12.00 uur.
Abonnementen:
0800-0231231
autom. afschrijving
per maand: 19,95
per kwartaal: 58,00
per jaar: €222.50 226,50
Voor toezending per post geldt
toeslag.
E-mail: lezersservice@pzc.nl
Beëindiging van abonnementen J
uilsluitend schriftelijk, 1 maandvc#1*
einde van de betaalperiode.
PZC, t.a.v. lezersservice.
Postbus 314460 AA Goes
Losse nummers per stuk:
maandag t/m vrijdag: 1,25
zaterdag: 1,75
Alle bedragen zijn inclusief 6% BUI
Bankrelaties:
ABN AMRO 47.70.65.597
Postbank 35.93.00
Advertenties:
Alle advertentie-orders worden uï»*
overeenkomstig de Algemene
Voorwaarden van Wegener NVenj-r
de Regelen voor het Advertentie»01
Overlijdensadvertenties:
maandag t/m vrijdag'
tijdens kantooruren
zondag; van 16.00 tot 18.00 uur
Tel. (0113)315555
Fax. (0113)315549
Personeelsadvertenties:
Tel: (0113)315540
Fax: (0113)315549
Rubrieksadvertenties (kleintje^
Tel. (0113)315550
Fax. (0113)315549
Voor gewone advertenties:
Noord- en Midden-Zeeland
Tel. (0113)315520
Fax. (0113)315529
Zeeuws-Vlaanderen
Tel: (0114)372770
Fax:(0114)372771
Business to Business/Onroerai»?
Tel: (076)5312277
Fax: (076)5312274
Internet: www.pzc.nl/adverteren
aderen
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV is een onderdeel van hot Wogener-concerrt
aan ons verstrekte gegevens hebben wij opgenomen in een bestand dat wordt gobru®.
(abonnementen)administratio en om u te (laten) informeren over voor u relevante die
ducten van de titels en de werkmaatschappijen van Wegener of door ons zorgvuldig^.,
do derden. Als u op deze informatie geen prijs stelt dan kunt u dit schriftelijk melde"ft
Postbus 314460 AA Goes.
Behoort tot WGGGN GR
Ze zijn een van de wonderen
van deze wereld en betoveren al
sinds hun 'ontdekking' door Da
vid Livingstone in 1885 elke be
zoeker. De Victoria Watervallen
waren altijd een 'must' voor de
gefortuneerde Afrika-ganger. Ze
golden als chique, koloniaal en
'very British'. Totdat de bejaar
de president Mugabe besloot een
oorlog te beginnen tegen zijn ei
gen volk en 'Britse neokolonia-
listen'. Verslag van de langzame
dood van Zimbabwes belangrijk
ste attractie.
door Eelco van der Linden
De adem wordt je nog steeds
benomen. Wanneer de hor
des agressieve souvenirverko
pers plots in het niets zijn opge
gaan en de posterende politie en
militairen je naar de grote toe
gangsdeuren leiden waarachter
de 20 dollar pas worden geaccep
teerd nadat alle persoonsgege
vens uit het paspoort zijn over
geschreven, stap je een wereld
van wonderen binnen.
Serene rust en vogelgekwetter
worden na een paar minuten
weggedrukt door toenemend ge
raas en vochtigheid. De vegeta
tie wordt dikker en opeens
vormt zich een heus tropisch
regenwoud. De reden ervan
heet in de lokale taal Mosi-oa-
Tunya, 'de rook die dondert'.
Afrika's langste rivier, de majes
tueuze Zambezi, stort zich over
haar volle breedte, hier ruim an
derhalve kilometer, in een smal
le kloof van 110 meter diep. Het
betekent donder, geraas en enor
me watersluiers met prachtige
regenbogen. Alle superlatieven
zijn terecht.
Verval
De 'Vic Falls' zijn beschermd
werelderfgoed. Maar het is hier
opvallend rustig en er zijn teke
nen van verval. De afzettingen
van de vijftien uitzichtpunten
zijn van oud kreupelhout en ma
ken genieten van het uitzicht op
de glibberige stenen wat hache
lijk. Vorige week gleed een rec
tor van een school uit Johannes
burg zijn dood tegemoet toen hij
trachtte zijn bril te grijpen. Het
was bij 'danger point', maar
toch.
„Ja, het is stil", zegt een vrouwe
lijke opzichter bij het meest oos
telijk gelegen punt, dat uitzicht
biedt op de hier weer smalle en
kolkende Zambezi. De rivier
wordt overspannen door de be
roemde ijzeren spoorbrug die Ce-
De belangrijkste toeristische attractie van Zimbabwe, de Victoria Watervallen. De 'Vic Falls' zijn beschermd werelderfgoed. Maar het is
hier opvallend rustig en er zijn tekenen van verval. De afzettingen van de vijftien uitzichtpunten zijn van oud kreupelhout en maken genie
ten van het uitzicht op de glibberige stenen wat hachelijk. foto Eelco van der Linden/GPD
cil Rhodes liet bouwen in 1900
en die het startsein vormde voor
de ontwikkeling en bloei van de
Victoria Watervallen. Het tus
senstation is nu in verval, zoals
ook Rhodes' droomlijn van de
'Kaap tot Caironog steeds niet
af is.
„Wilt u niet even springen?",
vraagt de vrouw in het uniform
met een grijns, wijzend op het
stuk gummi dat doelloos onder
de brug in de wind wappert.
Voor de bij na-dood-ervaring
van het bungee-jumpen is van
daag weinig belangstelling.
„Het leven speelt zich af aan de
andere kant", verzucht de
vrouw.
Ze wijst naar Zambia, waarmee
Zimbabwe de Victoria Falls
deelt. „De touroperators, de heli
kopters, de vliegtuigjes en de
toeristen, alles zit nu in Li
vingstone." Een ding stelt de
vrouw echter gerust: „De water
vallen liggen voor negentiende
deel aan onze kant. Wie het ech
te spektakel wil zien, moet naar
Zimbabwe. Niemand die ons
dat kan afnemen."
Het stadje Victoria Falls oogt de
solaat. De straten hebben onder
houd nodig en worden bevolkt
door mensen die óf grote pak
ken geld willen wisselen óf hun
hand ophouden. De crisis in
Zimbabwe duurt nu vijf jaar en
daarvan is het toerisme, na de
landbouw, het grootste slachtof
fer geworden.
De chique toerist, voor wie Vic
toria Falls samen met de Chobe
Lodge in Botswana verplicht
pandoer was, heeft plaatsge
maakt voor de rugzaktoerist.
„De jeugd is onze hoop", zegt
operator John Madube, die voor
de restanten van enkele blauwe
treinstellen kantoor houdt.
Bungee-jumpen, maar vooral
het 'raften' is razend populair.
Veel Nederlanders, die rondrei
zen met een safaribus, doen het.
„Geweldig, nooit zo wild geva
ren", zegt een jeugdige advocaat
uit Breda. De prijs van 80 dollar
is hoog, maar er wordt bezui
nigd op eten en accommodatie.
„Als je wisselt op de zwarte
markt, is het hier erg goed
koop", zegt hij.
Goedkoop is het niet in wat
waarschijnlijk Afrika's be
roemdste koloniale monument
is: het Victoria Falls Hotel. De
afgelopen honderd jaar logeer
den hier koninklijke families,
presidenten en filmsterren. Het
hotel heeft niets ingeboet aan
sfeer, allure en charme - en ver
keert in perfecte staat. Foto's,
geweren, geweien en zelfs fres
co's brengen de goede oude tijd
tot leven.
Uniek
„We blijven volstrekt uniek",
zegt manager Eisenhower Mato-
pe op het terras dat uitkijkt op
een gladgeschoren gazon met
subtropische bloemen. In de ver
te doemt Rhodes' spoorbrug op.
De Zimbabwaanse vlag wap
pert trots.
Matope noemt de crisis 'dat
ding' en wil niet over politiek
praten. Bovendien is Mugabe
hier kind aan huis. Waar
schijnlijk tegen gereduceerde
prijs, want de 180 kamers lo
pen van 350 tot 750 Ameri
kaanse dollars. De manager he
kelt de beeldvorming en zegt:
„Het is niet allemaal zo erg in
Zimbabwe." Niemand die dat
op deze plaats kan tegenspre
ken.
„We hebben te lijden, maar on
ze bezetting is nog steeds 30 pro
cent", claimt de manager. Van
daag is dat zeker niet het geval.
Op het terras wordt de 'English
tea' geserveerd aan twee tafels,
's Avonds is de adembenemende
Livingstone-eetzaal leeg en zijn
buiten in de 'Jungle Junction',
genoemd naai- de stop die het
vliegtuig van Imperial Airways
hier ooit maakte, acht tafels be
zet. De belangrijkste klanten
van het hotel zijn Afrikaanse lei
ders, Amerikanen, Japanners en
de laatste tijd veel Chinezen.
Oude chique is schaars en in het
nog steeds zo oer-Engelse hotel
laten steeds minder Britten zich
zien. Motepe zucht en hoopt dat
na de verkiezingen van maart
Zimbabwe weer 'mag'. Hij gaat
zelfs aan 'packages' doen met sa
fari's, en zal drie nachten voor
de prijs van twee aanbieden.
Een revolutie. GPD
