We zijn geen Golden Oldies
Mountain-hillbilly met een punk-gevoel
Nieuwe cd van U2
lekt uit op internet
23
EIGENLIJK
The Zombies
naar Middelburg
ruimte voor
Hubert Malfait
Alle ruimte VOOr ren. De doeken zijn
Hackensaw Boys
woensdag 10 november 2004
hadden we eerst een koffietje
Colin Blunstone (links) en Rod Argent
foto Judy Totton/GPD
n de jaren zestig scoorde
de Engelse popgroep The
Zombies wereldhits met
nummers als She's Not There
en Time Of The Seasons.
Maar die gloriedagen waren
niet van lange duur, want de
groep die in 1962 werd opge
richt, ging in 1967 alweer ter
ziele. Grondleggers Colin
Blunstone en Rod Argent gin
gen vervolgens elk hun eigen
weg in de muziek, maar wis
ten geen van beiden het suc
ces van The Zombies te evena
ren.
Ze verloren elkaar echter
niet uit het oog en doken de
afgelopen drie jaar zelfs twee
maal de studio in om een nieu
we plaat te maken. Daarbij kre
gen ze steeds sterker het gevoel
dat ze muzikaal weer helemaal
op dezelfde golflengte zaten als
in de roerige jaren zestig. En
dus werd recentelijk besloten de
naam The Zombies nieuw leven
in te blazen. Op dit moment toe
ren The Zombies door Neder
land. Op woensdag 1 december
spelen zij in Middelburg.
Colin Blunstone: „Denk niet dat
we nu Golden Oldies zijn. De
heroprichting is ons ingegeven
door muzikaal enthousiasme en
we hebben zoveel nieuwe num
mers dat we allerminst gaan te
ren op oude roem."
Rod Argent; „Er wordt ons heel
veel geld geboden om op te tre
den in Golden Oldies-circuits.
Niet alleen in Engeland, ook in
Amerika. Maar dat weigeren we
heel beslist. Want we hebberi, - -
het gevoel dat we nog Wel dege
lijk iets toe kunnen voegen aan
de hedendaagse popmuziek. On
ze laatste twee albums bewijzen
dat, hoop ik. Die platen hebben
we op ons eigen label uitge
bracht en dat is een enorme in
vestering geweest. Maar we ver
dienen nog steeds ontzettend
veel geld aan de oude Zom
bies-platen, die overal ter we
reld keer op keer heruitgebracht
worden. Een krankzinnig idee
om je te realiseren dat we de
rest van ons leven financieel on
afhankelijk zijn dankzij vijf
creatieve jaren ergens in de six
ties."
Blunstone: „Onze nummers dui
ken ook steeds weer op in de
soundtracks van films. Zo kun
je bijvoorbeeld een sample van
She's Not There horen in Kill
Bill 2. Dat betekent voor ons
extra inkomsten, zodat we weer
geld hebben om aan nieuw mate
riaal te werken."
Argent: „Het is inderdaad gek
om achteraf te bedenken dat
The Zombies maar vijf jaar heb
ben bestaan. Het leek in die tijd
wel een mensenleven. Maar er
gebeurde dan ook zo verschrik
kelijk veel. We waren eigenlijk
nog maar schooljongens toen we
enorme hits scoorden tot in Ame
rika toe. Het was aan de ene
kant maar goed dat het zo kort
duurde, want anders hadden we
nooit de kans gekregen om op
een normale manier volwassen
te worden. Nou ja, het heeft bij
mij nog minstens tot m'n 35-ste
geduurd voordat ik eindelijk
een beetje zelfstandig was ge
worden. Kun je nagaan hoezeer
de status van popster je van de
wereld kan vervreemden. Maar
je hoeft dan ook nooit voor je
zelf op te komen, er woi'dt con
stant voor je gedacht, iedereen
neemt je alles uit handen en ze
lachen om elk onnozel grapje
dat je maakt. En dat komt de
vorming van je persoonlijkheid
beslist niet ten goede, heb ik ont
dekt."
Blunstone: „Maar je blijft er al
tijd iets van meenemen in je ver
dere leven. Ik weet zeker dat ik
Argent: „Dat was met kerst
1964, weet ik nog wel. Ons eer
ste optreden in Amerika was in
een theater in Brooklyn. Na af
loop konden we de deur niet
eens meer uit, want het gebouw
werd belegerd door honderden
fans. Toen onze gitarist het toch
probeerde, werd hij bijna ver
pletterd door al die mensen. Ze
trokken hem letterlijk het shirt
van' z'n lijf. Toen hij door de po
litie werd ontzet, zei een van de
agenten: We hebben je nu nog
geholpen, maar dat doen we
geen tweede keer'."
Toen The Zombies een jaar later
opnieuw naar Amerika gingen
een ander mens zou zijn geweest
als ik die hectische jaren met
The Zombies niet had meege
maakt. Of ik een beter mens zou
zijn, laten we maar in het mid
den."
Niettemin koesteren Blunstone
en Argent de herinneringen aan
de dagen van weleer. De tijd dat
She's Not There op de eerste
plaats van de Amerikaanse hit
lijsten stond en de groep voor
het eerst in het land van Uncle
Sam ging toeren, ligt hen bij
voorbeeld nog vers in het geheu
gen. Blunstone: „In New York
scheurden de mensen ons zowat
de kleren van het lijf. Dat was
behoorlijk beangstigend."
voor een grote tournee, moest de
toerbus worden gedeeld met een
gezelschap dat alleen uit zwarte
muzikanten bestond.
Argent: „Ik hoorde in dat jaar
voor het eerst zwarte kerkmu
ziek. Als we 's nachts met de
bus naar het volgende optreden
reden, was het doodstil. Maar
dan begon iemand plotseling
zacht te neuriën en viel iedereen
hem bij. Binnen de kortste ke
ren zongen die zwarte mensen
allemaal samen en voor het
eerst in mijn leven hoorde ik ech
te spirituals. Ik kreeg er kippen
vel van. Later nodigden ze ons
uit om mee te doen, maar wij
kenden geen gospels en dus gin
gen we met z'n allen liedjes van
The Beatles zingen."
„In Engeland hebben we tijdens
tournees nooit zulke intieme mo
menten met andere bands ge
kend", aldus Blunstone. „Maar
dat kwam natuurlijk ook omdat
we zelden gezamenlijk op tour
nee gingen. Wel kwamen we el
kaar 's nachts soms tegen in een
eetcafé langs de Ml. Dan zag je
The Who in de ene hoek zitten
en Eric Clapton in de andere.
En op zulke momenten kon het
gebeuren dat The Searchers net
binnenstapten om vis en patat
te bestellen."
In 1967 viel officieel het doek
voor The Zombies, die al een
jaar geen hit meer hadden ge
scoord. Blunstone: „Daar raak
ten we flink gefrustreerd door.
Alles ging heel snel in die tijd,
moet je weten. Het was zo'n
beetje gebruikelijk elke twee
maanden een nieuwe single uit
te brengen en als er zes plaatjes
flopten, begon het behoorlijk te
knagen. Ten minste, als je jong
en ambitieus was, zoals wij.
Daarom besloten we uit elkaar
te gaan en het op eigen houtje te
proberen. Dat besluit werd geno
men in een vergadering die pre
cies twintig minuten duurde.
Maar het kan vreemd lopen,
want nu zijn The Zombies dus
weer bij elkaar."
Harry de Jong
The Zombies spelen in onder meer:
zaterdag 20 november: Roosendaal,
Schouwburg de Kring; woensdag 1
december: Middelburg, Stadsschouw
burg; donderdag 2 december: Breda,
Chassé Theater.
willen drinken. Maar de tocht via Zelzate en Gent was lastig ge
weest. Het schoot niet op en tot overmaat van ongerief was er in de
hoofdstraat van Deinze een extra verkeerslicht dat alleen voor links
groen was. Deinze - je ziet het op de kaart liggen en als je er komt
bestaat het.
Het museum was nog even zoeken. Door de omleiding raakten we
de weg kwijt. De Leie over en weer terug, een winkelstraat in en
weer uit, draaien in een doodlopende straat. Een vrouw met een ste
vig kind bleek de engel die hoop gaf.
- Het museum? Dat wee jik nie, een museum. Wacht een keer, is dat
dit witte gebouw hierachter, nie.
Het was het witte gebouw waar we voor stonden. We hadden ge
dacht in het museum een overzicht te zien van de school van
Sint-Martens-Latem. Maar het was leeggehaald. De vaste collectie
bleek opgeborgen te zijn. Deze keer was er geen 'jonge vrouw in ro
de mantel op de rug gezien in een Venetiaanse gondel' op het eerste
verdiep. Het museum gaf nu alle ruimte aan Hubert Malfait. Thans.
Van Malfait hadden we geen van beiden ooit gehoord. We waagden
het er maar op.
Een portret van de schilder bij de ingang, een korte biografie aan
de wand. Malfait werd geboren in 1898 en stierf in Sint-Mar-
tens-Latem aan de Leie in 1971. Zijn ouders hadden een café en
daar kwamen de kunstenaars die in het begin van de twintigste de
Leiestreek zochten. Zo vond hij zijn stiel. Omstreeks de jaren twin
tig begon hij en dat vroege werk is al sterk expressionistisch. En
nog zo het een ander. Veel -ismes en veel namen.
Daar is Malfait. De benedenzaal vol met grote donkere werken. Het
lijkt op het eerste gezicht Permeke. Zwaar in de bruine verf, krach
tig zou een kunstkenner zeggen. Gelukkig schijnt buiten de late
herfstzon. Malfaits
volgende fase is lich-
ter van kleur, kubisti-
scher, de figuren wor-
a ii jden bijna karikatu-
weldadig leeg.
We schuiven verder,
zien de schilderijen
steeds kleuriger wor
den en raken elkaar
kwijt. We drentelen
verder en raken el
kaar weer kwijt. Een portret van een jonge vrouw in een landschap
beroert het oog. Het scherpe gezicht maakt het net niet sentimen
teel. Ook boven veel Malfaits. Niet kwaad gemaakt.
Boven, in een leeg hoekje van het museum een televisietoestel. Een
zwart-wit-film van de Waamse omroep met een portret van de schil
der, gemaakt omstreeks 1960 vermoedelijk. Eindeloos en traag,
braaf en uiterst beleefd.
Op zeker moment zegt de interviewer tegen Malfait dat er in zijn
werken veel geiten voorkomen, maar geen schapen. De schilder ant
woordt dat we dat zeer juist gezien hebben en dat hij akkoord is.
Als verklaring geeft hij dat schapen niet picturaal zijn, geiten wel.
We vinden elkaar weer bij het winkeltje bij de entree, kopen de ka-
taloog en een bladwijzer met een vrouwenportret.
Het dunne zonnetje heeft overal lak aan en betovert de bomen. Bij
een tearoom krijgen we alsnog een koffietje en dan is het wel ge
noeg.
De weg naar Gent zit vol. Een bui regen, een file. De afslag naar Zel
zate, rampetampen over de betonbaan van het ene licht naar het an
dere. Zou je in Zelzate nog wat kunnen eten? We geven de voorkeur
aan Sas van Gent. In een cafeetje aan het water is helaas het terras
dicht. Evenals de keuken. Op naar Sluiskil dan maar. Daar is nog
een tosti te krijgen. Bij Terneuzen is het dringen. Voor de tunnel.
Ondergronds zien we nog steeds de doeken van Malfait. In Deinze.
Met schilderachtige geiten. Tot eind november.
Lo van Driel
Na de nieuwe cd van Emi
nem is nu ook de nieuwe
U2 uitgelekt op internet. Via al
lerlei kanalen is How to dis
mantle an atomic bomb te down
loaden, terwijl de plaat pas op
22 november officieel uitkomt.
Meerdere websites melden het
uitlekken van How to dismantle
an atomic bomb en verwijzen
daarbij door naar internetadres
sen waar de cd gratis te down
loaden is. Dat kan via nieuws
groepen en bittorrent, een popu
lair alternatief voor download
programma's als KaZaA en Mor
pheus.
Productmanager Thijs Mantel
van Universal heeft geen idee
hoe de cd van U2 op internet te
recht is gekomen. „Het heeft
geen zin om daarover te specule
ren. In een studio werken meer
mensen en zo'n plaat gaat ver
volgens de hele wereld over. Bo
vendien is The Edge afgelopen
zomer een ruwe versie van de cd
tijdens een bezoek aan
Zuid-Frankrijk kwijt geraakt."
Voor Eminem vormde het uitlek
ken van zijn nieuwe cd Encore
reden om de officiële release te
vervroegen. De cd komt vrijdag
uit, vier dagen eerder dan ge
pland. Ook zijn vorige cd, The
Eminem show uit 2002 ver
scheen al op internet voordat
het album werd uitgebracht.
Het is niet duidelijk of U2 How
to dismantle an atomic bomb nu
eerder op de markt gaat bren
gen. „Vanuit Engeland hebben
we nog niks in die richting ver
nomen", aldus Mantel.
De plaat telt elf tracks - de En
gelse versie twaalf - waarop de
galmende gitaar van The Edge
domineert. De dansinvloeden
zijn grotendeels verdwenen,
rock voert de boventoon. Op een
paar stevige nummers, de single
Vertigo en All Because of you,
vindt U2 aansluiting met de hui
dige gitaargolf in de popmuziek.
Product manager Thijs Mantel
van platenfirma Universal vindt
het nog te vroeg om te specule
ren over eventuele omzetverlie
zen.
Bart Ebisch
De jonge, uitbundige Amerikaanse blue-
grassgroep The Hackensaw Boys is
!0°r de tweede maal op tournee in ons
and. De groep staat garant voor hillbil-
.y-muziek met de energie van de punk. En
Diet de neo-country uit Nashville willen ze
Helemaal niets te maken hebben.
"Noem Net maar 'mountain-hillbilly' met
eenpunkgevoel'^ zegt mandolinespeler Ro-
liW,' 6 ^'nnen The Hackensaw Boys 'Ma-
genoemd wenst te worden. Mahlon
nnsaw. „Maar je kunt ook zeggen dat
bluegrass in een eigentijdse vorm' spe-
"Onze hele houding, onze energie, is afkom-
guitderock-'n-roll", vult Justin aan, de
a van de potten-en-pannen-percussie
muzikant bij voorkeur Salvage Hac-
haar staan ze dan, zes man sterk - ooit wa
ll ze nog met z'n twaalven - op het Leidse
riphij het"begin van hun twee-
thn se tournee. Het publiek is en-
_°usiast, weet wat er komt, anticipeert.
„n p nSe Blossom Special-achtige train-
L~. f-Wmball wordt al bij het intro met
faris-i ?ntvan§en- 'Hlmha!| roepen de
miu'iT 26 een r°deopaard zitten. De
aan li an^en' die er de bezoekers regelmatig
de Rl en£neren dat de band uit de befaam-
Ue Mountains-streek in het Ame
Hackensaw Boys
rikaanse Virginia afkomstig is, heeft er zin
in. Viool, gitaar, bas, mandoline, banjo en
mondharmonica. Versterkers en stekkers
foto Lex van Rossen/GPD
komen er amper aan te pas. „Nostalgie? Ik
weet niet of onze muziek uit nostalgie voort
komt, hoor", had Salvage even voor aan
vang van het optreden al gezegd. „Al heb
ben we wel degelijk een hang naar de tijd
dat het leven simpeler was." „De tijd voor
dat de televisie kwam", valt Mahlon hem
bi]. „Niet dat het leven toen gemakkelijker
was... Vast en zeker niet. Maar het was in ie
der geval overzichtelijker. Misschien klamp
ik mij echter alleen maar aan een mythe
vast." „Onze muziek is ook geen verzet te
gen MTV of zo", zegt Salvage. „We hebben
gewoon een andere visie op muziek. En we
zijn ervan overtuigd dat er binnen het gehe
le muzikale spectrum ook ruimte is voor on
ze opvatting. Wij maken ook wel degelijk
muziek van nu. Vitale muziek, die helemaal
niets te maken heeft met die zogenaamde
'neo-country' uit Nashville met mensen als
Garth Brooks en Shania Twain. Want daar
hebben we echt een hekel aan."
Drie platen maakten The Hackensaw Boys
tot dusverre, waarvan er twee regulier in
ons land verkrijgbaar zijn. Keep it Simple
uit 2002 staat vol met door de bandleden
zelf geschreven bluegrass. Op het in hetzelf
de jaar verschenen live-album Give it Back
zijn ook veel traditionals te vinden en klas
siekers van Hank Williams en Jim Reeves.
Maar het nieuwe repertoire heeft de voor
keur, benadrukt Mahlon. „We hebben zo
veel uitstekende songschrijvers binnen de
groep, dat we eigenlijk wel verplicht zijn
om daar gebruik van te maken. En ze blij
ven maar met nieuwe liedjes komen, de één
na de ander. Het vat lijkt niet leeg te raken.
Een geweldige luxe natuurlijk. En daarbij
komt dat heel veel traditionals en klassie
kers al een ultieme uitvoering kennen; daar
hoeven wij de onze niet meer aan toe te voe
gen."
Het idee dat bij traditionele muziek wel
licht ook conservatieve maatschappelijke
opvattingen zouden horen slaat natuurlijk
helemaal nergens op, zegt de mandolinespe
ler. „Integendeel, de folk en authentieke
countrybeweging in Amerika is juist in
links-liberale kringen geworteld. Iemand
als Woody Guthrie was zelfs communist."
„Het is alleen die neocountry-kliek uit Nas
hville die deze muziek z'n conservatieve
imago bezorgt", valt percussionist Salvage
hem bij.
Europeanen blijken wat opener tegenover
de energieke eenentwintigste eeuwse blue-
grass-opvatting van The Hackensaw Boys
te staan dan hun eigen landgenoten, den
ken ze. Maar dat kunnen ze deels ook wel
begrijpen. „Als je in Kentucky komt en de
ze muziek speelt, dan zit je eigenlijk aan
hun muziek. En daar behoor je eigenlijk af
te blijven - dat ligt in sommige kringen wel
heel gevoelig. Hier in Europa heeft men
daar vrijere opvattingen over."
En wat 'opvattingen' betreft, het volgende
groepsalbum, dat komend voorjaar ver
schijnt, is het eerste dat in een serieuze stu
dio opgenomen werd, maar zal verder in de
lijn liggen van de vorige platen, zegt Salva
ge.
Maar omdat iedereen binnen de band een
grote inbreng heeft en de verschillende mu
zikanten soms ook verschillende kanten op
willen, is het elke keer weer zoeken naar
het evenwicht, aldus Mahlon. „Eén bandlei
der met begeleiders werkt natuurlijk ge
makkelijker. Maar zo is het nu eenmaal
niet bij ons. Wij zijn meer een groep zoals
The Band: stuk voor stuk krachtige indivi
duen. Maar als we het zaakje bij elkaar we
ten te houden kan dat wel iets moois opleve
ren."
Peter Bruyn
The Hackensaw Boys, zondag 14 november Porgy
Bess Terneuzen, aanvang 15.00 uur.
