De vechtlust zal
nooit verdwijnen
ij X
Mies was echt een beest op het podium
Yellow Submarine
als prentenboek
27
Anouk
Slagerij van Kampen
hervindt koers
woensdag 1 september 2004
et bleef lange tijd
stil rond zangeres
Anouk. Toch heeft
ze niet niks zitten doen. Met
haar zwangere buik verbleef
ze geruime tijd in Hotel New
York in Rotterdam. Niet om
het rustig aan te doen, maar
om tot een nieuw album te ko
men. Hotel New York ver
schijnt begin oktober. Een
tipje van de sluier licht ze al
vast op met een mini-tour
nee.
Ontspannen zit ze aan de an
dere kant van de tafel in
Restaurant Hotel New York in
Rotterdam. „Het is toch prach
tig hier?", zegt ze vragend met
haar zware Haagse accent. ^Lo
gisch toch, dat ik hier mijn nieu
we album heb geschreven? Ik
had een kamer, joh. Zo mooi,
met een eeuwenoud tapijt. Er
hing precies de juiste vibe."
De 29-jarige Anouk Teeuwe
hapt tevreden in haar broodje
met kaas. „Omdat ik alles hier
heb geschreven, heet mijn nieu
we album Hotel New York. Ik
zonder me altijd af als ik nieu
we teksten wil schrijven."
Deed de van oorsprong Haagse
zangeres dat in het verleden
door een weekje naar het buiten
land te vertrekken, dit keer
bleef ze in buurt van haar huidi
ge woonplaats Zwijndrecht. „Ik
was zwanger en omdat ik in de
buurt wilde zijn voor het geval
er iets zou gebeuren, heb ik hier
maar een kamer geboekt", zegt
ze.
Tatoeage
„Ja maar, zorgzaam ben ik wel,
hoor", is haar reactie als haar
wordt gezegd dat het een verras
sende combinatie is: de robuus
te Anouk - op haar rechterarm
een enorme tatoeage - en het ge
zellige, bijna burgerlijke gezin
netje met inmiddels twee zonen,
Benjahmin Kingsley van tweeën
half en Elijah Jeremiah van nog
geen negen maanden. „Tja, mis
schien zou je het niet verwach
ten, maar ik ben toch echt een
moeder. Overdag ben ik thuis en
als ik moet optreden dan is of
mijn man thuis, of de kinderen
zijn bij oma. Dan liggen ze in
hun bedje als ik thuiskom, ten
zij ik een avondje doorzak, dat
kan gebeuren natuurlijk, dan
blijven ze bij oma. Ach, Neder
land heeft een gemengd beeld
van me. Mensen weten niet goed
wat ze van me moeten denken."
Anouk bleef door de komst van
haar tweede kind lange tijd weg
van het muzikale front en dat
heeft volgens haar nu wel weer
lang genoeg geduurd. „Mijn kin
deren zijn mijn leven, maar dat
is muziek maken ook."
Om de stilte te doorbreken, be
gint ze vandaag met een kleine
tour langs zeven steden in Ne
derland, en in oktober komt
haar vierde studioalbum Hotel
New York uit. Het lijkt een om
gekeerde volgorde, eerst een
tour en dan een album. Dat is
het niet, zo blijkt, wanneer
Anouk uitlegt dat ze de concer
ten heeft opgehangen aan haar
laatste album Update, dat in ja
nuari van dit jaar als extraatje
verscheen.
Update was een album met
akoestische versies van num
mers van haar laatste studioal
bum Graduated Fool (2002) en
live-uitvoeringen van onder
meer 'Michel' en 'Hail'. „Ik vond
het zo zonde dat ik er verder
niks mee had gedaan. Daarom
leek het me leuk om nu alsnog
Anouk: „Weet je wat mijn droom is? Met een tourbus heel de wereld over gaan." foto GPt
die akoestische versies te bren
gen."
De concertreeks - die op 2 okto
ber in 'haar' Den Haag wordt af
gerond - en haar nieuwe album
zijn dus niet met elkaar verbon
den? „Nou, op een bepaalde ma
nier eigenlijk ook weer wel. Ik
breng een aantal nummers van
mijn komende album, 'Heaven
knows', 'Our Own Love', de eer
ste single 'Girl' die binnenkort
verschijnt, en 'Jeruzalem.'"
Een tipje van de sluier dus?
Anouk: „Nou, een heel klein tip
je dan. Ik breng ze akoestisch,
terwijl mijn nieuwe album dat
zeker niet is. Op Hotel New
York komen wel ballads te
staan, maar die zijn voorzien
van de elektrische gitaar. In de
komende shows breng ik voorna
melijk nummers van Update en
ouder werk als 'Nobody's Wife',
'Michel', 'Stop Thinking' en
'Who Cares'. Het worden in to
taal zo'n 21 akoestische num-
Om tot nieuw werk te komen
verbleef ze de afgelopen periode
samen met haar goede vriend en
vaste muziekschrijver Bart van
Veen geregeld in het Rotterdam
se hotel. „Toen we begonnen
had ik geen idee van wat ik wil
de. Ik dacht: 'Ik kijk wel wat het
wordt'." Wel had Anouk dit
keer, net als bij haar debuutal
bum Together Alone (1997), het
idee dat het vooral gevarieerd
moest klinken. „Together Alone
kende bijvoorbeeld ook blues,
dat miste ik bij mijn laatste
twee albums. Graduated Fool
was vooral stevig."
Enthousiast vertelt ze dat Hotel
New York veel verschillende stij
len bevat. „Het is meer poprock
geworden", probeert ze uit te
leggen. „Er staan ballads op, reg
gae, een soort ska, een shuffle,
echt heel veel."
Reggae en Anouk, weer zo onver
wachte combinatie? „In princi
pe zou ik dat inderdaad nooit
hebben gedaan", geeft ze toe.
Haar man Remon Stotijn is rap
per (Anoymous Mis) bij de hip
hop- en reggaeband Postmen.
„Het zou te opvallend zijn, hè",
zegt ze lachend, „maar ja, in dit
geval klonk het zo te gek. Ik
voelde het nummer en zodra je
het voelt dan moet het erop."
Het reggae-nummer 'Heaven
knows' schreef ze samen met Re
mon, net als 'Jeruzalem'. „Het
was zo gek. Ik kan dus helemaal
niet thuis schrijven, maar deze
nummers ontstonden bij ons in
de woonkamer. Benjahmin zat
te schreeuwen, Elijah hing op
mijn buik en het gebeurde. We
zaten een beetje te jammen. Re
mon had een beat en ik begon te
zingen wat me op dat moment te
binnen schoot."
Met 'Heaven Knows' wijst
Anouk op de ellende in de we
reld en dat mensen dat wel zien,
maar er niks aan doen. „Het is
niet belerend bedoeld, maar ik
probeer te zeggen dat we iets
moeten doen. Steek je handen
uit! Doe wat! Want er blijft
niets onopgemerkt."
Anouk hoopt zelf een bijdrage
aan een betere wereld te leveren
met haar muziek én door haar
kinderen goed op te voeden. „Ik
wil dat ze zich netjes gedragen,
geen spullen zomaar op straat
gooien en geen grote bek heb
ben."
Dat laatste moet moeilijk zijn
met zo'n moeder als voorbeeld?
„Tja, ik kan nog steeds wel mijn
scheur opentrekken als dat
moet. Ik zie daar ook niks ver
keerd in. Ik leer mijn kinderen
dat ze wel respect moeten heb
ben, maar ja, tegelijkertijd wil
ik ook dat ze 'power' hebben,
een soort vechtlust."
Die vechtlust zal bij haarzelf
nooit verdwijnen. Zo gaat ze bij
voorbeeld nog steeds voor een
carrière die verder gaat dan de
Benelux-grenzen, want 'toeren
door die landen is leuk, maar je
bent binnen een paar weken
weer thuis natuurlijk'. „Ik kan
nog wel een paar jaar zo door
gaan, maar daar word ik niet
blijer van. Weet je wat echt mijn
droom is? Met een tourbus heel
de wereld over gaan, met mijn
band, kinderen mee, een pri-
vé-leraar..."
Realistisch
Verrassend genoeg ziet Anouk
een carrière in Amerika als een
nauwelijks bereikbare droom.
Terwijl ze recentelijk toch naar
buiten bracht naar New York te
willen verhuizen om een muzika
le carrière te beginnen. Een huis
in LA heeft ze al wel. „Maar
kijk, als ik realistisch ben, dan
is Amerika gewoon een no-go.
Ik heb mezelf ook wel eens afge
vraagd of ik wel in die cultuur
zou passen. Ik denk qua muziek
wel, qua houding niet. Ik moet
ook iemand hebben die de boel
daar voor me regelt. Ik moet het
niet zelf proberen. Ik verpest
dingen. Daardoor is al zoveel
mislukt. Amerika zou wel te gek
zijn natuurlijk. Welke muzikant
wil niet op Woodstock staan of
een Grammy in ontvangst ne
men?"
Voorlopig wil ze zich echter al
leen richten op Nederland. Dat
doet ze de komende tijd met
haar mini-tournee met Postmen
in het voorprogramma. „Tja,
een betere band had ik me niet
kunnen wensen. Het lijkt me zo
leuk, want de mensen die nor
maal gesproken naar Postmen
komen, hebben niets met Anouk
en andersom. Dus dat zal een
heel gemengd publiek worden."
Na de tour en de release van
haar album in Nederland is het
de bedoeling dat begin 2005 Ho
tel New York internationaal
wordt uitgebracht. „En dan is
het maar afwachten hoe hard je
platenmaatschappij voor je wil
werken. Mijn vorige plaat is bij
voorbeeld ook uitgebracht in Eu
ropa, maar is absoluut niet ge
noeg gepromoot. Daardoor is de
plaatverkoop niet goed gegaan
en word je ook niet geboekt
voor een tourtje. Het is frustre
rend je album in het niets te
zien verdwijnen. Ik hoop niet
dat het met Hotel New York ge
beurt. "Het heft in eigen handén
nemen kan ze niet. „Je zit vast
aan een contract, hè. Hierna nog
één album en dan ben ik er van
af. Niet dat ik mag klagen na
tuurlijk, maar ik ben nu wel erg
afhankelijk van andere mensen.
Dat is klote. Het enige wat ik
kan doen is hard werken en ho
pen dat je platenmaatschappij
in je gelooft en geld in je wil
pompen. Wat dat betreft zie ik
het allemaal wel. Als ik Duits
land en Frankrijk zou kunnen
pakken, dan ben ik al heel hap
py. Amerika zou helemaal goed
zijn. In principe heb je daar
maar één hit nodig. Kun je zo de
tourbus in."
Sandra Put
Anouk begint haar tournee vandaag
in Eindhoven (MC Frits Philips). De
single 'Girl' verschijnt 4 oktober bij
EMI. Het album 'Hotel New York'
volgt drie weken later.
OVERW ltsir
IOVE IS ALL IV YOU NEED
Of Yellow Submarine - on
dertitel: De Gele Duikboot
- veel door kinderen gelezen zal
woi'den? Ru de Groen heeft er
z'n twijfels over. De teksten in
het prentenboek zijn daar name
lijk veel te ingewikkeld voor.
„Maar dit is zo leuk om te doen,
zo'n boek moet je gewoon ma
ken." Met twinkelende oogjes:
„Dat moeten we er toch maar in
stampen hè, die kennis over de
Beatles."
Een echte Beatles-fan die Ru de
Groen. Alle platen van de Britse
popgroep staan bij hem in de
kast.De zesenveertigjarige Am
sterdammer: „Ik kan me nog
goed herinneren dat ik 'She Lo
ves You' van mijn vader kreeg.
Dat was het begin. Op de lagere
school kocht ik al hun singles.
Later kocht ik alle albums.
Toen ze in 1970 uit elkaar gin
gen was ik ontroostbaar. Nog
steeds luister ik naar ze. Het is
de invloedrijkste popgroep
ooit."
Twee jaar voor het viertal ermee
stopte, verscheen Yellow Subma
rine. De derde film van The
Beatles, gebaseerd op het gelijk
namige nummer op het album
Revolver. Zelf er in meespelen
deden ze niet. Ja, als animatiefi
guren met de stemmen van ande
ren. Wel schreven ze er de mu
ziek voor.
De Groen weet nog goed dat hij
destijds op vakantie in Noord-
wijk een stukje van de animatie
serie zag die vooraf ging aan de
film. „Die was niet zo best. Er is
ontzettend veel gedoe geweest
rond die film. Erich Segal van
de film Love Story schreef een
script dat de band helemaal
niks vond. Zij dachten juist dat
het een soort Disney-film zou
worden, geen psychedelisch ver
haal. Uiteindelijk zijn ze het
toch goed gaan vinden. Die film
was zijn tijd echt ver vooruit."
Anthology
Het idee om het verhaal in prent-
boekvorm uit te geven is vrij
nieuw. Na het enorme succes
van heruitgegeven materiaal
van The Beatles op dvd - Antho
logy - ontsproot dat idee aan het
brein van Apple, de organisatie
die de rechten van alle Beatles
materiaal bezit. De Bi'itse uitge
verij Walker Books kreeg de op
dracht om de intexmationale li
centies te verlenen.
De Nederlandse licentie kwam
terecht bij Kids At Work (Lei
den), waarvan De Groen eige
naar van is. De Gx*oen: „Wij zijn
niet echt een uitgevei'ij, we doen
meer aan poppen en merchandi
se. Een boek geven we pas uit
als het past. De grote kinderboe
kenuitgeverijen hebben dit boek
geweigerd omdat het geen kin
dei-boek is."Begin dit jaar kreeg
hij de Engelse versie op zijn bu-
x'eau en begon - bijgestaan door
medewerkster Rachel Vermeu
len - aan de vertaling. Dat bleek
nog niet zo eenvoudig.
De Groen: „De vertaling wilde
ik per se zelf doen. De teksten
zijn heel apart, af en toe zelfs on
doenlijk om zomaar te vertalen.
Dan moet je er zelf iets van ma
ken. Er komen ook veel woord
spelingen in voor en verwijzin
gen naar liedjes van The Beat
les. Dat is lastig want je kunt in
een kindex-boek natuurlijk geen
Engels laten staan."
Blauwe ploerten
Regels waren er ook. Zo moest
de titel van het boek wel Engel
stalig blijven. De Groen maakte
ook gebruik van de onlangs ver
schenen dvd-versie van de ani
matie. Zo vertaalde hij 'Blue
Meanies' uit de Engelse versie
in blauwe ploerten, terwijl hij
zelf een voorkeur had voor en-
gerds.
Aan de andere kant was de vrij
heid enorm. Yellow Submarine
is immers een abstract verhaal
met absurde teksten die zich vol
gens De Groen uitstekend lenen
voor een vrijere manier van ver
talen.
De vreemdste dingen die je kunt
bedenken passen vaak nog ge
woon in de tekst. Maar lijken op
de film? Nee, dat doet de kinder
boekversie niet. Het kindex'boek
vei'telt het vex'haal van goed te
gen slecht waarin het goede uit
eindelijk zegeviert. Wel ligt de
vormgeving in het directe ver
lengde van de animaties uit
1968.
„Die is zeker niet gedateerd",
stelt De Groen vast. Opgewon
den bladert hij door het boek.
Wijst allerlei tekeningen
aan.„Kijk, een prentenboek is
bedoeld voor kinderen tussen de
drie en de zes. Dan houdt het
op", verzucht hij. „Als je dit uit
jezelf gaat lezen als je vier bent
dan begrijp je er niets van. Kin
deren zullen het voorgelezen
ki'ijgen door de vaders en moe
ders die het leuk vinden."
Het boek zal zijn weg naar de
kinderen moeten vinden via de
ouders. De Gi'oen heeft geen
idee of dat gaat lukken.
The Beatles, zo meent hij, zijn
wel nog steeds enorm populair.
„Er is geen enkele band die in
korte tijd zoveel hele goede pla
ten heeft gemaakt. Er wordt al
dertig jaar over The Beatles ge
praat en dat zal altijd zo blij
ven."
Theo Ploeg
Yellow Submarine (De Gele Duik
boot) verschijnt maandag 6 septem
ber aanstaande bij Kids At Work.
LToewel Mies Wilbi'ink en Willem van
LiKruysdijk nu in Spanje wonen en zelf
uet meer op het podium staan, voimt het
fchtpaar nog steeds de kern van drum- en
lercussie groep Slagerij van Kampen. We-
jens blessures moest Wilbrink de stokken
lan de wilgen hangen en kort daarna be-
loot ook Van Kruysdijk te stoppen. Vanuit
ipanje geven ze de ai'tistieke leiding aan
!en unieke band. Binnenkoil verschijnt het
lieuwe album: ID.
Wij zijn nog steeds verantwoordelijk voor
die composities en de choreografie", legt
Willem van Kruysdijk (54) uit. „Ook al
taan we niet meer op het podium, wij heb-
)en de juiste formule in ons achterhoofd,
•ogisch natuurlijk, na twintig jaar in Slage-
ij van Kampen te hebben gezeten. We wo-
ïen hier nu twee jaar. In ons huis hebben
we een studio en daar zijn we bijna elke
lag bezig. Als er gerepeteerd moet worden
laan we natuurlijk wel naar Nederland.
Ve reizen dus nog x-egelmatig op en neer."
ilagerij van Kampen kx-eeg in de jaren tach-
ig en negentig bekendheid door de energie-
te shows die urenlang konden blijven
Slagerij van Kampen
boeien met slechts een paar drumstellen en
wat percussie als insti'umentarium. De
band leverde in 1998 een nummer voor het
foto GPD
officiële album van het WK voetbal (naast
stex*ren als Ricky Martin), tx-ad op voor
Nelson Mandela en maakte zeer succesvolle
albums samen met onder andere de New
Yorkse producer Robert Musso. ID, het
nieuwe album van Van Kampen, werd ge-
produceerd door Van Kruysdijk en Wil
brink zelf.
Slijtage
Slijtage aan de nek en schouders dwongen
Mies Wilbrink in 2001 te stoppen met het
dagelijkse gebeuk op de trommels en bek
kens. Met haar energieke aanwezigheid
zorgde zij er mede voor dat Van Kampen be
kend werd over de hele wereld. Van Kruys
dijk: „Mies was echt een beest op het po
dium. Ze stond te headbangen en enorm hef
tig te bewegen met haar hele lichaam. Ze
was één bx-ok show en dat heeft toch z'n tol
geëist. Ik wilde zonder haar niet doorgaan
met optreden, want het was toch iets van
ons samen. Eigenlijk wilden we er op dat
moment helemaal mee stoppen."
Dat Slagerij van Kampen nu nog bestaat
mag dan ook een klein wonder genoemd
worden. Mensen om Van Kruysdijk en Wil
brink heen haalden hen over om de stekker
er niet uit te trekken. „Mies en ik zijn zelfs
een weekje naar Frankrijk gegaan om ei*-
over na te denken. Dat was behooi'lijk emo
tioneel kan ik je vertellen. Uiteindelijk be
sloten we om toch maar nieuwe mensen te
gaan zoeken die ons konden vervangen. Fi
nancieel was er toch een aantal mensen af
hankelijk geworden van Van Kampen en
dan komt toch je sociale gevoel boven drij
ven. Bovendien vei'dienen we er zelf nu ook
nog onze centen mee."
Toen van Kruysdijk ID schreef, besloot hij
een thema te nemen dat aan het heftige af
scheid verbonden was: identiteit en het zoe
ken naar jezelf. „Toen ik besloot om te stop
pen met optreden, viel ik wel een beetje in
een gat. Opeens stonden er allemaal andere
mensen op het podium, terwijl ik dacht:
'Mies en ik waren toch Slagerij van Kam
pen?' Het gaat over die peiiode, waarin ik
zoekende was naar de richting die ik op
moest gaan." ID had eigenlijk al in juni uit
moeten komen, maar wegens onvooi-ziene
problemen werd die datum uitgesteld. „De
platenmaatschappij was huiverig om het al
bum uit te brengen. Reden daai~voor was
het hoesje. De illustratie van de hoes be
stond uit twee gezichtsloze figixren die be
dekt wax-en met allerlei logo's van verschil
lende merken. Volgens de advocaten van de
platenmaatschappij zouden we miljoenen
claims aan onze broek krijgen als we de
plaat zo zouden uitbrengen. Daar had ik
geen trek in. Dus er moest opnieuw een
hoesje ontwoi-pen worden. Zonder merkna
men natuurlijk."
Bob Dielemans
TD' van Slagerij van Kampen verschijnt maandag
6 september via PIAS.
