't Is zo eenzaam
op de boerderij
stof in je laarzen
Bet cowboy gevoel: eelt op je handen
Boer op
zoek
zaterdag 21 augustus 2004 27
Ze doen alles om 'aan de
vrouw te komen', maar het
lukt veel jonge boeren niet of
slechts moeizaam. Als ze al een
dame weten te strikken, meest
al noodgedwongen buiten hun
eigen leefomgeving, dan haakt
die vaak al gauw af als ze ho
ren van het agrarisch bestaan
van hun partner. Vooral derti
gers zitten omhoog: voor hen is
het nu of nooit. Boer Rik (32):
„Als je geen vrouw hebt op
mijn leeftijd, val je buiten
boord."
Er valt een spat regen op het donke
re parkeerterrein van discotheek
Bill's Bar in Markelo. Het haperende
schijnsel van een oude lantaarnpaal
verlicht een groene glasbak. Een
groepje boeren staat daar zwijgend
naast. Via internet hebben ze hier af
gesproken om vanavond te gaan stap
pen. Doel: lol maken én een leuke
vriendin opdoen.
Ineke (37) bekijkt de groep. Ze heeft
ruim twintig aanmeldingen. Samen
met haar vriendin is ze initiatiefneem
ster van de stapavond. Ze zijn de eni
ge vrouwen. In de discotheek is het
rustig. Boerenzoon Maarten (36), ge
huld in spijkerbroek en geruit over
hemd, inspecteert 't publiek. „Dit lij
ken me geen boerenmeiden", zegt de
melkveehouder, wijzend op enkele jon
ge meisjes die staan te swingen.
Maarten is een zogeheten 'boer op
zoek'. Hij is niet de enige. Officiële cij
fers over het aantal boeren dat geen
vrouw kan vinden zijn er niet, maar er
zijn voldoende aanwijzingen dat het
om duizenden agrariërs gaat. In krap
een jaar tijd hebben een kleine 1500
boeren (en enkele boerinnen) zich gere
gistreerd op de internetsite www.farm-
date.nl, een platform voor boeren die
op zoek zijn naar een vrouw. Voor
veel boeren is het niet makkelijk een
geschikte partner te vinden. Hun so
ciale netwerk is vaak klein. Boven
dien wil lang niet iedere vrouw de rest
van haar leven tussen koeien en var
kens op de boerderij slijten. Volgens
het Centraal Bureau voor de Statis
tiek (CBS) zijn er in de agrarische sec
tor ruim 165.000 mannen werkzaam,
tegenover slechts 89.000 vrouwen.
Dat betekent dat veel boeren een meis
je van buitenaf moeten halen. Dat valt
niet mee.
Rik (32) weet dat. Hij steekt een siga
ret op in de woonkamer van zijn
ouderlijk huis, een boerderij ergens
achteraf in Twente, waar kippen bui
ten kakelend opschrikken van elke
passerende auto. Boerenzoon Rik
woont nog thuis, bij zijn ouders. Hij is
single. Zijn vrienden zijn inmiddels
allemaal getrouwd of wonen samen.
„Hier in 't dorp kijken ze mij erop
aan.Elk verjaardagsfeestje is het raak:
hé Rik, waar is je vriendin?. Ik wil dol
graag een vrouw." Vandaar dat Rik
bij enkele relatiebureaus staat inge
schreven. Ook is hij via internet op
zoek naar een meisje, 'dat wel wat van
de boerderij moet weten.' „Mijn
ouders zijn bang dat ik straks als vijf
tigjarige vrijgezel elke avond in het ca
fé zit. Als je geen vrouw hebt op mijn
leeftijd, val je buiten boord."
Hij dooft zijn sigaret en grijpt naar
een glas frisdrank. Af en toe krijgt Rik
geld van zijn ouders. Om de contribu
tie van het relatiebureau te betalen of
om een avondje te stappen. De druk
vanuit familie en omgeving om een
partner te vinden is groot, stelt hij.
„Zie dat je het vanavond voor elkaar
krijgt, jongen", krijgt Rik vaak te ho
ren als hij in de auto stapt voor een
feestje.
De beperkte huwelijksmarkt voor boe
ren levert televisiemakers gouden ber
gen op, in Engeland en België althans.
Bij de zuiderburen zorgde het pro
gramma Boer zoekt vrouw op de com
merciële zender VTM eerder dit jaar
voor enorm hoge kijkcijfers. Ruim een
miljoen Vlamingen volgden elke maan
dagavond de belevenissen van een boe
renzoon, die op zoek was naar een ge
schikte wederhelft. Kijkers zagen hoe
jonge vrouwen hielpen om hooi te sta
pelen. Ook moesten ze koken en een
handje helpen bij het kalven van een
koe, een nogal bloederige klus; alles
om maar in de gunst te komen van de
jonge boer. Naar de slotaflevering ke
ken zes op de tien Vlamingen die op
dat moment de televisie hadden aan
staan.
Plannen voor een Nederlandse versie
liggen inmiddels op tafel. De KRO
heeft de uitzendrechten van het oor
spronkelijke Britse idee Farmer
wants a wife) gekocht. In België staan
boerenzonen sinds de serie in elk ge
val in de belangstelling van jongeda
mes.
Mooi man
Nederlandse jonge boeren hebben wel
eens hoger op de ladder van de popula
riteit gestaan. Zoals begin jaren negen
tig, waarin de muziekgroep Mannen
koor Karrespoor hits scoorde met
nummers als Mooi Man en Lekker op
de trekker. Het mannelijke gezelschap
vatte in café De Karre in het Overijs
selse Tuk het plan op om hoerenlied
jes te maken, die een enorm succes ble
ken. Ook bij menig vrouw.
Heel Nederland zong 'Wij ben de boer
tjes van het platteland. Wij houden
van het leven, met een biertje in de
hand. En as 't werk gedoan is op de
boerderij. Goan we 's avonds noar de
kroeg, want dan ben' we vrij.' Ook
bands als Normaal en Rowwen Hèze
zorgden met hun hits af en toe voor
een revival van het ruige, afwisselen
de boerenbestaan: 't is stoer om boer
te zijn, de vrouwtjes komen vanzelf.
De realiteit is anno 2004 anders, ver
telt de 36-jarige Maarten in Bill's Bar
in Markelo, tijdens de stapavond.
De boerenzoon uit een klein plaatsje
in Gelderland heeft moeite om boven
de muziek uit te komen. De bebrilde
Maarten heeft een kantoorbaan, maar
runt daarnaast samen met zijn vader
een melkveehouderij. Hij woont nog
thuis. Maarten wil niet alleen blijven.
„Je moet toch wat proberen?" Daarom
zoekt hij een geschikte vriendin, die
op z'n minst iets met het boerenleven
moet hebben. „Ze mag geen excentrie
ke hobby's hebben. Een meisje dat
graag met de rugzak wil backpacken
in Australië is niets voor mij. Ik kan
heus wel een weekje van de boerderij
weg, maar echt geen weken", zegt hij.
Boerenprentjes
Maarten heeft zich ingeschreven op de
internetsite farmdate.nl, waarop mo
menteel ongeveer 500 mannen en 190
vrouwen met een agrarische achter
grond een advertentie hebben ge
plaatst. Op het kantoor van webdesig
ner Pieter Bosch staan drie computers
te zoemen, midden in een fonkelnieu
we woonwijk in Dronten. Niets doet
denken dat het kloppend hart van de
datingsite zich hier bevindt, of het
moeten de talloze boerenprentjes aan
de muren zijn.
Bosch glimlacht. De site, net een jaar
in de lucht, is een succes. Bosch heeft
hem vooral uit idealisme gemaakt,
want geld levert het amper op. „Ik
heb twintig jaar in de landbouw ge
werkt. Koeien melken, varkens voe
ren. Geloof me, ik ben op veel boerde
rijen geweest en ben daar heel wat jon
ge eenzame boeren tegengekomen."
Nadat een hernia hem velde, startte
hij een bedrijfje dat internetsites
maakt.
Ook begon Bosch de boeren-datingsi-
te. Per maand trekt de internetpagina
een kleine 15.000 bezoekers.Ongeveer
één a twee keer per week ontvangt de
44-jarige Bosch e-mail van dolgelukki
ge boeren die via zijn site een partner
hebben gevonden. „Laatst schreef er
eentje dat hij dankzij de site weer elke
ochtend fluitend de koeien melkt.
Mooi toch?"
Ineke stapt een beetje bezweet van de
dansvloer in Bill's Bar. De boeren kij
ken toe, de meesten van hen zijn bij
het tafeltje blijven staan, een glas bier
in de hand. „Ik denk dat boerenjon
gens wat ingetogener zijn dan ande
ren", vertelt Ineke. „Om een meisje te
versieren heb je wat lef en durf nodig.
Velen zijn tijdens het chatten op inter
net heel spontaan, maar op het mo
ment suprème, in het echt, vallen ze
stil. Tja, en de hele avond op een kluit
je blijven staan werkt niet."
Zelf is Ineke niet op zoek naar een
boer. Via haar zus belandde de Gelder
se bij toeval op datingsite. Dat vond
ze een geinige datingclub met gezelli
ge mensen, waardoor ze is blijven han
gen. Nu organiseert ze eens in de paar
maanden stapavonden voor de groep
fanatieke internettende boeren, zoals
vanavond in Markelo.
Ze begrijpt de problemen van jonge
agrariërs wel. „Boeren gaan wel naar
feestjes en partijen, maar dat zijn
vaak schuurfeesten waar ze steeds de
zelfde mensen tegenkomen."
Bovendien, stelt ze, leer je nu eenmaal
in de stad sneller andere jongeren ken
nen dan ergens achteraf op een boerde
rij-
Bretels
Even verderop vertelt Rik over zijn
'versiertrucs'. Hij wijst op zijn opval
lende USA-bretels. Een succesnum
mer, verzekert hij. „Ik heb wel tien
verschillende soorten. Vaak ga ik za
terdagavond uit in een discotheek in
Duitsland, net over de grens. Nou,
dan ga ik lol maken en in een klein
halfuurtje heb ik het gezelschap in po
Een paar klompen bij de deur; steeds vaker staat het paar van de man alleen.
foto Phil Nijhuis/GPD
avond, alhoewel dat de gezelligheid
later op de avond geen geweld aan
doet. In kleine groepjes druppelen de
boeren de disco uit, weer richting par
keerplaats. Vaak op aandringen van
degenen die nuchter zijn gebleven en
moeten rijden.
Een jonge boer schuift zijn lege glas
aan de kant. Hij klimt van de kruk,
waarop hij vrijwel de hele avond heeft
gezeten, 't Is mooi geweest, vindt hij.
„Morgen weer vroeg op om de beesten
te voeren." Zijn moeder zal zoals al
tijd de boterhammen smeren.
Rudi Buis
lonaise achter me aan lopen." Van
avond houdt hij zich rustig. Het pu
bliek is een beetje te jong, vindt ook
hij. Via relatiebureaus en internet
heeft Rik al wel een paar dates gehad.
Een échte vriendin heeft hij nooit ge
had. Vaak is het één of twee dageaeen
beetje aan, maar dan hoort het meisje
dat hij van de boerderij komt, waarna
het meteen over is. „Dat is me al een
paar keer overkomen."
Van meiden uit de stad moet Rik wei
nig hebben. Zijn laatste ervaring met
een dame uit Utrecht liep uit op een
deceptie.
„Die wilde meteen de koffer induiken
Tja, daar hoef ik thuis niet mee aan te
komen. In mijn dorp moet je daar mee
oppassen, want daa-r krijg je meteen
straatpraat van."
Op de internetsite stralen sommige op
roepjes iets van wanhoop uit. Boeren,
meestal in de dertig, voor wie de tijd
begint te dringen: 'Wie helpt me, ik
wil niet langer alleen tussen de koeien
wonen?' Ook de boeren in de disco
theek in Markelo vertellen zonder uit
zondering toe te zijn aan een relatie.
Veel eisen stellen ze niet, zolang het
meisje de boerderij maar een warm
hart toedraagt.
Dates komen er niet voort uit de stap
Nederland kent diverse countryfestivals.
Een van de bekendste is het Floralia Coun
try Festival in Oosterhout. Jaarlijks trek
ken tussen de tien- en twaalfduizend men
sen naar het tweedaagse evenement dat af
gelopen weekend voor de 24ste keer werd
gehouden. Het gros van de bezoekers is der
tig jaar of ouder. Ook gezinnen vind je hier,
jongeren ontbreken goeddeels. Die voelen
zich meer aangetrokken tot de modernere
countrymuziek, die vaak veel beter dans
baar is.
Overal op het terrein zitten plukjes men
sen, voor de beide podia is het gezellig
druk. Het Rotterdamse echtpaar Arie en
Ahe van Rij heeft zich genesteld op een
biels van een border. Hij is gestoken in een
zwart overhemd met op de borst twee ade
laars en spijkerbroek, zij draagt een witte
blouse met zwarte rozen en eveneens een
spijkerbroek.
Ze noemen zich liefhebbers van countrymu
ziek. „De pure countrysound spreekt ons
aan. Daar komen we voor." Het echtpaar
behoort tot de groep bezoekers die rustig
naar de muziek luistert. De overigen komen
volgens mede-oprichter Rook Kieboom van
het festival om te paraderen.
„Ze hijsen zich in de meest extreme uitdos
singen en lopen vele malen heen en wéér op
het terrein. Ze voeren een show op, willen
graag gezien worden. Muziek of het dhnsen
op muziek is voor hen bijzaak."
Gerard van Wanrooij uit Oosterhout is ver
slingerd aan countrymuziek. „Als het uit
het hart komt, is het mooi."
Drie hoeden, vele paren laarzen en western-
pakken hangen bij hem thuis. Vandaag is
zijn uitdossing beperkt tot een overhemd
en een bowtie. Dat is een touwtje dat bijeen
gehouden wordt met een metalen plaatje,
in dit geval versierd met een rodeorijder.
„Als ik hier loop tussen de anderen, voel ik
me cowboy."
Op het festivalterrein ligt een houten dans
vloer, maar gedanst wordt er nauwelijks.
Arie en Alie van Rij hebben een broertje
dood aan line-dancing. „Het lijken wel gees
telijk gehandicapten zoals ze zich bewegen
op de dansvloer", zegt Arie. Alie valt hem
bij: „Als je een walsje wilt maken, drukken
ze je gewoon weg."
Secretaris Ron Welters van de Dutch Coun
try Western Dance Association (DCWDA)
erkent dat linedancers en liefhebbers van
klassieke country soms moeilijk door een
deur gaan. „Linedancers gaan vaak in de
eerste plaats voor de dans en pas daarna
komt de muziek. Dat wil wel eens botsten
met de echte muziekliefhebbers."
In tegenstelling tot het vrij oude publiek op
het festivalterrein, trekt line-dancen vooral
jeugd. De helft van de honderdduizend le
den van de DCWDA is onder de achttien
jaar.
„Ook zien ze er anders uit. Geen pakken
die dichtbij de kleding van honderd jaar ge
leden komen, maar moderne shirts en spij
kerbroeken. Je kunt er makkelijk mee over
straat, niemand zal het echt opvallen", al
dus Welters.
Hoewel ze zich als cowboys verkleden,
vindt voorzitter Cees Schoolderman van
New Deep Country Dancers uit Den Helder
dat line-dancen weinig van doen heeft met
een cowboy-gevoel. „Vroeger maakte men
muziek rond het kampvuur, maar de voet
jes kwamen nauwelijks van de grond. Dat
is pas veel later ontstaan."
Henk van Ingen
r
f cowboy is 'hot'. Duizenden Nederlan
ders trekken naar countryfestivals,
'eelvoud doet aan line-dancing en wie
echte ruige cowboygevoel wil ei-varen,
'zwaar in de buidel om in Amerika te
iveedrijven. lassogooien en brandmer-
Voor elke liefhebber is er een eigen
bovgevoel. „Het lijken wei geestelijk ge-
jlicapten zoals ze zich bewegen op de
Svloer."
ioiet zo lang geleden klopte hij het vuil
zijn stoere comwboy-outfit af, aan de
•van de Rocky Mountains in Canada.
Strik mijmert over die periode, inmid-
weer zittend achter zijn bureau bij een
«keringskantoor in Den Haag. Hij gaat
«ai in de weer met saaie dossiers en de
Puter „Die enorme rust in de Rocky
Wains, de puurheid en eenvoud. Ik zou
at voor geven om dit iedere dag te bele-
•zegt Strik. „Eelt op je handen en stof
laarzen. Dat is wat ze bij ons krijgen",
Sylvia Jobse van Time Out Reizen. De
sorganisatie biedt werkvakanties aan
"oord-Amerika. Lasso-werpen, kalfjes
Jgcn en brandmerken, veedrijven en lan-
«cktochten door de Rocky Mountains,
Is mogelijk.
'Staag tochten maakt, is bij een guest
Jieaan het goede adres. De echte man
en vrouwen laten zich echter vrijwillig
Wen op een working ranche. Jobse: „Je
'jft bij een familie die puur rondkomt
de opbrengsten van de veehandel. Van
W?ens vroeg tot 's avonds laat ben je
'Pin touw."
pboys in spe zijn veel geld kwijt. Een
blijf °p een boerderij kost rond 180 dol-
nacht. Daar komt de vliegreis nog
bij. Hard werken en nog geld toe betalen
ook. Jobse: „Soms verbaas ik me erover als
mensen erg enthousiast vertellen over het
aanleggen van een irrigatiesysteem. Maar
ja, het is wel de pure cowboy-ervaring."
Daar zijn steeds meer Nederlanders naar
op zoek. Countryfestivals trekken jaarlijks
vele duizenden bezoekers, 200.000 line-dan-
cers vertonen regelmatig hun kunsten en
ook de muziek geniet steeds meer populari
teit. Met name het ruige buitenleven waar
in de buffelende cowboy zich staande pro
beert te houden, spreekt mensen aan. „Wel
ke knul droomt er nou niet van om zich in
een cowbovpak te hijsen en op een paard te
klimmen?", zegt Roy Strik.
Van jongs af aan is hij gefascineerd door
cowboys en indianen en heeft hij een grote
liefde opgebouwd voor de Verenigde Staten
en Canada. Al bijna vijftien jaar is hij er
jaarlijks te vinden, waarvan de afgelopen
twee jaar op een guest ranche. „Ruim drie
jaar geleden klom ik tijdens een reis door
Canada voor het eerst op een paard. Dat is
me zo goed bevallen, dat ik lessen in Neder
land heb genomen."
Sindsdien is Strik verkocht. Leeft hij voor
de twee weken op een ranche, leest hij alles
wat los en vast zit over hoe de Noord-Ame
rikaans bevolking in de negentiende eeuw
vee dreef en leefde. „Ik probeer die manier
van leven zo dicht mogelijk te benaderen.
De eenvoud, ontdaan van uiterlijk vertoon
en pretenties spreekt me enorm aan. Na een
paar dagen daar denk ik al: ik wil nooit
meer terug."
Wie wil proeven aan het cowboy leven,
hoeft niet de grens over. Fred de Rooij (45)
uit Breda heeft een flink gedeelte van zijn
leven op de vaart doorgebracht. Al die tijd
Het Floralia Country Festival in Oosterhout
heeft hij zijn vriendin de kop gek gepraat
over Western Riding. Dit is een soort dres
suur waarbij alle aspecten van het werk
van een cowboy aan bod komen.
Nu De Rooij bij de gemeente Amsterdam
werkt, heeft hij als ambtenaar de tijd en
ruimte zijn droom te verwezenlijken. Zes
keer per week bestijgt hij Rosita Wincinca-
fa ('meisje' in indianentaal) en oefent hij de
foto Johan van Gurp/GPD
patronen van Reining, een van de vele disci
plines binnen het Western Riding.
Stoer maar toch ontspannen zit hij in het
zadel. De Rooij heeft er altijd van ge
droomd cowboy te zijn. „Ik heb gevonden
wat ik zoek. maar mijn roeping gemist. Als
ik mijn leven kon overdoen, zou ik een ma
nege beginnen. Dan kan ik iedere dag met
paarden doorbrengen."
