PZC
Gezellig hè,
die drukte hier
De laatste stop voor Frankrijk
2 l De stem van Truc
23 Niet meer bang v
Redactie bijlagen: 0113-315680
tfww.pzc.nl
:.mail:redacti e@pzc.nl
Postbus 31,4460 AA Goes
sdvertentie-exploitatie:
voord- en Midden-Zeeland: 0113-315520;
Zeeuws-Vlaanderen: 0114-372770;
Setionaal: 020-4562500.
zaterdag 24 juli 2004
20 Burghse arts strijdt
kiekf
foto's Ramon Mangold/GPD
'ederland heeft weer massaal de auto volge
laden om naar zonniger oorden af te rei-
De laatste stop voor Frankrijk is een
station in Luxemburg. Goedkoop tanken, si-
;tten halen en de hond uitlaten. Een dag op
de Berchem.
Het is nog donker op de parkeer
plaats bij het restaurant L'Arche
Berchem langs de A3, de laatste stop
voor Frankrijk. Kinderen met door
slaap gekreukte gezichten dribbelen
aan de arm van vader of moeder mee
naar de wc Dit - volgens Luxembur
gers - grootste tankstation van Euro
pa is de perfecte plek om nog even
goedkoop te tanken, sigaretten in te
slaan en de benen te strekken. Cara
vans, motorrijders, vele hondenbezit
ters en een bus met zes jongens in
Schotse rokken.
4.30 uur. De familie Van de Ram ont
bijt met een grote pot drop en zelfge
maakte koffie. Honderd meter verder
raast het verkeer richting Frankrijk.
Pa rookt een sigaretje, tuurt op de
kaart. „Dit is toch de A4?"
5.15 uur. Vier families met veel kinde
ren uit Den Haag ('allemaal handbal
lers') staan voor het restaurant. „Nee
hoor, de kinderen zijn niet vervelend
in de auto, we delen narcoseklapjes
u'it."
6.00 uur. Frederique van Driessche
(17) is nog steeds niet misselijk. Vorig
jaar gaf ze over in de auto. In een
handdoek. Broertje Ruud (13) trekt
een vies gezicht.
6.45 uur. Naast de auto van Erik en Ju
dith uit Rosmalen staan tuinstoelen
en een wasrek. Op de hoedenplank
ligt een dekbed. Ook het strijkijzer en
de waterkoker zijn ingepakt. Met hun
ex-collega's Inge en Niels zijn ze op
weg naar de Franse Alpen. Inge kan
niet zonder hagelslag en chocopasta.
Die heeft ze dus maar meegenomen.
Net als de pannenkoekenmix. Onder
weg hebben ze twee ongelukken ge
zien en ergens in de middenbei*m een
man alleen, zonder auto. „Kei gevaar
lijk. man."
7.00 uur. „Ze rijden je hier zo uit je
verschoning", zegt Peter Akerboom,
snor, paardenstaart en gouden ket
ting. Zijn vrouw heeft tussen twee af
ritten in, op een driehoekje gras, een
kleedje gespreid. Ze besmeert witte
broodjes met een dikke laag boter. Au
to's rijden rakelings langs. Hun jong
ste zoon heeft al in de poep gestaan.
Ze gaan naar Frankrijk (Jura). Hun
schoonzoon rookt een sigaretje. Hij
stelt zich voor als Van der Zee. 'Klaar
ben je der mee', rijmt Peter Aker
boom. Volgens ma Akerboom wilde
hun schoonzoon 25 kilo aardappels
mee nemen, maar dat heeft ze voorko
men. „Ja zeg, hij eet maar wat ze daar
hebben." Schoonzoon lacht schaap
achtig. Ma verheugt zich op stok
brood, wijn en kaas.
7.15 uur. Een Belgische familie laat
drie bloedhonden uit op het grasveld
waar even te voren kinderen hebben
gespeeld. Het hondentoilet, een lapje
gras met wat rotsen en een hek van
drie bij vier, is al de hele ochtend leeg.
7.40 uur. Een ambulance stopt voor
de ingang van het restaurant en blok
keert de weg. Een man stapt uit en
snelt naar binnen. Een ongeluk? „Siga
retten", grijnst de bestuurder.
8.00 uur. „Dit doe ik nooit meer", zegt
mevrouw Glismeijer uit Putten. Ze zit
op de bijrijderstoel in de auto, het por
tier geopend. Met haar vijf kinderen
en echtgenoot is ze al twaalf uur on
derweg. Om de files te vermijden zijn
ze over Duitsland gereden. En ver
dwaald. Zij zou kaart lezen, bekent
ze, maar viel in slaap. „Volgend jaar
gaan we gewoon weer naar de Ai-den
nen, hoor. Frankrijk is te ver weg",
puft ze. Eigenlijk moet ze plassen.
„Maar heb je die rij gezien? Ik ga
straks wel in de berm."
9.00 uur. De dames van de KCK (de
Kampeer Caravan Kampioen) van
de ANWB hebben zich met hun oranje
caravan, tuinstoelen, parasol en tafel
geïnstalleerd. De promotietasjes staan
klaar. Inclusief de doos lekkernijen
voor de hond. Ze moeten vandaag zo
veel mogelijk abonnementen voor het
tijdschrift van de KCK ('hét blad voor
de kampeerder') slijten.
9.10 uur. De Marokkaanse familie
Haddoe uit Helmond ontbijt aan één
van de houten tafels. Op de grond
staan kratten, dozen en een koelbox.
Op tafel plastic bakjés en pakken
melk. Sobiah (19), witte hoofddoek,
hapt uit een stuk pizza, klaargemaakt
door thuisblijvende tantes. De pinda
kaas op tafel is voor onderweg, zegt
haar moeder. Sobiah's zusje denkt dat
ze de televisie gaat missen in Marok
ko. Daar is ook tv hoor, zegt haar moe
der. „Maar geen As the world turns,"
9.15 uur. Roswieta Veenman, blond,
knalrood strak truitje, vraagt aan één
van de KCK-dames of zij iets weten
over een draagbare Senseo. Want
haar Senseo heeft ze jammer genoeg
thuis moeten laten. Het koffieappa
raat verbruikt met zijn 2000 watt te
veel stroom op de camping. Haar man
is opgetogen, want er waren ondanks
alle waarschuwingen geen files op de
Belgische wegen.
10.30 uur. De lifters Tristan en Louis
(beiden 18) worden met hun rugzak
ken en gitaar afgezet. Ze moeten naar
Wenen. Ze proberen weg te komen
door naar Straatsburg/Metz te liften.
Geen vrachtauto's graag, die rijden te
langzaam.
11.05 uur. 'Oma krent' staat er met
viltstift op het pakje krentenbrood
dat Martin de Vries aan zijn schoon
moeder geeft. De familie is met drie
kinderen en twee (schoon)ouders op
weg nahr de Costa Brava. „We doen al
jaren precies hetzelfde", zegt Martins
vrouw Hellen. „Heerlijk." Elk jaar
heeft oma haar spullen niet op tijd in
gepakt en Hellen wil altijd een grote
schaal meenemen om instant pudding
te maken. Martin vindt dat nergens
voor nodig en dus koopt zij ieder jaar
een nieuwe schaal in Spanje. Thuis
heeft ze er nu een dozijn staan. „Je
kunt toch zeker wel twee weken zon
der pudding", roept Martin met zijn
hoofd in de achterbak, op zoek naar
nog meer broodjes. „We hebben ook
al een frietpan meegenomen."
11.30 uur. „Er zitten te veel kinderen
op die achterbanken", constateert lif
ter Tristan. „Misschien helpt dit jas
je." Hij trekt een geblokt colbertje
aan boven zijn korte broek met over
hemd en stropdas. Een uur later zijn
ze weg.
12.00 uur. Een groepje motorrijders
met zwarte leren broeken en zwarte
Harley Davidson T-shirts komt knette
rend tot stilstand. De stoere mannen
blijken politieagenten. The B-Boys he
ten ze: al hun namen beginnen met
een B. Gisteren hebben ze zó'n T-bone
steak gegeten.
13.00 uur. De KCK-dames vinden dat
er te weinig Nederlanders komen.
„We hebben onze eigen glazen inge
gooid", moppert Trudy. „De ANWB
heeft zo vaak gewaarschuwd voor fi
les dat iedereen is weggebleven." Een
man met een lege jerrycan vraagt of
de dames hem misschien 'drei euro'
kunnen geven, omdat zijn auto 'ka-
put' is. Wat een onzin, roept Karin.
„Je mag hier niet eens tanken met een
jerrycan." De man probeert het el
ders. Precies op de plek waar Trudy's
man, Bill, staat. „Oh nee", zegt Trudy,
kijkend naar haar man. „Dat zal ie
toch niet doen?" Maar Bill graait in
zijn zak en geeft de man kleingeld.
„Dat is nou mijn man", verzucht Tru-
14.00 uur. Uit een partybus met slin
gers komen zes jongens van een jaar
of twintig, gekleed in Schotse rokken.
Ze zijn op weg naar Lloret de Mar.
Eerst maar even tax free sigaretten ko
pen en een biertje voor diegenen die
het hele stuk vanuit Groningen heb
ben gereden. Onderweg hebben ze een
topless vrouw in een auto zien zitten.
Echt waar.
14.30 uur. De Schotse rokken moeten
even voetballen tussen alle auto's. Ze
hebben een KCK-tasje in de hand.
15.00 uur. De familie LePoutre uit
Veghel heeft lekker uitgeslapen en is
pas om half elf vertrokken. Nee, geen
files. „Hè. gezellig hier, die drukte.
We zijn er expres voor omgereden",
zegt mevrouw Lepoutre.
15.15 uur. Een man loopt naar de
KCK-dames. Zijn kabel van de auto
naar de caravan is doorgebrand. Of
zij daar iets aan kunnen doen. „Som-
schat, wij zijn niet van de wegen
wacht", zegt Trudy. „Leuk hè, dat hij
denkt dat wij'zo technisch zijn."
15.30 uur. Trudy: „Vorige week heb
ben we achttien abonnementen ver
kocht en vandaag nog maar één."
16.00 uur. Karin: „Ik maak nog liever
een keuken schoon, dan weet ik ten
minste waar ik moe van ben."
16.30 uur. Trudy: „Wij gaan inpak
ken."
Mayke Calis
